Als bijen om een bloem. Alsof er geen andere bloemen zijn. Alsof het de enige, de allermooiste bloem is.
Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.
Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.
Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten