Kwetsbaarheid.

Eén van de dingen die heel erg moeilijk is, is om kwetsbaar te zijn. Als we schrijven op een blog denken we al snel iets als 'o help, dit is veel te persoonlijk'. Vroeger was ik er ook heel erg goed in om complete dagboeken bij te houden op mijn oude blog, waardoor mensen misschien wel veel te veel inzicht kregen in wie ik was. Niet dat dat pijn doet, maar het is ook niet nodig. En het is beter dat niet iedereen altijd alles leest. Okee, op een blog moet je dus niet te kwetsbaar overkomen - tenzij je de boel afschermt. Maar inzicht geven in twijfels en zwakke punten kan soms wel verhelderend werken - omdat iedereen dat heeft en ik persoonlijk ben altijd blij als blijkt dat ik niet de enige ben met bepaalde gedachten.

En ook in conversaties onderling lijkt het erop dat we over sommige dingen niet praten. Sommige dingen zíjn ook persoonlijk en dat is honderd procent okee. Maar bepaalde ervaringen in het leven houden mensen soms ook liever voor zich omdat ze denken dat het genant zou zijn om gevoelens daarover te delen met anderen. Dat je je echt heel erg beroerd voelde toen iemand je dumpte bijvoorbeeld (niet mijn ervaring, gelukkig). En dat zijn natuurlijk ook dingen die je niet aan de grote klok hangt (en zeker niet op een blog, dat vind ik ook) en zelfs in gesprekken zou je die dingen niet per se ter sprake hoeven te brengen, maar je realiseren dat bepaalde ervaringen misschien wel universeler zijn dan je denkt.. dat is niet verkeerd.

Op Ted.com heb ik onlangs trouwens een mooie lezing over kwetsbaarheid gekeken. Voor geïnteresseerden: link.

Swedish Proverb.

Love me when I least deserve it
because that is when I really need it.

Eye.

Dit soort foto's slaat nergens op, maar je moet wat doen als je jezelf verveelt (in plaats van jezelf vermaakt :P) op een woensdagavond.

Kaarten, vlechtjes & zelfbeeld.

Ik. heb. mijn. feedback.

Maandag is mijn thesis dus zo goed als af en 8 april heb ik een afrondings- en evaluatiegesprek. Het was gruwelijk leerzaam, maar soms ook weer frustrerend dat het zo leerzaam moest zijn. (Het is fijner als je alles al weet natuurlijk). Maar goed.

Vandaag heb ik in Utrecht geslenterd en veel kaarten gekocht. (Eén van de kaarten op de foto had ik al, het is een zaadjeskaart die je in een bloempot doet, water geeft en.. waar dan bloemetjes uitkomen). Wie wordt er niet HEEL erg blij van mooie kaarten?

Ik dacht ook: Kom, ik doe eens niet zo saai. Dus deed vlechtjes in m'n haar en eigenlijk was ik wel blij met het resultaat. (Vaker doen dus!). Beetje overbelicht wel, want m'n moeder had de gordijnen buiten hangen om te luchten, dus het was ineens erg licht in huis.

En ik dacht, tot slot, dat ik mijn zelfbeeld wil verbeteren (misschien klinkt dat stom als wannebepsych). Het voelt een beetje alsof ik aandacht wil als ik zeg dat ik niet positief over mezelf denk, of alsof ik wil dat mensen positieve dingen gaan zeggen (vragen om complimentjes dus). Dat is niet per se de bedoeling. Toch kan het allemaal best onhandig zijn, omdat je er onzeker door wordt en het moeilijk vindt om het te geloven als iemand iets liefs zegt. Maar goed, bij Cognitieve & Gedragstherapie vertelde de docente, zelf psychotherapeut, dat er een methode is (Witboek) waarin je positieve ervaringen, dingen waar je trots op bent enzovoort bijhoudt. Zonder coach is het natuurlijk een beetje lastig om je aan zo'n methode te houden en ik heb de beschrijving van de methode niet, maar ik dacht: Ik kan wél een positieve-dingen-dagboek bijhouden en gewoon elke dag een paar mooie dingen opschrijven. Dat hoeft niet per se met zelfbeeld te maken te hebben, maar positief denken in het algemeen is ook niet zo verkeerd (voor mij. Mevrouw-het-glas-is-half-leeg).

*Een beetje een leuk notitieboekje is natuurlijk nodig voor de motivatie :).

 

De controlefreak.

Een controlefreak. Dat ben ik.

Ik wil weten als ik ergens aan begin dat het ook lukt - want mislukkingen: brr. Gevolg: Altijd alles helemaal uitdenken in scenario's en angsten en schema's en en en..

En ik raak in de stress als ik niet van tevoren weet wat ik moet doen en als dingen niet gestructureerd zijn. (Zo zou ik gek worden als iemand me in een kamer neerzet en zegt: Zo. Ga jij deze maar eens opruimen en schoonmaken. Want ik weet dan niet waar het begin is en waar het einde en ik ben heel snel het overzicht kwijt ofzo. Heel vervelend als je eigenlijk van tevoren precies wilt weten wat je gaat doen). 

En toen ontdekte ik dat flexibiliteit helemaal niet zo'n raar woord is en dat je soms gewoon in het diepe moet springen want dat kan het leven alleen maar mooier maken en op een fijne manier spannend. Dat het ook prima is om zomaar *verrassing* iets leuks te gaan doen wat niet al weken in je agenda staat.

En dat het ook prima is om niet alles te willen plannen, plannen, plannen. (En niet teveel bezig zijn met het later. Het is zelfs zo erg dat ik, als ik een projectje haak, ik al constant te druk in m'n hoofd ben met het feit dat het afmoet en de projecten die ik erna wil haken). Of met een boek lezen dat ik in gedachten alweer bezig ben met het volgende. Onrust soms dus.

Maar bewustwording. En dat is altijd een grote stap.

Zaaisels en een voornemen.

Gisteren was een heerlijke dag! Ben naar zuslief geweest, we zijn samen naar een vriendin van haar geweest (en het is altijd fijn om met vrouwen onderling over vanalles en nog wat te kletsen, ik hou er wel van in ieder geval). 's Middags nam een vriendinnetje van mij afscheid ergens en daar gingen we dus heen. (Ik heb worteltjes gezaaid, wat vind je daarvan? Het was een onderdeel van één van de elementen van het afscheid om als lentebegroeting iets te zaaien en een wens in gedachten te nemen. Nu is de kans groot dat er geen worteltjes uitkomen (en als ze wel uitkomen dan lust ik ze nog steeds eigenlijk niet). En ik geloof dus helemaal niet zo in rituelen (ik word er op den duur een beetje kriegel van en snak dan weer naar nuchterheid), maar het heeft wel iets grappigs, die wortelplantjes op de vensterbank. En toen dacht ik vandaag, waarom zaai ik niet al wat kruiden? Ze kunnen prima in de vensterbank.

O ja, en ik heb even uitgezocht welk afval bij het plastic afval moet. Omdat we buitenaf wonen, halen ze het bij ons niet op (stom). Maar ze hebben kort geleden heel dichtbij een container geplaatst en ik vind recyclen echt iets tofs, daar zou ik meer over willen weten. Ik vond het wel een goed excuus om even een lijstje te maken voor op het aanrecht van wat wel en wat niet gescheiden moet worden als plastic afval. (Het idee dat er van oude dingen nieuwe dingen gemaakt kunnen worden.. supergoed vind ik dat!)

Mussen.

Waarom geen liedje luisteren over mussen?


Omdat er geen één van het dak valt zonder de wil van de Hemelse Vader. En omdat je jezelf niet blij moet maken met een dood exemplaar (wat ik doe, altijd en altijd). En omdat dit liedje pijnlijk pijnlijk is. En omdat pijnlijk pijnlijk soms - iets zoets met zich meebrengt. Omdat de woorden mooi zijn. (En omdat ik echt niet verdrietig ben of wat dan ook - misschien wel juist niet. Hoogstens een beetje in een stemming om emotioneel te worden van muziek. En dat vind ik wel fijn).

Een fijne middag en een beetje gestress.

Vanmiddag had ik met vriendin E. afgesproken. Gewoon omdat het fijn is om met vriendinnen af te spreken en omdat het heel goed voelt om bij te kletsen en omdat het heel fijn is om van mensen te leren door het voeren van goede gesprekken. En inderdaad, door gewoon als vriendinnen-onder-elkaar over dingen te praten krijg je soms nieuwe inzichten - en het is gewoon heel fijn. We hebben een flinke boswandeling gemaakt en daarna (zoals dat hoort met vrouwen onder elkaar) een flinke kop thee gedronken (en appeltaart gegeten. Mét slagroom in mijn geval). De mevrouw zei: "Jullie mogen ook cheesecake?" (Vertaald naar het Nederlands zou dat Kaascake zijn, dat klinkt best smerig, vinden jullie ook niet?). Maar appeltaart was lekkerder. En dus aten we appeltaart.

En toen kwam ik thuis, opgeladen van een fijne middag en daar begon de kat ineens raar te doen. Gelukkig was dat vorig jaar al eens precies zo voorgekomen, dus ik was niet heel erg overstuur of iets (dat was ik toen wel), maar ik kon ook niet meer echt goed eten. Bovendien gebeurt zoiets altijd ver na dierenartsen-sluitingstijd. Omdat de kat de vorige keer dat hij (maar het is eigenlijk een echte zij) dit gedrag vertoonde was het blaasontsteking. En bij dieren moet je er nu eenmaal altijd snel bij zijn. En dus gingen we met de kat in een tas (met de rits niet helemaal dicht) omdat we geen vervoermandje hadden naar de dierenarts. Op naar de spoedeisende hulp. De man kwam speciaal voor ons in zijn caddy aangereden. Daarna onderzocht hij de kat en achtte het waarschijnlijk dat ons vermoeden klopte. Mevrouw kreeg twee prikken: een pijnstiller en antibiotica. En we hebben maar meteen voer gekocht wat goed voor de kat was. En natuurlijk ben je wel wat armer als je die dierenartsenpraktijk weer verlaat, maar ook emotioneel valt er een last van je af (ha, dit klinkt echt heel overdreven. Maar het is echt akelig om te zien dat een dier pijn lijdt en ze vertellen je niet wat er aan de hand is..).

En nu ga ik dus zo nog maar een poosje haken aan een projectje en dan morgen.. hoopt het wel weer een leuke dag te worden! :)

2003.

Is het echt alweer bijna tien jaar geleden dat ik de hele lente en zomer aan het bloemen zoeken was voor mijn herbarium? (Ik vond het een ramp). Klasgenoten maakten me wijs dat een miastnalp een heel erg bijzondere plant was. Natuurlijk had ik onraad moeten ruiken toen ze hem zelf niet meenamen voor hun herbarium (uiteindelijk kwam hij ook niet in de mijne, blijkbaar had ik het op tijd door). Het bleek een gewone stomme maisplant te zijn. En ik had dat dus gewoon echt niet door in het begin. Maar ik heb mijn herbarium nog wel steeds. Biologie kon leuk zijn. (Al was het uiteindelijk helemaal niet per se de bedoeling om er een zo mooi mogelijk verslag van te maken. In groep 8 werd dat gewaardeerd, werkstukken met koffie en tekeningen en mooi geknipte dingen, maar vanaf de middelbare was het eigenlijk onzin. En ik deed het toch).

What makes me happy..

what makes me smile..

-- Noorse post! :) (Met katten! <3)

-- En soms krijg je lange emails met diepe gedachten en daar geniet ik ook heel erg van!

O ja, omdat creativiteit altijd heel erg fijn is, ben ik ook maar lid geworden van de Flow. Geen idee of het een goed idee is, maar de nummers die ik tot nu toe kocht waren erg leuk. En gewoon fijn om relax te lezen. (+ al die papierwaren erbij, dat is ook fijn). Zo zat bij het laatste exemplaar een poster met 'the grass is greener where you water it'. (Over het geheim van een goed huwelijk). En nu ben ik niet getrouwd en voorlopig ga ik dat ook niet doen, maar ik vond de poster wel heel mooi en heb 'm inmiddels dus maar opgehangen. En ik had een setje 'what makes life simple' kaarten gewonnen via een actie op facebook (en ik win nooit iets. Dit is echt de eerste keer).

Gisteren ging ik eten koken (ik ben in afwachting van de feedback op m'n scriptie en nu hoef ik dus een paar dagen niets te doen totdat ik die feedback binnenheb, maar niets doen is eigenlijk helemaal niet zo fijn). Anyway, ik knip al jaren de recepten die me lekker lijken uit, uit de Allerhande en Boodschappen - en nu had ik dus gisteren ineens de bevlieging om maar eens een honing/mosterd-marinade te maken en dat rook echt heel erg lekker. Het is fijn om te koken en bakken.

(Maar toch heb ik me bedacht dat hoewel ik dingen als koken, bakken, handwerken en tuinieren heel fijn vind, ik toch meer uitdaging nodig heb dan dat en ik uiteindelijk later (als de crisis voorbij is -_-) wel echt heel graag een combi wil van psycholoog zijn en iets creatiefs doen. Schrijven, denk ik).

I found.

In 2010 ging ik eens met een vriendin een naburig bos een fotoshootje doen. Ik vond deze foto van mezelf. Grappig om zoiets tegen te komen! :)

Bibbers.

Bibberdebibber. Ik heb zojuist de voorlaatste versie van mijn scriptie ingeleverd. Klaar voor feedback door de beoordelaar en de tweede beoordelaar. En ik vind het me toch eng, gezien al mijn geklungel tijdens het onderzoeksproces. Ik zie zoveel dingen over het hoofd (o, gunst, had ik bij elke titel een punt erachter? O, wacht, dáár ben ik dat weer vergeten). Dat soort dingen. Dan ook maar een zes hoor. Maar toch. Wanneer word ik eens perfectionistisch? Wat is het toch met dat chaotische brein van mij dat ervoor zorgt dat ik zo ongestructureerd ben?

I am a rock.

Dit liedje is mooi. (Maar ook wel een beetje verdrietig).

and a rock feels no pain
and an island never cries..

(Eng).

Waarom ben ik bang voor mensen die slimmer zijn dan ik? Of mensen met een hogere rang of of wat dan ook. Ze kunnen me niet maken of breken of wat dan ook - mijn eigenwaarde niet bepalen - maar het is heel frustrerend om te denken van wel. Het maakt toch helemaal niet uit dat m'n scriptie onder andere wordt nagekeken door een professor doctor. Het is ook maar een mens. Ik weet het allemaal wel. Maar het landt niet zo want ik blijf het heel erg eng vinden om beoordeeld te worden door grote mensen die alles heel goed snappen. Veel beter dan ik. (Kom op, ik wil helemaal geen wetenschapper worden dus het maakt eigenlijk niet uit. Maar wat als ik in de praktijk net zo'n chaoot blijk te zijn als ik nu in het onderzoek ben?)

(Vandaag moest ik mailen naar een mevrouw die een intelligent artikel had geschreven - een Canadese mevrouw. Helaas was één ding in haar onderzoek niet helemaal duidelijk en ik moet dat wel weten, want anders wordt het niets met m'n scriptie. Zelfs mailen vind ik eng. Het slaat echt helemaal nergens op).

Het verschil met vroeger is dat ik het toen allemaal maar gewoon niet deed en dat ik het nu wel moet doen, allemaal. Dus ooit leer ik dat het niet eng is.

Ik moet dus ook maar weer beginnen met snelweg rijden. Dat wordt ook minder eng als je het vaker doet.

Ik dacht altijd..

Ik heb vroeger altijd heel veel romans gelezen. Volgens mij las ik de eerste flutromannetjes in groep zeven of acht. Maar eigenlijk geven die boeken best wel een verkeerd beeld van de wereld in het algemeen. Raar eigenlijk dat je ze begint te lezen als kind en er later achterkomt dat ze niet realistisch zijn en dat ze je opzadelen (of indoctrineren, mooi woord) met illusies.

Ik dacht ook altijd dat mannen de gedachten van vrouwen konden lezen en dat ze attent zouden zijn tot en met want dat ze wel wisten - zonder dat vrouwen dat zeiden - wat vrouwen wilden. Maar dat weten ze dus niet en eigenlijk is dat ook niet zo raar want als iemand iets niet gewoon zegt dan weet je het niet. Maar het is een rare gewaarwording als je ergens van overtuigd bent.

Ik dacht altijd dat twijfel verkeerd was. Maar twijfel kan je juist sterker maken en beslissingen kunnen soms beïnvloed worden door twijfel en soms hoeft dat ook niet. In ieder geval denk ik niet langer dat twijfel negatief is (tenminste, niet altijd) en ik weet ook wel zeker dat als je eenmaal geneigd bent om te twijfelen en je dus gewoon een beetje twijfelend bent aangelegd, je dat in vele situaties wel zult doen - en als je iets niet doet omdat je toevallig twijfelt dat weleens heel dom kan zijn want de volgende keer kun je even hard twijfelen of zelfs nog harder.

Ik denk nog steeds dat ik de klok terug kan zetten. Gewoon met de wijzer en vliegen dat die tijd dan doet. Ik denk dat het leven een 'annuleren'knop heeft. En ik denk dat ik niet altijd bang ben om keuzes te maken.

Lookin' forward to...

Skillet die op de EOJD komen. Want ze zijn echt wel heel, heel, heel erg tof.
Dit liedje ook. (Met coole vioolintro).

Iets wat ik kreeg en iets wat ik vond.

(Of wat mijn moeder vond eigenlijk, toen ze last had van opruimwoede).

Kaartje van zuslief die ik kreeg omdat ik ziek was. (Maar ik ben weer beter hoor).

Ik was zo creatief op de kleuterschool (not!). Maar dit is dus een knutselwerkje wat bewaard is gebleven.

Minoes.

Nadat ik vanmorgen en een deel van de middag aan het klungelen (valt mee) ben geweest om alle onderdelen van de scriptie een beetje mooi op volgorde te zetten en de laatste restjes feedback heb verwerkt (in afwachting van de allerlaatste restjes die ik maandag krijg), mocht ik vanmiddag Minoes kijken. (Soms moet je lief zijn voor jezelf).

Wat een heerlijk verhaal was dat. Maar ik vond het wel een beetje spannend hoor. Mijn hart is zo gevoelig voor katten dat ik alles al zo snel zielig vind. Gelukkig loopt alles goed af. En ik vind al die katten-hebbelijkheden zo leuk. In de boom vliegen bij de eerste de beste hond. Spinnen (dat vooral! Waarom doen wij mensen dat eigenlijk niet?). Kopjes geven. Elkaar begroeten door neuzen te wrijven. Maar het einde was het allerbeste. De sneeuw en..
(Sneeuw is altijd goed. Bijna altijd. Over de rest moet ik niet teveel zeggen. Je kunt de film vinden op uitzendinggemist).

Romantisch.

Eigenlijk is het romantisch (ook al klopt die term niet, maar op een dag als vandaag geeft dat niet). Eerst heb je uitgeslapen. Daarna realiseer je jezelf dat je nog niet helemaal fit bent maar toch ook niet meer ziek en dus ga je met een kussentje op de bank - met je gewone kleren aan, dus die stomme pyjama kan weer weg - en met je laptopje op schoot aan je scriptie werken. En nu, middag inmiddels, heb je een uur in de zon gezeten omdat dat kon (maar nu is hij weg, dus het was goed om dat te doen toen het kon). En nu, nu het weer bewolkt is, zit je binnen, achter je laptop. Vanbuiten schalt vioolmuziek (geen idee wat m'n moeder precies aan het luisteren is tijdens de strijk). En ik zit binnen, heb mijn titelpagina, voorwoord, summary en inleiding af en ga nu mijn methoden nakijken. En ik luister Simon & Garfunkel omdat dat fijn is. Dat vind ik best romantisch. Maar er zijn altijd betere ideeën van romantiek natuurlijk.

Naar de maan kijken. Ofzo.


(Fijn trouwens, zo'n glimpje lente).

Geluksvirus.

Ik zat te denken..

bestaat er ook iets van het tegenovergestelde van ziek-zijn, wat even besmettelijk is en waardoor je ineens een paar dagen euforisch gelukkig bent? (Dat alle mensen je uitnodigen: Kom. Kom hier. Besmet mij. Besmet mij meteen). Dat zou echt lekker zijn. (Een beetje gemeen dus, dat griepvirussen wel bestaan, maar dat ze geen tegenovergestelde hebben waar je blij van wordt).

Arme ik.

Fors de griep. Not fun.
(Ook geen zin in schrijven dus).

En noodgedwongen toch maar uitzieken want op de been blijven met lieve paracetamolletjes werkt niet zo goed meer.

Niet stoer.

Ik heb één ding geleerd: Het is niet stoer om door te lopen als je ziek bent. Echt. Niet.

Gisterochtend werd ik wakker met een zere keel, zere spieren, zeer hoofd - gewoon lekker ziek. Met een beetje ibuprofen ging het gelukkig weer heel goed. En nu hebben we op zaterdag eens in de maand Bijbelstudie - en ik wil dat niet missen, omdat de sfeer fijn is en omdat het leerzaam is. Dus ik had gisterochtend eerst zo'n baalgevoel van: Heb ik weer eens iets leuks, kan ik niet gaan want ziek. Maar leve de ibuprofen dus. Dacht ik.

Het ging allemaal wel. Om vijf uur nam ik een paracetamol en de avond verliep prima. Tot dat ding tegen negenen uitgewerkt was en ik langzaam in een gloeikachel veranderde en niets anders kon dan snotteren en hoesten (het is zó benauwd als je neus dichtzit). Net of je heel erg wazig wordt dan, in je hoofd.

En toen realiseerde ik me dus dat ik eigenlijk helemaal niet zo stoer was om door te lopen. Ik bedoel, iedereen hier was ziek en ik sta nogal bekend als mietje dus wil ik ook eens laten zien wat ik kan, maar het is echt niet fijn als je ergens anders je vervelend zit te voelen - het komt een beetje over als aandacht vragen. (En straks steek je al die andere mensen ook nog aan. Stiekem voel ik me daar een beetje schuldig over).

Maar vandaag lig ik dus non-stop op de bank met een boek. Als het morgen maar weer beter gaat..

Op zoek.

Vanmiddag heb ik (nadat ik urenlang aan mijn thesis had gewerkt, dus dág schuldgevoel) de laatste aflevering van 'op zoek naar God' gekeken. Vind het echt een geweldig mooi programma, omdat de mensen zo eerlijk zijn, de dingen zo mooi kunnen verwoorden. De stilte van een klooster spreekt me op de één of andere manier ook aan.. (al moet ik er niet aan denken om er zelf echt te zitten hoor, want ik praat veel te veel en als ik te lang alleen ben en niet kan praten, komen de muren op me af).

Vroeger, een jaar of zes geleden, dacht ik dat een blog een uitstekend evangelisatiemiddel was - en zo pompte ik in hypocriete betweterigheid hele verhalen over God en geloof de wereld in. Ergens kan ik geschokt zijn dat ik dat niet meer doe - wat is er veranderd? Ik geloof toch nog steeds? (Ja). Misschien is het wel de houding van 'hou je geloof voor jezelf' die meer deel van me uitmaakt. Misschien ook wel de twijfel - want het was mooi geweest als geloven altijd zekerheid inhield en je veel mooie ervaringen had en alles. Misschien.. is het ook beter. Als ik schrijfsels teruglees dan denk ik dat mensen echt een hekel aan me moeten hebben gehad, als ze me toen al kenden. (Uiteindelijk maakt dat niet uit, les één in het grote leren om mensen aardig te vinden is misschien wel om te denken dat de mening van een ander over jou je niet maakt of breekt). Maar ook het averechtse effect.

Raar, dat je milder wordt als je volwassen wordt. Zelfs als dat heel langzaam gebeurt.
En dat je mensen beter begrijpt.