Ik realiseer me vaak dat alles wat ik bedenk al is bedacht. Laat ik iemand zijn die van katten en planten en borduren houdt. Van tekenen. Jaren '60-jurkjes. Maar dan blijken er legio andere mensen die van precies dezelfde dingen houden. Kijk op Instagram en zie de creativiteit. De boeken, de zinnen die al zijn geschreven. De tekeningen. Alles wat daar nog bij komt voegt maar zo'n klein stipje toe. Een fractie van een stipje wat je onder een microscoop net niet ziet.
Straks ben je vergeten. Er is niets nieuws onder de zon. Er is nooit iets nieuws onder de zon. Je hebt toch maar helemaal niets nieuws bedacht.
-
Maar dingen die niet nieuw onder de zon moeten zijn, zijn dat natuurlijk weer wel. Ik was nog niet klaar. Wat nieuw is onder de zon is dat - ook al is de zomer bijna voorbij en heeft de zon toch echt wel geschenen - we niet meer mogen zeggen dat ons vel blank is. Hoe warmer hoe zonniger hoe witter ons vel. We zijn de witte mensen geworden, omdat blank niet meer politiek correct is. Misschien is het dat ook niet. Maar dan verzinnen we toch een mooier woord voor bruin of zwart in plaats van een woord wat niet klopt voor blank? Verarming van taal noem ik dat. Ik wil niet wit zijn. Noem me niet wit.
-
Waarom schrijf ik dit?
Laat ik nou toch niet vergeten dat niets zo belangrijk is als je verbonden
voelen met anderen. Want waarom wil ik die tekeningen verzinnen en uniek zijn en mijn gedachten delen?
-
Soms vergeet ik dat je daar ook gewoon om mag vragen (zullen we? ja). Hoeft niet
in dichtvorm. Of in een roman. Dat kan zonder mooie tekening. Zonder alle mooie zinnen, gekke gedachten, bizarre vondsten en rijmwoorden te hoeven delen. Zonder verbanden te leggen tussen wat niet nieuw is en wat wel (onder de zon) en zonder geweldig
te hoeven zijn.
-
Dat kan ook als de zon zich verstopt.
