Vandaag werd ik Master of Science.

Voor de grap zei ik tegen m'n moeder dat ik met 'u' aangesproken wilde worden nu ik MSc ben, wat ze prompt deed. Heel irritant.

Ik post een paar foto's, want na jarenlang studeren dat felbegeerde papier eindelijk mogen ondertekenen is ECHT. HEEL. FIJN. Zodadelijk ga ik denk ik maar brownies maken om het te vieren (en vanavond wokken wat ook al zo fijn is!).

Ne me quitte pas.

Chez Olivier. In de kerkkroeg.

Ik kreeg veel meer slagroom omdat de charmante ober met bril en baard me blijkbaar te dun vond.

En een complimentje voor de lezers. Zelfs als je haar op een muizennest lijkt en je de hele dag in je pyjama op de bank hangt is zoiets leuk om te lezen. Toch? :)

Teveel willen.

Soms wil ik echt teveel. En  tegelijkertijd durf ik niet zo goed.

Nu ik dan eindelijk afgestudeerd ben, ontdek ik hoe vre-se-lijk moeilijk het is om een baan als psycholoog te vinden. Er zijn enkele werkervaringsplekken (waarbij je –ongeveer- gratis werkt) en daarnaast zijn er wel banen voor basispsychologen, maar dan moet je bij voorkeur twee tot vijf jaar werkervaring hebben. Ja. De hele arbeidsmarkt in dit opzicht frustreert me behoorlijk. Maar goed. Ik houd de vacatures in de gaten. 

En ik weet niet of ik het al geschreven had, maar ik ontdek steeds meer dat ik écht met jongeren wil werken. De laatste maanden werk ik als taalmaatje en doe huiswerkbegeleiding en het is zo ontzettend tof om iets uit te leggen, om er grapjes en verhalen en voorbeelden bij te verzinnen en om te laten zien dat veel lesstof eigenlijk heel interessant is. (Laat staan hoe tof het zou zijn om psychologische dingen uit te mogen leggen). Dat ik nu weet welke doelgroep me echt aanspreekt, vind ik heel fijn.  Ik werd echt een beetje onzeker van het idee dat ik mensen van vijftig plus-met-een-chique-baan-en-een-mantelpakje zou moeten gaan vertellen wat ze anders zouden moeten doen in hun leven.  (Ik. Meisje die van vintagejurken, flauwe grapjes en bloemen in het haar houdt).

Maar werken als psycholoog (of iets wat erop lijkt) kan dus nog niet.

En dus moet ik leren om tevreden te zijn met wat ik heb – want de baantjes die ik nu heb kunnen me helpen om misschien later iets op te zetten en om veel meer zelfvertrouwen te krijgen.

Rotterdam en Taalles.

Gisteren ging ik met zuslief naar Rotterdam. En wat zo leuk was: ik heb een NS-abonnement en kreeg daar bonnen van om met korting burgers te gaan eten bij Ellis (aan het stationsplein - wij zijn goed in verdwalen en vonden het meteen). Dus na een afspraak die we daar hadden, gingen we samen burgers eten. En lekker dat dat was. (Er zijn trouwens ook vegetarische opties, voor de niet-carnivoren onder ons).

Home-made Ice Tea (heel zoet en zo als je ziet met citroen, limoen, aardbei & sinaasappel).

Mijn niet allerwakkerste hoofd, een hamburger (met kip) en een tomaatje.

Gisteravond gaf ik weer taalles en ohh soms krijg ik zulke lekkere dingen <3

Toveren.

Ik zou wel willen dat de mensen op de goede manier konden toveren. Met een stokje en sterrenstof – waardoor een zieke hoppa weer gezond werd en een dierbare dode in een flits weer levend. Een stokje met een ster aan het uiteinde die ervoor zou zorgen dat iedereen van iedereen hield (en dat niemand zich meer achter metershoge muren zou hoeven verschansen met de angst dat iemand je hart steelt en het niet meer teruggeeft en er een verpletterend dansje op doet) en dat de bloemen bloeiden en de zon scheen en dat het genoeg regende, maar niet genoeg om somber van te worden. De muziek zou spelen en we zouden dansen. Dánsen, zoals nog nooit iemand gedanst heeft. We zouden dobberen in de golven van een warme zee die alleen nog geeft en niet meer neemt.

En we zouden toveren omdat sprookjes toch wel bestaan. Dat zou ik willen.

Maar ik wil zo veel.

Navelstaarderij en een gedichtje.

Als ik aan het navelstaren ben, schrijf ik vaak gedichtjes. Op de één of andere manier lukt dat me niet als ik me vrolijk voel (want gedichtjes over bloemen en lente enzo vind ik supermooi, maar ik kan het zelf niet zo goed schrijven - tenzij ik er een dramatische twist aan mag geven).

Nu voel ik me niet verdrietig hoor. Maar ik ga toch een (misschien wat navelstaarderig) gedichtje delen omdat ik spelen met taal heel fijn vind.

-

als de tijd rijp is

 

je zegt dat je zult komen

als de tijd rijp is
 -

maar je hebt niet gezegd

hoe rijp
 -

moet ik hem plukken

of de wespen wegjagen

als ze cirkelen rondom

de overrijpe rotte tijd?

(eerder gepost op thatpoetwantstofly)

Dance me to the end of love.

Heel soms post ik een liedje. Omdat ik er blij van word. Of omdat het me raakt.
Met onderstaand liedje is dit het geval. Eigenlijk is het een verdrietig liedje, wat geïnspireerd is door de holocaust (de muziek speelde door terwijl de mensen gedood werden). Tegelijkertijd is het een lied wat gaat over overgave aan een geliefde.

De reden dat ik het lied post is vooral omdat ik altijd wil huilen als ik oudere mensen zie die elkaar nog heel lief vinden of die samen dansen. Gewoon blijven dansen zolang je kunt. En terwijl je danst je liefde geven aan een ander.

Conditionering. Van hond naar rat naar mens en hoe enthousiast ik daarvan word.

Je zou me eens moeten zien. Halfliggend op de ene stoel met mijn benen op de andere terwijl er wat stralen avondzon om het hoekje van het huis (door de takken van de bomen) me nog net een beetje verwarmen. Heerlijk eigenlijk. Dit weer.

Een week geleden ging ik biologie aan iemand uitleggen. Ik was vergeten hoe leuk biologie is (door alle hersenkwabjes die ik tijdens de opleiding moest leren en even snel - of sneller - weer vergat). Biologie op de middelbare school is erfelijkheid. Gedrag. Het menselijk lichaam. (En de plantjes die onze leraar in de vijfde zo interessant vond dat hij eigenlijk nergens anders over heeft gepraat al die lessen. Dat voorkwam dat hij over moeilijke dingen als hoe kindjes ontstaan moest praten).

Die eerste twee vind ik eigenlijk wel heel leuk. Erfelijkheid. De kans dat je kinderen blauwe of bruine ogen krijgen. Ja, ik had zin om een dansje te doen omdat ik het zo leuk vond (maar eigenlijk slaat dat nergens op - want erfelijkheid is alleen bij leuke dingen leuk. Er is ook genoeg erfelijkheid die niet zo leuk is). Gedrag vond ik ook interessant - omdat het naadloos aansloot bij wat ik had geleerd. Al gaan biologieboeken vooral in op het gedrag van ganzen en chimpansees, maar afijn. De stap naar mensen is niet altijd heel ver.

Als deze jonge ganzen jou als eerste hadden gezien, volgden ze je nu naar school of naar je werk of op het terras of waar je ook maar naartoe zou gaan. Stel je voor.

En zo komen we uit bij conditionering. Het begint bij een hond die kwijlt, gaat via ratten die beloond worden naar mensen die huilen in therapie omdat ze doodsbenauwd voor die eerstgenoemde hond zijn (die alleen maar kwijlt en verder écht niets doet - zoals de hondenbezitters meestal zeggen als Fikkie met ontblote tanden op je af komt).

Ik moest echt wel hard studeren wilde ik conditionering onder de knie krijgen (het theoretische gedeelte dan). Het was best verwarrend. Want:

1. Je hebt klassieke conditionering. Je neemt de hond (nee, hij doet niets), rinkelt met de bel, geeft hem eten terwijl je belt (hond kwijlt) en uiteindelijk kwijlt de hond als je alleen de bel rinkelt zonder dat hij te eten krijgt (daar houdt hij vanzelf weer mee op als je het maar lang genoeg zonder eten aanbiedt, volgens mij noem je dat uitdoving).
2. Je hebt ook operante conditionering. Dat is het rattenverhaal die handelingen uitvoeren als ze ervoor beloond worden en handelingen níet uitvoeren als ze ervoor gestraft worden. Operante conditionering heeft dus met beloning en straf te maken.

Oeioei, ik voel mijn enthousiasme alweer en ik vraag me af waarom ik eigenlijk geen therapeut ben en of ik toch maar met grof geweld psycholoog moet worden. Waar was ik gebleven? Nou: Je hebt de hond en je hebt de rat. Na veel colleges ben je die beesten spuugzat, want je hebt geen hond en je hebt geen rat dus hoe moet je het in de praktijk brengen? En als Fikkie een kwade bui heeft, heb jij geen tijd om hem uit te leggen dat je eigenlijk iets over conditionering hebt geleerd..

Mensen. Die zijn pas echt goed te conditioneren. Want operante conditionering betekent niet alleen beloning en straf. Het betekent ook (jawel) varianten op beloning en straf. De lijstjes zijn nog niet voorbij (je mag huilen als je dat wilt). Want:

1. Je kunt iemand positief straffen. En zeg nou niet dat dát niet kan. Met positief wordt in dit geval alleen bedoeld dat je iets toevoegt wat er nog niet was. Dus je krijgt een klap voor je kop als je de koektrommel hebt leeggegeten (als iemand losse handjes heeft, maar ik moet toch een voorbeeld verzinnen hè).
2. Je kunt iemand ook negatief straffen. Straffen is altijd negatief, maar als je het voorgaande hebt gelezen begrijp je wat ik bedoel. Je neemt iets fijns weg. Zoals een kind wat zijn bord niet leegeet daarna géén toetje krijgt. Had je maar je bord leeg moeten eten. Puh.
3. Zoals je positief kunt straffen, kun je ook positief belonen. Keesje heeft zo keurig níet in zijn broek geplast dat Keesje een autootje uit mag zoeken bij de speelgoedwinkel. (Mogelijk plast Keesje weer even ijverig in zijn broek als de buit binnen is - maar dat is pessimistisch denken).
4. Tot slot kun je ook nog negatief belonen. Iets vervelends wordt dan weggehaald. Ik kan - neuroot die ik ben - alleen maar denken aan een tikkende wekker op een slaapkamer die je weghaalt zodat je voldoende slaap krijgt. Nee, beloning gaat niet altijd over kindjes die moeten luisteren. Het gaat ook over grote mensen en wat ze doen.

Misschien dat ik daar binnenkort nog eens over blog.

Limoencurry met linzen en naan. Of: Hoe je de controlfreak in jezelf kwijt kunt raken.

Ik ben een behoorlijke controlfreak en doe liever iets na dan dat ik zelf iets uitprobeer. Dat geldt voor recepten, dat geldt voor handwerken.. maar gisteren zag ik dus een recept voor kip tandoori - en ik had niet alle ingrediënten in huis, maar wel weer andere. Dus ik dacht: ik maak gewoon een variant. (Al moet ik zeggen dat ik niet heel precies naar hoeveelheden heb gekeken en maar gewoon wat spullen bij elkaar heb gegooid, dus volg het recept maar naar eigen inzicht. Noem het therapie om de controlfreak in jezelf kwijt te raken).

Limoencurry
Nodig:
- kipfilet in blokjes (300 à 400 gram)
- Een paar scheppen Griekse yoghurt (ik nam ongeveer 1/3e van de beker).
- 1 limoen (duh).
- 3 tl. Ras-el-Hanout (of laat de creatieveling in jezelf vrij en variëer met komijn, gemberpoeder, chili en wat je maar wilt).
- 1 rode peper.
- 2 teentjes knoflook (nee mam, er zat écht geen knoflook in).

Laat de kip hier minstens een uur in marineren.
Later kun je - voor de afwerking - nog wat blaadjes koriander erdoor doen, maar dat zou ik pas na het koken doen.

Da's mooi. Dan heb je tijd voor het volgende:

Naan
Voor het bakken van naan houd ik ongeveer het recept van Francesca Kookt aan. Je neemt:
- 300 gram bloem
- 3.5 gram gist (half zakje).
- 1/2 tl. suiker
- 1 tl. zout
- 1 el. (gesmolten) boter (of nog beter: ghee - maar dat had ik niet).
- 120 ml. yoghurt (Ik gebruik het liefst Griekse en dan weer zo ongeveer 1/3 van de beker).
- 120 ml. lauwe melk (maar ik had geen melk en gebruikte dus water wat ook een prima resultaat gaf, maar het moet dus wel lauw zijn).

Je kneedt hier deeg van en laat het minstens 1-1.5 uur rijzen. Op een warme plek welteverstaan. Ondervinding: is je deeg wat klef, doe er dan een droge doek overheen. Is het daarentegen juist níet klef: doe er dan een natte doek over.

Voordat je het brood bakt is het slim het te bestrijken met wat boter (of olijfolie). Over de achterste broodjes deed ik wat komijn. Over de voorste Za'atar (een mengsel van tijm, oregano, sesamzaadjes en sumak).

Tegen de tijd dat je het gerecht verder gaat bereiden, kun je het brood in de oven zetten. Ik deed dat 10 minuten op 220 graden.

Linzen
Vorige week ging ik met mijn zus naar de Turkse Supermarkt en daar kocht ik gedroogde linzen en kikkererwten. Ik vind het er zo mooi uitzien: potten met gedroogd (kleurig) spul, dus ik kocht natuurlijk de rode linzen. Die niet zo rood meer zijn als je ze kookt. De kooktijd van linzen verschilt. De ene soort moet je weken van tevoren, bij de ander is dat niet nodig (zoals bij mijn rode linzen). Ik kookte de linzen een kwartiertje.

Inmiddels zit je met linzen en brood, maar hee, er staat nog kip in de koelkast.

Je pakt een koekenpan, doet het kip-yoghurt-specerijenmengsel erin, voegt nog wat water toe, wacht tot het kookt en laat het 15 minuten zachtjes koken. Ik ontdekte dat:
- je het záchtjes moet laten koken, omdat je anders schilfers krijgt
- het deksel wel van de pan afmag, de laatste paar minuten, omdat het dan wat dikker wordt.
De koriander voeg je op het laatst pas toe.

Serveer met rijst.

Het resultaat.

Hoe je een Krans in elkaar Flanst.

Afgelopen zaterdag was mijn zus jarig. Ze is zo'n beetje twintig jaar ouder dan ik (ja, dat kan) en heeft een stel kinderen. Eén van mijn nichtjes was op het idee gekomen om haar moeder te verrassen met een workshop. Dus zaterdag werd ze ontvoerd richting een tuincentrum, waar ze rond mocht kijken en waar ineens nog meer familieleden arriveerden om samen met haar een workshop te gaan doen. Een workshop in een tuincentrum is natuurlijk groen en dus knutselde een aantal van ons een tafelstukje, terwijl de anderen een voorjaarskrans (mét bolletjes) maakten. Nu ga ik geen familiefoto's op m'n blog plaatsen (omdat niet iedereen dat leuk vindt), maar ik kan wél laten zien hoe ik aan het knutselen was en wat mijn eindresultaat was.

Terug Naar Hoe Het Ooit Was: Kleuren.

Een tijdje terug ging ik kleuren met de vrouwen van het azc. Heerlijk was dat. En wat een goed idee van de mensen om kleurplaten voor volwassenen uit te vinden, zodat we weer terug kunnen naar onze jeugd om mooie dingen te maken.

Gisteravond ging ik kleuren met drie hele lieve vriendinnen. De één nam Het enige echte kleurboek voor volwassenen mee. De ander nam het betoverde woud mee. Die laatste ga ik ook kopen, zodra ik geld heb, want het is écht een mooi boek (en ik hou van sprookjes <3). Ik heb ook ontdekt dat kleuren ook prima met potloden kan, als je maar de goede potloden hebt. Eigenlijk is het resultaat dan zelfs nog mooier dan met viltstift. Ziehier het resultaat van een avondje kleuren. (Natuurlijk hebben we ook thee gedronken, taart gegeten en overtollige paaseitjes weggewerkt).

Het Betoverde Woud

Het Enige Echte Kleurboek voor Volwassenen

Idiote gedachten.

Iedereen heeft weleens gedachten die je zou kunnen bestempelen als min of meer 'idioot'.

Ik heb dat soms als ik mensen een tijd(je) niet gezien heb. Na verloop van wat tijd beloof je de persoon in kwestie op te pikken op het station. Of je wacht bij spoor zes op een ander station op een bankje, omdat je weet dat de trein van degene die je weer gaat zien daar aankomt.

Er komen wat mensen voorbij. Op de fiets of wandelend, rennend, omdat ze hun trein moeten halen. Sommigen met enorme koffers waarvan een deel op wieltjes.

Ineens denk ik dan: Stel nou dat X. (degene waar ik mee afspreek) in al die tijd enorm is veranderd? Een andere kledingstijl heeft? Paars haar?
Hoe moet ik X. dan herkennen?

Straks sta ik daar tjoeke-tjoeke met m'n auto te wachten en stapt er een vreemde bij me in de auto. (Een vreemde die X. blijkt te zijn).
Straks zit ik daar op dat bankje en dan loopt X. voorbij en dan zit ik dom te kijken of X. daar ergens achter de opwarmpaal staat te roken. Of X. rent blij naar me toe en ik denk 'ik ken jou niet?'

In de praktijk gebeurt dit natuurlijk niet.
Daarom heb ik ook de titel 'idiote gedachten' boven deze blog gezet.

Soms heb ik dat ook andersom. Dan denk ik: Hee. Hoera. Ik zie Z.
Dan denk ik: Zal ik naar Z. toerennen en een praatje beginnen?
Nee. Laat ik eerst ontdekken of het écht Z. is en niet een Vreemde Mevrouw.
Meestal ontdek ik dan dat het echt een Vreemde Mevrouw is en dat het maar heel goed is dat ik niet naar de 'seems-to-be-Z.' toe ben gerend en mijn handen voor haar ogen heb gedaan en heb gezegd: "Raad eens. Raad eens wie ik ben."

(We hebben allemaal wel idiote gedachten. Geef maar toe).

Omdat tuinieren zo fijn is.

Vandaag ga ik eens niet schrijven, maar alleen laten zien wat ik een beetje aan het kweken ben. Tuinieren is echt heel fijn. Zien hoe iets groeit. De geur van de aarde. Het helpt ook ontzettend om je hoofd weer een beetje leeg te krijgen en om wat meer rust te creëren. Wacht. Ik ging niet schrijven. Hier dus wat foto's. (Die klikbaar zijn).

Over een poosje hebben we weer frambozen..

High. Sensitive.

Als psycholoog kom je ze wel tegen.


"Hoi. Ik ben Eric. Ik ben depressief en ik heb voelsprieten." Die voelsprieten noemt Eric niet als dusdanig, want straks denkt de psycholoog dat Eric een waan heeft. Een ik-ben-een-insect-waan. Eric zal het formuleren als "Hoi. Ik ben Eric. Ik ben depressief en ik denk dat ik hooggevoelig ben".

Hooggevoeligheid wordt gezien als een kers op een taart, een neus van een zalm of dus als voelsprieten van welk insect dan ook. Het kan dus worden gezien als een unieke gave ("Ik ben lekker hooggevoelig en jij lekker niet - PUH"). Het kan ook worden gezien als een probleem ("Waarom tikt die rotwekker zo hard en wel zestig keer per minuut? Ik kan niet slapen..").

Als psycholoog zeg je hoogstens dat mensen prikkelgevoelig zijn. Of misschien hoogsensitief. Waarom hoogsensitief wél mag en hooggevoelig niet weet ik niet. Wel weet ik dat er zowel kansen als nadelen zijn. Een psycholoog met voelsprieten voelt sneller aan hoe het met mensen gaat en kan dus beter doorvragen en helpen. Het biedt ook nadelen. Zoals de genoemde wekker. Maar ook zoals het aanvoelen van negatieve stemmingen, wat weer invloed kan hebben op die van jezelf. In een behandeling kun je leren om de kansen te zien, in plaats van de beperkingen.

En ik?
Of ik hoogsensitief ben?
Ik denk een beetje.

Als ik een vragenlijst invul (wat ik weleens heb gedaan om gewoon eens te kijken wat eruit kwam) dan scoorde ik wel meer dan gemiddeld. Zo vind ik fijne dingen écht fijn (o, die maan gisteren). Maar niet-fijne dingen voelen ook echt heel erg niet fijn. Dat. Onder andere.

Ben jij hoogsensitief?

Dit was een geniet-moment vanmiddag. Als ik m'n bed heb afgehaald dan is het heel goed slapen..

De allerrlekkerste brownies.

In die periode van de maand dat je alleen maar zin hebt in chocola (en iedereen uitscheldt, gewoon omdat je er zin in hebt en bij voorkeur verkeer wat niet opschiet) en je je opgeblazen voelt als een pompoen, is niets zo fijn als iets wat stevig naar chocola smaakt. Troostvoer. Ofzo.

Daarvoor heb ik een bak met paaseitjes waar ik me gisteren een beetje bijna misselijk aan heb gegeten. (Maar ik moet toch nog een kilo of vijf aankomen voor een beetje een normaal gewicht, dus ik vind dat het mag).

Maar alleen paaseitjes is niet voldoende. Met baantjes die ik vooral in de avonduren doe, is het wel belangrijk dat ik overdag wat tijdvulling heb. Dus ik ben creatief (borduren, ah ik voel me zó 80 soms) en ik kook en bak. In dit geval iets met chocola. En met karamel. (Je zou dus aan Tony Chocolonely Karamel-Zeezout kunnen denken). Ik ontdekte dit prijswinnende recept. Het kostte een paar uurtjes (want karamel maken kost tijd, beslag maken en noten in stukjes breken ook en vooral: alle vieze zooi afwassen: dat kost pas écht tijd).

Maar dan heb je ook wat. Want het is LEKKER.

Wat er uit de oven kwam.