Als je dan toch bang bent voor de mensen..
Wat maakt dan dat je als met een helikopter boven jezelf zweeft om zorgvuldig in kaart te brengen (als kaartenmakers een landschap) wat er allemaal niet klopt? Woorden die je zegt die je niet zou moeten zeggen en de manier waarop je kijkt en je houding wat toch te verschrikkelijk voor woorden is, ook al is er niemand aan doodgegaan en heb je niets kapot gemaakt.
Wat is er ooit gebeurd dat je denkt dat iedereen denkt dat wat je zegt een beetje grote onzin is of op zijn minst een warrig verhaal? Wat maakt dat je dat zo erg vindt - want begrijp je de onzin van de anderen zelf dan wel?
Wat is er gebeurd dat als iemand nee zegt omdat iets niet kan of te groot is of gewoon te pijnlijk en jij daaropvolgend meteen denkt dat nee niet alleen betekent dat iets niet gebeurt (misschien iets wat je grootste wens was) maar dat nee ook betekent dat jij als persoon niet de moeite waard bent? Wie heeft die link in je hoofd gelegd? Het pad gebaand?
Wie heeft ervoor gezorgd dat in jouw voorspellingen ontmoetingen met mensen tot afwijzing leiden en die afwijzing meestal weer betekent dat je niet de moeite waard bent waardoor je zo verdrietig en zo bang wordt?
Wat? En wie?
-
(Ik had vandaag cursus over sociale fobie, vandaar. En ik was de pineut met de casus over de vrachtwagen en mijn assertiviteitsprobleem).
donderdag 31 maart 2016
woensdag 30 maart 2016
In woorden gevangen.
het gevaar van gevoel in woorden vangen
is dat het gevangen blijft als een mus-
-
maar daar is geen voorzichtigheid meer bij
weet ik want de mus wil alleen maar vrij
van boom tot boom tot boom zonder
spijlen en ruimtegebrek heel ver kunnen vliegen
-
29 december 2015, gepost op thatpoetwantstofly.blogspot.com
donderdag 24 maart 2016
Struikelen.
Ik ga liedjes over struikelen luisteren.
Gewoon omdat struikelen niet mag - en toegeven dat je dat doet al helemaal niet.
-
Wat wel mag is het volgende. Ontdekken dat je het er niet zo goed vanaf brengt als je zou moeten. Dat je dat nooit zult doen en dat dit Verschrikkelijk Erg is. Dat mag wel. Je mag (nee moet) dat zo erg voelen dat je over de grond kruipt (ja echt). Niemand vertelt je hoe je dat zo erg kunt voelen want dat kan ook niet maar het moet wel. Waag het eens te ontkennen. Het moet.
En als je dan zegt dat het allemaal toch wel lang duurt en dat je rug pijn doet en je maar het liefst wilt slapen of een tekening wilt maken, gewoon omdat je niet van stilzitten houdt en je Gevoel wel wilt respecteren - maar je niet gelooft in Afgedwongen Gevoel. Als je dat dan zegt dan is dat Heel Erg. Een bedroevend teken dat je het noodzakelijke Gevoel nog niet hebt gevoeld. Dan fronsen de mensen op weg om nog meer Gevoel na te jagen.
-
De mensen die geloven in gevoel wat moet.
Jij die niet gelooft in gevoel wat moet (of misschien wil je dat ook maar gewoon niet).
De mensen die gevoel wat moet hebben gehad en misschien wel nog steeds hebben en de mensen die neerzijgen en zeggen wat de mensen met gevoel zeggen is waar.
En jij die bang bent omdat je diep in je hart twijfelt (soms wat meer aan de oppervlakte) want als je vraagtekens bij het verplichte najagen van gevoel plaatst dan mag dat niet en zou je geplet kunnen worden als de irritante mug op het behang in iemands slaapkamer in de zomer.
Jij die verdrietig wordt omdat de mensen zoveel gevoel najagen terwijl achter hen iemand fluistert dat ze welkom zijn.
Gewoon omdat struikelen niet mag - en toegeven dat je dat doet al helemaal niet.
-
Wat wel mag is het volgende. Ontdekken dat je het er niet zo goed vanaf brengt als je zou moeten. Dat je dat nooit zult doen en dat dit Verschrikkelijk Erg is. Dat mag wel. Je mag (nee moet) dat zo erg voelen dat je over de grond kruipt (ja echt). Niemand vertelt je hoe je dat zo erg kunt voelen want dat kan ook niet maar het moet wel. Waag het eens te ontkennen. Het moet.
En als je dan zegt dat het allemaal toch wel lang duurt en dat je rug pijn doet en je maar het liefst wilt slapen of een tekening wilt maken, gewoon omdat je niet van stilzitten houdt en je Gevoel wel wilt respecteren - maar je niet gelooft in Afgedwongen Gevoel. Als je dat dan zegt dan is dat Heel Erg. Een bedroevend teken dat je het noodzakelijke Gevoel nog niet hebt gevoeld. Dan fronsen de mensen op weg om nog meer Gevoel na te jagen.
-
De mensen die geloven in gevoel wat moet.
Jij die niet gelooft in gevoel wat moet (of misschien wil je dat ook maar gewoon niet).
De mensen die gevoel wat moet hebben gehad en misschien wel nog steeds hebben en de mensen die neerzijgen en zeggen wat de mensen met gevoel zeggen is waar.
En jij die bang bent omdat je diep in je hart twijfelt (soms wat meer aan de oppervlakte) want als je vraagtekens bij het verplichte najagen van gevoel plaatst dan mag dat niet en zou je geplet kunnen worden als de irritante mug op het behang in iemands slaapkamer in de zomer.
Jij die verdrietig wordt omdat de mensen zoveel gevoel najagen terwijl achter hen iemand fluistert dat ze welkom zijn.
zaterdag 19 maart 2016
Straks.
Alle angsten zijn voorspellingen die beginnen
met als en dan, straks en wat je niet kunt verdragen als dat ooit
gebeurt. Natuurlijk gebeurt dat. Fluistert de angst. En in gedachten
word je gebeten, val je flauw en lachen de mensen omdat ze je zo'n raar
stom wezen vinden.
En daar sta je dan en je denkt dat straks (zo raar en stom gevonden worden) niet mag gebeuren en dus ga je in de menigte op.Straks laat hij je alleen (en vanzelfsprekend doet hij dat). Want alle angsten zijn voorspellingen die beginnen met als en dan en straks en wat je niet kunt verdragen dat er gebeurt.
Maar wat, zegt iemand tegen je, wat als je zo opgaat in de mensen omdat je zo bang bent voor hun Mening - hun grote niet te Ontkomen Mening
En de mensen hebben Helemaal Geen Mening Meer?
Je knikt omdat je het daar natuurlijk wel mee eens bent - beter Goede en Slechte Meningen dan Geen Mening.
Je knikt omdat je het daar natuurlijk wel mee eens bent - beter Goede en Slechte Meningen dan Geen Mening.
Maar dan jaren later loop je daar in de massa met je paraplu en zie je dat de mensen je helemaal niet zien.
Je
kunt doen wat je wilt. Roepen dat je liefde wilt - bloemenweiden,
zingende vogels. Je kunt gedichten schrijven en posten op facebook over
je ontmoeting met een roodborstje in het bos en het lied wat hij zong -
en dat je niet weet waarom.
De mensen - of je nu van ze houdt of helemaal niet - halen hun schouders op.
Straks weten ze niet wie je bent.
Straks is straks nu.
Straks weten ze niet wie je bent.
Hoe ik door de mand viel.
Natuurlijk heb ik allang geschreven over de CGT-cursus die ik volg. Waarschijnlijk heb ik ook wel opgeschreven dat zo'n cursus volgen echt heel leuk is, omdat je er best wel heel veel leert, wat weer heel handig is in de praktijk.
Nu is het zo dat iedere week iemand een casuspresentatie houdt. Mét videofragment. En ja, ik moet nog en stiekem vind ik het best wel eng. Bah. Je eigen behandelgesprek laten zien is niet echt heel cool vind ik. Het voelt een beetje als exposure.
Afgelopen week liet iemand een fragment zien van interoceptieve exposure. Wazzdatte? Hilarisch vind ik dat, om tegen cliënten te zeggen dat we interoceptieve exposure gaan doen. Want niemand begrijpt er iets van en ik deed dat zelf ook niet voordat ik het behandelprotocollenboek eens goed had doorgenomen. Interoceptieve exposure is de eerste stap in het paniekprotocol, waarbij mensen lichamelijke sensaties moeten oproepen en moeten kijken wat er dan gebeurt. Dus expres anderhalve minuut snel ademhalen en kijken of je dan flauwvalt. Met je ogen open dertig seconden op een bureaustoel draaien. Door een rietje ademen. Het idee is dat cliënten dat soort oefeningen elke dag thuis doen.
Maar je moet dit als behandelaar dus wél eerst samen met de cliënt doen. Het voordoen. Laten zien dat je echt niet doodgaat van even expres hyperventileren. Dat kwam dus ook naar voren in het filmpje. Ik dacht, ik geef feedback op dat filmpje (daar hou ik nooit zo van, ik blijf het liefst een beetje op de achtergrond) en zeg dat ik het stoer vind dat iemand dit laat zien. Dat vind ik ook. Omdat je als behandelaar ook echt wel draaierig wordt als je gaat staan hyperventileren. Toen ik de bureaustoeloefening deed zwalkte ik als een dronkaard terug naar mijn stoel waarop de cliënte een beetje begon te twijfelen of ze nog wel wilde. Dat. Voor mijn idee heb je dat soort dingen niet helemaal in de hand en ik kies dan zelf liever iets 'veiligers' om op film te laten zien. Iets waarbij ik in ieder geval niet veel te duizelig op mijn stoel beland.
De docent zei dat hij zich een beetje verbaasde over mijn feedback.
Want dat maakte dan dus wel duidelijk dat ik die oefeningen zelf ook niet zo heel leuk vind en ze ook niet met genoeg vertrouwen doe.
Dat klopt dus.
Ik ben niet zozeer bang om iets te krijgen van die oefeningen, maar wel om af te gaan waar mensen bij zijn. Of om even uit de therapeutenrol te vallen. Wat dus best goed mogelijk is bij deze oefeningen. Die wel heel zinvol en leerzaam zijn. En die ik nu dus zelf ook maar moet gaan doen om ze een volgende keer met wat meer vertrouwen te kunnen aanbieden.
Nu is het zo dat iedere week iemand een casuspresentatie houdt. Mét videofragment. En ja, ik moet nog en stiekem vind ik het best wel eng. Bah. Je eigen behandelgesprek laten zien is niet echt heel cool vind ik. Het voelt een beetje als exposure.
Afgelopen week liet iemand een fragment zien van interoceptieve exposure. Wazzdatte? Hilarisch vind ik dat, om tegen cliënten te zeggen dat we interoceptieve exposure gaan doen. Want niemand begrijpt er iets van en ik deed dat zelf ook niet voordat ik het behandelprotocollenboek eens goed had doorgenomen. Interoceptieve exposure is de eerste stap in het paniekprotocol, waarbij mensen lichamelijke sensaties moeten oproepen en moeten kijken wat er dan gebeurt. Dus expres anderhalve minuut snel ademhalen en kijken of je dan flauwvalt. Met je ogen open dertig seconden op een bureaustoel draaien. Door een rietje ademen. Het idee is dat cliënten dat soort oefeningen elke dag thuis doen.
Maar je moet dit als behandelaar dus wél eerst samen met de cliënt doen. Het voordoen. Laten zien dat je echt niet doodgaat van even expres hyperventileren. Dat kwam dus ook naar voren in het filmpje. Ik dacht, ik geef feedback op dat filmpje (daar hou ik nooit zo van, ik blijf het liefst een beetje op de achtergrond) en zeg dat ik het stoer vind dat iemand dit laat zien. Dat vind ik ook. Omdat je als behandelaar ook echt wel draaierig wordt als je gaat staan hyperventileren. Toen ik de bureaustoeloefening deed zwalkte ik als een dronkaard terug naar mijn stoel waarop de cliënte een beetje begon te twijfelen of ze nog wel wilde. Dat. Voor mijn idee heb je dat soort dingen niet helemaal in de hand en ik kies dan zelf liever iets 'veiligers' om op film te laten zien. Iets waarbij ik in ieder geval niet veel te duizelig op mijn stoel beland.
De docent zei dat hij zich een beetje verbaasde over mijn feedback.
Want dat maakte dan dus wel duidelijk dat ik die oefeningen zelf ook niet zo heel leuk vind en ze ook niet met genoeg vertrouwen doe.
Dat klopt dus.
Ik ben niet zozeer bang om iets te krijgen van die oefeningen, maar wel om af te gaan waar mensen bij zijn. Of om even uit de therapeutenrol te vallen. Wat dus best goed mogelijk is bij deze oefeningen. Die wel heel zinvol en leerzaam zijn. En die ik nu dus zelf ook maar moet gaan doen om ze een volgende keer met wat meer vertrouwen te kunnen aanbieden.
donderdag 10 maart 2016
Vrachtwagenhaat.
Ken je dat gevoel als je in de zomer op een terrasje een ice tea zit te drinken en wat verdwaalde zonnestralen een beetje over je gezicht dansen - en je vervolgens iets ziet waar je niet blij van wordt? Iets wat het op je ice tea heeft voorzien en wat in te snel tempo te dichtbij komt omdat het nog kan vliegen ook. Het maakt dan niet meer uit of je ice tea lekker is en of de zon niet alleen je hoofd maar ook je hart verwarmt. De rest van de zonnige middag zul je heen en weer rennen of telkens je ogen sluiten terwijl iets anders om je heen danst. Wespen. Hatelijk.
Datzelfde gevoel heb ik als ik lekker aan het doorrijden ben op de snelweg (als er tenminste geen bumperklever achter me rijdt die het onzin vindt dat ik 120 blijf rijden omdat ik 130 slecht vind voor het milieu wat natuurlijk wel hypocriet is want waarom pak ik de trein niet). Als ik lekker aan het doorrijden ben dus en er een treintje van vrachtwagens opdoemt. Vrachtwagens. Of als ik lekker aan het rijden ben en een vrachtwagen vindt dat hij een andere vrachtwagen in moet halen, of als een vrachtwagen achter me rijdt in de file en denkt dat hij dat kleine rotbakkie iets moet aanduwen of wat zo'n man ook maar mag denken als hij al denkt (maar dat is discriminatie) waardoor ik in mijn spiegel weinig anders meer zie dan cabine en verder niets. Of als je een afrit moet nemen en denkt verhip een vrachtwagen laat ik die maar niet meer inhalen want dat lukt niet meer en ik moet er zo toch vanaf (in de veronderstelling dat die vrachtwagen niet op hetzelfde idee komt, wat deze vanzelfsprekend wél doet).
Wat ik nog meer haat aan vrachtwagens is het idee dat een vrachtwagen schijnbaar warm moet draaien voordat hij wegrijdt. Je moet weten: vrachtwagens rijden doorgaans niet op een normaal tijdstip weg, wat betekent dat ze ook niet op een normaal tijdstip warmdraaien. Dat is allemaal tot daaraan toe (behalve dan als alle vrachtwagens in Nederland, wereldwijd, elke dag voordat ze vertrekken een kwartier staan te ronken, dan is dat natuurlijk óók alweer niet goed voor het milieu - mijn moeder vindt me een geitenwollensokkenkind als ik dat hardop zeg). Dat is dus tot daaraan toe totdat je nieuwe buren krijgt en je buurman is juist vrachtwagenchauffeur. Eén van het soort die de auto altijd stationair laat draaien voor hij vertrekt, onder je slaapkamerraam (goed wel een paar meter daarvandaan, maar overdrijven is een vak). Om vijf uur of half zes 's ochtends.
En ik vind dan weer dat je op z'n minst eerst met een bloemetje bij de buren op visite moet voordat je gaat vragen of de buurman zijn vrachtwagen niet meer stationair wil laten draaien of dat hij het ding vér naar achteren verhuist. Sociaal wenselijke, subassertieve ik.
Snap je nu dat ik niet met een vrachtwagenchauffeur wil trouwen?
(Buiten al dit gediscrimineer heb ik wel ontdekt dat er aardige vrachtwagenchauffeurs zijn. Dat dan weer wel).
Datzelfde gevoel heb ik als ik lekker aan het doorrijden ben op de snelweg (als er tenminste geen bumperklever achter me rijdt die het onzin vindt dat ik 120 blijf rijden omdat ik 130 slecht vind voor het milieu wat natuurlijk wel hypocriet is want waarom pak ik de trein niet). Als ik lekker aan het doorrijden ben dus en er een treintje van vrachtwagens opdoemt. Vrachtwagens. Of als ik lekker aan het rijden ben en een vrachtwagen vindt dat hij een andere vrachtwagen in moet halen, of als een vrachtwagen achter me rijdt in de file en denkt dat hij dat kleine rotbakkie iets moet aanduwen of wat zo'n man ook maar mag denken als hij al denkt (maar dat is discriminatie) waardoor ik in mijn spiegel weinig anders meer zie dan cabine en verder niets. Of als je een afrit moet nemen en denkt verhip een vrachtwagen laat ik die maar niet meer inhalen want dat lukt niet meer en ik moet er zo toch vanaf (in de veronderstelling dat die vrachtwagen niet op hetzelfde idee komt, wat deze vanzelfsprekend wél doet).
Wat ik nog meer haat aan vrachtwagens is het idee dat een vrachtwagen schijnbaar warm moet draaien voordat hij wegrijdt. Je moet weten: vrachtwagens rijden doorgaans niet op een normaal tijdstip weg, wat betekent dat ze ook niet op een normaal tijdstip warmdraaien. Dat is allemaal tot daaraan toe (behalve dan als alle vrachtwagens in Nederland, wereldwijd, elke dag voordat ze vertrekken een kwartier staan te ronken, dan is dat natuurlijk óók alweer niet goed voor het milieu - mijn moeder vindt me een geitenwollensokkenkind als ik dat hardop zeg). Dat is dus tot daaraan toe totdat je nieuwe buren krijgt en je buurman is juist vrachtwagenchauffeur. Eén van het soort die de auto altijd stationair laat draaien voor hij vertrekt, onder je slaapkamerraam (goed wel een paar meter daarvandaan, maar overdrijven is een vak). Om vijf uur of half zes 's ochtends.
En ik vind dan weer dat je op z'n minst eerst met een bloemetje bij de buren op visite moet voordat je gaat vragen of de buurman zijn vrachtwagen niet meer stationair wil laten draaien of dat hij het ding vér naar achteren verhuist. Sociaal wenselijke, subassertieve ik.
Snap je nu dat ik niet met een vrachtwagenchauffeur wil trouwen?
(Buiten al dit gediscrimineer heb ik wel ontdekt dat er aardige vrachtwagenchauffeurs zijn. Dat dan weer wel).
woensdag 9 maart 2016
Goed gevoel najagen.
Vanmorgen reed ik in de auto naar mijn werk en zoals zo vaak was ik aan het nadenken. O ja, de mensen haten mij in de auto, want ik rijd zestig waar ik zestig mag en iedereen mag harder dus de één bumperkleeft nog harder dan de ander dan degene die me dan ook maar gewoon inhaalt.
Ik haat die mensen ook, bijna net zo erg als vrachtwagens, dus we staan quitte. Soms heb ik alleen geen zin om te haten en ga ik dus wat nadenken. Muziek aan. Op naar mooie en moeilijke gesprekken en pijn en groei.
Toen dacht ik wat doe ik eigenlijk wat niet als doel heeft om een goed gevoel te krijgen? Draait uiteindelijk niet alles ja alles echt alles om het krijgen van een goed gevoel?
Als je machtig depressief bent wil je beter worden omdat je uit dat dal van Groot Verdrietig Gevoel wilt ontsnappen. Als je heel erg verliefd bent (ik vind het nog steeds op verkouden lijken, sorry) dan wil je bij de begeerde ander zijn omdat dat zo'n goed gevoel geeft. Als je een baan zoekt dan wil je dat misschien omdat je ervan kunt groeien wat een goed gevoel geeft of omdat je geld kunt verdienen wat een goed gevoel kan geven of om dat geld weer uit te geven wat ook al een goed gevoel kan geven. Ik twijfel bij eten en drinken. In negen van de tien gevallen zullen we eten en drinken om een goed gevoel te hebben (het stoppen van honger en dorst en de voldoening die dat geeft). Soms zal iemand alleen eten en drinken om in leven te blijven, maar is goed gevoel (desnoods ooit, over een jaar of honderd) dan niet de reden om te eten en drinken? Is goed gevoel niet datgene wat je influistert dat je moet zorgen voor de ander (of dat nou goed gevoel is over jezelf of goed gevoel omdat het beter gaat met de ander).
Het is dus niet dat ik goed gevoel wegzet als iets negatiefs. Goed gevoel kan ook echt Goed Gevoel zijn, wat betekent dat het niet alleen fijn voelt, maar ook goed is om te voelen. Maar het maakt me wel nieuwsgierig of mensen andere drijfveren hebben dan dat.
Ik haat die mensen ook, bijna net zo erg als vrachtwagens, dus we staan quitte. Soms heb ik alleen geen zin om te haten en ga ik dus wat nadenken. Muziek aan. Op naar mooie en moeilijke gesprekken en pijn en groei.
Toen dacht ik wat doe ik eigenlijk wat niet als doel heeft om een goed gevoel te krijgen? Draait uiteindelijk niet alles ja alles echt alles om het krijgen van een goed gevoel?
Als je machtig depressief bent wil je beter worden omdat je uit dat dal van Groot Verdrietig Gevoel wilt ontsnappen. Als je heel erg verliefd bent (ik vind het nog steeds op verkouden lijken, sorry) dan wil je bij de begeerde ander zijn omdat dat zo'n goed gevoel geeft. Als je een baan zoekt dan wil je dat misschien omdat je ervan kunt groeien wat een goed gevoel geeft of omdat je geld kunt verdienen wat een goed gevoel kan geven of om dat geld weer uit te geven wat ook al een goed gevoel kan geven. Ik twijfel bij eten en drinken. In negen van de tien gevallen zullen we eten en drinken om een goed gevoel te hebben (het stoppen van honger en dorst en de voldoening die dat geeft). Soms zal iemand alleen eten en drinken om in leven te blijven, maar is goed gevoel (desnoods ooit, over een jaar of honderd) dan niet de reden om te eten en drinken? Is goed gevoel niet datgene wat je influistert dat je moet zorgen voor de ander (of dat nou goed gevoel is over jezelf of goed gevoel omdat het beter gaat met de ander).
Het is dus niet dat ik goed gevoel wegzet als iets negatiefs. Goed gevoel kan ook echt Goed Gevoel zijn, wat betekent dat het niet alleen fijn voelt, maar ook goed is om te voelen. Maar het maakt me wel nieuwsgierig of mensen andere drijfveren hebben dan dat.
donderdag 3 maart 2016
Bang zijn.
Er zijn zoveel dingen waar ik bang voor ben.
Dat de mensen me niet leuk vinden, dat mensen besluiten dat ze niet meer in mijn leven willen zijn (ik durf geen namen op een verjaardagskalender te zetten), pissebedden, controleverlies en onvoorbereid aan een taak beginnen.
Er is altijd meer om bang voor te zijn.
Want - in metaforen gesproken - als ik aarde zou zijn en iemand zou graven, diep graven, om te achterhalen wie ik ben en waarom ik ben wie ik ben en misschien ook wel waarom ik niet ben wie ik zou kunnen zijn - stel nou dat diegene al na twee keer scheppen op steen zou stuiten omdat ik simpelweg niet zo diep af kan dalen als de ander. Omdat mijn begripsvermogen niet toereikend is, of omdat ik gewoon een oppervlakkig persoon ben. De ander zal teleurgesteld (of misschien zelfs achteloos) de schop opzij gooien.
Of wat als ik aarde zou zijn en je best een beetje kunt graven - maar er vervolgens geen bloemen of bomen of kruiden of struiken willen groeien? Als ik alle adviezen achteloos in de wind sla en niet doe wat het beste is voor anderen en mezelf. Wat. Dan.
Dat de mensen me niet leuk vinden, dat mensen besluiten dat ze niet meer in mijn leven willen zijn (ik durf geen namen op een verjaardagskalender te zetten), pissebedden, controleverlies en onvoorbereid aan een taak beginnen.
Er is altijd meer om bang voor te zijn.
Want - in metaforen gesproken - als ik aarde zou zijn en iemand zou graven, diep graven, om te achterhalen wie ik ben en waarom ik ben wie ik ben en misschien ook wel waarom ik niet ben wie ik zou kunnen zijn - stel nou dat diegene al na twee keer scheppen op steen zou stuiten omdat ik simpelweg niet zo diep af kan dalen als de ander. Omdat mijn begripsvermogen niet toereikend is, of omdat ik gewoon een oppervlakkig persoon ben. De ander zal teleurgesteld (of misschien zelfs achteloos) de schop opzij gooien.
Of wat als ik aarde zou zijn en je best een beetje kunt graven - maar er vervolgens geen bloemen of bomen of kruiden of struiken willen groeien? Als ik alle adviezen achteloos in de wind sla en niet doe wat het beste is voor anderen en mezelf. Wat. Dan.
Abonneren op:
Posts (Atom)