Ik lijd aan naïviteit. En flink. Ik ben zo allergruwelijkst conservatief op bepaalde gebieden en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd - maar wel uitzonderlijk. En ik dacht dat mijn conservativiteit juist de norm was - maar blijkbaar ben ik de uitzondering - en dat is een rare gewaarwording, ineens. Boeh, ik ben naïef. (Wat een mooi woord dan wel weer). Misschien schrijf ik er eens een brief aan.
Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.
Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten