Het oudejaarsavondgevoel.

Ik hou niet van oudejaarsavond. [Vul hier allerhande weemoedige gedachten en gezeur over vuurwerk in].

Vroeger hield ik er wel van. We kwamen met zijn allen bij elkaar en ik telde van tevoren de dagen af en op de dag zelf de uren. Oliebollen waren te eten en appelflappen waren te lekker. We telden af totdat het twaalf uur was en wanneer het zover was, renden we naar buiten. (Was je niet bang voor het vuurwerk? Jawel).
--
2015. Het jaar van:
dan toch eindelijk afstuderen * mijn master-diploma psychologie halen én de basisaantekening psychodiagnostiek * kleine baantjes * een werkervaringsplek als psycholoog * heel veel ontwikkeling * iets kunnen betekenen voor anderen * leren, leren, leren * meer zelfvertrouwen * nieuwe mensen * mensen uitzwaaien en terug verwelkomen * missen * leren dat kleuren heel fijn is * dromen over ijsland * illusies * vriendschappen * familie * boeken (zoals het romantisch misverstand) * het doolhof van loodgieteronderdelen (die ze gebruiken dan hè) * vrachtwagens haten * christelijke finse metal fijn vinden * armeens eten * voor het eerst whatsappen * een feestje bij een vuurtje * het betoverde woud * huilende mensen in therapie * een andere auto * gevoel devalueren * paprika's & pepers kweken * cursus * cgt *IQ-testen * kattencafé * borrels met collega's * vintage kleding * aantrekken wat ik leuk vind en niet per se wat anderen mooi vinden * weinig bloggen (ja) * wespen * in m'n eentje in het bos wandelen in februari en griezelen toen ik hoefafdrukken zag * Zee, zus, gesnurk * kerstdiners * fout parkeren * koken * concerten * psychiatrie en creatieve therapie * kat met bètablokkers * boterbloemen * onhandigheid * gedichtjes schrijven * in de tuin werken * brieven & kaarten * thee drinken * vroeg opstaan haten * oude spullen van vroeger in maar zes dozen organiseren omdat weggooien zo moeilijk is (hoarder!! Ja.) * kattenknuffels * lachen tot je erbij neervalt * nadenken * een hert in het donker * twee vallende sterren * kerstmuziek.

IQ-onderzoek.

Ik heb de WAIS inmiddels zo vaak afgenomen dat ik die stomme IQ-test kan dromen. De verslaglegging ervan ook. "Meneer X. heeft een benedengemiddelde tot zwakbegaafde (score A tot score B bij een waarschijnlijkheidsinterval van 95%) op de index perceptueel redeneren wat betekent dat hij visuele stimuli goed begrijpt en in staat is deze te integreren tot een geheel"*. Klein beetje vrije invulling omdat ik nog niet zó vaak de verslaglegging heb gedaan om de precieze betekenis van al die indexen te weten.

Eigenlijk is dit natuurlijk ontzettend niet-interessant. Getalletjes en IQ-testen, brrt.

Wat ik er zelf wel heel leuk aan vind, is dat intelligentie zoveel meer is dan 'snel of goed kunnen leren'. Zoals men dat hier soms vragend zegt: "Als je universiteit hebt gedaan dan kon je zeker wel goed leren?"

Nou, niet per se.

Ik bedoel, leren vond ik niet moeilijk als het ging om betekenissen van woorden of de kern van een stuk tekst. Het was goed te doen als het ging om wat we kunnen leren van het verleden en als het ging om de denkprocessen van anderen dan was leren echt niet ingewikkeld. Leren was (en is) leuk als het gaat om het waarom van gedrag en het hoe van het denken. Als het gaat om leren zien en voelen wat mensen wat je doen en wat dat betekent.

Leren vond ik daarentegen dramatisch als het ging om a-kwadraten, tangens, sinus en cosinus. Ik vond leren een natuurramp als het ging om elektriciteit en hoe het licht gebroken wordt. Als leren ging over t-toetsen en de normaalverdeling. Dan was leren ineens niet grappig meer en al helemaal geen eitje. Dan spreek ik nog niet over leren hoe een aardappel te schillen of een beetje ruimtelijk inzicht te laten zien.

Intelligentie is dus echt heel veel meer. Dat zie ik ook in de onderzoeken die ik doe. Sommige mensen zijn verbaal zwak, maar hebben een ruimtelijk inzicht waar ik alleen maar naar kan smachten. Anderen onthouden acht getallen achter elkaar, naar voren, naar achteren en door elkaar.
Sommigen weten in drie seconden het moeilijke antwoord op een verhaaltjessom. Anderen wéten gewoon heel veel. Leren zien wat je goed kunt en wat niet en dat accepteren - dat is misschien wel de belangrijkste vorm van leren. Voor mij in ieder geval.

-
* Ja, ik zat te slapen. Bij een benedengemiddelde tot zwakbegaafde score ben je daar over 't algemeen niet zo heel erg goed in.

Geraakt worden in therapie.

Vandaag werd ik zo geraakt door een bericht van een cliënt dat ik bijna moest huilen. Ik kan er natuurlijk niet veel over zeggen - maar het idee van bijdragen aan een proces en zien hoe iemand tot inzichten komt - die soms echt wel pijn doen. En niet alleen dat, maar dat iemand je mailt om stappen in dat proces met je te delen. Ja. Daarvan moet ik soms bijna huilen.

Het betoverde woud - deel II

Bijna een maand geleden postte ik wat foto's uit mijn mooie kleurboek. (Of je het ingekleurd mooi vindt, mag je helemaal zelf weten, maar de kleurplaten op zich zijn wel echt mooi. Vind ik). Hierbij dan dus deel 2.

Metafoor.

Natuurlijk geloof ik niet echt dat gevoel niets waard is. Het is alleen veel makkelijker om gevoel te hebben en het weg te zetten als vies afval wat naar rotte vis stinkt en waar de katten op af komen dan om gevoel te hebben en het voor te stellen als een groene wei onder een lentezon - met af en toe wat dansende witte wolkjes in de lucht, bloemen en klaterend water. Niet alleen het voor te stellen als dat, maar om vervolgens te zien hoe bulldozers aan komen gereden om je landschap van gevoel omver te razen en er een industrieterrein met kolencentrales neer te zetten.

Soms komt een bulldozer in de vorm van iemand die mooier is dan ik. Veel mooier. Veel diepzinniger ook. Met meer pijn en meer kwetsbaarheid en zoveel meer gevoel van eigenwaarde. Soms denk ik dat die bulldozer weg is en dat het landschap weer mag bloeien. De bladeren zullen rood kleuren en vallen, de sneeuw zal dwarrelen en in het voorjaar zaai ik nieuwe bloemen. Dan loop ik rond door mijn gevoel en raak de bast van de boom aan. Er in rondlopen is niet zo erg als een appel eten van een Verboden Boom, maar de gevolgen zijn vergelijkbaar met sommige gevolgen van het eten van een appel van een Verboden Boom. Want hoor. Geraas.

Soms komen de mannen om bomen te kappen. Mannen in de vorm van jou. Ik weet dat je niet om regen bidt voor mijn bloemen. Je denkt dat ik oogkleppen op heb en dat heb ik ook maar ik zie je bijl wel.

Natuurlijk geloof ik niet echt dat gevoel niets waard is. Maar het is ook niet meer waard dan iemand.

Rechtstreeks huilen.

Ik vind rechtstreeks huilen moeilijk.
Huilen omdat ik iets voel en omdat dat nu eenmaal wel mag maar omdat alle anderen hun schouders ophalen omdat je dingen ook te lang kunt voelen. Wel legitiem maar ook heel dom en eigenlijk een beetje onnadenkend kunt voelen. Dat. Daarom kan ik niet huilen. Maar wel verdrietig zijn.

Dan moet iemand op klaarlichte dag ineens huilen.
Of krimpt iemand ineen omdat daar de angst is. De angst van alleen gelaten worden. En de woorden, die woorden.
Zie. Daar huil ik. Indirect, dat wel.

Over onzekerheid.

Onzekerheid is één van die paradoxale gevoelstoestanden die het sterkst is wanneer hij eigenlijk niet aanwezig zou moeten zijn. In situaties, daarentegen, waarin onzekerheid mag bloeien als een zonnebloem onder een strakblauwe hemel in de zomer, is het niet meer dan een petieterig zaadje.

De laatste jaren heb ik best wel wat over onzekerheid geleerd. Het bovenstaande dus. Hoe harder je het jezelf verbiedt (omdat je het irritant vindt, omdat anderen het stom vinden en dat laten merken) hoe harder en hardnekkiger het de kop opsteekt. Tijdens mijn stage was dat echt enorm erg. Ik mocht niet onzeker zijn, was het toch en mocht niet zoveel doen, waardoor ik nog onzekerder werd. Zo lekker paradoxaal is dat allemaal. In diezelfde tijd begon ik met een zelfbeeldmethode. Ik was best wel euforisch in het begin, want ik ontdekte dat ik niet stom was, maar dat alleen maar dacht.

Dat was een gewaarwording. Maar dan blijkt dat de gedachten dat je stom bent, nog niet zo één, twee drie van het toneel verdwijnen. Misschien vond ik mezelf dan wel niet stom, maar toch zeker veel minder leuk en mooi dan anderen.

Om onzekerheid te laten verminderen, moet je tegen jezelf zeggen dat het okee is. Dat je onzeker mag zijn. Mild zijn voor jezelf heet dat. Denken: ja. Ik heb klamme handen en ik vind het doodeng om een gesprek of onderzoek te doen. Ik ga het alleen wél doen. Zoiets. En wanneer je de dingen wél gaat doen (die je eigenlijk dus wel echt heel eng vindt) ontdek je steeds meer dat onzekerheid naar de achtergrond verdwijnt en dat je eigenlijk toch wel een prima persoon bent. In ieder geval soms. Dat je luistert naar een onderzoeksgesprek wat je had opgenomen om het uit te werken, je eigen stem hoort en voor de verandering maar een klein beetje gruwt van de schelheid ervan.

Ja. Dingen veranderen.
Het is gek. Ik word geen greintje mooier, maar de mensen zien me anders als toen ik mezelf nog echt stom vond. (En geloof me, een half jaar geleden vroeg ik me nog ernstig af of ik mezelf ooit okee zou vinden). Dit ter bemoediging. Met als boodschap: wees een beetje mild. Niet boos worden als je onzeker bent. Iedereen ervaart dat namelijk. Sommigen kunnen het alleen wat beter camoufleren dan anderen.

Hoe wij denken.

Vandaag keek ik een aflevering van de documentaire 'the sunny side of spirit'. In de aflevering werd erop in gegaan hoe men in Ghana omgaat met depressiviteit. Of het daar überhaupt wel bestaat. Nou ja, soms dus. Een beschermende factor voor de mensen daar is dat er altijd een sociaal netwerk om je heen is. Terwijl je hier in Nederland eenzaam weg kunt kwijnen als je dat wilt (of niet wilt) is dat daar niet bepaald een optie. Dat vond ik dus wel mooi, want in dat opzicht is onze maatschappij niet altijd leuk. (Hoewel ik gek zou worden als iedereen constant aan me zou vragen hoe het gaat en dat soort dingen, maar wat meer ruimte voor emoties en er zijn voor anderen: ik ben voor!)

Wat ik minder tof vond, was dat ik iets van kritiek op onze westerse leefwijze proefde in de aflevering. Jullie begrijpen onze rituelen toch niet. Dat soort dingen. Dat is denk ik ook wel zo, maar toch.
Ik krijg de kriebels van rituelen met veel lawaai en nog meer de kriebels als ik het gevoel krijg dat mensen hun visie of cultuur beter vinden dan een andere.

Eigenlijk zou dat niet zo moeten zijn.

Maar er zijn dingen in onze westerse samenleving waar ik niet mee uit de voeten kan.

Neem de norm om altijd druk te moeten zijn want anders heb je geen hip leven. Toen ik net was afgestudeerd en wat bijbaantjes in de avonden had, had ik dus écht géén hip leven. Ik schoffelde de tuin en zaaide uien en peultjes. Ik voelde me altijd een beetje belachelijk als ik moest zeggen dat ik nog geen werk had. (Ja, ik ben gelukkiger nu ik een 'druk' leven heb, maar dat is vooral ook omdat ik er zoveel meer zelfvertrouwen van heb gekregen).

Of het idee dat we niet alleen veel moeten werken (want pas dan tel je mee) maar dat we ook ons land vol moeten bouwen en dat we vooral veel spullen moeten hebben. Huis. Auto. Gadgets.
Maar dat er natuur is die wonderbaarlijk mooi is, is iets wat we vergeten. Nee, we kappen bomen en halen weilanden om, zodat er meer meer meer huizen kunnen komen te staan.

Dus. Ik word boos van kritiek op onze samenleving en superioriteitsgevoelens van anderen, maar ik vind dat er wel degelijk dingen misgaan. We zouden er meer voor elkaar moeten zijn. Minder waarde moeten hechten aan druk zijn en méér aan de natuur. Dat was het punt wat ik wilde maken en waar ik weer veel teveel woorden voor nodig had.