Currently reading..

'De weg van Jefra'. Gevonden tussen de Young Adults bij de bieb. Wat ik er zo mooi aan vind, is dat het een beeld geeft van beide kanten van het conflict in Israël. Ineens is alles niet meer zwart-wit. (Ik moet denken aan het zinnetje uit een gedicht van Jon Foreman: The enemy isn't without my friend, the enemy of the soul is within).

(En ook, het leest ook nogeens heel erg lekker weg). Tip dus.

Waarom je geen psychologie moet studeren.

Nu ga ik mijn eigen opleiding afkraken, dus let op. (Als je dat leuk vindt).

Psychologie is een leuke studie hoor, dat wel. Je leert heel erg veel. Maar om bepaalde redenen is het toch niet zo verstandig om psychologie te studeren. Dat weten de docenten ook, vandaar dat je het eerste jaar twee ellendige grote vakken met methoden en statistieken krijgt. Zo van, we zullen de kans dat je een bindend studieadvies haalt eens even flink gemeen verkleinen. Natuurlijk haal je zo'n vak dan ook niet, want je weet nog net dat M het gemiddelde van een steekproef is, maar dat je met standaardfouten werkt in plaats van standaarddeviaties is latijn voor je (als je tenminste nooit latijn gehad hebt). Eerst roep je hoera, omdat die statistiektoetsen meerkeuze blijken te zijn. Dan roep je hoera, omdat de berekeningen tijdens het tentamen lijken te lukken en het antwoord wat jij uit die moeilijke som hebt weten te verkrijgen in het rijtje mogelijkheden staat. En dan zit je met een donderwolk boven je hoofd nadat je, de dag na het tentamen omdat je de dag van het tentamen te euforisch was om na te kijken, het tentamen hebt nagekeken en blijkt dat je twintig van de veertig vragen goed had en je er minstens vijfentwintig goed moest hebben voor een voldoende. True story. Niet grappig. Wel ontmoedigend. En dat in je eerste jaar al, nadat je de loting hebt overleefd.

Maar die ontmoediging had blijkbaar verder moeten gaan, veel verder. Nog veel meer statistiek en neuro-tentamens. Maar nee. De studie werd steeds leuker en interessanter en de mensen waren aardig. En toch moet je vooral geen psychologie studeren.

Je volgt je vakken en meestal haal je ze in één keer. Bijna altijd. En je leert zoveel en al die kennis en en en. Maar dan komt het bacheloronderzoek en voor onderzoek doen heb je statistiek nodig. Maar je bent niet alleen en daarom zijn zelfs die dingen te overleven.

En dan volg je nog meer vakken - je bent met de master begonnen, omdat je met alleen een bachelor niet zoveel kunt. De vakken gaan overal wat dieper op in en je wordt volwassener. (Jij niet alleen, iedereen om je heen ook). En dan begint de eerste ellende, want je besloot om je vakken en je thesis eerst te doen en daarna je stage. Maar de ellende.. je begint te solliciteren naar een stageplek en dat lukt niet en dat lukt nog steeds niet en dat lukt bij heel veel mensen niet (bij sommigen ook wel). Bij de meesten krijg je iets terug als: We hebben helaas geen geschikte stageplek. Een andere mogelijkheid is: We hebben veel brieven gekregen en we hebben ervoor gekozen anderen uit te nodigen voor gesprek. Altijd gevolgd door de bitterzoete meelevende woorden: We wensen je veel succes bij het vinden van een passende stageplaats. Goed. Ik was een beetje makkelijk denk ik, toen ik voor februari ging solliciteren. Ik zag mezelf dat nog niet zo doen, therapie geven enzo. Maar nu, een paar maanden verder, wil ik het supergraag, omdat het me interessant lijkt en ik heus wel genoeg ontwikkeld ben om dat te kunnen. Ha. Maar goed, om verder te gaan met de ontmoediging: Je vangt in maart vol enthousiasme het solliciteren weer aan, je bent op tijd begonnen en een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus. Bij de eerste instantie krijg je na een week al bericht dat ze geen passende stageplaatsen hebben. Enzovoort.  En dan hoor je dat er op een andere plek eerst een brief of 4 à 5 per jaar binnenkwam. Dit jaar was dat vertienvoudigd naar 50 (en de sollicitanten kwamen o-ver-al vandaan). Hoera, bezuinigingen enzo. En een psychologiestudentenoverschot. En dus schrijf je en schrijf je en informeer je bij de uni (maar daar vinden ze dat het bijna of helemaal vakantie is en dus laten ze maar gewoon niets horen, want als de studenten voor september nog niks hebben kunnen vinden dan moeten ze in augustus maar moeilijk komen doen).
Ga. dus. geen. psychologie. studeren. Of in ieder geval geen 'ik ga mensen van hun problemen afhelpen of helpen ermee om te gaan psychologie'.

En als je dan ooit, ooit, ooit wel een stageplek vindt en je opleiding afrondt, nou, dan ben je dus basispsycholoog. Dan kun je kiezen.

1.) Of je gaat schoonmaken bij een schoonmaakbedrijf.

2.) Of je wordt psycholoog. En je krijgt een werkervaringsplaats (als je het geluk hebt dat je die kunt vinden, dat wel). Twee jaar lang kun je dan werkervaring opdoen en misschien zelfs wel de opleiding tot GZ-psycholoog doen. Tijdens deze twee jaar verdien je niet. Dat is het mooie aan werkervaringsplaatsen. Als het je lukt om die opleiding tot GZ-psycholoog te doen (100 plaatsen per jaar, toelatingsgedoe, erg duur) en het zou je eventueel lukken om die af te ronden, nou, dan is er werk. Dan wel.

Ik vraag me nu dus af waarom ik, behalve voor heel veel algemene ontwikkeling en het leren kennen van veel leuke mensen, psychologie ben gaan studeren als ik er toch niks mee kan later. Ga. dus. geen. psychologie. studeren. (Tenzij je het prima vindt om eerst veel te leren en daarna psychologische gesprekken te voeren met zeem en stofdoek).

ps: Ik ga binnenkort wel over iets psychologisch bloggen. Zoals beloofd :). Even oude collegesheets vanonder het stof vandaan halen.

My cloud has lost it's silver lining.

Ik heb het liedje ooit eerder gepost, maar ik geloof dat de link erna snel van youtube verdween, dus ik weet niet of iemand hem ooit heeft gezien. Ik hou van van deze muziek. (En eenvoudige clipjes hebben wel iets, vind ik).

(O ja, ik zal me nog eens in wat psychologische dingen verdiepen voor een blogje, binnenkort).

Het leven kan groen zijn.

Fotoshootje van afgelopen vrijdag. Met E.
(Voor privacy heb ik alleen vooraanzichtjes van mezelf!)

Yesterday.

Omdat het mooi was gisteren!
Foto 1: Het weiland schuin tegenover ons huis.
Foto 2: Mijn niet hippe legging + gympen + stukje weg + stukje berm. (O ja, + stukje gras).
Foto 3: Bij die lantaarnpaal wonen wij. Zie een stukje auto.
Foto 4: Mysteries krijg je nooit goed op de foto. Gisteravond was het heel erg mistig en de boom bij de buren werd verlicht door een lamp. Het zag er in het echt zo mooi uit - jammer dan dat het bijna onmogelijk is om er een goede foto van te maken.

Mythen.

In de krant las ik vandaag een artikel over ‘de ware die niet bestaat’. En andere mythen. Dat je het meestal niet meteen weet of iemand het wel of niet is. (O, o, de mythe van liefde op het eerste gezicht). En dat je er niet vanuit moet gaan dat je iemand kunt veranderen (soms wel jammer). En dat afwezigheid van vlinders in het begin helemaal niet negatief hoeft te zijn. En dat je niet per se op een bepaald type hoeft te vallen. En dat het okee is om te daten en dat je daar niet te hooggespannen verwachtingen van moet hebben.

En nu beweer ik dus al best lang dat ik ‘de ware’ onzin vind. Maar tegelijk lijkt het me een ramp om al die mythen los te laten. Ik bedoel, als je in liefde op het eerste gezicht (zo ongeveer) gelooft, is het best lastig om iemand die je al langer kent een kans te geven. Wel bizar hoor, want iemand kan voor de één liefde op het eerste gezicht zijn (voor iemand die er amper in gelooft, natuurlijk, zo gaat het meestal) en de ander, die er sterk in gelooft, vindt iemand niet meteen leuk (En die heilige overtuiging..o wreed lot).

Dat je iemand niet moet willen veranderen is iets wat ik mezelf altijd voorhoud. Maar zeg, met iemand afspreken zonder dat je er iets voor voelt of het idee hebt dat dat zou kunnen komen.. mwah. En de ware.. ik vind het een rotterm, maar dat komt vooral omdat anderen wel in de ware geloven (met de nodige consequenties). Maar ik kan me serieus niet voorstellen dat er ergens nog aardigere mensen rondlopen als ik iemand leuk vind, dus geloof ik er stiekem ook niet een beetje in?

(Dat zijn beperkende gedachten, echt waar! Ook al zijn ze misschien wel heel normaal en goed als je je ooit echt wilt binden aan iemand of als je aan iemand verbonden bent – het zal wel iets als vreemdgaan voorkomen, het is ook vervelend omdat je dus niet echt openstaat voor mensen en ze geen kans wilt geven, ook niet op momenten dat het beter is van wel. En maar cognitieve dissonantie wegpoetsen als je iemand heel aardig vindt en hij eigenlijk niet bij je past).

Afijn, ik ben wel benieuwd naar gedachten over de ware en over het loslaten van mythen,  want ik ontdek dus dat ik dat helemaal niet per se leuk vind en het weerstand oproept (maar tegelijk wel van anderen soort van verwacht dat ze dat doen, dus ik meet een beetje met twee maten). Relationship Science is in ieder geval best wel onromantisch, kwam ik een jaar geleden achter bij Interpersoonlijke Processen. In vrijwel elke relatie zou zoiets als een stormfase zitten waarin mensen moeten beslissen of ze ervoor of ervandoor gaan (letterlijk zo geciteerd door de docente). Dus. En daarna zou een relatie normaal worden.Dat zou kunnen in ieder geval.

Waar komen al die rare illusies dan vandaan en waarom is het zo moeilijk om ze los te laten? Misschien is dat de reden wel dat ik niet op datingsites pas. Je moet ze laten varen, die illusies – en o help, straks wordt iemand echt verliefd op je. En vanzelfsprekend is dat iemand die niet binnen je kadertjes van ‘die zou ik leuk kunnen vinden’ past. O, o, nu ik dit blogje typ ontdek ik pas wat een mythologie er ook in mijn hoofd zit. Rare ontdekking.

Vandaag.

En toen was ik moe maar voldaan na een werkdag. Had ik al gezegd (jawel he) dat vrijwilligerswerk echt leuk is? Je hoeft niet zo heel veel te doen en ze zijn blij met alles wat je doet en ze zijn aardig en ze vragen aan je hoe het met je gaat als je binnenkomt en ze praten over interessante cliënten - heel anoniem hoor - (waar ik van kan leren). En verder warm ik water op voor thee en zorg ik voor koud water voor in de wachtkamer en doe ik de deur open en ruim ik de afwasmachine in en uit en drink ik dus koffie en thee en ben ik bezig met een klus voor de organisatie. Vrijwilligerswerk is leuker dan gewoon werk. Facebooken onder werktijd is gewoon okee. (Bij m'n betaalde baantje peins ik er niet over).

En het regende zo hard en zo mooi eigenlijk. Ik ben kletsnat geregend, maar dat had wel wat. En dan de damp die opstijgt boven het land en boven het bos (mooi uitzicht vanuit de trein). How beautiful it was. Echt, ik wil wandelen. NU. En misschien ga ik straks of morgen nog een keer bloggen.

Ben ik raar dat ik veel liever regen heb dan hitte?

Missing.

Mijn 'een beetje duistere kant' is dat ik van dit soort muziek houd. (Niet alleen maar hoor, maar af en toe).

Als. En en.

Als ik ooit een stage vind, ga ik niet alleen op taart trakteren, maar ook een feestje geven. Zo!
(Misschien zijn er mogelijkheden. Heel, heel misschien. Maar ik durf al bijna niet te mailen omdat ik nu het idee heb dat er mogelijkheden zijn en al die afwijsmails word ik een beetje zat).

En ik geniet van mijn vrijwilligerswerk. De tijd vliegt als ik daar ben - en de mensen zijn echt leuk. (Het is veel koffiedrinken en kletsen, maar dat geeft niet). Dat moest ik dus even zeggen.

En hoe meer ik Leonard Cohen luister, hoe liever ik gedichtjes wil schrijven. Ze worden alleen steeds dramatischer. Het leven vraagt om gedichten. Dat is het.

The spirit is willing..

Ik ben een mooi liedje van Leonard Cohen aan het luisteren (link). Zijn muziek helpt me om gevoel onder woorden te brengen en om dingen op te schrijven. (Mijn gedichtjesblog is veranderd, zie de link hiernaast).

De laatste paar dagen denk ik steeds na over gevoel en verstand en de onnoemlijke afstand die tussen deze twee kan bestaan. Soms moet ik denken aan deze zin uit de Bijbel: The spirit is willing, but the flesh is weak. Hoe gewillig de geest kan zijn en hoe zwak het vlees. Hier ging het over mensen die wakker moesten blijven, maar in slaap vielen. Hoe gewillig ze ook waren om niet te slapen, ze deden het toch.

Ik dacht altijd dat mijn verstand en goede voornemens heel sterk waren en dat ik er naar zou luisteren, hoe dan ook. Maar de laatste tijd realiseer ik me dat mijn gevoel soms andere dingen wil dan mijn verstand. Waar moet je dan naar luisteren? Nou? Ik, ik, blèrt mijn gevoel (wat weer op mijn gevoel werkt, gevoel is toch zo sterk). Maar zachtjes fluistert mijn verstand weer een heel ander verhaal. Tot nu toe heb ik eigenlijk naar geen van beiden echt geluisterd. (Maar wel meer naar verstand).

Want als ik naar mijn verstand luister, stel ik me voor hoe het zou zijn als.. (Hoe spijtig dat. Enzovoort).
maar ik weet dat als ik naar mijn gevoel luister ik spijt krijg.

Hoogstwaarschijnlijk dan.

A place of training and correction.

“If you think of this world as a place intended simply for our happiness, you find it quite intolerable. Think of it as a place of training and correction and it’s not so bad.”
- C.S. Lewis.

Deze heb ik vandaag op facebook geplaatst, omdat het een hele grote levenswijsheid is. Het leven is écht beter leefbaar als je moeilijke situaties als leerervaringen ziet. Het leven is ook beter leefbaar als je jezelf niet te hard pusht om dingen te verwerken of over dingen heen te komen. (Voorbeeld: Toen een vriendin van mij emigreerde, jaren geleden, vond ik dat ik dat niet erg mocht vinden. Maar waarom eigenlijk niet? Dat 'minder erg gaan vinden' hoeft niet van de ene op de andere dag, het mag ook een proces zijn). Dat dus. Zolang je bij ieder ding denkt aan wat je ervan kunt leren is het beter te overzien. (Niet alles zal te overzien zijn, natuurlijk - en van sommige dingen leer je niets en van andere dingen kun je wel wat leren, maar wil je dat niet).

Lief, bitterzoet liedje.

Over sommige dingen moet je misschien geen blije liedjes maken. En dit liedje heb ik geloof ik al wel eens eerder gedeeld. Het is wel een lief liedje - maar ook wel heel erg bitterzoet. Een man die zijn zelfmoord in scene zet, zodat zijn geliefde erachter komt hoeveel ze van hem houdt (want dat wist ze nog niet). Op zijn zogenaamde begrafenis zal hij ineens weer leven, bleek dat het een grap was en zullen ze lang en gelukkig samen leven. Wishful thinking. Wat houdt iedereen toch maar weer van elkaar. (Check de blije melodie van dit liedje).

Zaterdag.

Als ik ooit een stageplaats vind, ga ik trakteren op taart. Een enorme!

En verder ben ik dus zaterdag naar de EOJD geweest en eigenlijk ben ik er echt te oud voor, maar het was wel weer leuk. The City Harmonic vond ik een goeie verrassing.. kende natuurlijk wel wat liedjes, want het leek me slim om een beetje in te luisteren. Maar live waren ze echt heel tof. Een pareltje zeg maar. Skillet was natuurlijk ook enorm gaaf - ik weet niet wat dat is, want ik ben een ontzettend lief en braaf (tot op zekere hoogte) meisjemeisje, maar muziek die een beetje hardrock-achtig is, vind ik soms heel erg leuk. En nou ja, de teksten waren ook gewoon heel mooi. En de melodieën. Het enige wat iets minder was, was dat er een aantal testosteronvaten ineens ontdekten dat hun favoriete band ging spelen, dus die gingen naar voren, konden niet verder naar voren, stonden naast en voor me en stonken ontzettend naar zweet, meenden dat ze moesten headbangen (je zou bijna een helm moeten dragen) en ook vonden ze dat ze heel vals mee moesten zingen en dat het leuk was om te gaan duwen. Dat is allemaal heel stom als je de muziek heel mooi vindt. Gelukkig hoepelden ze snel een beetje op.

Er was ook nog een preek-moment - en hoewel ik niet per se heel goed geluisterd heb, vond ik één ding daaraan heel mooi. We moesten allemaal onze handen bij elkaar op de schouders leggen - soort twister, maar dan anders. Dat was een mooie vorm van verbondenheid en ik vind dat het een ontzettend 'samen sta je sterk' gevoel geeft. Een gevoel wat te zeldzaam is. Het einde van de avond was een optreden van Lz7 en hoewel iedereen daar ontzettend enthousiast over is, vind ik het een paar liedjes leuk (om je overtollige energie kwijt te raken, want mooi is het gewoon niet), maar verder vrij inhoudsloos en na een half uurtje was ik het echt helemaal zat. Daar zou ik dus geen cd van kopen. Dan heb ik liever de pareltjes als 'the city harmonic!' :)