Terwijl ik gisteren allemaal blije foto's voorbij zag komen van dansende mensen - in de regen - bedacht ik me dat ik de regen heb gemist. Niet gemist zoals missen is als iets of iemand ver van je vandaan is en je niets liever zou willen dan dat datgene of diegene dichtbij komt, zodat je op zijn minst kunt stoppen met dat missen. Mijn missen zag er een beetje anders uit: Ik stond in Amersfoort op een propvol perron (in het kader van: als het de regen niet is of de blaadjes of de sneeuw of de kou is de warmte het wel die zorgt voor uitval van treinen). Dus. En toen zat (jawel, er zijn ook goede dingen in het leven) ik in een propvolle trein. En toen ik eenmaal naar huis reed zag alles eruit alsof het flink geregend had. Plassen, natte weilanden, bomen die het allergroenst proberen te zijn, nevel. Maar de regen zelf, die heb ik dus gemist. Ik was er niet. Want daar waar ik was, daar regende het niet.
(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten