Zo aardig, zo vriendelijk..

We leven ook wel echt in een heerlijk 'wat zijn we allemaal lief voor elkaar' land. Van zoiets moet je genieten. Diep inademen en het allemaal laten bezinken.

Gisteren heb ik weer eens goed mogen ervaren hoe ontzettend goed wij Nederlanders zijn in lief zijn voor elkaar en dat we het woord 'chagrijnig' helemaal niet kennen. (Wazdatte?). De dag begon al goed met over en weer gemail voor een opdracht voor een vak. (Tsja, als ik al te concreet word en ze gaan googlen zouden ze best eens hélemaal-niet-chagrijnig kunnen worden). Afijn, het over en weer gemail ging tussen vier personen, laten we zeggen student 1, 2, 3 en 4. Waarbij ondergetekende nummer 4 is. En nummer 3 een niet-psychologiestudent die heel aardig is. Nummer 1 en 2 zijn niet zomaar psychologiestudenten. Zij doen neuro en zijn, o hoera, intelligent. Over het algemeen is iedereen op een universiteit in zekere zin wel intelligent - in bepaalde opzichten dan - maar nummer 1 en 2 steken met kop en schouders boven de rest uit. Hoger dan een acht gemiddeld enzo. En vooral ook fijn als ze dat soort dingen fijntjes vermelden als ze elkaar aan het steken onder water geven zijn in de emailconversatie. (Ik voel me idioot dan, want ik stond máár een zeven op m'n ba-diploma en was daar nog trots op ook). Behalve dat kwamen er ook nog wat keurige krachttermen voorbij. Fijn dus, als er al een soort van vete is tussen twee personen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien. En daar mag je dan een opdracht mee gaan doen. (Zullen we hiephiephiephoera roepen en taart eten? Met kaarsjes?). Een fijne, moeilijke opdracht, dat wel. Dus. En dan zie je elkaar in het echt en moet je presenteren. Dame 2 liet een krachtterm vallen toen iets met een presentatie niet lukte (zelfs de docente rolde met haar ogen in die zin van: nounou!). Dame 1 heeft al duidelijk kenbaar gemaakt dat klinische onderwerpen niet leuk zijn. (En ik heb fijntjes duidelijk gemaakt dat neuro niet leuk is - hoe kinderachtig). En toen ik even keurig mijn excuses aanbood omdat ik niet zoveel had gevonden als eigenlijk wel moest, werd ik meewarig aangekeken. Arme zielen. Samenwerken met mij. Zeventje gemiddeld - haal m'n neurovakken na veel uitsloven nog niet. (Gelukkig hoeft dat ook niet omdat ik geen neuro doe, ha!).

Ik vraag me dus voor het eerst in m'n leven wel af hoe we hier een fatsoenlijke samenwerking van gaan maken! Zeker als de één na afloop al zegt dat ze de ander echt niet mag. (En ik dus maar in de bemiddelaarsrol kruip en zeg dat we maar (kwijl) moeten proberen er iets positiefs van te maken - jaja, knikken ze dan). Maar goed, misschien heb ik me laten leiden door mijn niet-zo-goede nachtrust van donderdag op vrijdag, dus wie weet blaat ik volgende week een blog dat het toch wel meevalt en dat ze hartstikke aardig zijn en dat soort blije dingen. Ik ben ook niet altijd de aardigste, da's dan ook weer waar. (Maar doorgaans wel pas als ik mensen goed ken).

Okee. Dat waren dus chagrijnige mensen, vond ik. Na afloop was ik superblij dat ik nog wat aan Groepsprocessen kon doen - die mensen zijn namelijk wél aardig. Maar goed, daarna ga je dus weer met de bus naar de trein om naar huis te gaan..

De bus die niet stopt bij de voorlaatste halte omdat daar een ambulance stond. Een meneer die op het knopje drukt, het stopsignaal wat rood opflikkert. Een meneer, dezelfde, die met iets wat rijmt op potvolblomme heel kortaangebonden duidelijk weet te maken dat hij woe-dend is. En dat hij nog niet tot tien kan tellen dus ook. Ik weet niet meer of uiteindelijk ontploft is, vast niet, want dan hadden we het wel gehoord. Maar heel blij was hij dus niet. (En ik vroeg me af of we niet iets kunnen doen om het driftkopgehalte in de kaaskoppen af te laten nemen).

Dat was het.

Was het maar waar. Even later zat ik op het bankje bij spoor 11 op de trein te wachten. En hee, tussen al het smsen door ontdek ik ineens dat de trein waarop ik wacht aankomt bij negen. Okee, lopen we naar negen. Dus ik stap in de trein en zit heerlijk in een rustige tweedeklascoupé, hoor ik achter me een luide mannenstem die zijn vrouw ervan overtuigt dat het echt de trein naar den Haag is - en zij, daar niet zo zeker van, brengt zwakjes in dat het volgens haar toch echt de trein naar Enschede is. Maar mannen zijn dominant en zo ook hij. En ik dacht: Ik bemoei me er niet mee, maar ik weet zeker dat dit de goede trein is voor mij - die naar Enschede dus. Ik weet niet hoe vaak en lang missis en mister gediscussieerd hebben over de bestemming van de trein. Ik weet wél dat juist na het fluitsignaal de mister (bierbuik, staart, hemd) erachter kwam dat de trein NIET naar den Haag ging. En dus moesten er drie grote koffers uitgeladen worden (plof, plof, plof, op het perron). Jochie, jaar of 8 (gok van mij) staat tussen de koffers te dansen omdat hij in gedachten papa, mama en broertje (of zusje, dat kan ik niet zien bij zulke ukken) al weg ziet zoeven en hij moederziel alleen achterblijft. Schiet op. Schiet ohop. Papa voorziet het uitladen van gepast gevloek. En dan eindelijk staat het gezinnetje met alle bagage, kinderwagen en twee kinderen op het perron. Paps en mams geven het goede voorbeeld door nog even hun vloekvocabulaire uit te breiden. Iedereen in de coupé moet lachen en buiten op het perron staan mensen verbouwereerd te kijken over zoveel gechagrijn. Wat er van ze terecht gekomen is weet ik niet.

Anyway. Ik moet eigenlijk wel lachen om dit alles. Maar het is dus, geheel in tegenstelling tot mijn  beginzinnen, bést slecht gesteld met de Nederlandse vriendelijkheid.

(Nu maar hopen dat niet één van de driftkoppen dit leest en het me niet vergeeft).