Pagina's

zaterdag 31 maart 2012

Zomaar wat gedachten en opmerkingen.

- Ik kan echt veel beter met katten dan met kinderen. Gisteravond een allerschattigst klein poesje op schoot gehad wat heerlijk ging maffen. Nou, my dear, katten maken het leven een heel stukje mooier! :)

- Ik hou van mijn kat. Pas sliep madam zelfs bij me op bed, 's nachts. Heerlijkheid. (Al is het soms een beetje uitkijken met omdraaien enzo).

- Boswandelingen met dames zijn leuk. En ik word best trots als ik een uur kan wandelen zonder enigszins moe te worden. En ik vind het heerlijk als mensen me als medevolwassene behandelen.

- En ook al wil ik dan ergens wel volwassen zijn, ik hou nog steeds van kinderdingen. Toon Tellegen (maar daar schaam ik me niet voor, omdat volwassenen dat wel leuk MOETEN vinden). Donald Duck. Patat. Knakworst. Schommelen. Madeliefjes (en dan blaadje-voor-blaadje enzo). Flauwe grapjes. Chips. (En ik hou dan weer niet van spruitjes en bloemkool en andere gekookte groente! Hoe kinderlijk kun je zijn!).

- Ik ben vervelend met foto's. Alsof dingen niet gebeurd zijn als je er geen foto van hebt. Kom op zeg. Dat is DOM. Want ik ben een veel te grote bangerd om altijd en overal met een camera te verschijnen.

- Ik hou altijd van muziek. Onvoorstelbaar veel. De soort muziek varieert dan weer wel.

- En ik kreeg op m'n kop. Met mijn man-en-vrouw-zijn-gelijk-denken vind ik nog steeds dat vrouwen niet achter mannen aan horen te gaan, maar andersom. Maar blijkbaar leef ik in de middeleeuwen met dat idee?! (Ik dacht sowieso ook altijd dat mannen om vrouwen vochten - teveel Donald Duck gelezen, denk ik - maar eigenlijk is het dus andersom).

- Guus Geluk kan niet gelukkig zijn, omdat hij met zijn geluk anderen ongelukkig maakt. En hoe kun je ooit gelukkig zijn zonder toch een beetje gelukkige anderen?

- Mijn vriendinnen zijn de beste. Dus!

- Mannen met baard zijn leuker dan mannen zonder. (Ode aan de mannen die zich niet té vaak scheren).

(Wat een ik-blog zeg :o).

donderdag 29 maart 2012

No, no, my God..



Fear - door: Eva Pickova, 1929-1943.

Today the ghetto knows a different fear.
Close in its grip, death wields an icy scythe.
An evil sickness spreads, a terror in its wake,
The victims of its shadow weep and writhe.

Today a father's heartbeat tells his fright
And mothers bend their heads into their hands.
Now children choke and die with typhus here,
A bitter tax is taken from their hands.

My heart still beats inside my breast
While friends depart for other worlds.
Perhaps it's better - who can say?
Than watching this, to die today.

No, no my God we want to live!
Not watch our numbers melt away.
We want to have a better world.
We want to work - we must not die!

woensdag 28 maart 2012

Terug-verder-voorbij.

Ik dacht dat ik terugkon. Soms denk je dat echt. Je hebt een bepaalde tijd - en je stelt doelen voor die tijd. Een van die doelen is iets maar gewoon vergeten. Gewoon niet zo dom zijn om iets te willen wat wellicht toch niet in je bereik ligt. Inzien dat er vele anderen met jou op weg zijn naar een bepaalde bestemming. En dat de bestemming uitmaakt of er iemand mag blijven en zo ja, wie.

Maar dan breekt die bepaalde tijd aan en je doelen falen, falen, falen. Want wat je eigenlijk was vergeten is dat er geen weg terug is. Zeker in bepaalde opzichten niet. En dus ga je verder. Twee mogelijkheden. Of je bereikt de bestemming die je hoopte te bereiken. Of je gaat die bestemming voorbij. (En dat overleef je, al had je dat niet gedacht. Maar liever, veel, veel liever bereik je die bestemming en blijf je er). Misschien is dat wel de les. Wegen leiden niet terug. Wegen leiden verder. En misschien mag je ergens blijven. En anders ga je verder - en hoe moeilijk ook, uiteindelijk ga je er voorbij. In de hoop dat jouw echte bestemming ergens anders ligt. Maar terug kan dus niet. Nooit.

Doorlopen. Daar word je sterk van. Zelfs als het pijn doet. Vergeet die blaren maar.

Parkdag!

Een van die dingen waar ik eigenlijk al sinds de zon weer begon te schijnen zin in had, was een dag heerlijk in een park rondhangen en boeklezen. En nou, gisteren kwam van dat boeklezen niet zoveel, maar in het park rondhangen is best goed gelukt.

Had eerst college van tien tot één. Tamelijk dufmakend, maar wel te overleven. En in bepaalde opzichten ook wel interessant! Daarna had ik afgesproken voor een lunch met I. Ik weet niet of ik lezers heb die bekend zijn met Utrecht, maar Geniet is echt een aanrader. Had zoiets als zalm met tzaziki (wat wellicht betekende dat ik de rest van de dag m'n omgeving geteisterd heb met knoflookwalmen, maar zoiets deert natuurlijk niet op een mooie dag als gisteren). Ik moest om half zes in de buurt van het Julianapark zijn en omdat zowel I. als ik nog moesten studeren hebben we dat gedaan. In het Julianapark. Languit op een grasveld, waar overal kakelende kippen en hanen rondhipten, jongens liepen te voetballen, mensen lagen te slapen, mensen muziek luisterden en mensen gesprekken voerden die je woordelijk kon volgen. Ik heb niet heel veel gelezen in mijn maintaining and repairing relationships hoofdstuk. Heb heerlijk gestrekt een beetje half liggen soezen. (En nu is mijn hoofd rood. Niet van verlegenheid of andere onaangenaamheden, maar gewoon omdat ik dus iets te ijverig in het zonnetje heb gelegen). En het is dus ook gewoon echt heerlijkheid om over allerhande dingen te kletsen. (Ik HOU zo van net-doen-of-ik-zestien-ben).

Eind van de middag was er ter gelegenheid van de verjaardag van L. een picknick in het park. En geloof me, picknicks in het park zijn heerlijk! Gewoon heerlijk op een kleedje met allemaal lekkere dingen een beetje kletsen. Ik ken L. en de anderen van mijn eerste studiejaar, toen we nog het hele jaar bij alle vakken dezelfde werkgroep hadden. Daarna werden we gesplitst, omdat de één neuropsychologie ging doen en de ander, zoals ik, de klinische variant. Gelukkig blijven contacten ook drie jaar nadat je bij elkaar in de werkgroep hebt gezeten nog heel erg leuk! *happy smile*. Een verhaal wat ik gisteren hoorde en waar ik stiekemtochwel heel hard om moest lachen, ging om een demente dame die naar de kapper ging, maar altijd nogal depressief was. Op het moment dat de, enigszins onzekere kapster klaar was en zei: "Zo mevrouw, wat vindt u ervan?", antwoordde de mevrouw met: "Ik wil dood". Goed. Zulke dingen vind ik hilarisch (misschien zou dat niet moeten). Nou ja, eigenlijk kan ik alleen maar concluderen dat gisteren heerlijk was. En dat mijn hoofd nog steeds een béétje gloeit.

maandag 26 maart 2012

I wonder..

En toen zeiden ze dat mensen niet boos op God mogen zijn als mensen doodgaan. Want dat hoort niet. God is altijd goed en we mogen geen vragen stellen bij wat Hij doet. Maar waarom eigenlijk niet?(Pijnlijke vragen. Eerlijkheid. Gebroken harten. Maar God hoort ons liever eerlijk zijn dan net-doen-alsof-we-het-allemaal-wel-prima vinden. Dat denk ik. Hij weet toch al wel wat een puinzooi het vanbinnen kan zijn). Dus I wonder why the good man dies, the bad man thrives, Jesus cries, cause He loves them both. (Dat vraag ik me echt af).

En: Where is God in the night sky?/ Where is God in the city light?/
Where is God in the earthquake?/Where is God in the genocide?/Where are you in my broken heart?/
Everything seems to fall apart/Everything feels rusted over/Tell me that you're there.


Verstop je voor God. Doe vooral alsof je beter bent dan je bent. Verstop je vragen, omdat Hij ze niet mag zien. Doe alsof. Fake. Maar tegen wie moet je dan eerlijk zijn als dat tegen Hem niet mag?  Bovendien weet Hij alles toch al.

zaterdag 24 maart 2012

Zonder jou..

Wat houd ik van de gedichten van Toon Tellegen! Deze vond ik hier.

-

Er zijn uren
zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
zonder jou. Boten met hakkelende motoren, stroomopwaarts,
zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.

Vlinders zonder jou zijn er, en distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
er is nog geen uur voorbijgegaan.

How lovely..

Ik smelt iedere keer weer als ik dit zie. Pianoconcert met kat op piano en orkest.. Te schattig, echt!

vrijdag 23 maart 2012

woensdag 21 maart 2012

The Cave.

Als er ergens een liedje is wat mij echtechtecht aan de lente doet denken is het wel deze. Ik weet ook niet waarom.

Clarabella's.

Ik ben door het huis heen aan het stuiteren, want ik luister leuke muziek, de zon is aan het ondergaan en de lente doet zo onvoorstelbaar zijn best.

En ik bedenk me, tussen de bedrijven door, dat er een slag mensen is die ik nog nooit belachelijk heb gemaakt op deze blog. De Clarabella's. De dames die met kalveroogjes smachtend naar mannen kijken en al smachtend naar aandacht uitstralen hoe onvoorstelbaar leuk ze die mannen wel niet vinden. Geen punt - zolang het geen leuke mannen zijn. Wanneer dat echter wel het geval is en er staat zo'n kwijlende Clarabella bewonderend en kwijlend naar hem op te kijken. Zo van, dit ben ik en dat ben jij en de wereld is van ons. Nou. Sla ze op hun neus.  Maar doorgaans functioneert het best prima, dat Clarabella zijn. Je beste 'jijbenzogeweldig'blik opzetten. De rest van de wereld negeren en there we go and succeed. Ik ken de Clarabella's alleen uit de verte. Maar leuk vind ik ze bij voorbaat niet.

(Wil degene die mij ooit betrapt op Clarabellagedrag mij een optater geven? En hard!)

maandag 19 maart 2012

Craziness.

Onze kat heeft op zondagmiddag bijna altijd even een momentje van 'ik moet zo raar mogelijk doen'. Soms krijg je dan dit soort posities:

zaterdag 17 maart 2012

Lente.

Lente, lente, lente. Hoera.

Ik roep altijd dat ik van de winter hou - en dat doe ik ook, alsie tenminste echt winter is en niet voortdurend meent te moeten waaien, regenen en somber zijn. Maar gisteren heb ik voor het eerst weer even ervaren hoe heerlijk de lente ook alweer is. Eigenlijk ervaarde ik dat donderdag al - de mevrouw die ons lesgaf moest even een bul gaan uitreiken, dus mochten wij in alle heerlijkheid drie kwartier van het college buiten in het zonnetje gaan zitten. En als je dat in de Utrechtse binnenstad doet, zit je gewoon in een tuintje onder een eeuwenoude boom, met allemaal viooltjes en narcisjes in de buurt. We praatten wat over muziek en iemand zei dat Blaudzun erg mooie muziek maakt. Had er al weleens van gehoord, maar inderdaad. Ik kan het wel waarderen (de tranen springen in je ogen wanneer je zijn stem hoort, dat wel - maar ik ben sowieso altijd oversentimenteel. Ik moet al bijna huilen als de ene persoon de andere persoon in een debat afmaakt). Maar goed, dat was donderdag, de mooie lentedag - waarop ikje gewoon school had. Gisteren was ik vrij. VRIJ. En na me eerst te verdiepen in 'it used to be love but now it's math' (een heel hoofdstuk over kosten en baten in relaties en hoe je dat uitrekent) en een artikel over rouw vond ik dat de middag van mij was. En dat heb ik zo ongeveer gevierd. Samen met m'n mams naar de Intratuin geweest om plantjes en zaadjes in te slaan. Heb inmiddels alweer een basilicumplantje (in de hoop dattie niet transformeert in bazieligcum). Mijn oude rozemarijn begint weer. En heb maar even oregano, kervel, maggikruid, basilicum, bieslook, tijm en marjolein gezaaid. O wacht, ik vergeet de paprika en de zonnebloemen. Heerlijkheid. (Nu is tuinieren nog leuk. Over een poosje komen mijn grijsgeschilde vijanden, de pissebedden, weer in optocht onder mijn potjes kruipen..*fobisch*). Nu ga ik me de komende twee weken iedere dag vermaken door apathisch naar de potjes te staren in de hoop dat ik groene sprietjes zie.

(raar).

donderdag 15 maart 2012

March - a prelude to spring.

Het loopt alleen niet helemaal goed af. Al is het dan weer een erg lekker - en te kort -  liedje.

Ze zeggen: Wees nooit te optimistisch over de liefde - evenmin als over de NS -. En natuurlijk hebben ze gelijk.

woensdag 14 maart 2012

Woensdagavondconstatering.

To drink beer or not to drink beer?
 -
Ik ben zo verdraaid moe. En inspiratieloos. Morgen moet een conceptversie van een paper ingeleverd worden, ben er nu drie dagen mee beziggeweest en heb vandaag de biddagkerkdiensten ervoor opgeofferd (a) - waarom vind ik dat niet zo erg als ik dat zou moeten vinden? Anyway, we zijn een eind op weg. Dus hopelijk komt het goed. Enzo. En anders maar niet.

Ik snap ook wel waar ik moe van ben. Soms zit je hoofd te vol. Gedachten, mensen die, als de mier bij de egel, in je hoofd zitten en vragen of ze beginnen te knellen. En dat nog leuk vinden ook. Soms fluiten de vogels te vroeg. Maar eigenlijk maakt dat niet uit, want je was toch al wakker. En soms zou het makkelijker zijn om de wereld wat minder complex te zien. (En soms zou het fijn zijn als de chaos even ophoepelde).

Maar ik lust eigenlijk geen bier..

maandag 12 maart 2012

Bezoekers.

Schreef dit 'verhaaltje' een tijdje geleden voor een vriendinnetje. Maar blijkbaar herken ik me er ook wel in. (Want waarom was het anders zo makkelijk te schrijven?)
-
Sommige mensen kloppen aan, voordat ze je hart binnenlopen.
Alles doen ze zachtjes. Ze kloppen zachtjes. Je doet de deur zachtjes open -
Zachtjes doen ze hem weer dicht, in de hoop dat de deur niet piept. Hun schoenen
laten ze achter in de hal, hun jas hangen ze op. Hun paraplu leggen ze in de hal neer.
Beleefd lopen ze achter je aan - en ze komen alleen daar waar jij wilt dat ze komen.
(Natuurlijk zet je ze in een zachte stoel voor een knisperend haardvuur en breng je
ze pantoffels en warme chocolademelk).

Andere mensen bonken op je deur. "Laat me erin!" schreeuwen ze. Je mompelt zoiets als "Rustig maar!" (maar je komt nooit snel genoeg). Wanneer je dan de deur opendoet lijken ze alleen nog maar
aan overrompelen te kunnen denken. Overrompelen, en snel! En dus rennen ze met hun bemodderde
schoenen naar binnen. Hun jas doen ze niet uit. (Ze willen namelijk heel, heel snel bij jouw haard opwarmen
en daarna heel, heel snel weer naar buiten). Ze vergeten dat hun paraplu nat is - ze klappen hem in en schudden hem uit.
Binnen. En dan zitten ze voor je haard. En jij kijkt toe.

Want waarom laten die snelle binnendringers die niet van plan zijn te blijven zo'n diepe indruk achter?

zaterdag 10 maart 2012

Something I can never have..

Ineens, uit het niets, begon dit liedje in m'n hoofd te zingen, vanmiddag. Omdat ik me erin herken. Pijnlijk. Pijnlijk.
(Er is niets gebeurd. Ik snap alleen niet waarom ik dingen wil die toch niet binnen mijn bereik liggen. Zouden ze dat wel liggen, dan zou ik aan de verwachtingen moeten voldoen. Volmaakt moeten zijn op z'n minst. En dat ben en word ik niet).
Voor de verandering ben ik een keertje moe. Vannacht vier uur geslapen - omdat gedachten altijd net komen als je ze niet wilt en ze ook niet op commando verdwijnen. (Die aan-en-uitknop.. desperately hoping for that). Misschien is dat de reden van deze blog. Hoe dan ook. Eigenlijk ben ik, ondanks die pijnlijke herkenning, best gelukkig.


vrijdag 9 maart 2012

donderdag 8 maart 2012

tante Cato.

Momenteel ben ik even niet homo sapiens. Momenteel ben ik de roodbontgespikkelde weetnietwatzeisus. Ofzo.

Ik voel me net tante Cato uit Pietje Bell. Zij het dat zij een wrat op haar neus heeft en ik alleen maar een pukkel op m'n kin. Maar het voelt even vernederend en ik snap ook niet waarom die krengen ten eerste altijd komen als je ze niet wilt en ten tweede ook nogeens zo ongelofelijk zichtbaar moeten zijn. Gelukkig heb ik dan weer geen neefje wat mij tijdens middagdutjes-die-ik-nooit-doe met een touwtje bevrijdt van zoiets potsierlijks. Zodat ik met luid kabaal ontwaak.

Desalniettemin voel ik me nog steeds de roodbontgespikkelde weetnietwatzeisus.

woensdag 7 maart 2012

Stof.

Op de één of andere manier voelt m'n hoofd alsof het vol stof zit. Inspiratie? Non. Mooie woorden? Noppes. Spelfouten: Reeksen. Ergernis? Massa's. (Vooral omdat ik druk ben - en druk zijn klinkt net als griep hebben, haast hebben, verliefd zijn. Alsof je eigenlijk in bed hoort te liggen met een thermometer naast je, een koude washand op je hoofd en iemand die lief om je heen loopt om je te vertroetelen - als ziek zijn dus!). Hoe dan ook, druk zijn overleven we wel. En zo mag ik dus vanavond, allerheerlijkst en fijn, een tentamen herkansen. Wie weet nog dat ik maanden geleden over addertjes sprak? Nou. Het was een beste adder. Neuropsychologie is zo niet mijn ding dat ik maar gewoon voor beide deeltentamens een 5.4 heb gehaald. Leuk als je een gemiddelde van een 5.5 moet hebben. Vanavond ga ik een poging doen, maar heb weinig verwachting.

En nu tikt de regen als een malle tegen het raam, moet ik eigenlijk verder met een filmanalyse, maar motivatie is pleiten. En daarom dus nog maar weer een keer een liedje. Niet echt een liedje. Maar een gedicht op muziek. Als je 'm met je ogen dicht luistert en de tekst op je laat doorwerken. Nou. (Ik geef het toe. Zelfs na tig keer luisteren kan ik er nog om janken). Als de mevrouw achter me in de kerk weer vals zingt probeer ik hier maar aan te denken:

dinsdag 6 maart 2012

Daar worden de mensen moe van..

Als je verliefd bent en je praat er teveel over is het niet goed. Dan worden de mensen móe van je. Als je luduvudu hebt en je praat er veel over is het niet goed. Daar worden de mensen ook al moe van. (Hoe kan dat? Ze zouden blij moeten zijn) Als je luduvudu over is en je praat er veel over, is het niet goed. Daar worden de mensen namelijk - hoe raar - MOE van.

Als je iets niet durft is het niet goed. Daar irriteren de mensen zich aan. Als je het nog steeds niet durft, maar wel doet en trots bent op je overwinning kijken ze je vreemd aan. Want het was toch heel normaal? Daar hoor je niet trots op te zijn. Nee, eerst worden ze er moe van dat je dingen niet durft. Vervolgens worden ze er moe van dat je het wel gedaan hebt.

Als je goed bent in zenuwen over wat ook is het niet goed. Want daar worden de mensen moe van. Nee, wees vooral niet bang dat ze het vervelend voor jou vinden dat je 24/7 met jezelf opgescheept zit. Ze vinden het vooral beroerd voor zichzelf. Ze worden overal zo moe van. Ze worden het zo zat.

En daar word ik nou moe van. Want wanneer doe je het goed?

(Of moet je het 'ik-vind-het-belangrijk-wat-de-mensen-zeggen-duiveltje' een optater geven?)

maandag 5 maart 2012

I am the sea on a moonless night..

(Of eigenlijk 'Restless'. Het liedje van Switchfoot waaraan ik de titel van m'n blog heb ontleend).

zaterdag 3 maart 2012

Summer evening.

Afgelopen zomer, een zondagavond. Na een regenbui. De merel in het boompje, heft nog even een lied aan voor de nacht :).















En als je wilt weten hoe ik dit gedaan heb: Gewoon zover inzoomen dat er geen diepte meer in de foto is. En tegen het licht in. En dan nog even op zwart/wit zetten met een fotobewerkingsprogramma en voilà, daar is het silhouetje :).

donderdag 1 maart 2012

Waarheid.

Dan zit je op de bank. Laptop op schoot. De kat voor de niet-brandende haard. En eigenlijk is het enige waaraan je kunt denken dat heerlijke woord van zes letters: slapen. Mooi woord is dat, als je 's ochtends om kwart over zes wakker werd, de vogeltjes hoorde beginnen met fluiten, de verdraaide rotpatrijs van broerlief hoorde jammeren en hoewel je uit kon slapen dat niet lukte. En om slapen een nóg mooier woord te maken: Vanmiddag weer een werkgroep gehad van drie uur. Ultieme manier om even helemaal moe te worden.

Zeker als, op het moment dat de werkgroep eigenlijk al had moeten stoppen, er nog een interessante discussie ontbrandt over geloof. (Het is een theologievak, dus dan mag dat). Okee. En het boeide me echt en daarom wil ik alles opschrijven, maar dat gaat me nooit lukken, want mijn gedachten lachen me uit omdat ik ze niet te pakken kan krijgen. (Nanananana). Waar het op neerkwam was dat er verschillende stijlen van geloven zijn. En dat één van de meest gevorderde stijlen er één was waarin je verschillende waarheden naast elkaar kon zien. Het ging over mensen van verschillende religies, met elkaar in gesprek. Ze waren het met elkaar oneens, maar deelden 'de zoektocht naar de waarheid'.

Het lijkt me zo onmogelijk om verschillende waarheden naast elkaar te zien. En nu zit ik in de knoop met het woord waarheid. (Okee, ik hoop dat ik de woorden vind). Ik ben christen. En ik geloof dat Jezus de waarheid is. En hoe onverdraagzaam dat ook mag klinken, wat daar tegenin gaat is geen waarheid voor mij. (Maar zie mij voorzichtig zijn, ik zeg al: voor mij. Ik durf uit angst om arrogant gevonden te worden niet te zeggen dat dat geen waarheid IS). Vanuit de niet-gelovige positie is geloven in een waarheid wel okee. Geloof maar wat je wilt. Doe datgene wat jou gelukkig maakt. Doe ik ook. Kunnen best meerdere waarheden zijn. Dat zijn dan gewoon JOUW waarheden.
En geloof me, ik laat iedereen vrij. Maar ik kan toch niet zeggen dat dit mijn waarheid is en dat de jouwe, dat het alletwee waar is (mijn positie dat God bestaat en de jouwe dat Hij niet bestaat of dat Hij niet op een bepaalde manier bestaat). Want hoe is het mogelijk dat iets voor mij waar is terwijl het in het algemeen niet waar is, maar alleen voor mij? En dat er tegelijk iets is wat voor jou waar is - iets tegenovergestelds. Twee tegenovergestelde dingen kunnen toch niet waar zijn? Dus God bestaat. En God bestaat niet. Die kunnen niet alletwee waar zijn. God kan wel bestaan voor de ene persoon. En voor de andere niet, in hun gedachten. Maar het feit is dat Hij wel of niet bestaat. En ik geloof dus van wel. *Knopen, knopen, knopen, rondbuitelende gedachten. Je hoeft het natuurlijk niet te begrijpen*.

Dan maar zeggen dat er geen waarheid is? Dat heel stellig beweren? Maar dan is dát weer je waarheid. Dus geloof je nog steeds in de waarheid dat de waarheid niet bestaat.

Ik geloof zelf dus in God. In Jezus. Dat Hij de waarheid is. Maar mijn geloof hoeft niet in alle opzichten de waarheid te zijn (Ho, ik geloof die kernaspecten nog steeds. Maar mijn interpretatie van Bijbelteksten kan er gruwelijk naastzitten). Dus - mijn geloof in de waarheid bevat zoveel ontoereikende pogingen tot waarheid bereiken. Ik vang alleen maar glimpjes waarheid op. En bereik de waarheid nooit helemaal, omdat dat niet kan. Ik kan bijvoorbeeld de Bijbel wel lezen, maar begrijp 'm nooit helemaal. Niemand. (En daarom word ik razend als mensen zeggen dat hun interpretatie van de Bijbel de waarheid is omdat ze dat zo voelen).

Zelfs de wetenschap is een voortdurende zoektocht naar waarheid. (Maar die waarheid lacht je geloof ik uit, want op het ene moment wordt het ene als waar aangenomen en het andere moment het andere. Dat betekent niet dat er geen waarheid is. Maar wel dat we 'm niet bereiken. Nooit of te nimmer. Hooguit ten dele - als dat dan maar het belangrijkste deel is).

Okee. Misschien snapt niemand hier iets van. Ik snap het zelf allemaal ook niet. Ik hoef geen antwoorden. Gedachten hierover wel welkom.

Learn to love.

Omdat het gewoon een heel erg mooi liedje is. Daarom. (Voor de rest ben ik tegen liefdesliedjes).