De mensen die het niet weten.

Het kan fijn zijn als je een dilemma hebt (of gewoon advies nodig hebt) dat er iemand is die je helpt.

Maar wat ik heb ontdekt is dat het het allermeeste helpt als mensen juist niet teveel advies geven.

Dat ze zeggen: 'Ik weet ook niet wat je moet doen. Ik luister naar je. Ik begrijp wat je wilt en wat je niet wilt en wat het beste is en wat niet. Maar ik ga  je níet vertellen wat je moet doen. Gewoon omdat ik het ook niet weet'. (Dat is pas inlevingsvermogen).

Wat heerlijk. Die mensen die het ook niet weten.

Daydreaming.

Een eendenverhaal.

Er waren eens sprookjes. Altijd liepen ze goed af. Zodat degenen die ze lazen gingen geloven dat het leven net zo’n sprookje was en dat het dus ook allemaal goed zou komen en dat zij, de lezers, lang en gelukkig zouden leven. Met degenen van wie ze hielden, want anders zou het geen sprookje zijn. Dat is het beeld wat we van sprookjes hebben. Dat de zeemeermin in zeeschuim verandert en dat de boze stiefmoeder op gloeiendhete sloffen moet dansen tot ze er dood bij neervalt vergeten we voor het gemak. Of we genieten ervan.

(Niets is zo lekker als janken bij  een film of verhaal).

Dit verhaal is geen sprookje, maar de realiteit.

Er waren eens twee eenden.

Een mannetjeseend. Een vrouwtjeseend.

Zij hielden van elkaar. (Hoe dat bij eenden gaat en of ze oxytocine aanmaken en of ze elkaar kusjes geven of op zijn eends knuffelen weet niemand. Misschien hielden ze ook wel niet van elkaar en heeft hij haar bruut verkracht. Daar hebben eenden een handje van). Maar goed. Een mannetjeseend en een vrouwtjeseend dus. Een nest vol eieren als het resultaat van hun liefde. Toewijding in capslockletters geschreven. Zó vol toewijding bebroedde moeder haar legsel.  Weken keek ze uit naar de geboorte van haar kroost. Vleugelwringend liep ze tenslotte rond. O blijde dag.

Zeven. Het waren zeven jonge eendjes. Piepend maakten ze hun aanwezigheid kenbaar. Moeder was trots en dacht: Ach, kijk nou toch eens. Zijn ze niet ongelofelijk mooi? Zijn ze niet wonderbaar? Iedereen die te dichtbij kwam werd met gekwaak en geblaas verteld dat dít toch niet de bedoeling was hè – in een straal van dichterbij dan vier meter naar haar kinderen kijken. Toewijding. Dat was het echt. Zoveel toewijding dat wij, schijterds, dachten dat moedereend het maar zelf op moest knappen – en dat we ze maar niet gingen vangen, want een blazende eend die op je afkomt is niet zo gezellig.

Maar moedereend slaagde er niet in haar kroost bij de les te houden. Aanvankelijk zwommen ze als een trouwe stoet achter haar aan. Mama is de beste en mama is de liefste en mama is vooral de warmste met de zachtste veren. Maar dat is dus aanvankelijk. Toen besloot nummer één dat het misschien wel een origineel idee was om te verdrinken. Nummer twee, drie en vier liepen weg. Moeder maakte, opnieuw met hevig gekwaak, kenbaar dat ze hier niet van gediend was. Maar dat maakte niet uit. Gaten in het gaas, zelfs als je ervoor moet springen, zijn bedoeld om te ontsnappen en je moeder met een gebroken hart achter te laten. Ze liepen dus weg en kwamen niet meer terug. Dat was de dag na hun geboorte.

De tweede dag na hun geboorte besloten nummer vier, vijf en zes dat ze wel lang genoeg onder moeders vleugels hadden gebivakkeerd.

De derde dag na hun geboorte was er een heldenrol voor mij weggelegd. Jawel. Ik kwam thuis, besloot: dit is een ultiem moment voor een middagdutje – en werd al snel opgeschrikt door gekwaak. Alweer. En daar rende het laatste eendje. Met een rotgang richting de vijver. En ik ving hem en bracht hem veilig naar zijn mama. Eind goed al goed.

Maar vandaag was ook het laatste eendje verdwenen..

Where the money is..

Dit is zo'n liedje die ik echt keihard 20x achter elkaar wil luisteren.

Onze grootste angst.

"Onze grootste angst is het kwijtraken van degenen waar we het meest van houden".
Ik las dit hier.

Die cadans van die woorden, die blijft in mijn hoofd hangen. Wat is dat een raar lot van ons mensen! Ondergaat iedereen dat lot? Van kind tot volwassene, van brave burger tot crimineel?
Zouden veel mensen die angst wegduwen? "Weg jij, ik wil niet aan je denken!"

Ze zeggen niet tegen de anderen om hen heen hoeveel ze van hen houden.
Angst voor afwijzing. Angst voor gekwetst worden.
Of gebrek aan liefde. Maar dat heeft niets met angst te maken. (Of misschien ook wel).

(En daar komt die angst weer om de hoek kijken met klamme handen, hartkloppingen, afwezigheid en kou. Kou die zo intens is dat je met vijfentwintig graden een dikke trui nodig hebt. Een capuchon op je hoofd. Thee om je handen weer te warmen).

Maar als die angst er niet was dan zou ook niet ineens op een klaarlichte lichtvoetige winterdag de één de ander vertellen hoeveel. En op een zwoele zomeravond zou dan niet de ander de één aanraken en vragen voor altijd. Want de angst brengt keuzes.

Soms. Het is niet altijd mogelijk.

De wereld.

Het voelt soms zo oppervlakkig om over fijne dingen te bloggen. Foto’s van post, lekker eten en bloemetjes. Net alsof  er geen grote boze wereld is. Met raketten over en weer en het goede en het kwade. Over de vijand die misschien niet alleen aan de andere kant van de grens op je kan loeren, maar die veel meer in je eigen hart zit – want anders zou alleen de vijand slechte dingen doen en jij niet (je zou er zelfs niet aan denken). Over onschuldige mensen waarvan sommigen hun dromen aan het vervullen waren en anderen misschien nog wel te jong waren om te dromen. Misschien waren er mensen die hun dromen al in rook hadden zien opgaan. En toen gingen ze hun dromen achterna.

Soms zijn er geen woorden. Wat is er met de wereld gebeurd?

Geen zin in koken als het warm is.

Maar hee, ik had er wel een keertje tijd voor. Het is donderdag. Ik had geen afspraak in Utrecht. Ik ging wel richting vrijwilligerswerk - maar daar was de boel uitgestorven, dus ik heb rechtsomkeert gemaakt. En dus was ik thuis. Ik kón dus koken. Maar er zijn altijd alternatieven. Zoals deze tortilla-taart voor als het echt warm is.

Doorsnede #1.

Doorsnede #2.

Gerookte zalm + feta + ijsbergsla + Griekse yoghurt met tijmblaadjes.

Gerookte makreel + ijsbergsla (alweer? ja alweer!) + bosuitjes + (jaha) Griekse yoghurt met tijmblaadjes.

Plantjes zijn relaxed.

Lieve minipaprika's in wording.

Wannabe-pumpkin

Wil-wel-bloeien-maar-nog-geen-vruchtjes-laten-zien-courgette

Pleasende peperplant die erg goed zijn best doet.

De grootheidswaan van de pompoenplant

De Oost-Indische Kers die de zon opzoekt. Ik kreeg de zaadjes van haar.

Mister Rabbit. Af en toe moet ik z'n oren een beetje bijknippen omdat het anders mr. Griezel wordt.

Postcrossing.

Ik hou van post. Van die post die de postbode met zijn wit-met-oranje-busje komt brengen en die ervoor zorgt dat de brievenbus kleppert. Hoe leuk is dat. Naar de brievenbus lopen en tussen alle vanzelfsprekende dingen (de folders, de rekeningen) iets zien wat je lief toelacht vanuit de bodem van de brievenbus. Brieven en kaartjes. Brieven die met pen op papier zijn geschreven. En kaartjes. Had ik al verteld dat ik, als ik jarig ben, nog altijd kattenkaarten krijg? Die kreeg ik al toen ik acht was - maar omdat ik dus nog steeds ongelofelijk veel van katten houd, krijg ik ze nog steeds.

Nu bestaat sinds - weet ik het hoe lang al - een website waarop je kaartjes kunt sturen naar mensen over de hele wereld. Je kunt ze niet alleen sturen: voor elke kaart die je stuurt, krijg je ook een kaart van iemand-weet-ik-het-waar. Ik dacht steeds: ik heb geen geld voor kaartjes (maar wanneer heb je dat wel, als bijna afgestudeerde wannabe-psycholoog?). En ik dacht: ik woon te ver van een plek waar ze leuke kaartjes verkopen (maar dat is een excuus om eens vaker naar een plek waar ze wel leuke kaartjes te verkopen toe te gaan). En ik dacht: ik heb geen inspiratie. Weet ik veel wat anderen leuk vinden. Tot slot dacht ik ook nog aan de postzegels - want om nou elke keer met m'n kaartjes naar de balie in de supermarkt te gaan. ("Mevrouw, hebt u een vriendje in land X?" - en voor je het weet trouw ik met een Viking uit het kille Noorden *leve de roddelcircuits* -  en waarom ook niet. Dan schrijf ik mijn blogjes in de toekomst zø, met extra streepjes en åånhangsels).

Je blijkt dus postzegels-met-de-koning-erop-voor-naar-het-buitenland te kunnen kopen. Het ene meisje achter de balie wist niet of die postzegels er wel waren. Het andere meisje schoot haar te hulp en diepte een velletje op. "Alstublieft, mevrouw" (al noemt niemand mij mevrouw, behalve de mensen aan de andere kant van de telefoon op m'n stage die niet weten dat ik eruitzie als zestien).

Dus. Sinds vorige week doe ik mee met de postcross-wereld.
Waarom ook niet.

Het Noorden.

Dromen hebben is belangrijk.

Eén van de mijne is om ooit naar het Noorden te gaan. Niet een beetje naar het Noorden, maar heel erg noordelijk. In de winter. Als er veel sneeuw ligt. Het flink vriest. En je het Noorderlicht kunt zien. Onlangs las ik in de Sp!ts of Metro een artikel over avontuurlijke vakanties voor bikkels van mannen. Je had eerstegraads vakanties. Weliswaar kamperen, maar met nog een graadje comfort (geloof ik). Je had de tweedegraads vakanties. Het Noorden. Sneeuwscooteren en op een hondensleetje door het besneeuwde landschap zoeven. En je had de derdegraads vakanties. Gezellig bungeejumpen boven een vulkaan. Zoiets was het. Wat ik maar zeggen wilde, er bestaat bijna niemand die een grotere schijtert (scheitert? scheiterd? schijterd?) is als ik. Het is dan toch maar grappig dat je droomreis ergens als avontuurlijk wordt aangeduid. Nu nog plannen en doelen maken om die droom te realiseren.

wikipedia.

Sommige dingen moet je gewoon kopen.

Zoals dit kattennotitieboek van Paperchase (die leuke winkels die je op sommige stations vindt).
Mooie opvolger voor mijn Minnie Mouse-positieve-dingen-dagboek.

Ik heb alleen dus zoveel mooie notitieboeken gezien dat ik op zoek ben naar excuses om er meer te kopen (a).

Want het bos is zo fijn.

Gisterenavond wandelde ik weer eens met E. (Woensdagavonden zijn fijn, want donderdag is m'n vrije dag en dus maakt het op woensdag wat minder uit hoe vroeg - of laat - ik ga slapen). Het was de ultieme gelegenheid om veel te kletsen, te lachen, te genieten van paradijselijke natuur en.. foto's te maken.

Haar haar.

Playing hide-and-seek

Het grappige aan deze foto is, dat we een foto van ons samen zouden maken. Toen ik die wilde bekijken bleek dat de camera véél te ver was ingezoomd. Stom en grappig.

Aanpassen is stom.

Ik wilde op mijn shirt lijken. Misschien een idee voor nog eens een shoot - met nog maffere shirts :)