Pagina's

zaterdag 31 december 2011

Happy New Year.

Alvast.

Kaarten zijn uit de jaren '50. Met dank aan mijn allesbewarende moeder :).


















woensdag 28 december 2011

De kaneelrolletjestaart.

Omdat iedereen hem lekker lijkt te vinden :). Inmiddels heb ik er drie gemaakt en iedere keer is de taart snel verdwenen. Krijgt geen kans om weg te lopen of te praten vanwege bedorvenheid. Dus. Misschien word je blij van een recept?
Recept komt van boodschappen.nl.













Nodig:
500 g mix voor witbrood
125 ml lauw water
125 ml volle melk (Melkan)
200 g boter (zacht)
1 ei
125 g bruine basterdsuiker
2 theel. kaneelpoeder
125 g. blanke rozijnen
bloem om te bestuiven
75 g kristalsuiker
springvorm of ovenvaste schaal met hoge rand Ø 24 cm
vershoudfolie
 
Voorbereiden:Bereid het deeg met water, melk, 50 gram boter en 1 ei volgens de aanwijzingen op de verpakking. Laat het deeg na het kneden 15 minuten afgedekt rusten. Meng voor de vulling bruine basterdsuiker, kaneelpoeder en rozijnen.

Bereiden:
Rol het deeg op een met bloem bestoven werkblad uit tot een lap van circa 30x50 cm. Leg de lange kant aan de voorzijde. Bestrijk de deeglap met 75 gram boter. Verdeel het suiker-kaneel-rozijnenmengsel erover maar laat de onderste rand 3 cm vrij. Rol het deeg vanaf de bovenzijde op en plak de onderste zijde met water op de rol vast. Snijd de rol in 12 gelijke delen. Bestrijk de bakvorm royaal met 50 gram boter en strooi er kristalsuiker over. Zet de deegrolletjes rechtop naast elkaar in de bakvorm. Laat ze afgedekt met vershoudfolie 30 minuten rijzen op een warme plaats. Verwarm de oven voor op 200°C. Bak de taart in 30 minuten goudbruin en gaar. Bestrijk de taart als deze nog warm is met de rest van de boter. Haal de taart warm uit de vorm en eet hem lauwwarm.

dinsdag 27 december 2011

Daar gaan we weer..

Ik ben één van die heel erg gelukkigen die continu door zo'n beetje iedereen jonger wordt geschat dan ze is. Hoera dus. Gisteren dacht een grote donkere man nog dat ik zestien was. En op een bingo-avondje afgelopen zaterdag heb ik me tranen met tuiten gelachen. Een jongen aldaar vond mijn nichtjes en mij véél te jong toen ze hem een beetje met ons zaten te plagen. Ik zei dus maar zoiets als dat je dat plagen beter kunt negeren. Heel vervelend dat je nieteens even op je gemak vrijgezel kunt zijn, gezien al die vervelende opmerkingen altijd. Anyway, als je aan de praat raakt en vertelt dat je toch al twee jaar je rijbewijs hebt en ze krijgen ogen als schoteltjes en roepen uit: WAT? Ben jij al twintig? Waarop ik nog harder moest lachen, want helaas. Ik ben tweeëntwintig. Ouwe sok die ik ben. Weer een sterk staaltje van jonger geschat worden dus. Twee jaar geleden mocht ik voor twee euro de ijsbaan op 'omdat ik nog vast onder de vijftien was'. (Ik heb maar vriendelijk gezegd dat ik twintig was, maar mocht desalniettemin toch voor die twee euro de baan op, bespaart dus weer wat). Het bontst van allemaal maakte de medewerker bij Sea Life het. Of hij het serieus meende weet ik niet. Maar toen m'n nichtje en ik binnenkwamen zei hij: "Die zijn denk ik wel boven de twaalf?" (ai).

En zo erg is het allemaal helemaal niet. Maar het schijnt dat je tot je dertigste (of vijfentwintigste, ik ben het een beetje kwijt) jezelf ouder voelt dan je bent. (En dan zie je er verdraaid jónger uit). En later, wanneer je die leeftijd gepasseerd bent, voel je je jonger dan je bent. Maar helaselijk gaat dat 'er jonger uitzien' dan niet altijd meer op.

vrijdag 23 december 2011

Some months ago..

Omdat de heide in september wel heel erg mooi was. En omdat ik toen niet kon bloggen. Nu alsnog wat foto's.












































woensdag 21 december 2011

Meeuwenfobie.

Sommige mensen zijn bang voor honden. Anderen voor spinnen. Of voor hoogtes. Of voor afgesloten ruimtes. Of voor mensen. Allemaal dingen om bang voor te zijn. Tot op zekere hoogte kan het nuttig zijn. En vanaf die zekere hoogte wordt het alleen maar heel erg vervelend en beperkend.

Ik ben bang voor meeuwen. Sinds augustus zo ongeveer. Mocht je zin hebben in een meeuwenfobie: lees dan vooral verder. Het was namelijk nog nét vakantie en ik ging, samen met een nichtje, naar Madurodam en daarna zouden we uitwaaien in Scheveningen. Natuurlijk is Madurodam leuk. Maar het was niet half zo leuk als toen we tien waren en alles veel wonderbaarlijker was. Afijn. Als je dan alles hebt gezien besluit je om een verlept broodje uit je tas op te diepen en op te eten. Een meeuw staarde me aan. Maar ik laat me het eten natuurlijk niet uit de mond kijken en bovendien: verlept brood. Dat hoeven die beesten toch niet? Dus wel. Ineens voelde ik een keiharde snap en een schrijnende duim. Halverwege op weg naar mijn mond kreeg mijn brood ineens een andere bestemming. Meeuwenmaag. Stap één op weg naar de meeuwenfobie.

Toen gingen we naar Scheveningen. Ik besloot dat ik zin had in koekjes. Van die hartige - want ik houd niet heel erg van zoet. Nichtjelief at een broodje. Ik had een rol koekjes. Die zouden we op het strand leegeten. Nu was het niet heel erg mooi weer en waaide het nogal, maar desalniettemin vond ik dat we best prima wat konden eten op het strand. Dus. Open die rol. En knagen maar. Ik een koekje. Nichtje een koekje. </insert meeuwengekrijs> en daar kwam het batiljon aan. In optocht. De eerste vrat het koekje van nichtje op. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we met z'n tweeën heel hard wegliepen voor een reeks van meer dan twintig krijsende meeuwen. Die dat een leuk spelletje vonden. Een of ander monsterlijk genoegen beleefden. En daarom dus maar achter ons aan zweefden. Koekjes gaan naar zand smaken trouwens, als je ze hard hollend en moe opeet. Want ik was ook nogeens eigenwijs. Als ik ééneurozoveel betaal voor een pak koekjes dan eet ik ze ook állemaal op. Dacht ik. Toen dacht ik - uiterst onintelligent - dat als ik een voorraad koekjes naar die beesten zou smijten ze wel ergens achter mij koekjes zouden gaan eten. Misgedacht. Misschien dat een luttele meeuw koekjes ging eten. Maar het merendeel zweefde met een rotgang krijsend achter ons aan. (En dan weet je dus dat ze rustig dingen uit je handen trekken. Het was eng. Horror). Dus. Het liep niet goed af voor de koekjes. En ook niet voor het milieu, beste groene vrienden. We werden zó gek van het meeuwenspektakel dat ik uiteindelijk het pak koekjes mét plastic mét koekjes erin naar die meeuwen toe heb gesmeten. Met een welgemeend: "Stik er maar in!". (Daarna werd de dag nog heel leuk met uitwaaimomenten op de pier en een reuzepannenkoek). Maar die meeuwen vergeet ik dus nooit meer.

maandag 19 december 2011

Souvenirs and an attacking cat.

Vrijdag was een mooie dag. Kreeg 's middags een kaart uit Israël van een goede vriendin daar. En 's avonds een Peruaanse pop van een lieve, na meer dan acht maanden uit Peru teruggekomen vriendin. Op de achtergrond van de eerste foto nog een lieflijke kaart van catch the light. De derde foto is bewogen. Maar zie een jou aanvallend mormel maar eens goed op de gevoelige plaat vast te leggen.













vrijdag 16 december 2011

Witte uil.



When the night comes,
and you don’t know which way to go
Through the shadowlands,
and forgotten paths,
you will find a road

Like an owl you must fly by moonlight with an open eye,
And use your instinct as a guide, to navigate the ways that lays before you,
You were born to, take the greatest flight

Like a serpent and a dove, you will have wisdom born of love
To carry visions from above into the places no man dares to follow
Every hollow in the dark of night
Waiting for the light
Take the flame tonight

Child the time has come for you to go
You will never be alone
Every dream that you have been shown
Will be like living stone
Building you into a home
A shelter from the storm

Like a messenger of peace, the beauty waits be released
Upon the sacred path you keep, leading deeper into the unveiling
As your sailing, across the great divide

Like a wolf at midnight howls, you use your voice in darkest hours
To break the silence and the power, holding back the others from their glory
Every story will be written soon
The blood is on the moon
Morning will come soon

Child the time has come for you to go
You will never be alone
Every dream that you have been shown
Will be like living stone
Building you into a home
A shelter from the storm

-
<3
(In case you like it: de cd kan gratis (en legaal) gedownload worden: hier).

Over liefde.

Al luisterend naar Josh Garrels (lang leve gratis cd's die je via sites kunt downloaden; ook al moet je er soms flink aan wennen, even) voelt het alsof het tijd is om over de dingen te denken. Ik ben als een malle aan het allitereren steeds - waarom weet ik niet. Zal er mee ophouden ook.

Vanmorgen was er een geheugententamen. Neuropsychologie is moeilijk. Vind ik. Dus ik was in de volle verwachting van een tentamen met allemaal hersenstructuren en waarin ze 'involved' waren. Gelukkig viel het alleszins mee. Nog geen drie kwartier na het begin van het tentamen stond ik buiten. Als één van de eersten. (Dan krijg je het gevoel dat er een addertje onder het gras zit. Onder het gras zit het vol met addertjes).

In de trein terug dacht ik over liefde. En niets anders. (Vooruit, dit is gestolen). Dat ik wel geloof in verliefd zijn. Ik verliefd op iemand. Iemand verliefd op mij. Maar dat akelige, akelige wederzijds. Dat is de onmogelijkheid altijd. Ik geloof niet dat ik verliefd op iemand en iemand verliefd op mij elkaar kunnen overlappen. Dus. Het zou een puur godsbewijs zijn als degene van jouw adoratie jou adoreert. Denk ik. En anders toch in ieder geval een wonder van de bovenste plank. Overigens heb ik het nogal gehad met verliefdheid en alle dingen daaromtrent. En dus ook met de daaruitvoortvloeiende vorm van liefde. En ergens is het wel een bevrijding om gewoon even te kunnen zeggen dat je het 'ermee gehad hebt' en het even helemaal niet hoeft allemaal.
Mijn probleem: ik zie de aantrekkelijkheid van degenen die op een presenteerblaadje liggen niet. Ik zie zoveel niet. Eigenlijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit wat ik vind. En misschien was verliefdheid iets voor een zestienjarige mij. Is dat verboden als je ouder wordt. 'Alle sentimenten zijn voortaan verboden' (TT, brieven aan Doornroosje). Weer verliefdheid. Ban hem uit. Stop hem in de gevangenis. Martel hem. Lach hem uit om datgene wat hij geworden is. Laat hem oplossen als de suiker in je thee.

dinsdag 13 december 2011

De beste herinnering.

Dat is moeilijk. Om even snel te zeggen wat zo'n beetje de allerbeste herinnering uit je hele leven is. Net als bij de meesten zijn dat er bij mij ook meer. En hoewel je iets meestal pas achteraf in het doosje hele goede herinneringen stopt en je meestal van te voren ook niet weet of iets een hele goede herinnering wordt, zijn er momenten die goud waard zijn.

Voor mij is één van de beste ervaringen ooit een bootreisje. In 2008 ging ik samen met zus en zwager een week naar Griekenland; omdat ik klaar was met examens en omdat Griekenland wel trok. De week was heerlijk. Het allerheerlijkste is de goede herinnering. Op zaterdagavond zouden we een boottocht maken. Van het ene plaatsje naar het andere. We zouden eten in dat andere plaatsje en dan terugvaren. Maar wat niemand had verteld was dat het ook in een mediterraan land enorm koud kan zijn. En dus toen we de terugtocht aanvingen stonden we daar. Met z'n drietjes bovenop de boot. Muziek. (Een beetje in de sfeer van dit). Terwijl verder iedereen beneden zat. En zo waan je je een beetje alleen, daar 's avonds onder een sterrenhemel op de Middelandse zee, terwijl het waait. Die momenten zijn sowieso bijzonder. Het even denken dat je alleen bent en er eigenlijk geen wereld is buiten jij, je geliefden en de zee.

Sneeuwval benadert dat 'alleen op de wereld gevoel'. Volkomen stilte. Sneeuw, waar blijf je? Ik wil in m'n eentje dwalen door de sneeuw. En aan de goede dingen denken.

Wat betreft die boottocht. Ik heb nog een wazige verwaaide foto van mezelf, toen. Check.

zaterdag 10 december 2011

Why I am The Woodcricket.

Waarom ik een simpele boskrekel ben. Waarom zelfs de uitnodiging voor mijn verjaardagsfeestjes ondertiteld is met 'de boskrekel'. Waarom?
Nou. Het begon toen ik negentien werd. Mijn laatste dag achttien werd besloten met een college. Of een statistiek-toets. Dat weet mijn geheugen niet meer. Ik reisde naar huis met studiegenootje en vriendin E. En toen we in de bus zaten kreeg ik een pakje 'wat ik de volgende dag open mocht maken'. Ik weet nog dat het donker was. En dat ik te nieuwsgierig was.

Het ging om een boek van Toon Tellegen. Daar begon ik mijn negentien-zijn mee. Mijn andere vriendinnen zagen het boek en waren verkocht. Dusdanig dat de één werd omgedoopt tot de mier, de ander tot de eekhoorn en weer een volgende tot stokstaart. Maar als dan iedereen een dier is, wie ben ik dan? Totdat de mier besloot dat ik boskrekel was. Prima. Ik heb een grote mate van sympathie voor de boskrekel. Helemaal sinds we bij het uiterst ingewikkelde psychopathologie II (het was heel makkelijk, heb er zelfs een heel hoog cijfer voor gehaald, maar het blijft leuk om wijs te doen) een docente hadden die in onze werkgroep voor ging lezen over de arme depressieve krekel (de genezing van de krekel, TT). Ik vond de krekel wel bij mij passen. Hij denkt óók teveel na. (Ik hoop bij de weg geen verjaardagen te komen opsomberen). Nou ja. Het is zo gegroeid denk ik. Inmiddels ben ik de boskrekel. Uw néderige boskrekel. Dat je dat maar niet vergeet. En woodcricket klinkt nou weer net iets leuker dan boskrekel. Dus.

Misschien moet je in het vervolg iedere krekel die je tegenkomt maar aan een onderzoek onderwerpen. Misschien is hij mij. Of ben ik hem. Haar.

vrijdag 9 december 2011

En we breien..

Ik begrijp er echt niets van. Ik had zo'n immense hekel aan handwerken vroeger. Kreeg uit pure zieligheid een zeveneneenhalf voor een niet afgebreid lapje wat een wannabe-slang was. Ik weet niet of het lapje nog bestaat. Maar breien was gruwelijk. Haken kon ik gewoon niet. (Kan ik nog niet eigenlijk).
De stand van zaken nu:













Eerste sjaal is finished. Hierboven is hij een beetje opgevouwen, maar ik ben eigenlijk wel trots :).














Tweede sjaal is gestart. Ik ben aan het leren recht-averecht breien en voor de kenners onder ons: Ik deed het verkeerd, dus de bovenste paar rijen behoren alweer tot het verleden. Hieronder mag u mijn fout nogmaals aanschouwen en zien hoe heerlijk zo'n breiwolletje er eigenlijk uitziet..



























En ik heb besloten om een tasje te gaan haken met Hoooked. Raarheid eigenlijk, ik kan alleen de lossen. De vasten begrijp ik niet. Maar binnenkort..

(Ik begin echt te denken dat ik een klap met de molen heb gehad door toe te geven dat IK breien en haken leuk vind. IK. Ik hoor diep na te denken, studieboeken te bestuderen, kritisch te zijn over vanalles en nog wat, me te verdiepen in boeken en muziek te luisteren. Maar breien? Haken? Ik begin echt last van cognitieve dissonantie te krijgen).

woensdag 7 december 2011

Die dingen.

Het katholieke idee van voor doden bidden wordt bij ons, protestanten, altijd als iets belachelijks gezien. Die mensen zijn allang dood. Niets meer aan te veranderen. Dat er dan zoiets zou bestaan als een vagevuur laat ik even buiten beschouwing. Ik geloof ook niet zo in het voor doden bidden en zal dat ook niet doen. Maar.
(Goed. Ik heb Lewis gelezen. Nou en?). God bestaat niet in de tijd. Eeuwigheid is iets anders. De dingen zijn altijd nu. Dus wat ook heel goed zou kunnen is dat God, toen die persoon nog leefde, al wist dat er later iemand voor hem zou bidden - en waarom zou Hij dat niet verhoren? In dat opzicht zou het ook niet raar zijn om ná een handeling ervoor te bidden - omdat God ook voor die handeling al wist dat je er later alsnog voor zou bidden. Is dat een raar idee? Waarom zou een gebed voor een handeling meer kracht hebben dan erna als God toch niet in de tijd is? (Okee, waarschijnlijk hebben we de tijd dan weer niet voor niets gekregen).

In dat opzicht vraag ik me ook af in hoeverre de wil van God beïnvloed zou kunnen worden door ons gebed. Waren Gods plannen met ons er vanaf het begin? En is ons gebed dan iets wat in die plannen meegenomen werd - of iets wat die plannen beïnvloed heeft? Soms? Het hangt er denk ik vanaf welke rol je God toebedeelt en welke vrijheid wij mensen hebben.

Natuurlijk heb ik geen zin om gekke ketterijen (hoe middeleeuws;/) te  bedenken. Het zijn alleen van die dingen die we niet kunnen weten en ook niet zullen weten, maar die desalniettemin soms in je hoofd opkomen.

maandag 5 december 2011

De schrijver

Ik vraag me altijd dingen af. Weet ze meestal niet zeker. Ook nu weer.
Ik ben namelijk 'de ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch aan het lezen. Een goeie om je dingen af te vragen. Zo vraag ik me in de eerste plaats ontzettend af of een schrijver zijn hoofdpersonen laat denken zoals hij zelf denkt. Het zou toch best heldhaftig zijn om als schrijver je hoofdpersoon totaal anders te laten zijn en denken dan jijzelf.

zaterdag 3 december 2011

Joy follows suffering.

Omdat na lijden vreugde komt. En omdat dit gewoon heel erg mooie muziek is. Voor wie weg wil dromen..