Pagina's

woensdag 13 januari 2016

Strong enough.

Mooie liedjes blog ik, zodat ik ze makkelijk terug kan vinden. Bij deze. (Heel mooi liedje zelfs).


woensdag 6 januari 2016

Literatuur.

Gisteren las ik een roman die toch echt wel goed geschreven was. Vroeger, toen literatuur lezen nog verplicht was, voelde ik een aversie daartegen. Al was het alleen maar omdat de docent Nederlands ons bang maakte voor het mondeling ('ik slacht jullie af als ik ontdek dat je een boek niet gelezen hebt') waarvoor we twaalf boeken (zo was dat toen nog) moesten lezen uit allerhande tijdperken. Overeenkomst: het was Nederlandse literatuur. Ik vond literatuur dus helemaal niet fijn. Omdat het moest en omdat ik het associeerde met dat mondeling. Met een stukje oxazepam heb ik de nacht ervoor trouwens toch nog wel wát geslapen en uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Dit ter illustratie van wat mijn herinneringen aan literatuur zijn.

Inmiddels zijn we wat jaren verder (Bijna acht. Het lijkt gisteren). Inmiddels lees ik wel literatuur en kan ik dat ook best waarderen. Ik vind het bijvoorbeeld echt wel tof hoe een personage onder je huid kan kruipen en hoe je al snel aan kunt voelen dat er iets gaat gebeuren, maar o, die stomme spanning die zich tot aan het laatst opbouwt. De soms onrealistische taferelen - die als in een droom als wel realistisch worden gepresenteerd.

Totdat je dat gevoel dus ook krijgt. Er staat iets te gebeuren en het is niet veel goeds.
Totdat je weet dat er een kat in het verhaal zit. Gisteravond dacht ik: als dat niet veel goede dan toch alsjeblieft maar niet over die kat gaat. Alsjeblieft.

Maar het ging daar natuurlijk wel over. Op de laatste pagina.
Ik had nét geen oxazepam nodig om zonder nachtmerries over katten te slapen.

dinsdag 5 januari 2016

Metafoor II.

Ik voel me als het kleine meisje op moederdag. Ze heeft een bos bloemen achter haar rug en denkt dat mama het niet ziet. "Niet kijken, mama" zegt ze. "Het is een verrassing".

Wat ik achter mijn rug heb is geen verrassing. Het zou een kat in de zak kunnen zijn. Ik hou van katten. Zoals je weet. Jij misschien niet. Of niet zoveel. Ik doe mijn best het niet te laten zien, maar je weet hoe dat gaat met katten. Soms zijn ze het ineens niet met de gang van zaken eens en dat zullen ze laten merken. Als je probeert te kijken naar datgene wat ik achter mijn rug heb (omdat je heus wel weet dat ik probeer iets niet te laten zien) dan draai ik me om, misschien zelfs meer dan eens totdat het een rare dans van toenaderen en ontsnappen wordt. "Kijk eens naar de lucht," zeg ik. "Er komen ganzen in V-vorm voorbij". Ik kan niet wijzen. Daarvoor zijn mijn handen te vol.

Wat achterdochtig kijk je me aan. Je zou gek zijn om naar denkbeeldige ganzen te gaan staren. Zelfs als ze echt waren dan komen er morgen weer nieuwe voorbij, op weg naar het Zuiden.
Je weet ook wel dat ik iets achter mijn rug verborgen houd.
Net als ik dat weet.
Laten we doen alsof we dat niet weten.
Net als de mama van het meisje.

maandag 4 januari 2016

Het betoverde woud, deel 3

Het is vakantie. Eindelijk. Ook maar een week, maar met nog een week in februari in het vooruitzicht. En in die week? Het is definitief: we gaan naar IJsland. Ik ben benieuwd of dat land mijn hart gaat stelen.

Voor nu dan maar een vakantiebezigheid. Deel 3 van de kleurplaten uit 'het betoverde woud'.