De grens.

Het zou raar zijn om, wanneer je iemand leert kennen om te vragen: Zullen we vrienden worden? Op de één of andere manier is vriendschap een grens die wordt overschreden van 'ik vind jou aardig' naar 'ik wil dat je deel van mijn leven uitmaakt'. Maar het grappige is dat je die grens eigenlijk nooit onder woorden brengt. Althans, ik heb bij mijn weten nooit aan iemand gevraagd om vrienden te worden. Ineens realiseer je je als een donderslag bij heldere hemel dat je bevriend bent met iemand.

(Bovenstaande klinkt nogal afgekapt. Maar over alles wat ik verder wil zeggen: dit is geen dagboek).

de Regenboog.

Woensdagavond. Was het acht uur of was het half negen? Ik was aan het bankhangen, na een intensief psychofarmacologie-college (moeilijkmoeilijkmoeilijk) en had zojuist een aflevering Memories terug zitten kijken. Buiten waaide het enorm. Maar ineens, in de verte kwam de zon over het land - en ineens was dat niet meer in de verte. Het regende, het waaide hard, de bloesems zwiepten heen en weer én de zon scheen. Bijzonder sfeertje. En toen las ik op facebook ineens dat iemand een regenboog zag. Dus ik ben (lach niet) in pyjama en met fototoestel naar buiten gehold. En wat ik zag was best wel fenomenaal. Jammer dat het zo lastig vast te leggen is. Een probeersel dus maar.
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).

28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:

ik dacht dat ik terugkon

het hele pad, dwars
door weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik 
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).

Jammer.

Ik, tegen het einde van mijn droom vannacht: "Dit is zeker niet echt hè?"
"Nee!"
"Jammer!"

Misschien moet je zoiets niet vragen in dromen als je droom mooi is. Want na mijn hartgrondige 'jammer' werd ik wakker. Stom. Heb ik het nou voor mezelf verpest? En hoe kom ik aan de tegenwoordigheid van geest om in m'n droom te vragen of iets echt is?

Paranoïd.

Alweer bijna drie jaar geleden volgde ik het vak Psychopathologie I. Ik weet niet hoeveel stoornissen er voorbij zijn gekomen, maar één daarvan was schizofrenie. De opdracht bij het vak ging over de film a beautiful mind. En ik weet nog dat ik naar die film ging. In de collegezaal met veel mensen die 'm ook nog nooit hadden gezien. En dat ik dus met de trein terug naar huis moest. En me bij iedere persoon af ging vragen of ze wel echt waren. En wat als die ene persoon, daar in dat hoekje van de trein, achter me aan zou komen? Nou?
(Dat soort vakken zijn echt slecht voor je inbeeldingsvermogen. Gelukkig was al dat paranoïde gedrag maar tijdelijk).

Maar ik heb wel een mooi paranoïde (mooi woord is het eigenlijk ook) liedje gevonden. Van de cd die ik vorige week binnen kreeg.

Zaterdag!

Ik hou wel van eigentijds christelijke muziek. Of Contemporary Christian Music. De meeste mensen in mijn omgeving zijn er niet zo blij mee - want oh, die drum. En: moet dat zo hard? Enzo. Maar gelukkig ben ik volwassen en mag ik helemaal zelf beslissen welke muziek ik luister. En maar goed ook, want sommige mensen, zoals ik, zijn verslaafd.

Ik was een jaar of vijftien toen ik begon met luisteren naar M.W. Smith. Ik was vijftien toen ik 'm voor het eerst live hoorde op een EO-gezinsdag. (We stonden vooraan, een vriendinnetje en ik en ik, op mijn allereerste veeldecibellenconcert, stond daar zo ongeveer met m'n handen voor m'n oren). Toen ik zeventien was, was er een groot concert in Gelredome, waar we met zus, zwager, broer en schoonzus heengingen. Maar vanaf de tribune voelt het toch een beetje als 'ik stond erbij en keek ernaar'. In 2009 was er wéér een concert in Gelredome en vanzelfsprekend wilde ik weer. En zo ging ik dus, samen met zwagerlief. En nu, nu zou er weer een concert zijn, maar dan in Utrecht. En hoewel eerst echt niemand meewilde (duur enzo), heeft zuslief zich uiteindelijk opgeofferd. En een lieve vriendin van mij besloot om ook even heen en weer te komen vanuit Groningen. Zo hebben we dus gedrieën genoten van een allergeweldigst concert afgelopen zaterdag: Symphony of Life. Grappig hoe leuk het EO-publiek eigenlijk altijd is..

Het stomme van alles is dat ik echt niet in staat ben om een mooie recensie of mooi verhaal neer te knallen. Wel weet ik dat de muziek me voor het eerst in tijden weer eens echt raakte. Vooral White Ribbon Day in het voorprogramma door Martin Smith. En een concert met een symfonie-orkest erbij is fenomenaal. Echt! Na afloop had ik echt een zo'n 'ik heb nog zelden zo'n mooi concert meegemaakt' gevoel. En dat heb ik nog steeds. Er werd afgesloten met Agnus Dei - en met z'n tienduizenden met een symfonieorkest, band en vier artiesten zo'n lied zingen is zó tof! :)

Wel grappig was de terugreis. Ik ging met zuslief met de trein naar Veenendaal en deze trein zat gewoon stampvol concertgangers. Gezellig dus.

(En nu ben ik duf en is m'n auto kapot en doe ik alles verkeerd. Morgen begint school weer).

(Foto gejat van de facebook van gospel.nl).

De plu.

De dingen doen het er soms om. Wanneer je, 's ochtends vroeg voordat je weggaat, naar buiten kijkt en ziet dat het regent, neem je het besluit om je paraplu mee te nemen, waar je ook naartoe gaat. En dus sleep je die paraplu van A tot Z het hele land door. En regen? O, die regen van die ochtend was alleen maar een grapje. Je zou soms bijna denken dat je de regen tegen kunt houden door alleen maar een paraplu mee te nemen. (Daarentegen, als het regent en je denkt: het wordt straks wel droog, dus ik laat die stomme paraplu thuis, hoef ik niet mensen bijna te laten struikelen in de trein en kom ik ook niet in de verleiding om iemand zomaar uit het niets een mep te verkopen met m'n plu *intrusive thoughts*, dan kun je er hard vanuitgaan dat het gaat regenen. En dat je dus kletsnat wordt en afdruipt. Chagrijnig.

Ik ben van alle mensen het allerbeste in relaties zien tussen dingen die er niet zijn. Of die ongelofelijk vergezocht zijn. Misschien spring ik daarom altijd van-de-hak-op-de-tak. Ik denk dat haast van de haas komt omdattie altijd zo snel is. En dus haast heeft. Mensen vinden die associatie raar. Hoe kóm je erbij? (Dat hebben ze nou al zo vaak gedacht. Soms gezegd en vaak gedacht. Denkrimpels). En ik raas maar van onderwerp naar onderwerp omdat ik ze aan elkaar gerelateerd vind. En soms zeg ik het er maar bij waarom ik ze aan elkaar gerelateerd vind - maar je moet nooit je eigen eigenaardigheden uit gaan leggen want daar krijgen de mensen diepere denkrimpels van. Voor jou vervelend als ze je vol onbegrip aanstaren, maar voor hen nóg vervelender, te vaak die rimpels moeten tonen maakt ze vroeg oud.

Weer een onwaarschijnlijke associatie: Net als met die regen en die plu lijkt er soms nog zo'n soort relatie te zijn. De relatie tussen 'ik vind iemand leuk en dús vindt die iemand, iemand anders leuk'. Het zou een gave kunnen zijn waar iets mee gedaan zou kunnen worden, in de zin van huwelijksbemiddelingsbureau t.W. "Komt allen hier. Laat miss W. verliefd op u worden. De garantie dat u snel verliefd wordt - maar dan niet op haar, vanzelfsprekend- is groot". (En nu denk ik weer dat dingen gebeuren enkel en alleen omdat ik ze opschrijf. Maar als het op de plu lijkt gebeuren de dingen níet als je ergens op voorbereid bent). Maar als je daar weer te hard op hoopt.. enzovoort, enzovoort. En soms vraag ik me af of er ook maar iemand is die dit soort rare gedachten begrijpt. Ze staan vast ook in het rijtje cognitieve vertekeningen van de psycholoog.

-"U bent eigenaardig beste W."
-"Dankuwel. Ik wist wel dat er een woord voor was!"

Heart!

Het resultaat van een dagje Groningen: Weer Marie Cardouatkaarten gekocht. Ik vind ze zó lieflijk! :) - overigens heb ik ook de toren van Pisa compleet (Marie Anne Foucart).

Overigens is Groningen niet alleen leuk vanwege de mooie kaarten, de stad op zich en een relaxte treinreis ernaartoe en ervandaan: Er wonen ook nogeens enorm lieve vriendinnetjes daar! *bevoorrechtheid*.


















psje: Een blik op de krant van gisteren maakte mij duidelijk dat ik mijn alter ego beter even kan verstoppen. Letterlijk stond er dit: Iets sprietigs met poten is gezond en lekker. Ik. De boskrekel. Ik bén niet lekker.

pps: Muhaha, nerdy me heeft een 8 voor haar intimate relationshipstentamen. Er klopt echt iets niet.

I bought.

Omdat het even vakantie is, heb ik gisteren met zuslief een dag gewinkeld in good old Utrecht. En ook al ben ik normaal absoluut niet van het type wat aaaal m'n aankopen wil showen op m'n blog, voor deze ene keer ga ik wel even íets laten zien van wat ik gekocht heb. Een shirt dus. Met een schommelend I was swinging for the stars meisje. En oorbellen. (Mom, don't watch!). En een vest-dat-niet-op-de-foto-staat.

Thoughts. *chaos*.

Aanzwellende wind, buiten. Aanhoudende kilte, binnen. Het wordt niet warm. In de kamer niet. En ik, ik deel in de kilte. En welke muziek je ook luistert, altijd wil het dat je gaat huilen. Harder en harder. Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Laat je gedachten niet langer de vrije loop. Ze zijn toch altijd alleen maar raar. Klopt. De anderen en ik. Ik wil opgaan in de massa. Maar heel, heel af en toe wil ik gezien worden.

Ik slaap niet. Ik ben niet echt wakker. Verlang alleen maar. Waarnaar? Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Ik weet het. Hoe doe je dat? Laat me vergeten. Je faalt. Je faalt voortdurend. Verstop. Laat niets zien. Anders zullen ze hun schouders achteloos ophalen en weglopen. Of zelfs dat niet, ze lachen naar je (hand in hand). Stop. Stop. Stop. Machteloosheid groeit. O, dramakoningin. Zoveel drama hoeft niet. Stoppen hoeft niet. Maar waar is de mogelijkheid? Want wanneer het wel moet, waar ik bang voor ben, wil ik kunnen stoppen. Terug. Terug. Niet die verdraaide eenrichtingswegen die alleen maar altijd verder, verder, verder leiden. Langzaam, niet zo snel. Je hebt het recht niet. Niet nu al. Niet nu al is ook wat ik wil. Maar wat ik niet wil doe ik.

Misschien worden olifanten muggen.
Stijgen op - verdwijnen aan de horizon.
- weer teveel, te moeilijk gedacht.

(Intussen kan ik maar aan één ding denken. Ik zal rennen. Maar alleen in gedachten).

Is vallen, is suizen.

Wat zal ik doen? (Mijn lievelingszin). Je een illusie laten? (Het vraagteken is mijn lievelingsleesteken). Misschien (Mijn lievelingswoord) is dat wel de kunst van het leven: heel nauwkeurig en voorzichtig de onhandigste illusies op de rand van de diepste afgronden laten wankelen. De waarheid is vallen, is suizen, is de diepte op je af zien komen. - Prins, in Brieven aan Doornroosje (TT).

Dus. Als je illusies naar beneden zijn gedonderd is er sprake van waarheid? En de kunst van het leven is zoiets als proberen om je illusies níet te laten vallen, omdat de waarheid heel hard vallen is? (Ik wil het niet weten).

Ik haat mijn eigen onbegrip. (Maar ik blijf gefascineerd door het enorm mooie citaat!)

Heel. Veel.

O, ik wil zoveel schrijven. Ik weet niet waarom en ik heb ook helemaal geen ontzagwekkende avonturen beleefd. Niet leren vliegen. Kan nog steeds niet dansen. Maar toch.

Het eerste is iets wat ik gisteren las en was enorm de moeite waard is. Een fragmentje uit 'brieven uit de hel' van Lewis: 'Wij willen een mensheid die continu op jacht is naar het einde van de regenboog, die nooit eerlijk of vriendelijk of gelukkig is op dit moment maar iedere werkelijke gave die zij in het heden ontvangt als brandstof op het altaar van de toekomst gooit'. Aldus Schroeflik, ervaren duivel. Ongeacht of je gelovig bent - volgens mij zit hier wel iets in. (En als ik mezelf tot op de draad analyseer - en daar ben ik goed in - dan valt me op dat dát precies is dat ik continu doe. Me voorstellen hoe dingen in de toekomst kunnen zijn. Vergeten om nú iets te zijn, te genieten, omdat zelfs als ik in het nu leef al bezig ben met hoe iets in de toekomst zal zijn). Uiteindelijk zullen we denk ik allemaal gelukkiger zijn als we niet bezig zijn met wat de toekomst ons zal brengen (hetzij goed, hetzij kwaad) maar ons richten op het nu. Want het mooie gebeurt misschien niet (en o, die teleurstelling). Soms is datgene wat jij mooi vindt overigens ook niet per se mooi. En is het maar beter ook dát het niet gebeurt. Het kwade gebeurt misschien ook niet (en dan hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. En doe dan niet als ik en denk dat je vantevoren zorgen maken scheelt in het aantal zorgen wat je hebt op een moment zelf). Eigenlijk is het nu sowieso de enige garantie die je hebt. (Wat dat denken over toekomsten betreft: Ik denk in dat opzicht dat je gedachten je beste maatjes en je ergste vijanden kunnen zijn).

Ik denk trouwens ook (ja, ik denk heel veel - veelteveel) dat het leven een soort computerprogramma is en dat ik altijd nog op annuleren kan klikken. Ik ben zó goed in illusies.

Overigens was ik gisteren blij en trots op mezelf. Ja, dit wordt een belachelijk verhaal, want blij zijn als je trein niet helemaal rijdt is best vreemd. Maar ik heb zo'n keiharde oefening positief denken gedaan dat ik desondanks trots was. Het ging zo: Ik had tentamen en zou daarna richting zuslief gaan - omdat we zouden wokken met zus, zwager en nichtje. Dus. Maar dan kom je op het station, rijdt je trein maar tot Driebergen en moet je verder met de bus. Niet leuk. Maar wel leuk was dat: 1.) De bus bijna meteen aan kwam rijden. 2.) Ik die bus inkon en dus niet buiten hoefde te wachten, tot er uuuuuuuren later nog eens een bus kwam. 3.) De buschauffeur heel aardig en grappig was. 4.) Touringcars me doen denken aan schoolreisje van vroeger - miste alleen de massa's chips en snoep. 5.) Het begon te plenzen zodra ik in die bus zat. En het fijnste was dat, toen ik in Veenendaal kwam, ik overladen werd door dankbaarheid omdat de mensen die daar stonden al anderhalf uur wachtten op een bus naar Utrecht. Het had heus slechter gekund allemaal. Dus. M'n glas was een keer halfvol en dat vond ik goed van mezelf. Ik moet mezelf toch eens trainen in positief denken, want ineens valt me op dat ik toch wel écht altijd het negatieve overal van verwacht. Van mijn eigen handigheid is dat terecht (ik maak altijd alles kapot en ben écht onhandig - hopelijk vinden jullie dat schattig). Maar van het leven in het algemeen is dat vast niet zo verstandig, gezien de self-fulfilling prophecies.

Nou. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar meningen over bovenstaande.

I need a hero.

Intimate Relationships II.

Ik mag nog één keer een dramblog schrijven over intieme relaties! Omdat mijn vak is afgelopen..
Terwijl half Nederland gisteren aan het gehaktballetjes eten was bij de Ikea, zat ik zielig opgesloten op zolder met een boek. Omdat het zo uitermate leuk en geweldig is om studenten te kwellen met een tentamen op de dag na Pasen om 08.30 's ochtends. En omdat ik zo heerlijk eigenwijs nog steeds thuis woon, betekende dat om 06.45 de trein. En dus om 06.00 uur mijn bed uit. (Ja, ik ben aan het smeken om medelijden, want ik háát vroeg opstaan). Goed. Afijn. Nu ben ik dus duf. En dat tentamen.. belabberd. Dacht ik. Maar het was meerkeuze (hoera voor sociale psychologie waarbij je níet hoeft te diagnostieken enzo) en nadat ik 'm na had gekeken thuis, kwam ik tot de conclusie dat 50 van de 60 vragen goed best wel okee is. Misschien moet ik toch een carrière als relatietherapeut overwegen..
(Met seksuologie wordt het in ieder geval niets. Aan het begin van m'n derde jaar op de uni volgde ik een vak wat daarover gaat en nou. Ehm. Ik haalde het vak ook maar nét. Op m'n oude blog heb ik ooit eens beschreven hoe dat ging, bij dat vak (maar het blijft een mooi verhaal, voor verjaardagsfeestjes ofzo). De eerste werkgroep. "Hallo jongens en meisjes". (Voorstelrondjes, gezelligheid, drie jongens, veel meiden). De docent vervolgde met "we gaan vandaag iets leuks doen". En leuk was het. Vooral voor degenen onder ons met tekenvaardigheden én anatomische kennis. Het ontbrak mij aan beide. En daar zit je dan met prachtige mislukte tekeningen voor je neus (uiteraard moesten er bijschrijvingen bij - die je natuurlijk vergeten was, want de docent biologie in de vijfde vond seksualiteit zoiets engs, dat we van puur plezier alleen geleerd hebben hoe geraniums zich voortplanten). Dus. En dáár, o blijheid, kwam de docent langs om iedere tekening van gepast commentaar te voorzien. Heel nuttige oefening, beste lezers, want "stel je voor dat je later cliënten krijgt, dan moet je het ook voor ze kunnen uittekenen". Nee. Om seksuoloog te worden moet je betere anatomische kennis hebben dan ik. En vooral veel, véél beter kunnen tekenen).
Anyway, wat heb ik geleerd van het geweldige Intimate Relationshipsvak? 1.) Dat relaties hebben gewoon keihard werken is 2.) Dat kinderen krijgen enorm slecht voor je huwelijk is (echt waar!). 3.) Dat verlies sterker weegt dan winst. Als we 20 euro verliezen zijn we verdrietiger dan dat we blij zijn als we het vinden. 4.) Hard to get doesn't work. (Verdorie). 5.) Dat huwelijken het gelukkigst zijn voor zowel mannen als vrouwen als huishoudelijke taken (en zorg voor evt. kinderen) evenredig verdeeld zijn. Dus. Dat wou ik maar even zeggen.

Omdat.

Lang leve boeken die zorgen voor inspiratie. Ik weet niet wie van mijn lezers hier ooit 'Extreem luid en ongelofelijk dichtbij' heeft gelezen. (Of de film heeft gezien). Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven verteld (en is bizar vormgegeven, maar zo creatief). Een van de vertellers in het verhaal is de opa van Oskar - de hoofdpersoon. Boven ieder hoofdstuk wat vanuit zijn gezichtspunt wordt verteld, staan de woorden 'omdat ik niet ben waar jij bent'. Ergens in februari schreef ik dit:

omdat ik niet ben

waar jij bent

omdat de afstand
van de aarde naar de maan
naar de zon en weer terug
nog niet beschrijft
hoe ver
ik niet ben
waar jij bent.
en de enige boodschap
is vergeten - altijd alleen
vergeet het maar
zoveel mooie dingen
zijn helemaal niet waar.
omdat ik niet ben
waar jij bent.

What the angels see.

    

If I could see what the angels see
Behind the walls, beneath the sea
Under the avalanche, through the trees
Gone would be the mystery
If I could see what the angels see

If I could hear what the angels hear
The thunderous crash of a falling tear
Holy holy in my ear
I'd never doubt that God is near
If I could hear what the angels hear

If I could know what the angels know
That death is just a swinging door
And spirits go where spirits go
I feel them but they never show
If I could know what the angels know

If I could stand where angels stand
And watch the world while God commands
And see how love designed this plan
Reminders on his feet and hands
If I could stand where the angels stand

If I could see what the angels see
Behind the walls to you and me
And let the truth set me free
I would live life differently
If I could see what the angels see.

Life.

Voelsprieten.

Het ontbreekt de boskrekel aan voelsprieten. Antennes bovenop haar hoofd.

De boskrekel voelt zichzelf dom. Vandaag, op een bewolkte lentedag.

We, my love and me

Earth Hour.

En dan bedenk je je ineens om kwart over acht op zaterdagavond dat het best grappig is om het licht tot half tien uit te laten - gewoon omdat meer mensen dat doen. En zo zit je dan met een munttheetje en wat kaarsjes lamlendig op de bank te hangen - omdat het te donker is om een boek te lezen.