Naïviteit en meer.

Ik lijd aan naïviteit. En flink. Ik ben zo allergruwelijkst conservatief op bepaalde gebieden en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd - maar wel uitzonderlijk. En ik dacht dat mijn conservativiteit juist de norm was - maar blijkbaar ben ik de uitzondering - en dat is een rare gewaarwording, ineens. Boeh, ik ben naïef. (Wat een mooi woord dan wel weer). Misschien schrijf ik er eens een brief aan.

Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.

Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.

A mirror is harder to hold.

Wauw, ik heb geloof ik echt weinig te vertellen. Dan nog maar een keer een liedje. Zo één die zo heel erg mooi is. Van Jon Foreman's Summer EP.



His eyes are getting old like they'd love to love again - such a lonely man..

Take this waltz.

Iets moois, iets triests, iets lugubers. En ik weet niet waarom.

Mistake #1.

Mijn ergste fout is dat ik mijn fouten (echt en ingebeeld) altijd en overal meen te moeten tentoonstellen om de mensen erop voor te bereiden voor het geval dat.

(Maar het enige wat ik ze laat inzien is dat ik gewoon.. laat maar. Ik doe het weer. Zelfs deze blog is er een teken van. Een 'ik laat zien dat ik wel zelfinzicht heb' blog, zodat de mensen niet vallen over mijn ik vertel al mijn fouten en onhandigheden en en en. O, ik wil iemand anders zijn).

This day.

Je dierbare zus weer in je armen sluiten - die wel bijna twee weken weg was. Wat sociale psychologie-artikelen lezen over uitsluiting, brainstormen en groepsdruk. Een middag op een terrasje - als ze niet propvol zitten tenminste. Een avondje bij een vuurkorf. Vandaag wordt wel een prima dag, denk ik zo.

(Alleen dan wel weer jammer dat ik komende week eens richting de tandarts moet omdat ik een stuk spalk kwijt ben, ingeslikt blijkbaar - of moest ik maar meteen de orthotondist-ofhoejedatookschrijft bellen?)

En nu, nu luister ik Simon & Garfunkel.

Ik heb de regen gemist!

Terwijl ik gisteren allemaal blije foto's voorbij zag komen van dansende mensen - in de regen - bedacht ik me dat ik de regen heb gemist. Niet gemist zoals missen is als iets of iemand ver van je vandaan is en je niets liever zou willen dan dat datgene of diegene dichtbij komt, zodat je op zijn minst kunt stoppen met dat missen. Mijn missen zag er een beetje anders uit: Ik stond in Amersfoort op een propvol perron (in het kader van: als het de regen niet is of de blaadjes of de sneeuw of de kou is de warmte het wel die zorgt voor uitval van treinen). Dus. En toen zat (jawel, er zijn ook goede dingen in het leven) ik in een propvolle trein. En toen ik eenmaal naar huis reed zag alles eruit alsof het flink geregend had. Plassen, natte weilanden, bomen die het allergroenst proberen te zijn, nevel. Maar de regen zelf, die heb ik dus gemist. Ik was er niet. Want daar waar ik was, daar regende het niet.

(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)

De patrijs.

Haantjes met hormonen zijn bloedirritant!

Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.

(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).

Zestien.

Ik ga nu even iedereen tegen me in het harnas jagen. (Daar ben ik goed in, zo goed). Want weet je, eigenlijk (laat ik het vooral zachtjes zeggen, misschien slaan jullie me zachtjes dan, in plaats van altijd alleen maar hard). Wat ik wilde zeggen is dat ik maar weer eens concludeer dat ik meer van winter houd dan van zomer. Waarschijnlijk gewoon omdat het kan. Misschien ook wel omdat iedereen al van de zomer houdt. Laat mij maar lekker tegendraads zijn. Mooi woord, tegendraads. Ik hou sowieso van tegendraads. Ik had écht beter zestien kunnen zijn, een strontvervelende puber. (Waarom ik dat niet ben is me een raadsel, ik bedoel die zestien).

(Geheel in stijl heb ik m'n nagels maar eens afwisselend blauw en groen gelakt. Gewoon ook omdat het kan en omdat ik geen zestien ben maar me nog steeds zo gedraag - ik zou me moeten schamen).

- En wat ik eigenlijk écht wilde zeggen is dat ik me afvraag of en wanneer en hoe ik ooit volwassen word.. en of dat eigenlijk wel zo'n goed idee zou zijn..-.

Salad.

Omdat pasta-salade zo af en toe heel erg lekker is. En omdat ik al heel lang steeds zin had om het weer eens te maken. Ziehier, pastasalade met kip en pesto. (Met pijnboompitten, kerstomaatjes, rucola en basilicum erbij).

Nies-aandrijving.

De ene dag zit je hoofd vol gedachten. De dag erop zit je hoofd vol met iets tastbaarders - wat ervoor zorgt dat je de dagen aan elkaar begint te snotteren, snuiten en niezen.

En ik zat me na de zoveelste niesbui daarnet af te vragen of we niet iets nuttigs kunnen doen met al dat genies. Zouden we er geen energie mee op kunnen wekken of zoiets? *O ja, dat moest ik nog vertellen. Of je hoofd te vol zit met gedachten of met snot, helder denken kun je hoe dan ook niet*. Maar ik heb me weleens voorstellingen gemaakt van mensen in een auto met nies-aandrijving. Een beetje gevaarlijk zou dat wel zijn als de niesbui net voor het rode stoplicht plaatsvindt..maar anders.. wie weet hoeveel snelheid zoiets geeft (a).

(Nee, snot komt je denkvermogen niet ten goede).

Leaning on the everlasting arms.

Makes me happy. Ook al is het album dan een soort van requiem.

De eerste bloem.

Een tijd geleden las ik weer eens een boek van Kader Abdolah. Inmiddels weet ik al niet meer welke boeken van hem ik wel en welke ik niet heb gelezen. In één van die boeken (een tuin in de zee) las ik het volgende citaat. En niet dat het van toepassing is ofzo, maar het bitterzoete ervan - aww! Het is een Koerdisch liedje:

je zei dat je zou komen
zodra de eerste bloem ontkiemt
alle bloemen van de wereld zijn uitgebloeid
waarom ben jij er niet?

(Als we het toch over bloemen hebben: gele weiden met boterbloemen zijn zo on-ge-lo-fe-lijk mooi!).

De bijen.

Als bijen om een bloem. Alsof er geen andere bloemen zijn. Alsof het de enige, de allermooiste bloem is.

Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.

Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.

Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.

Een film en moeheid!

Wat was gisteren hectisch, even.

Ja, ik geef toe dat ik 's middags het allerminst productief van iedereen was door gewoon moe op de bank te hangen. Maar 's avonds zou ik met een stel mensen naar '58, een film over armoedebestrijding. Dus op een gegeven moment moet je dan stoppen met al dat geluier.

Dus. En toen deed de kat ineens raar. Mauwen. Plassen in een hoekje in de kamer - klopte niets van. In alle overbezorgdheid kon ik amper eten. (Veel trek, later op de avond). Meteen na het eten is m'n moeder met de kat in een weekendtas (omdat we geen kattenmeeneembakje hebben - of hoe je zo'n ding ook noemt) naar de dierenarts gegaan. Gelukkig was het alleen maar blaasontsteking. Dat hoorde ik toen we bijna naar binnen zouden gaan voor de film. (Heb uit pure vreugde iedereen die beschikbaar was even gehugd. Tsja).

En toen de film dus. 58, gebaseerd op Jesaja 58. De film laat zien hoe ontzettend erg armoede is. En hoe kerken en projecten als het ware hoop bieden aan mensen. Het idee dat mensen eigenlijk alleen maar overleven, de ene dag door om de andere door te komen. Building dreams in the sky. Kleine kinderen die al weten dat dromen geen zin heeft. Een man die berustend kijkt. Geen toekomst.
Ik ben eigenlijk te moe nu om er meer zinnigs over te zeggen, maar het raakte me wel.. en word een beetje chagrijnig van ons nietsdoen eraan soms. Als iedereen zo leefde als de Nederlanders hadden we drie keer de aarde nodig - las ik vandaag. Krankzinnig.

En nu, nu ben ik kapot. Ik ben alleen maar kapot deze dagen - komt omdat ik 's avonds steeds pas om 12 uur in bed lig en om 4 uur weer wakker word, uren wakker lig en pas inslaap als ik mijn bed weer uitmoet. (Meestal middenin de mooiere dromen). O bah, ik wil eigenlijk leuk en gezellig bloggen, maar zelfs dáár ben ik te moe voor. Snel maar weer dan.

Oja, onderstaand liedje zat in de aftiteling van de film.

De kritische ik.

Wauw. Ik slaap echt zowat. Gisteravond was het twaalf uur voordat ik in bed lag - en om vier uur werd ik wakker totdat de merels begonnen te fluiten. En tegen de tijd dat je dan weer prima ligt, is het tijd om je bed uit te gaan. Dus. Ik vind dat ik best een beetje brak mag zijn.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een conferentie geweest. Gewoon een dag met leuke mensen. Conclusie over de inhoud (op basis van twee lezingen en verhalen eromheen): Je hoeft niet diehard reformatorisch te zijn om toch ongelofelijk veel nadruk te leggen op ervaring *nieuwe les*. En ik, stomme kritische ik, vraag me dan af of wat mensen vertellen zijzelf en hun ervaring zijn. Of dat die ervaring komt door God. (Het is soms bést makkelijk om jezelf iets aan te praten, namelijk). Daarnaast krijg ik ook best wel sterk een 'ik moet iets ervaren maar ik ervaar niets dus help wat doe ik fout' gevoel. En: ik zit hier met een stelletje heiligen en ik ben bést wel een heiden.
En toch denk ik nog steeds dat als je God juist ervaart als je het niet verwacht het meer een bewijs is van zijn bestaan dan dat we Hem als het ware op kunnen roepen. Dan zou ik toch gaan twijfelen of het niet een psychologisch spelletje is. Wel jammer vond ik gisteren dat ik bij de laatste lezing die echt heel mooi was, m'n aandacht best wel kwijt was. En nou ja, eigenlijk houd ik nog het meest van zingen.

Overigens is er ook wel een sterk staaltje groepsdruk hoor. Zo'n ome die aan de kindjes vraagt wie een nieuw hartje heeft (dus wie in Jezus gelooft). Een paar vingertjes. De kindjes kijken om zich heen en plots hebben ze allemaal een nieuw hartje - zoefzoefzoef, zoveel vingertjes. Ben ik dan onbeschoft als ik iets fluister over groepsdruk in plaats van innig gelukkig te zuchten en te zwijmelen over alle kleine schaapjes van Onze Lieve Heer?

Ergens ben ik blij met mijn kritische geest, maar soms zou het best fijn zijn om dingen gewoon als zoete koek te slikken zonder erbij na te denken.

ps: Ik heb gisteren geleerd wat je óók kunt doen als je naar een preek luistert: Gewoon de preek meetekenen. Steek je een hoop van op!

O en: campings zijn tof. En gitaren en madeliefjes en gras.

Zo aardig, zo vriendelijk..

We leven ook wel echt in een heerlijk 'wat zijn we allemaal lief voor elkaar' land. Van zoiets moet je genieten. Diep inademen en het allemaal laten bezinken.

Gisteren heb ik weer eens goed mogen ervaren hoe ontzettend goed wij Nederlanders zijn in lief zijn voor elkaar en dat we het woord 'chagrijnig' helemaal niet kennen. (Wazdatte?). De dag begon al goed met over en weer gemail voor een opdracht voor een vak. (Tsja, als ik al te concreet word en ze gaan googlen zouden ze best eens hélemaal-niet-chagrijnig kunnen worden). Afijn, het over en weer gemail ging tussen vier personen, laten we zeggen student 1, 2, 3 en 4. Waarbij ondergetekende nummer 4 is. En nummer 3 een niet-psychologiestudent die heel aardig is. Nummer 1 en 2 zijn niet zomaar psychologiestudenten. Zij doen neuro en zijn, o hoera, intelligent. Over het algemeen is iedereen op een universiteit in zekere zin wel intelligent - in bepaalde opzichten dan - maar nummer 1 en 2 steken met kop en schouders boven de rest uit. Hoger dan een acht gemiddeld enzo. En vooral ook fijn als ze dat soort dingen fijntjes vermelden als ze elkaar aan het steken onder water geven zijn in de emailconversatie. (Ik voel me idioot dan, want ik stond máár een zeven op m'n ba-diploma en was daar nog trots op ook). Behalve dat kwamen er ook nog wat keurige krachttermen voorbij. Fijn dus, als er al een soort van vete is tussen twee personen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien. En daar mag je dan een opdracht mee gaan doen. (Zullen we hiephiephiephoera roepen en taart eten? Met kaarsjes?). Een fijne, moeilijke opdracht, dat wel. Dus. En dan zie je elkaar in het echt en moet je presenteren. Dame 2 liet een krachtterm vallen toen iets met een presentatie niet lukte (zelfs de docente rolde met haar ogen in die zin van: nounou!). Dame 1 heeft al duidelijk kenbaar gemaakt dat klinische onderwerpen niet leuk zijn. (En ik heb fijntjes duidelijk gemaakt dat neuro niet leuk is - hoe kinderachtig). En toen ik even keurig mijn excuses aanbood omdat ik niet zoveel had gevonden als eigenlijk wel moest, werd ik meewarig aangekeken. Arme zielen. Samenwerken met mij. Zeventje gemiddeld - haal m'n neurovakken na veel uitsloven nog niet. (Gelukkig hoeft dat ook niet omdat ik geen neuro doe, ha!).

Ik vraag me dus voor het eerst in m'n leven wel af hoe we hier een fatsoenlijke samenwerking van gaan maken! Zeker als de één na afloop al zegt dat ze de ander echt niet mag. (En ik dus maar in de bemiddelaarsrol kruip en zeg dat we maar (kwijl) moeten proberen er iets positiefs van te maken - jaja, knikken ze dan). Maar goed, misschien heb ik me laten leiden door mijn niet-zo-goede nachtrust van donderdag op vrijdag, dus wie weet blaat ik volgende week een blog dat het toch wel meevalt en dat ze hartstikke aardig zijn en dat soort blije dingen. Ik ben ook niet altijd de aardigste, da's dan ook weer waar. (Maar doorgaans wel pas als ik mensen goed ken).

Okee. Dat waren dus chagrijnige mensen, vond ik. Na afloop was ik superblij dat ik nog wat aan Groepsprocessen kon doen - die mensen zijn namelijk wél aardig. Maar goed, daarna ga je dus weer met de bus naar de trein om naar huis te gaan..

De bus die niet stopt bij de voorlaatste halte omdat daar een ambulance stond. Een meneer die op het knopje drukt, het stopsignaal wat rood opflikkert. Een meneer, dezelfde, die met iets wat rijmt op potvolblomme heel kortaangebonden duidelijk weet te maken dat hij woe-dend is. En dat hij nog niet tot tien kan tellen dus ook. Ik weet niet meer of uiteindelijk ontploft is, vast niet, want dan hadden we het wel gehoord. Maar heel blij was hij dus niet. (En ik vroeg me af of we niet iets kunnen doen om het driftkopgehalte in de kaaskoppen af te laten nemen).

Dat was het.

Was het maar waar. Even later zat ik op het bankje bij spoor 11 op de trein te wachten. En hee, tussen al het smsen door ontdek ik ineens dat de trein waarop ik wacht aankomt bij negen. Okee, lopen we naar negen. Dus ik stap in de trein en zit heerlijk in een rustige tweedeklascoupé, hoor ik achter me een luide mannenstem die zijn vrouw ervan overtuigt dat het echt de trein naar den Haag is - en zij, daar niet zo zeker van, brengt zwakjes in dat het volgens haar toch echt de trein naar Enschede is. Maar mannen zijn dominant en zo ook hij. En ik dacht: Ik bemoei me er niet mee, maar ik weet zeker dat dit de goede trein is voor mij - die naar Enschede dus. Ik weet niet hoe vaak en lang missis en mister gediscussieerd hebben over de bestemming van de trein. Ik weet wél dat juist na het fluitsignaal de mister (bierbuik, staart, hemd) erachter kwam dat de trein NIET naar den Haag ging. En dus moesten er drie grote koffers uitgeladen worden (plof, plof, plof, op het perron). Jochie, jaar of 8 (gok van mij) staat tussen de koffers te dansen omdat hij in gedachten papa, mama en broertje (of zusje, dat kan ik niet zien bij zulke ukken) al weg ziet zoeven en hij moederziel alleen achterblijft. Schiet op. Schiet ohop. Papa voorziet het uitladen van gepast gevloek. En dan eindelijk staat het gezinnetje met alle bagage, kinderwagen en twee kinderen op het perron. Paps en mams geven het goede voorbeeld door nog even hun vloekvocabulaire uit te breiden. Iedereen in de coupé moet lachen en buiten op het perron staan mensen verbouwereerd te kijken over zoveel gechagrijn. Wat er van ze terecht gekomen is weet ik niet.

Anyway. Ik moet eigenlijk wel lachen om dit alles. Maar het is dus, geheel in tegenstelling tot mijn  beginzinnen, bést slecht gesteld met de Nederlandse vriendelijkheid.

(Nu maar hopen dat niet één van de driftkoppen dit leest en het me niet vergeeft).

De kruidentuin!

Gisteren was ergens een best wel mooie dag. Donkere wolken. Regen. Hard fluitende vogels. En een broeierig klimaat. Overdag was dat best leuk.. behalve al m'n productiviteit (zie m'n wijsneuzerige blog van gisteren) ben ik ook even met m'n mama naar de Intratuin geweest om nog wat kruiden enzo in te slaan. En eigenlijk ben ik best trots op mijn verzameling! (Die zich ieder jaar uitbreidt). Ik hoorde onlangs trouwens iemand voorlezen dat 'basilicum kweken' een teken van depressie is. Natuurlijk was dat een grap, want anders zou ik bést depressief zijn, zomaar.

(Vannacht vond ik dat broeierige gedoe minder fijn. Het werd later en later en ik lag klam en bezweet alleen maar te draaien en te piekeren - omdat je 's nachts koste wat het kost niets kunt relativeren. Zelfs als datgene waaraan je denkt helemaal niets voorstelt of helemaal geen betekenis heeft. Op een gegeven moment heb ik, na bijna een jaar, een oud dagboek erbij gepakt om maar even wat chaos van me af te schrijven. Daarna kon ik gelukkig beter slapen, maar leuk is zó anders).

Productiviteit.

Vandaag heb ik een best wel productieve dag. Op de één of andere manier.

Gisteren had ik mijn eerste werkgroep van Groepsprocessen, een vak van sociale psychologie. 's Ochtends al best vroeg zelfs. Eigenlijk was het best nice, op het vroeg opstaan na. Met elf mensen (eigenlijk zestien, maar vijf kwamen niet opdagen) een onderzoeksvoorstel schrijven. In het kader van: jullie mogen een groepsproces erváren. Dus. Juist. Aanmodderen met z'n allen. Tamelijk vreemde ideeën kwamen voorbij - die daarom ook wel weer juist grappig waren. Doel van de opdracht is om een interventie te bedenken op een bestaand conflict. En omdat iedereen religieuze conflicten wel leuk vond werd besloten om het conflict tussen de katholieken en de protestanten in Ierland uit te werken. Ik vind het vet interessant, want vorig jaar volgde ik bij theologie/religiewetenschappen al een 'religie tussen conflict & dialoog vak' wat ik op de één of andere raadselachtige manier met best goede cijfers heb gehaald. En nu voelde ik me dus echt een beetje de expert (ghehe, heel dom) omdat ik literatuur heb over het onderwerp. Het enige waar ik nog een beetje over aan het nadenken ben is een onderzoek wat men wil gebruiken voor de interventie. Dat ging over een groep gelovigen en een groep niet gelovigen. Waarbij de gelovigen analytischer moesten denken waardoor ze 'minder geloofden' of althans 'dat geloof minder de overeenstemming met de anderen in de weg stond'. Een jongen zat mij heel blij te vertellen hoe dat artikel in elkaar zat (en hij werd chagrijnig omdat ik 'm in de rede viel, ik laat mensen inderdaad te vaak niet uitpraten, maar dat horen ze beleefd te accepteren in plaats van te zeggen: Je luistert niet! - ghehe). Anyway, ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, want de niet-gelovige overtuiging is evenmin neutraal als de wel-gelovige - en daarom vind ik het een beetje stom om te stellen dat die overtuiging beter is en het daarom wenselijk is dat de gelovigen opschuiven naar de niet-gelovige positie (waarom niet andersom?). Ik suggereer niet dat mensen moeten geloven of iets - eigen keuze. Maar niet-gelovigen willen altijd graag geaccepteerd worden zoals ze zijn en ze worden best chagrijnig (degenen die ik ken dan voordat ik generaliseer) als je zou proberen ze te overtuigen. Gelovigen willen ook geaccepteerd worden en hebben hetzelfde idee bij overtuigd worden door iemand die er anders over denkt. En mijns inziens bereik je meer met het zoeken van datgene wat je al in overeenstemming hebt. En niet door één groep zich te laten aanpassen en de andere niet. Eigenlijk vind ik dat onderzoek dus gewoon niet heel redelijk, zelfs als het werkt. Vanuit niet-gelovige positie zou ik het toejuichen, maar vanuit mijn eigen wel-gelovige positie doe ik dat dus niet. (Maar ik ben de enige van die hele groep die wel gelooft dus is het tamelijk creepy om daar iets over te gaan zeggen). Hoe dan ook, ik blijf het razend interessant vinden om na te denken over dit soort dingen. Ik vind het bijvoorbeeld altijd best krom dat de kranten hier wel berichten over christenvervolging enzo - wat plaatsvindt en heel erg is. Maar wat we collectief negeren is dat ook mensen van andere religies, minderheden, wat dan ook, weer vervolgd worden en soms ook door christenen. En ja, ik vind dat schokkend, want als christen wíl ik helemaal niet dat mijn religie voor geweld staat. En ik ben ook best wel geneigd om te denken dat geweld niet primair voortkomt uit een religie - dat religie meer iets is wat erbij wordt gehaald en misschien wordt gebruikt als excuus om geweld te rechtvaardigen. Eigenlijk ben ik heel benieuwd wat lezers van bovenstaande vinden.

Gisteren verder me drie uur verveeld omdat ik pas om drie uur weer college had. En boeh, ik hou toch niet zo van medicijnenvakken omdat het me niet ligt en ik het niet snap en wat ik wel snap vind ik dan weer doorgaans gewoon niet heel boeiend.

Maar mijn productiviteit dus. Die ligt erin dat ik vanmorgen wel gewoon de hele morgen (bijna de hele morgen, correctie) een heel stuk inleiding heb geschreven al voor het groepsprocessen-verslag. En dat ik bijloop met lezen voor het ene vak en voorloop voor het andere. Dus. Ik vind mezelf productief, vandaag.

How true this is...

“Ik weet het: het mooiste zou zijn
als ik onvindbaar was
en altijd naar mijzelf bleef zoeken.
Hoe interessant zou dat niet zijn!
Maar ik ben zó vindbaar…
zó voor het oprapen…
doe het licht uit, struikel over mij!”
- Toon Tellegen.

De kip.

Omyomyomy. Soms doe je écht gekke dingen. Alsof er een mannetje achterovergeleund in je hoofd zit en een pijp rookt en daarmee een flink rookgordijn aanlegt in je hoofd. Waar je bijna niet meer doorheen kunt kijken. En dus concentratieproblemen hebt en zo verstrooid bent als maar mogelijk is. (En heel veel domme dingen doet, dat ook). Als ik toch eens een kip was..

Sorry wereld. Met mij valt niet te praten.

Het leven is wel mooi.

Cupcakes!

Een paar maanden geleden kreeg ik voor m'n verjaardag een boek met cupcakerecepten. Met wat vriendinnetjes hadden we ons al lang voorgenomen om eens samen cupcakes te gaan bakken en gisteren was het dan eindelijk zover. Heb ze nog niet geproefd - dus ik weet niet of ze te eten zijn. Maar hieronder een paar van onze creaties!

Neuzen en grijze haren.

Een neus hebben we allemaal. De één een iets normalere dan de ander..

En ik, ik ben blij als ik mensen hoor die ook balen van hun neus. "Jij", zeggen ze. "Jij. Jij hebt zo'n bescheiden neusje" (Realiteit: Ik heb een neus als Jans, uit Jan, Jans en de kinderen). "Nee, zie de mijne," zeggen ze dan. "dat is net zo'n paddestoel met gaten" (helemaal niet waar). Of ze roepen: "Nee, je mag mij niet van de zijkant fotograferen want dan zie je m'n neus zo gek." En dan denk ik: Hoera, er zijn er meer.

En dan het grijze haren verhaal. Zo heel af en toe vind je er eens één (die meteen met een rotgang de prullenbak ingaat want niemand wil herinnerd worden aan verval). Uren piekeren, want ach: je wordt grijs. Je wilt je haar nog laaang niet verven of kleurshampooën - want die keer dat je dat laatste deed in januari, was je haar in juli nóg rood.

Totdat je bij de één na de ander hun eerste grijze haar ontdekt. Volgens mij krijgen de mensen een hekel aan me ^^.

(En dit is flauw en nutteloos. Maar af en toe).

Loving Ladybugs.

Gisteren was een heel erg mooie Koninginnedag. Met vrienden aan het strand - heerlijk! Het water van de zee was ijskoud, maar soms moet je dingen trotseren. (Nu zie ik eruit of ik gejankt heb - doordat ik een zonnebril ophad ben ik precies daaronder verbrand. Dus nu twee grote rode vlekken op m'n wangen. Voordat je me medelijdend aan gaat kijken: ik had iets beter moeten mikken met de zonnebrandcrème). Anyway, één van de hilarische dingen was een vrijend stel achter de heuveltjes. (Vrij irritant dat je dat iedere keer wéér moet aanzien als je even naar het water loopt. En gelukkig vonden we het collectief irritant - en de grappen die erover gemaakt werden, waren niet van de lucht).

Maar wat moesten we lachen toen we bij de wc's een hele reeks vrijende lieveheersbeestjes tegenkwamen. Dat was dan wel weer schattig. (Snap ik ook eens een keertje hoe dat bij insecten gaat).