De patrijs.

Haantjes met hormonen zijn bloedirritant!

Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.

(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).