Pagina's

zaterdag 21 november 2015

Het betoverde woud.

Afgelopen jaar ontdekte ik het kleuren. Wist ik veel dat zoiets leuk kon zijn. Ik was gewend aan kleuren met viltstiften (prima) of met potloden (maar dat waren potloden van een soort waarmee je vaag en wazig kon kleuren en het voor het mooi zijn van de kleurplaat niet uitmaakte of je de plaat al dan niet kleurde). Dat dus. Totdat ik ontdekte dat er ook goede potloden bestaan. En leuke kleurboeken, zonder al teveel constant dezelfde patronen (want daar word ik chagrijnig van).

Eén van mijn vriendinnen kocht 'Het betoverde woud' van Johanna Basford (bekijk haar facebookpagina maar eens). Haar missie is de volgende: "I'm on a mission to make the world a happier and more creative place through colouring'. Wat ik gewoon mooi vind. Ik geloof er ook wel in. (Tenzij je vreselijk perfectionistisch bent en alles geweldig mooi in wilt kleuren).

Ik kocht datzelfde boek een paar maanden later dus ook. Kijk:

(Foto's van platen maken vind ik trouwens echt heel lastig. Het maakt niet uit of ik de telefoon gebruik of de gewone camera. Dus excuus voor de niet-zo-goede fotokwaliteit).

Maar goed. Ik dacht: ik heb misschien een beetje weinig schrijfinspiratie (wel inspiratie door mijn werk, maar daar moet ik zo voorzichtig in zijn). Ik ga plaatjes posten. Ziehier. Komende tijd af en toe tussendoor wat foto's van de platen uit mijn boek. (Die soms mooi zijn en soms ook niet).










zaterdag 7 november 2015

Ik denk soms dat ik lach terwijl dat niet mag

Af en toe maak ik me een beetje zorgen over mijn gevoel voor humor.

Lachen is heerlijk, lachen totdat je buikpijn krijgt en de tranen in je ogen staan is één van de fijnste dingen die er zijn, maar ik ontdek steeds meer dat ik allemaal dingen grappig vind, die niet voor iedereen grappig zijn. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar ik vind juist die dingen grappig die ik niet even op facebook kan delen of naar iedereen kan sturen omdat ik zojuist in mijn broek heb geplast (figuurlijk hoor) van het lachen. Omdat ik dus weet dat sommigen me dan niet meer zo aardig vinden. Of sadistisch. Of. Wat dan ook. Ik heb zelfs het gevoel dat ik mijn gevoel voor humor moet rechtvaardigen. Terwijl ik tegelijkertijd er heel erg in geloof dat ergens om lachen niet betekent dat je iets niet erg vindt. Het betekent gewoon dat je humor als manier kunt gebruiken om met moeilijke dingen om te gaan. Zoals ik humor zag in de cliënt die boodschappen moest doen met en zonder piekeren en die uitkomsten moest verzinnen hoe dit zou verlopen. Idee is natuurlijk dat het zonder piekeren beter zou moeten gaan. Hij voorzag een roofoverval. En we moesten daar hard om lachen.
Goed. Mijn humor. Een blog daarover is niet compleet zonder een aantal voorbeelden.

1. Gisteren las ik dit artikel op De Speld en ik heb zo hard gelachen dat ik me bijna verslikte. Dat is natuurlijk wel aan-de-rand-humor en voor sommigen over-de-rand-humor, maar het lijkt net of ik dáár juist het hardst om kan lachen. Terwijl ik vanuit mijn beroep natuurlijk ook wel de andere kant ken.
2. Humor die met kinderen te maken heeft vind ik altijd briljant. O nou, ik vind dat mensen kinderen niet moeten slaan en dat mensen lief voor hun kinderen moeten zijn en dat ze maximaal kind moeten zijn. Maar ik vind gemene liedjes en illustraties echt ongelofelijk grappig.

Soms maak ik me dus een beetje zorgen. Omdat ik allemaal dingen grappig vind die een grote groep echt pertinent NIET grappig zal vinden.

Maar misschien wil ik wel weer te graag conformeren.

vrijdag 6 november 2015

Ik kan niet toveren.

Soms voel ik de eenzaamheid.

Het is dan niet eens mijn eigen eenzaamheid. Die soms ook zo graag een naam wil hebben en wil bestaan.

Het was de eenzaamheid van iemand anders. Iemand die niemand had maar toch ook weer wel en die niet zou huilen als iemand doodging van wie hij hield omdat hij van niemand hield. De mensen vragen dat weleens: heb jij nou nooit dat je ergens later nog over nadenkt of dat je ergens mee zit? Nee, zeg ik dan en ik ben echt wel een stomme trut, want soms voel ik me beter als ik de sores van anderen hoor. Het valt bij mij allemaal wel mee, denk ik dan, terwijl ik dan verlang naar de mogelijkheid om kwetsbaarheid te mogen tonen wat natuurlijk niet mag.

Maar soms hoeven de mensen het niet te vragen of ik dat weleens heb en gebeurt het ineens midden op een werkdag, ergens tussen de lunch en de administratietijd in. Ineens denk ik dan aan degene die niemand heeft om wie hij zou huilen en bedenk ik me hoe hij moest huilen maar niets voelde, helemaal niets. Iets in mij huilt dan - omdat ik zo graag wil toveren en wil dat ik de wolken boven zijn hoofd weg kan duwen of op kan laten lossen of weg kan blazen alsof ik de wind was. Omdat ik mensen om hem heen wil toveren die van hem houden en die hun armen om hem heen slaan en die zeggen dat hij er mag zijn en dat hij ongelofelijk bijzonder is. Mensen die het menen en die het niet alleen maar zeggen omdat ze denken dat hij dat nodig heeft.

Dat is dus mijn probleem.

Ik kan niet toveren.
Kon dat maar.

donderdag 5 november 2015

Cynische bui.

Pas op. Je gaat dood aan wat je eet en je gaat dood aan de lucht die je inademt.

Je gaat hoe dan ook dood, maar desalniettemin kun je het uitstellen door iets minder te eten van dat waaraan je doodgaat (of iets eten waar je niet aan doodgaat, maar zelfs als dat al bestaat, dan ga je er te zijner tijd alsnog aan dood, omdat je er eigenlijk wel dood aan gaat maar dat gewoon nog niet bekend is). Je kunt zelfs denken dat je iets eet waardoor je láter doodgaat, omdat dat jouw lichaam zo goed beschermt. Maar dan, ziedaar, op een bewolkte dag in november staat in de krant dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat dát effect nou niet zo groot was. Het andere effect. Daarentegen.

En dan is daar de lucht die je inademt. De mensen die het weten zeggen dat die lucht vervuild is en dat het toch wel heel erg is allemaal en ik zal de laatste zijn die dat ontkent. De mensen zeggen dat. Geven het ter kennisgeving aan ons door als een advertentie van een voorgenomen huwelijk in de krant.

Vervolgens mogen we zelf weten wat we ermee doen, maar de banden van de auto's worden nog steeds geproduceerd van spul waar plastic vanaf komt wat in de zee komt en wat de vissen eten en wat wij eten als we vissen eten en waaraan we doodgaan. Wat is het ontroerend dat we die kennis hebben. En dat we mogen kiezen wat we ermee doen.
Vervolgens mogen we ook zelf weten wat we ermee doen en mogen we harder rijden en maakt het geen ene *** uit dat er meer mensen doodgaan (snel of langzaam). Ik vind het geweldig. Die schijnbare keuzevrijheid.

Waarom wordt ons angst aangejaagd, terwijl men zoveel beter de oorsprong van de problemen aan kan pakken? Waarom leren we bang te zijn, maar wordt ons niet verteld wat we dan moeten doen en wat we kunnen doen? Waarom vinden we geld belangrijker dan natuur en gezondheid?

dinsdag 3 november 2015

Liefde.

Omdat ik dan toch inspiratieloos en behoorlijk druk ben (twee baantjes én een cursus waarbij ik in maart een videopresentatie moet geven van een behandelgesprek van mezelf waar ik me nu al doemscenario's bij in het hoofd haal). Soms heb je dat. Dan begin je een zin, maar dan maak je hem niet af. Omdat ik dus inspiratieloos en behoorlijk druk ben, ga ik een filmpje hier neerzetten van Jan Drost. Gewoon omdat ik zijn filosofie heel erg aansprekend vind. Hij maakt namelijk onderscheid tussen romantiek en liefde...

[/frustratiemodus]
Insluiten is op verzoek uitgeschakeld.

Dus. Volg de link als je toch benieuwd bent :).

Link naar een heel gave lezing.