De vragenlijst, de vragenlijst.

En voor al diegenen die pas zo lief waren om mijn vragenlijst wel in te willen vullen:

link - (Deelnemen aan onderzoek, klik hier. Dan vind je mijn vragenlijsten waar ik uuuuuuuuuuuuuren aan gemarteld heb!). Wel belangrijk is dat alles naar waarheid wordt ingevuld, omdat ik anders nog niks over de resultaten kan zeggen :).

De verjaardag van de boskrekel.

Deze was bedoeld voor brievenaanvanalles(.blogspot.com). Maar ik vind 'm zo leuk dat ik 'm hier ook maar even plaats *verjaardagscadeautje*. Geschreven door vriendinnetje E., alias de Eekhoorn. Je kunt denk ik wel zien dat we allemaal nogal van Toon Tellegen houden! En ik was nogal ontroerd door het liefheidsgehalte van deze brief :).
--

Beste boskrekel,

De lichten doven, de avond valt, sterren ontwaken en hangen vol overgave te schitteren aan de donkerblauwe hemel, en de volle maan werpt haar licht en schijnsel over de hele wereld. De wereld. Een soort magische wereld (onder medewerking van het toverstafje van Tinkerbell). Het vuurvliegje en de gloeiworm stralen als nooit tevoren en alles en iedereen is op jou gericht, beste boskrekel. Welkom op jouw feest!

Iedereen is er. Behalve misschien de mol en de aardworm. Maar die graven vast een gedragen en somber lied, ter ere van jouw feest. Iedereen danst en maakt muziek op de meest mogelijke manieren. Omdat jij daar zo van houd, beste Boskrekel.

Eenzaam verscholen onder een braamstruik knispert de Egel met de blaadjes onder zijn voeten. Even verderop klinkt het geruis van de olifant die zojuist uit de boom valt op dit moment. De kolibrie zingt een vrolijk feestlied. Het overduidelijke gesmak van de beer die alvast zijn tanden zet in een geweldig grote, zoete roomtaart, het tandengeklapper van de verkleumde pinguïn, het krassen van de kraai. Iedereen draagt op zijn of haar manier bij aan dit geweldige feest. In perfecte harmonie.

In het middelpunt van dit alles sta jij, beste Boskrekel. Stel je eens voor. Het middelpunt van de belangstelling en alles draait om jou, omdat jij vandaag het allerjarigst bent vandaag. Sierlijk en nog statiger dan altijd sta jij daar te glimmen. 

De Gazelle en de Baboon dansen samen op een vrolijk deuntje van de nachtegaal, terwijl Kiza en de Kameleon oog in oog een ontroerend moment doormaken. De Eekhoorn en de Mier vinden elkaar nóg aardiger dan normaal en werpen af en toe een blik op de schitterende koningstijger die speciaal voor deze dag zijn strepen nog wat bijpoetst. Kijk achter je, beste Boskrekel, en zie de Baboesjka dansen met de ijsbeer. Arm in arm. De Arend en de vlinder vliegen vleugel in vleugel en zelfs de wesp is er. Met een knoop in zijn angel, zodat hij niemand per ongeluk zal steken.

Het is een koude novemberavond, maar dat geeft niet. Want jouw voorkeur gaat uit naar kou, beste Boskrekel. Bovendien voelt alles warm en vredig op dit feest. De kruinen van de bomen maken een diepe buiging voor jou, Boskrekel, de rivier stroomt hartstochtelijker dan ooit en de maan… Daar zijn geen worden voor.
Enkel bewondering blijft over, beste Boskrekel. Verwondering van jouw kant over dit prachtige droomfeest, want begrijpen zal je het nooit.

Verwondering van onze kant, om wie jij bent, lieve Boskrekel. We zwemmen en dansen in onze eigen tranen van ontroering, werpen vertederende blikken naar jou, hebben de mooiste en meest geniale taarten ooit gebakken, de spin weeft zijn mooiste web tussen de slingers die de meest uiteenlopende kleuren en vormen aannemen. Dit alles. En dat is nog niet alles. Want jij verdient het allerbeste!!

Een waarderende en hartverwarmende knuffel van ons allemaal.

22.

Het is de laatste dag dat ik 22 ben - dus ik moet eigenlijk wel iets bijzonders bloggen. Probleem is: Ik heb niets te vertellen. Eigenlijk. Maar wel:

1.) Dat mijn weekend heerlijk was. Zaterdagavond naar Zingkring geweest. Dat klinkt misschien een beetje oubollig, maar het is heerlijk. Met z'n heel velen liedjes zingen met begeleiding - en het klinkt gewoon echt goed en het is mooi. Zeker nu ze voor het eerst iets van percussie erbij hadden. Me likes.

2.) In de spits naar huis reizen is een rampenplan. Ik had college tot 17.00 (maandag is mijn enige collegedag omdat ik de master doe en de rest van de week is gereserveerd voor thesis/stage, net datgene waar je op dat moment mee bezig bent). Afijn, ik had vanmorgen al college gehad over Trauma (veel over WO-II en welke gevolgen het voor een gezin kon hebben als een gezinslid in een concentratiekamp had gezeten; het was echt wel interessant). Toen een afspraak voor de thesis - we zijn weer helemaal op de goeie weg gelukkig en misschien kan ik heel snel al wel een mooie nieuwe link plaatsen, hier. En daarna nog even vragenlijsten aangepast en nog een college gevolgd.
En toen naar huis. Eerst sta je dan gezellig met de bus vast in de stad en dan mis je de trein en dan haal je de volgende trein wel ruim. Die rijdt gelukkig door zodat je de aansluiting wel kunt halen. Maar o, o, dan moet die trein toch verdraaid wachten voordat hij het volgende station op mag en mis je wéér je aansluiting. Redelijk chagrijnig en moe word je daarvan.

3.) Misschien moet ik op zoek naar een baantje-voor-een-half-jaar. Tenzij een lieftallige psycholoog met een psychologenpraktijk hier in de omgeving dit leest en me wel als sympathieke stagiaire wenst - maar gezien alle onzin die ik hier geblogd heb betwijfel ik dat. (Ik begin het woord 'bezuinigingen' toch zo te haten hè).

4.) Soms zie je ineens iets moois.

Verrassing.

En dan kijk je door het raam en dan zie je ineens dit. (Een beetje wazig wel, omdat je door het raam kijkt, maar toch..)

Drama's.

Je mag van de mensen niet te negatief over jezelf denken en al he-le-maal niet denken dat als jij iets doet alles misgaat. Dat mag dus niet.

Maar het is wel zo. Allereerst wil ik mijn oplettende bloglezers bedanken die even voor de grap naar de vragenlijst van mijn onderzoek gingen en zo lief waren om even te melden dat ze er niet bij konden. (Minder oplettende bloglezers: die blog heb ik alweer verwijderd). Ik ging dus mailen met m'n begeleider of dat de bedoeling was of niet. Dat bleek niet zo te zijn en ik moest maar even uitzoeken wat er aan de hand was.

Nou. Veel te veel. Op zich was dát probleem misschien wel eenvoudig op te lossen. Maar ik was weer eens eigenwijs, een tijdje terug. De man zei tegen mij dat ik een meneer van de uni moest mailen voor een netquestionnaires-account. Maar ik, betweterig, bedacht me dat een studentaccount ook wel kon en die had ik dus aangemaakt. Twee volledige dagen bezig geweest om alles maar dan ook alles in te voeren. En toen na een hoop feedback weer heel veel dingetjes veranderd: regelafstanden enzo.
En toen kwam ik er vandaag, ineens, o shock, achter dat ik wel resultaten per vraag kan zien, maar niet per participant. En ook al is het allemaal zwaar anoniem enzo, ik MOET resultaten per participant hebben, want anders kan ik er niet mee SPSS'en. Dus ik heb een mail geformuleerd.

En een kwartier gewacht. Ik durfde bijna niet tegen die man te zeggen dat twee weken werk zo'n beetje voor niets was. Afijn, ik geloof dat hij er niet heel blij mee was (zachtjes gezegd) maar hij was ook niet boos. Ik moest alleen wel vlugvlug even alles uitpraten - want via de mail communiceert best lastig soms - en aangezien ik normaal een uur en een kwartier moet reizen om in m'n studentenstad te komen.. was het een redelijk hectische dag. Gelukkig had nog helemaal niemand de vragenlijst ingevuld, wat weer heel fijn was, want relatiebreukenvragenlijsten kunnen best heftig zijn om in te vullen. Laat het dan voor niets zijn.. dat zou on-ethisch zijn.

Het stomme van alles is dat ik zo verschrikkelijk veel te makkelijk denk. Zo veel te makkelijk dat we nu een leerpunt gaan maken van 'zorgvuldigheid'. Terwijl ik echtechtecht niet onzorgvuldig ben, nooit geweest ook (ik scoor echt wel bovengemiddeld op gewetensvolheid). Maar meer uit pure domheid of gemakzucht wel dingen verkeerd doe, soms. Of misschien wel vaak. En inderdaad, ik zou er niet zo mee zitten als iemand de vragenlijst voor Jan Doedel had ingevuld, zelfs als het best heftig kan zijn om in te vullen. Dat weet zo'n persoon toch niet. Ik zit er ook niet zo erg mee als niet elke vraag dezelfde hoeveelheid witregels heeft tussen de introtekst en de vraag. Ik zit gewoon met te weinig dingen als het op netheid aankomt.

Het is dus nieuw. Ik ben slordiger dan ik dacht. En ik hou helemaal niet van kritiek. En van het idee dat ik dingen verkeerd doe. Ik vind fouten maken echt een ramp. En nu door pure stomme eigenwijsheid..

En toch leer ik veel. Maar ik word geen professor. Dat weet ik zeker. Want onderzoek is niet echt heel erg mijn ding - ook al vind ik sommige dingen aan onderzoek doen wél heel leuk.

Dit is raar.

Gisteren hadden we college over gecompliceerde rouw. (Best ingewikkeld, omdat rouw in principe een natuurlijk proces is, dus wanneer wijkt iemand af van wat gezond is?). Heel veel hiervan is cultureel bepaald.

Er zijn wel meer dingen cultureel bepaald. Ik moest (neem het me niet kwalijk) toch echt heel hard lachen toen naar voren kwam dat ergens in 'the United Kingdom' een begraafplaats is voor..

onder andere tamagotchi's. En andere overleden games.

Reflection.

Last beautiful days of fall..

Just relax.

Omdat je soms gewoon teveel gestudeerd hebt en de herfst er wel voor zorgt dat de blaadjes niet heel lang meer aan de bomen zitten, moet je soms even een boswandeling maken - met veel foto's. Misschien post ik er nog wel meer. Maar dit was dus een  'zomaar in het bos op het pad gaan zitten is heel normaal' foto! :)

Ik denk ook altijd

Ik trek het zo slecht als ik het idee krijg dat mensen boos op me zijn of me niet mogen. Zeker als ik echt in de verste verte geen idee heb wat ik verkeerd kan hebben gedaan. Daarnaast voel ik het ook veel te snel aan als er iets lijkt te zijn - vaak ís er nieteens iets. Zo'n vals-alarmsysteem wat je al waarschuwt terwijl er niks aan de hand is. Maar als mensen mailen met 'waarom wil je dat zo graag?' op een redelijk onbenullige vraag dan voelt dat als.. 'val me niet lastig'. En als mensen die eerst probeerden bij je in de buurt te zijn ineens uit je buurt blijven - what's this?

Ik denk ook altijd dat alles een reden heeft. En dat alles aan mij ligt. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn.

Op mezelf oefenen.

Als X gebeurt, nou, dan bén ik toch gelukkig.
Als X daarentegen niet gebeurt, dan zal ik mijn dagen slijten in zwelgend zelfmedelijden.

En dat is nou zo'n onzin dat ik op mezelf aan het oefenen ben. Soort van cognitieve therapie ofzo. En ik realiseer me weer eens te meer dat het helemaal niet zo makkelijk is om in een alternatieve gedachte te gaan geloven. Maar ik probeer het. Als de docente zegt dat je gevoel achter je gedachten aanhobbelt kan mijn gevoel best mijn nieuwe gedachten gaan geloven: Als X gebeurt ben ik gelukkig. Als X niet gebeurt is het ook goed.

Give it time.

Openlijke affectie enzo.

Het is maandagmorgen en ik zit in de bus in een niet nader te noemen stad. Tijd voor een college. Tegenover mij op de vier-zits, zitten hij en zij. Duidelijk hij en zij, want behalve hij en zij bestaat de wereld niet meer. Hij realiseert zich dat zij het koud heeft en hij houdt haar handen vast. Dit heeft nog een beetje schattigheidsgehalte, dat geef ik toe. Maar lang kan ze het onmogelijk koud hebben gehad. Al snel kijkt hij met een liefdevolle blik haar richting op (zie haar smelten). Inmiddels is de bus gereduceerd tot hun roze wolk en daarbuiten bestaat niemand meer, ook ik niet. Liedjes over kijken naar broodjessmerende beren begonnen door mijn hoofd te zingen. Zij, op hun roze wolk weten wel wat het allermooiste is. Het allerbeste. Elkaar. In elkaar opgaan. En ziedaar, ik ben nulkommanul expert, maar ik herken het wel als hij haar wil kussen. Hij kijkt wazig, zij kijkt wazig - ze zijn op luttele millimeters van elkaar - de wereld bestaat dus echt niet meer - ik, niet-bestaand, tuur hevig naar buiten, maar steeds wordt mijn blik weer naar hij en zij getrokken. Heeft iets te maken met witte beren. Als je ergens niet aan wilt denken of ergens niet naar wilt kijken dan doe je het lekker toch. En ja hoor, het leek de langverwachte balkonscène bij een koninklijk huwelijk wel.

Ik vind het prima als mensen van elkaar houden.

Maar op zich vind ik het nog meer prima als ze dat vooral aan elkaar laten zien als ík het niet kan zien.

Liefde en zonde.

Ik schreef deze een tijdje geleden (op thatpoetwantstofly) en ik geloof dat het waar is. In ieder geval voor mij.

--

het is met de liefde

als met de zonde

hetgene

degene

wat of wie ik

wil doe ik niet

krijg ik niet

en hetgene

degene

wat of wie ik

niet wil doe ik

is altijd te krijgen.

Mirrors. And smoke.

Omdat hij door mijn hoofd speelt.

Niet zoveel nieuws.

Ik kan me er niet zo toe zetten om te bloggen steeds. Ik weet niet wat het is, maar ik heb er op de één of andere manier niet zo'n zin in. En toch ben ik deze week helemaal niet buitengewoon druk. Misschien is het dat gewoon. Maar wat ik wel te vertellen heb is:

1.). Dat de Open Doorsdag afgelopen zaterdag echt heel indrukwekkend was. Verschillende christenen gezien uit landen waar christenen vervolgd worden en het is echt heel bijzonder om te zien hoe zij voor hun geloof gaan - ondanks de consequenties die dat voor hen kan hebben. (Kom ik aan met mijn 'ik bid maar niet voor dingen, want als het dan niet gebeurt moet ik weer aan cognitieve dissonantiereductie doen door mezelf ervan te overtuigen dat God toch écht wel bestaat'). Ik realiseer me ook dat ik vroeger veel meer blogde over wat ik geloof. En het is ook niet zo dat ik het niet geloof ofzo, maar ik twijfel veel te veel - en misschien wil ik wel de schijn ophouden dat dat niet zo is, maar het is dus wel zo.

2.) Dat ik heb genoten van cognitieve & gedragstherapie, het vak dus. Omdat de docente leuk was en de groep heel leuk was en heel veilig voelde en het goed is om dingen over jezelf te leren en omdat het ook goed is om te leren om therapie te geven. En daarnaast is het gewoon heel erg lekker om gezellig met z'n drieën bij de Douwe Egberts in een luie stoel te zitten. Liefst met speculaas of kaneelcappuccino. (Dat is een truc, als je van cappuccino houdt kun je er koekkruiden of kaneelpoeder doorstrooien, which makes it more tasteful).

3.) Ik vind dagjes bij m'n oudste zus altijd heel gezellig.

4.) De herfst is ontploft. Of in ieder geval geëxplodeerd. Ik heb heel veel zin om het bos in te gaan en foto's te maken van bomen die in vuur en vlam staan. (Waarvoor laten ze in het midden).

5.) Maandag gaan we weer naar Tzahal. Voor iedereen die van feestjes houdt is Tzahal een enorme aanrader: de band van het Israëlische leger die écht heel mooie muziek maakt wat nogal dansbaar is enzo :).

Niemand wil me. (Een blunder).

Het duizelt me echt een beetje.

Stom gezoek naar een stageplek ook. Misschien word ik toch maar gewoon putjesschepper ofzo. Daar hoef je tenminste niet voor te leren. (Of ik moet in een volgende sollicitatie zetten dat dít mijn blog is. Benieuwd of ik nog mag komen dan. Vast niet).

Anyway, ik heb nog een mooi verhaal voor iedereen die van hele domme blunders houdt. (Ik vind ze van anderen altijd een beetje leuker dan van mezelf). Ik ben dus als een malle aan het solliciteren voor die stages en ik twee afwijzingen binnen (weet ik ook eens hoe dat voelt), heb van één praktijk te horen gekregen dat 'ze niet meer aan stagiaires doen vanwege het vele werk wat het meebrengt' en heb nog twee brieven in afwachting. (En ben nadenkende voor nieuwe brieven, omdat je er minstens zeven schijnt te moeten schrijven). Ik was alleen dus een beetje gefrustreerd door dat idee dat je als wannabepsych alleen maar 'lastig' bent. En het was vrijdagavond en ik had een verjaardag.

Ik zat naast m'n zus die met m'n neefje aan het praten was. Dus ik zei tegen haar dat ik m'n hart weleens wilde luchten. Een neefje van haar, een paar jaar ouder dan ik, die tegenover me zat, zei dat ik dat dan wel even tegen hem mocht doen. Dus ik dacht, laat ik eens even er wat drama ingooien en proberen wat medelijden op te wekken. Dus ik (insert dramatiek) zei: "Ik voel me zo overbodig". Soms kijken mensen je, als je iets zegt, aan alsof ze water zien branden en boven hun hoofd knippert dan een vraagteken. Aan en uit. Dus ik dacht, laat ik me, nog steeds vol dramatiek, nader verklaren, dus ik zei: "Niemand wil me".

Op dat moment realiseerde ik me hoe dom dit was. Want ik had er nog helemaal niet bijgezegd dat het om het solliciteren ging..


Ik wist niet dat ik zo rood kon worden.

Almost finished.

Ik lag in bed en ik sliep bijna. Ik was die tas dus aan het haken en inééns schoot het door m'n hoofd dat het wel grappig zou zijn om met vilt iets te appliceren. (Als je wakker bent komt je niet op zulke ideeën, maar als je bijna slaapt.. heel strange).

En nu ben ik dus druk met vragenlijsten invoeren in Netquestionnaires. Poor me, want het zijn niet alleen vragenlijsten voor m'n eigen onderzoek dus het is enorm veel werk. Maar het geeft wel voldoening (en een pijnlijke nek, dat vooral).

Kleurtjes enzo.

De laatste keer dat ik een kleurtje door mijn haar deed was ik net zeventien. Ik heb m'n haar toen niet echt geverfd - het was zo'n halvegare kleurshampoo die er na zoveel wassingen uit zou moeten zijn, maar een half jaar later was m'n haar nog redelijk rood. En nu, nu ben ik zo'n vijf jaar verder (argh, dat gaat zo snel) en voor het eerst in al die tijd staat er dus een potje te wachten met een leuk kleurtje - niet te schokkend, gewoon middenbruin. Maar nu durf ik eigenlijk nog niet..