Touch this light.

Als ik niet zoveel te vertellen heb, blog ik maar liedjes. House of Heroes heb ik net zo'n beetje ontdekt en ik moet er soms een beetje aan wennen. Maar dit liedje vind ik dus heel mooi - en daarom gooi ik 'm maar op m'n blog. Kan ik er makkelijk bij, de volgende keer dat ik ernaar wil luisteren :).

(If you want it)

I've been convincing myself that I'm worthwhile
Cause I'm worth what I'll convince myself to be.
- Relient K.

 

Utrecht..

Eigenlijk, als ik echt heel eerlijk mag zijn, heb ik Utrecht gemist. En was het dus heel fijn dat ik vandaag een afspraak had in Utrecht. Vanmorgen om half 11 met de stagecoördinator. Een heel aardige man die me vertelde dat 'het niet aan mij lag' dat ik geen stage kon vinden. (Dat is opbeurend, want ik begon aan mezelf te twijfelen). En verder heb ik dus de lijst met stagemogelijkheden nog eens goed bestudeerd en notities gemaakt. De kans dat het voor september lukt is trouwens klein. Dat is wel beroerd. Maar ik ga het toch proberen. En als het niet lukt? Dan ga ik gewoon nog twee leuke cursussen doen naast m'n baantje en vrijwilligerswerk. Ik denk dat ik dan kies voor twee vakken van wijsbegeerte.. van psychologie heb ik alle leuke vakken wel zo'n beetje gedaan. De reden daarvan is dat ik uitdaging mis en ik heel veel zin heb om weer kennis op te doen. En verder.. heb ik dus een reisgids naar Lapland besteld, want ik wil echt heel graag daar naartoe. Een weekje maar, komende winter. Nu nog een reisgenoot zoeken.

En nou ja, toen ik dan toch in Utrecht was ging ik langs de Paperchase (ik wist niet dat die winkel zo leuk was!) en kocht er twee lieflijke kaarten. En ik kocht oorbellen bij de Bijou Brigitte, gewoon omdat het kon en omdat m'n kast toch al vol is. Thema: Katten en vogeltjes :).

Doe-een-wens-worteltje :)

Mijn wens is niet uitgekomen, maar de wortel was wel eetbaar! :)

.

Ik heb ontzettende zin om ruzie te gaan maken met iemand die, in hemdje en op slippers, verzucht wat een ont-zet-tend heerlijk weer het is.

Goed, 's avonds is het lekker. En buiten zitten: niet verkeerd. Maar overdag.
Ik had echt eskimo moeten zijn. Ik word juist somber van teveel zon. (De tuin is het hartgrondig met me eens).

The situation is hopeless..

.. but not serious. Dat is de titel van de Engelse editie van het boek 'geluk is ook niet alles' van Paul Watzlawick.

In het opzicht van een stage vinden is de situatie zeker wel hopeloos. De stand van zaken nu:
2 gesprekken gehad waarbij ze de keus op anderen lieten vallen ('ik moet u helaas teleurstellen').
4 (ongeveer) mails gehad van plaatsen waarbij ze anderen uitnodigden voor gesprek.
1 bijna stageplek gehad, maar door ruimtegebrek ging het niet door. Wat een heerlijke optelsom. Nu heb ik dus nog drie sollicitaties lopen en het is afwachten of het voor september wel gaat lukken dus. Tips zijn in ieder geval welkom - want ik word het zo zaaaaaaaaaaaaat. Dat dus.

Als het donker is..

Ik weet niet of het specifiek voor mij is, maar als het donker is, is het veel makkelijker om te denken (en te praten) en is alles veel minder idioot. (Okee, als het weer licht wordt en je wordt wakker denk je: wat heb ik gezegd. Wat héb ik in vredesnaam gezegd). Alles wat logisch lijkt bij maanlicht (of bij nachtelijke bewolking, veel voorkomend in Nederland) kan volslagen onlogisch of raar zijn als de zon weer schijnt (of bij overdagbewolking).

Ik dacht vannacht dat ik altijd denk dat ik op alle vragen die ik heb ooit wel een antwoord vind. En dat ik de dingen die ik zoek wel zal vinden, zoiets. En dat het dan lang duurt: dat moet maar zo zijn. Maar eigenlijk is het heel stom. Eindeloze zoektochten en nadenken en dat soort dingen, allemaal met de gedachte dat je ooit de dingen weet of vindt of wat ook. En een stap die ik dan zet is mezelf continu analyseren. Maar of processen harder gaan wanneer ik mezelf begrijp..

eigenlijk is het maar heel egoïstisch.

Verstand en gevoel (als ik daar niet al eerder over geschreven heb).

Ik heb vast weleens geschreven over hoe ver verstand en gevoel uit elkaar kunnen liggen..

Maar het valt me op dat mensen die advies geven - als je een verhaal aan ze vertelt en ze de gelegenheid geeft om een reactie te geven - dat meestal vanuit hun ratio doen. En ik kan die argumenten wel begrijpen, want mijn verstand is het met ze eens. Maar mijn gevoel niet. En mijn gevoel is veel sterker, waardoor ik soms al bijna boos word op mensen die rationeel reageren. Raar is dat.

Maar de mensen die weliswaar rationeel zijn en toch zich in je kunnen verplaatsen, kunnen begrijpen wat gevoel is en hoe sterk dat kan zijn en dat je het niet moet bagatelliseren (ik vind dat wel een grappig woord).. die zijn goud waard. Soms ontdek je dat.

A dream within a dream.

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow --
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand --
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep -- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
- Edgar Allan Poe

Een psychologisch blogje (zoals beloofd).

Een tijdje terug blogde ik over mythen waarin mensen kunnen geloven als het om relaties gaat. Nu zou ik denk ik, als ik ooit psycholoog word, het liefst iets met relatiedingen willen doen, omdat ik het echt heel erg interessant vind.

Hoe dan ook, ik heb wat oude collegesheets tevoorschijn gehaald van seksualiteit en relaties (je weet wel, als je m'n blog al langer leest, dat vak waarbij je in de eerste werkgroep - ahum - anatomische tekeningen mag maken). In één van die sheets stond iets over veel voorkomende fasen in een relatie (en ik meen me te herinneren dat de docente toen ook zoiets zei als dat het meer regel was dan uitzondering, die fasen). Het begon met tast: een fase waarin men elkaar tegenkomt, volgens de sheets wordt het ook wel een hartstochtelijke snuffelfase genoemd. Daarna zou een testfase komen, waarin men uit probeert te testen wie die ander nu eigenlijk echt is. En dan komt de interessante fase die blijkbaar dus bij een relatie HOORT: de stormfase. In deze fase zou de balans worden opgemaakt (het begrip wat erbij stond was 'midlovecrisis'). Mensen moeten dan kiezen of ze ervoor willen gaan of niet. (Ik vond het dus heel interessant dat dit blijkbaar in de meeste relaties voorkomt. Zeg dat trouwens maar niet tegen mensen, want meestal roepen ze dan zoiets als: "Bij ons niet! Nooit!" - uitzonderingen zijn er altijd!). Soms zou ik het heel fijn vinden als mensen over het algemeen een wat realistischer beeld van relaties gaven. Dat iemand ook toe durft te geven bijvoorbeeld dat ze zich flink heeft geërgerd aan haar vriend. Zoiets. Dat betekent natuurlijk niet dat iemand minder van een ander houdt, maar relaties blijven iets menselijks.. Maar goed, na die stormfase breekt dan eindelijk de (zucht) normale fase aan. In deze fase gaat niets meer vanzelf, maar moet aan de liefde gewerkt worden.

Lekker statisch allemaal. Psychologie is best wel pessimistisch als het gaat om liefde. Ik weet ook niet in hoeverre veel van deze dingen voor iedereen opgaan (ook al wordt dan gesuggereerd dat dit dus wel voor de meeste mensen opgaat). Ik weet ook niet in hoeverre het allemaal getest is enzo. Maar interessant blijft het natuurlijk wel! :)

O ja, wat ik ook nog vind: er zijn zowel disfunctionele relatieverwachtingen als ideologische opvattingen. De disfunctionele verwachtingen:
--> onenigheid is vernietigend.
--> gedachtelezen wordt verwacht.
--> partners kunnen niet veranderen.
--> seksueel perfectionisme.
--> de seksen zijn verschillend.

en de ideologische opvattingen:
--> liefde overwint alles.
--> liefde als hoofdreden voor partnerschap.
--> liefde op het eerste gezicht.
--> er bestaat maar één echte ware liefde.

Om een goede relatie te hebben is het eigenlijk wel belangrijk om een beetje realistische opvattingen te hebben. Die disfunctionele verwachtingen zijn dat sowieso niet. En die ideologische opvattingen lijken me soms wel okee (kom op, ik wil niet iets met iemand waar ik niet van houd), soms zijn ze ook niet okee (lees mijn blog over mythen). In ieder geval, dit heb ik even gejat uit de collegesheets over romantische relaties, inter- en intrapersoonlijke factoren in passie, intimiteit en commitment.