2013 in boeken.

Omdat het alweer te lang geleden is dat ik voor het laatst heb geblogd (2 weken, shame on me), dacht ik: ik ga een eindejaarsblogje schrijven. Niet zomaar een eindejaarsblog, maar een blog waarin ik de meest aansprekende boeken noem die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Met een verhaaltje erbij. Het zijn vijf boeken en ik zal ze ongeveer op volgorde waarin ik ze heb gelezen noemen en er iets over en bij zeggen.

1.) Het eerste boek is 'De benedenrivier' van Paul Theroux. Natuurlijk ben ik alweer half vergeten waar het boek over ging, maar ik herinner me nog wel hoe beklemmend knap het geschreven is. Het gaat over een man die terugkeert naar een dorp in Afrika waar hij vier jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Het bijzondere aan dit verhaal is dat de man terugkeert naar een plaats waar hij goede herinneringen aan heeft.. de vraag die een recensie hierbij stelt is: is het een ontsnapping, of wordt hij in de val gelokt?

Het laatste jaar heb ik geleerd over de kracht van verhalen. Hoe bijzonder het is om dingen in woorden te vatten, mooie en moeilijke dingen. Verhalen hoeven niet altijd een gevoel van tevredenheid of blijheid bij je op te roepen - het bovenstaande boek riep gedurig frustratie bij mij op. Zo van, schrijver, kom op! Soms, nu ik zelf korte verhalen schrijf - waar ik veel te weinig tijd aan besteed hoor - realiseer ik me de macht die een schrijver heeft. En dat het doel van een verhaal niet altijd ontspanning en tevredenheid is, maar soms ook je juist heel boos maken. 

2.) 'One day,' of (ik lees boeken liever in het Nederlands) 'de eerste dag' van David Nicholls. Is het een goed boek? Weet ik veel. Het is wel een ontroerend boek. Een boek waarbij je heel hard moet lachen - en waarbij je, ineens onverwacht ook moet huilen. Het gaat over twee mensen die elkaar ontmoeten. En over iedere dag in elk komend jaar, waar ze dan zijn. Hoe hun relatie met elkaar dan is. Ik las het boek afgelopen zomer, onder een parasol in een ligstoel. Dus het laat me denken aan de zomer.

Het laat me ook denken aan liefde. (O ja, ja). En dat het belangrijk is om tijd door te brengen met degene(n) waarvan je houdt. Dat van iemand houden soms een specifiek gevoel kan zijn en soms alleen een keuze - afwisselend. Dat je van iemand kunt houden zonder je ervan bewust te zijn. (Dat je soms ook heel boos kunt zijn op degenen die je heel aardig vindt en dat zulke emoties best aanwezig mogen zijn). Ik realiseer me meer en meer over die dingen. Misschien wil ik wel relatietherapeut worden; al weet ik niet of dat een optie is. Ik vind het idee van 'voor één persoon gaan' echt bijzonder mooi.

3.) Leven in je leven, leer de valkuilen in je leven herkennen. Dit boek gaat over schematherapie en als je het helemaal leest, word je een beetje erg moe. Ik las een stuk uit het boek als voorbereiding op een eventuele schematherapie-stage. Die niet doorging (niet meer aan denken). Het boek laat zien hoe je bepaalde denkpatronen opdoet (dus de wereld op een bepaalde manier ziet) - combinatie van opvoeding, temperament, gebeurtenissen) - die je in je leven behoorlijk kunnen hinderen. De therapie is vooral voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen, maar ik geloof dat je niet zo'n label hoeft te hebben om iets aan dit boek te hebben. Het heeft mijn ogen in ieder geval op bepaalde gebieden wel geopend. (Af en toe was dat een beetje een au-ervaring).

Zoals ik al zei las ik dit boek als voorbereiding op een eventuele stage. Ik ben inmiddels een jaar en twee maanden bezig om een plek te vinden en het vlot nog niet erg. Vijf gesprekken gehad. Talloze brieven en ook talloze afwijzingen (reorganisaties bladiebla). Maar soms zijn er kansen bij moeilijkheden, dus ik ben in mei begonnen met vrijwilligerswerk. Daar las ik ook dit boek. En daar heb ik zoveel aardige mensen ontmoet en de kans gekregen om me meer te ontwikkelen. 

(Ontwikkelen: Eerst val je gewoon niet op en dan krijg je dingen dat je op een verjaardag zit en iemand, die je helemaal niet gesproken hebt, op het laatst naar je toe komt en zegt dat je 'zo'n aardige jongedame bent' - geen idee waarom. Of dat iemand met Kerst zegt bijna te smelten omdat je er zo feestelijk (ofzo) uitziet - brr; wat moet ik aan met zoveel aardigheid?).

Dat boek dus. Wat je eruit kunt leren is voor iedereen weer anders.

4.) Het leven van Pi. Wie de film heeft gezien, weet al waar het boek over gaat. Het is het verhaal van de dierentuin die per schip van India naar Canada zal vertrekken maar dan zinkt het schip. Een jongen en een tijger vervolgen de reis..

Ik heb dit boek zo ontzettend aan één stuk door gelezen. Soms met walging, omdat ik niet zo van bepaalde expliciete opvreetscènes houd. Ik vind het een beetje lastig om te zeggen wat het met me deed (o, wat een psychologische term). Een opmerking in het boek is dat het 'je in God zou laten geloven'. Vind ik niet per se dat het boek die uitwerking op mij heeft, al geloof ik al in God. (Zou er ooit iemand in God zijn gaan geloven door een roman?)

In God geloven vind ik minder makkelijk dan vroeger. Maar aan de andere kant betekenen emoties naar God toe - ook niet zo positieve - niet dat er geen band met God bestaat. Soms is in God geloven ook alleen maar een keuze. Maar altijd gevoel hebben bij geloof in God lijkt me ook heel onrealistisch. 

5.) 'Terugkeer Ongewenst' van Charles Lewinsky. Ik heb het boek nog niet uit - foei - maar het is wel een heel bijzonder en heel mooi boek. Het gaat over iemand die een keuze moet maken tijdens de oorlog. Ik heb het idee dat het lang gaat duren voordat hij de keuze maakt: is het een keuze voor rechtvaardigheid of een keuze voor leven? Ja, dat soort rotkeuzes moest je maken soms, toen.

De keuze voor goed en kwaad is natuurlijk wel universeel. Je hebt goed. Je hebt kwaad. Wit en zwart. Maar er is ook grijs, datgene wat goed is voor de één en niet goed voor de ander - dat heeft iets met je geweten te maken. Het boek laat ook zien dat - hoe graag we dat ook zouden willen - de wereld niet eerlijk is. Je keuze kan wel eerlijk of rechtvaardig zijn, het wil niet zeggen dat je er iets voor terugkrijgt. 

En dat is stom. Je kunt denken in termen van: die heeft ook al die dingen, maar het is geen garantie dat jij al die dingen krijgt. Voor sommigen is de oneerlijkheid van het leven een voordeel. Voor anderen niet. 

----
Nou, goed. Dat waren dus een paar boeken die ik in het afgelopen jaar heb gelezen, gekoppeld aan wat dingen waar ik over het nagedacht/waar ik wat over heb geleerd. Tips voor boeken zijn altijd welkom. (Ik heb trouwens ook veel nagedacht over haken en hoe heerlijk het is om creatief bezig te zijn, maar dat lijkt me iets te oppervlakkig voor deze blog, vandaar dat ik geen haakboekje heb genoemd, maar ook dát vind ik leuk).

Dus. Ik wil maar zeggen - alvast, al is het nog een beetje vroeg: Een heel goede jaarwisseling gewenst en ik hoop dat 2014 een heel mooi jaar wordt voor iedereen. Met opnieuw mooie boeken en heel veel liefde en persoonlijke groei.

Kerstkaarten.

We namen stapels kerstkaarten mee naar de klas en gaven iedereen een kaart. (Of: alle meisjes - want het was in de tijd dat jongens nog stom waren). De meeste anderen deden hetzelfde. Het was bijna kerst en de plaatjes van dieren in landschappen in de sneeuw - of van katten met kerstmutsen - brachten ons ver weg naar idealistische plekken.

Toen werden we groter en was het onzin om kaarten uit te delen. Niemand deed het meer.

Nog steeds doen veel mensen het niet meer. Hoeft ook niet. Maar kerstkaarten sturen en krijgen heeft iets van jeugdsentiment en het doet me ook heel hard denken aan hele fijne gezellige avonden en een kastdeur die bomvol hing. Ja, ik hou ervan :).

De muts.

Gisteravond had ik niet zoveel te doen - behalve een gezellig skypegesprek met een vriendin die wat verder weg woont. Toen dacht ik: Kom, ik maak m'n muts eens af. En ik haak een bloemetje (wat ik nog nooit eerder had gedaan, dus het resultaat verraste me een beetje). Het eindresultaat? Kijk maar.

Soms zijn aardige mensen ontmoedigend.

Vandaag, half één.

Ik had weer eens een sollicitatiegesprek, omdat ik dus nog steeds op zoek ben naar een stage (zodat ik af kan studeren, jawel). Het was een leuke locatie, goed te rijden. En ik zat dus te wachten.

Komt er een meisje haar jas ophalen. Niet gewoon een meisje, maar een superaardig en spontaan meisje. Enthousiast bovendien. "Kom jij voor een sollicitatiegesprek?" vroeg ze. "Ja," zei ik. En ik wist: dat is dus nóg iemand op zoek naar een stage.

En dat is dus één van die momenten dat ik het ontmoedigend vind dat mensen heel aardig en spontaan zijn. Ik moet altijd even wennen op welke plek dan ook en ik voel me dan een beetje afsteken bij een aardig en leuk iemand.Verder was het wel een leuk gesprek en ik zou nog steeds heel erg graag willen dat ik het werd.

(Snap je nu dat ik mijn volle naam niet op mijn weblog zet? Het is ideaal om ook over dit soort dingen te kunnen schrijven zonder dat je 1, 2, 3 gegoogled wordt).

Projectjes.

Ik geniet zo van het haken/creatief bezig zijn, dat ik tijdens de colleges op school al bijna zit te dromen om weer heerlijk creatief aan de gang te gaan. Momenteel ben ik met drie dingen bezig. Het eerste wordt een cadeautje (en is dus geheim, maar als het af is en gegeven, zal ik er wel een keer een foto van plaatsen). Het tweede is een muts. (Poging drie of vier, want het patroon ging niet helemaal op voor mijn materiaal). Het derde is een variant op een e-readerhoesje uit het boek 'Mollie makes birds'. Voor mijn navigatieapparaat die geen tomtom heet. (Op de achtergrond zie je het mooie plaatje uit het boek. Mijn variant wordt iets donkerder).

O ja, het sollicitatieseizoen is weer begonnen. Het zou toch zo fijn zijn als ik komend jaar eens écht af kon studeren..

Gedichten.

Ik vind gedichten lezen eigenlijk wel leuk. Dus: lang leve het nieuwe vak.

Eén van de vragen die aan de orde kwam in college was waarom al die uitgeverijen in vredesnaam nog gedichten uitgeven, terwijl er eigenlijk weinig vraag naar is. (Stel je maar voor, als ik een gedicht op facebook zet, of hier, of op m'n andere blog dan leest geen hond het - en dat zijn dan nog amateuristische gedichten, maar ook voor de serieuzere gedichten is dat best wel waar). Het idee erachter was dat uitgeverijen soort status krijgen door het uitgeven van gedichten; een goede naam.

En verder is het ook grappig dat een goed gedicht soms een goed gedicht is omwille van mooie taal - woorden die niet bij elkaar passen, worden wel bij elkaar gezet en creëren zo een nieuwe betekenis. Dat wordt als beter gezien dan Sinterklaasrijmpjes. (Maar volgens mij is het er maar op los associëren. Ik weet niet of je kunt zeggen dat het één veel beter is, het is net waar je van houdt en welke connecties je hersenen maken). Juist de bizarre gedichten zijn goed. Dichten is dan denk ik een kwestie van loslaten. Loslaten dat het ergens op moet slaan. Betekenissen ontstaan vanzelf, in het hoofd van de lezer. Soms iets anders dan wat de dichter voor ogen had - maar dat is niet erg. Het verhaal vertelt zichzelf.

En ik hou van metaforen. Alleen niet van mijn zo eindige verstand dat metaforen wel wat beter mag begrijpen.

Leesvoer voor de cursus.

Overwinning!

Dingen waar je trots op bent moet je gewoon op je blog knallen hè? :)

Nou, eergisteren was ik jarig (daar hoef je dan weer niet per se trots op te zijn, al is het heerlijk dat alle collega's bij m'n vrijwilligerswerk opmerkingen maken over hoe 'jong je bent'). Voor mijn verjaardag kreeg ik een.. soort Tomtom. (In die zin, het is een navigatieapparaat, maar niet van het merk tomtom). En dat was dus genoeg reden voor mij om gisteren OVER DE SNELWEG naar Zwolle te rijden en het ging bést goed. Heerlijk dus, om jezelf te overwinnen en dingen te doen die je eng vindt. Vooral heerlijk omdat het betekent dat je meer bewegingsvrijheid hebt als je overal naartoe durft te rijden!

De ideale man.

Daar geloof ik niet in.

O, hoe heerlijk om meteen met de deur in huis te vallen. Ajuus illusies.

Ik geloof wel in een man die zo leuk is dat je hem niet kunt vergeten en die je raakt en die om die reden fantastisch kan zijn. Maar niet ideaal. Hij kan wel goed bij je passen - en misschien zelfs wel de meest passende man voor jou zijn. Misschien. Toch zal ook die persoon eigenschappen hebben die je niet leuk vindt. En waarom ook niet, want als hij ideaal was - dan zou jij dat ook moeten zijn (tenzij hij zó ideaal is dat hij iedere vorm van imperfectie helemaal prima vindt).

Bloemetjes

Bloemetjes krijgen is altijd zo leuk. Deze kreeg ik een paar weken geleden.

Vragen die ik soms heb.

1.) Mág je wel je treinkaartje delen als het ongestempeld is? Onlangs kwam ik weer eens terug van Utrecht en weer was m'n kaartje niet gestempeld. In de trein zat ik te denken of ik hem onder een steen moest neerleggen, zodat iemand, wie dan ook, hem nog een keer zou kunnen gebruiken. Toen ik in de auto zat, op weg naar huis, dacht ik er weer aan. Heb het dus niet gedaan. Lastig om te bepalen wat ethisch is. Die treinkaartjes zijn inderdaad belachelijk duur, maar de andere kant is ook weer dat mensen betaald moeten worden. Ah bah, ik word soms gek van dilemma's of iets ethisch is.

2.) Is kunst die gemaakt wordt als mensen drugs of whatever gebruiken nog steeds kunst? Als mensen sporten met bepaalde stoffen in hun lijf is dat een probleem. Waarom is het dan wel een probleem en als iemand dik onder invloed één of ander schilderij maakt, is het ineens creativiteit. Er zullen heus wel uitvluchten in een redenering zijn waarom het wel zou kunnen, maar eigenlijk is het toch ook een beetje vreemd?

You don't care.

O wat een heerlijk dramatisch liedje is dit.

Ik weet hoe ik zou zijn. Ik zou ook zeggen dat ik de zeeën over zou zeilen voor iemand (ik zou urenlang romantische gedachten kunnen hebben over hoe ik zou ploeteren om mijn liefde te bewijzen). Zwemmen zou ik, desnoods. En op het moment dat ik me, als een hond, uitschud aan de andere kant van het Grote Water zou ik denken: Eigenlijk ben ik gek ook. Dan zou het dus voor niets zijn - niet vanwege die ander waarvoor ik dat zou doen, die misschien wel diep-ontroerd is vanwege de doornatte en uitgeputte ik, maar vanwege mezelf omdat ik mezelf zo raar zou vinden als ik dat zou doen.

Deze morgen..

Ik had gepland om vanmorgen maar weer eens in m'n eentje een rondje te gaan wandelen. Omdat het blad nu nog niet van de bomen is en omdat mijn hoofd te vol zat. Heerlijk is het dan, om wat te struinen en de frisse wind tegen je wangen te voelen. Ja, ik heb wat foto's gemaakt en nee, ze zijn niet zo heel bijzonder, maar tóch ga ik ze posten, gewoon omdat een blog wel iets meer mag leven dan de mijne lange tijd gedaan heeft.

Experimentjes van de laatste tijd.

Foto 1: Een poging tot paprikabrood en paprikasoep. Heel lekker (en helaas met flits gemaakt, omdat het al donker was en zonder flits enorm bewogen wordt). Ik kwam er later achter dat het met de helft minder werk ook prima was geweest.
Foto 2: De paddenstoelen van onlangs in de pan. Was heerlijk!
Foto 3: Kastanjecake. Ook lekker, maar wel heel zoet en machtig en véél. Maar wel echt heel lekker!

Contrast.

En dat vind ik dan zo tof. Dat je gewoon zulke verschillende soorten liedjes kunt zingen.

Overwinningen.

Het typen gaat alweer wat beter. Mijn vinger doet ietsje minder zeer.

Ik was aan het nadenken over onzekerheid. Hoe onzekerheid door de jaren heen steeds minder wordt, maar af en toe toch nog een beetje de kop opsteekt. Ja, ik kan gruwelijk onzeker zijn - en het is heel irritant. Ik ga er een beetje tegenin, door mezelf te verbieden te hard te twijfelen over dingen en door dingen maar gewoon te doen. Maar soms.. onzekerheid is een reden waarom ik het niet zo erg vind dat ik niet meteen een stage vond en de kans heb om door vrijwilligerswerk wat meer te ontwikkelen. (Ik zou wel balen als het weer niet lukte, dat dan weer wel!). Ontwikkelen is een proces en als je nagaat hoe ontwikkelen door de tijd heen verloopt, nou, het is fijn dat het gebeurt.

In mijn valkuilenboek las ik in het hoofdstuk over de sociaal-isolementsvalkuil dat kinderen vroeger en leeftijdsgenoten op de middelbare school, dingen veel sneller raar vinden dan volwassenen. Je lag er sneller uit. Ik persoonlijk lag er niet uit op de basisschool, het ging dikke prima. Maar in klas één veranderde dat. Ik was onzeker, mensen vonden het irritant dat ik onzeker was en pushten me om dingen te doen die ik eng vond ("Ga nou toch naast die vreemde mevrouw in de bus zitten!" Leuk als mensen dat zeggen dat zo iemand dat ook kan horen). Verbazingwekkend genoeg vonden ze het niet irritant omdat ze het rot vonden voor míj. Maar omdat het irritant was voor henzelf. (Ook weer begrijpelijk natuurlijk, ik vind dingen ook vaak irritant voor mezelf). Om je gerust te stellen, het is allemaal goedgekomen en in zoverre het niet is goedgekomen, is het nog wel aan het goedkomen. Maar het is wel verbazingwekkend hoe hard iedereen is als je 13, 14 bent.

Ik ben nog steeds vermijdend. Dingen die ik eng vind doe ik liever niet. Ik moet het koffiezetapparaat schoonmaken, maar daarvoor moet je er dingen uithalen en ik ben niet technisch en onhandig, dus ik zie het ding al in rook opgaan. Maar ik ga het proberen. En ik moest dingen opzoeken in een computerprogramma. Ook daar ben ik niet zo goed in en ik ben panisch dat ik per ongeluk op een kruisje druk en belangrijke dingen wis. Maar dat ging goed. Het leven is soms op zoek gaan naar overwinningen. En ze vinden, dat ook.

Eerste college!

Al ruikend naar heerlijke perzik-bodybutter (en met een heel pijnlijke rechter-middelvinger, die ik heb gesneden toen ik een envelop iets te snel open wilde maken) zit ik hier relax achter mijn laptopje. Dat mag ook wel.

Vandaag had ik het allereerste college van 'Actuele Literatuur'. Samen met een reeks neerlandici, een enkele literatuurwetenschapper, een verzameling geschiedenisstudenten, nog wat studenten en ik - met nog een andere psycholoog. Het ging over actuele poëzie en dat je wel heel goed moet zijn om je gedichten gepubliceerd te krijgen en dat mensen eigenlijk helemaal niet zoveel gedichten kopen.

Ik snap wel een beetje waarom. Ik moest gedichtenbundels kopen om te lezen voor dit vak. Dat heb ik gedaan. Een gedeelte heb ik gekocht; een ander gedeelte gereserveerd bij de bieb, omdat ik niet zo rijk ben. Als ik die doorblader, vind ik zoveel dingen zo vaag. Ik snap dat je dingen doet omwille van creativiteit en mooie taal. Maar dan denk ik dat mijn gedichten al vaag zijn - en dat zijn ze ook; en slecht bovendien omdat ze nergens aan voldoen, maar dat schijnt dan tegenwoordig ook niet meer altijd noodzakelijk te zijn. Wat ik dus wil zeggen is dat die gedichten pas écht vaag zijn. (En ik vind het stiekem zonde van gedichten om ze te proberen te snappen).

Hopelijk ga ik dus iets snappen van die gedichtenanalyse. (Als het gaat om metrumschema's heb ik echt heel slechte hoop voor mezelf).

(O ja, geesteswetenschappen in Utrecht zit over het algemeen in zulke mooie oude gebouwen.. ik weet niet of het raar is en of het mag om een fototoestel mee te nemen - ik heb niet zo'n geavanceerde telefoon - maar het is wel écht heel erg mooi!).

Een symposium.

Misschien word ik toch maar relatietherapeut..

Nou ja, ik weet het niet. Ik hoor dus van mensen die wel relatietherapie geven dat het echt wel ingewikkeld is. Maar tegelijkertijd is het heel erg interessant. Afgelopen zaterdag mocht ik helpen op een symposium. Het leuke was dat er workshops waren en dat we deel mochten nemen aan deze workshops. Iedereen moest zich daarvoor inschrijven, maar ik, luie vrijwilliger, ben gewoon naar de drie - voor mij - meest interessante gegaan.

De eerste workshop ging over verbinding in relaties. Er werd het één en ander verteld over Emotion-focused therapy. Wat ik heel interessant vond aan deze workshop was het idee dat als partners communiceren er vaak wensen en verlangens achter datgene zitten wat geuit wordt. Iemand kan bijvoorbeeld boos reageren op iets wat helemaal niet zo heftig is. De oorzaak daarvan kan dan weer liggen in een bepaalde behoefte. Er werd ook een filmpje getoond, deze:

Ik vond het een behoorlijk heftig filmpje. Het laat zien wat er gebeurt als een moeder twee minuten NIET reageert op haar kind.

De tweede workshop ging over seksualiteit. De informatie die gegeven werd was voor mij niet nieuw (dankzij de cursus seksuologie). Seksualiteit is in christelijke kring soms nog best wel een taboe. In de workshop werd gezegd dat er twee uitersten zijn die veel voorkomen in christelijke kring. Mensen zien seksualiteit ofwel als iets vies, ofwel als iets zooo heiligs en zooo geweldigs dat het onherroepelijk tegenvalt. Lijkt me trouwens een mooi doel, om dingen meer bespreekbaar te maken en ook om meer realistische kanten te laten zien, zodat mensen minder onrealistische verwachtingen hebben. Verder kwam ook dit filmpje naar voren, waarin een Afrikaanse pastor een tekst uit Hooglied heel inzichtelijk maakt. (Dat het lichaam van een vrouw is als een palmboom - en dat iemand lang-zaam naar boven moet klimmen). Grappig trouwens dat de Bijbel een boek als Hooglied bevat wat behoorlijk expliciet kan zijn. (Hoewel ik die pastor trouwens heel grappig vind, krijg ik ook een beetje de kriebels van hem. Brr).

De laatste workshop ging over de mens in context van zijn familie. Mensen kunnen op verschillende manieren met elkaar communiceren, verschillende niveau's ook. Mensen kunnen feiten vertellen, overtuigingen, maar ze kunnen ook uit hun hart of zelfs uit hun ziel spreken. Een belangrijk thema in de workshop was 'teleurstelling' in familieleden. Sommige mensen durfden aan te geven dat ze weleens teleurgesteld waren door familieleden. Het idee wat ik bij deze workshop kreeg, was dat het in de context van je familie ook heel belangrijk is om datgene te doen wat goed is voor jezelf, hoe lastig dat ook kan zijn. Het uitspreken als je dingen moeilijk vindt.

Relaties en seksualiteit zijn thema's waar ik veel meer over heb geleerd in m'n opleiding dan 'de mens en zijn familie,' maar ook daarover kan ik nog heel veel leren, denk ik.

In ieder geval was het een interessante dag. Zo heerlijk om dan 's avonds, na nog een gezellige avond met leuke mensen en een natuurfilm (waarin teveel dieren elkaar opvraten -_-) je bed in te duiken met het idee: Het was fijn vandaag!

Puntsgewijs.

Ik blog niet zo heel veel de laatste tijd en áls ik al blog is het vaag. Toch is het tijd voor weer eens een blogje. Het leven is een stuk drukker dan een paar maandjes geleden :).

1.) Vorige week postte ik een foto van paddenstoelen. Zaterdagavond en zondag heb ik ze gebakken en ze waren echt superlekker! (Maar ik ga niemand aanraden om zelf paddenstoelen te gaan zoeken, want ik heb er zelf ook totaal geen verstand van - en het kan gevaarlijk zijn als je niet weet wat eetbaar is). Wel grappig zijn al die mensen die ineens denken dat je hoog scoort op sensation-seeking ofzo. (Ik ben een eersteklas bangerd).

2.) Woensdag had ik een tentamen. Had er iets van 34 van de 40 goed, wat op zich wel prima was, maar niet uitzonderlijk. Uiteindelijk is de normering denk ik een beetje aangepast of ze hebben wat extra vragen goedgerekend, want ineens had ik een acht. Erg prima.

3.) Volgende week begin ik met 'actuele literatuur'. Over poëzie enzo. Heb er totaal geen verstand van, dus ik weet niet of het zo'n goed plan is, maar het is weer eens iets anders. Ik heb ook maar een kortings-OV aangeschaft, want m'n vier maanden studentenreisproduct waar ik nog recht op heb bewaar ik voor m'n stage. Als ik die vind.

4.) Er zijn in ieder geval al heel wat sollicitatiebrieven de deur uit. Afwachten.

5.) Woensdag na het tentamen ging ik naar zuslief. Ik heb zo'n heerlijk relaxte middag gehad. Met een dekentje en een kussentje en een vrouwentijdschrift op de bank. Dat was echt heel fijn. 's Avonds ging ik, met een heel stel andere mensen, een vriendinnetje meeten in een cafeetje. Ook dat was weer supergezellig.

6.) Gisteren heb ik weer een heel gezellige vrijwilligerswerk-dag gehad. Morgen mag ik helpen op een symposium. Verbinding, relaties, hechting.. heel interessant!

7.) Had ik al gezegd dat ik 'leven in je leven, leer de valkuilen in je leven herkennen,' gekocht heb? Het is zo'n interessant boek, maar soms ook heel confronterend. Ik vind het stiekem wel fijn om dingen te psychologiseren.

8.) Vanmorgen had ik even niets te doen en toen ben ik in m'n eentje gaan wandelen in het bos en heb beukenootjes gezocht. Schijnbaar moet je die ook poffen of iets voordat je ze gezond kunt eten, maar het was wel fijn om even alleen te wandelen.

9.) Vanmiddag heb ik met de tamme kastanjes van vorige week een cake gemaakt. Hier het recept.

10.) En het laatst: Gisteren was ik wat muziek aan het luisteren en toen had ik ineens zin om een gedichtje te schrijven. Deze kun je vinden op mijn andere blog: That poet wants to fly.

Goed weekend!

Een oogstje.

Vandaag ging ik met M. een boswandeling maken. Dat was supertof, omdat zij veel beter weet dan ik wat eetbaar is. (Goed, van tamme kastanjes wist ik dat ook, maar het was een enorme zoektocht om ze te vinden). Het was een hele fijne middag! :)

Wanna-have vriendjes.

Een mooie titel vind ik dat: wanna-have-vriendjes. Meestal gaat het niet om het meervoud, maar dat doet er niet toe. Een iets minder mooie titel is de never-wanna-have-vriendin. Het is mogelijk dat een wanna-have-vriendje het meisje in kwestie zo bekijkt. Positief bekeken is het toch een vriendin. Negatief bekeken is het eigenlijk maar niets, gebakken lucht. Het leven verlangt van je dat je de dingen zo negatief mogelijk bekijkt, houd daar rekening mee. Dingen positief bekijken maakt je wel gelukkiger, maar het is een illusie. Op de lange termijn werkt het averechts. (Echt waar, geloof het nou en wel meteen).

Naast wanna-have-vriendjes en never-wanna-have-vriendinnetjes bestaat er ook nog het type: wanna-have-your-wanna-have-vriendje. Dat is de concurrentie. Of de Concurrentie, zelfs al doet de never-wanna-have-vriendin allang niet meer mee in de strijd, als ze dat al ooit heeft gedaan. Meestal komt deze Concurrentie in de gedaante van meisjes die precies weten wat ze moeten zeggen en die ook precies weten hoe ze wie dan ook in moeten palmen. Lange wimpers en een lieftallige glimlach. Meisjes die iedereen leuk vinden om mee te praten. Meisjes die echt hartstikke leuk zijn. Totdat ze een leuke jongen ontdekken en de rest van de wereld niet meer bestaat.

En ze rennen en ze rennen en ze doen zo goed hun best.
(De never-wanna-have-vriendin houdt zich in: níet zeggen dat het niet leuk is en níets zeggen over slaan en pootjehaken en wredere zaken).

De grote vraag blijft dan altijd maar weer wat hún titel is.

Papegaaitjes zijn lief.

Van katoen in ieder geval wel. Met deze ben ik heel erg lang bezig geweest (vooral omdat het zomer werd en ik toen geen zin meer in haken had en alle bolletjes wol dus een poosje vakantie hadden).

Vrijdagavond.

Afgelopen vrijdag ging ik met twee hele leuke mensen naar een concert/cabaretavond van Timzingt. Eigenlijk houd ik niet zo van Nederlandstalige muziek, maar er zijn dus uitzonderingen. Wat ik zo mooi vond aan die avond was dat hij (Timzingt dus) heel erg met emotie werkt. Het idee wat ik daarbij krijg is dan ook dat emoties gewoon prima zijn. Een opmerking die ik onlangs van hem hoorde op de radio was de volgende: "Mensen denken soms dat iets waar is als je het maar serieus zegt." Dat vond ik een mooie. Want zelfs dingen die je buikpijn bezorgen van het lachen kunnen nog steeds waar zijn en op een dieper niveau zelfs ervoor zorgen dat je na gaat denken - en dat je soms ook denkt: Oei.

En inderdaad: Ik heb in tijden niet zo hard gelachen als vrijdag. Het was fijn.

Ik vind dit zo grappig.

Boswandeling alleen.

Gisterochtend had ik eigenlijk niet zoveel te doen. Mijn schoolwerk had ik allemaal gedaan, granny squares haken (wat ik wil leren) lukt me nog he-le-maal niet. Dus ik dacht: Ik ga naar het dorp om nog wat andere formaten haaknaalden op de kop te tikken. Maar toen dacht ik ook: weet je wat? Het is mistig, ik loop een rondje door het bos. En ik neem mijn (mijn moeders) fototoestel mee. Hier het resultaat. (Als je bang bent voor spinnen niet kijken). Stiekem was ik best trots dat ik maar gewoon alleen het bos ingegaan ben :).

Het bewuste boek.

Dinsdag blogde ik over een boek wat ik ging ophalen bij de bieb. Dat was een maf verhaal.

Het ging dus om 'over seks gesproken' van Bram Bakker. Hij is psychiater en schrijver en durft soms best wel controversiële uitspraken te doen. Maar juist dat maakt zijn boeken (al is dit de eerste die ik van hem heb gelezen) zo interessant. De auteur pleit in zijn boek voor een herwaardering van seks als gespreksonderwerp, waarbij hij monogamie binnen relaties als doel stelt. (Goed, dit heb ik gejat van de achterkant van het boek).

Natuurlijk kan ik hier niet alles gaan bespreken wat ik heb gelezen in het boek, omdat het juist beter is het boek zelf te lezen als je wilt weten hoe de auteur overal écht over denkt. Het boek behandelt de volgende onderwerpen: de eerste keer; seksuele geaardheid; wetenschappelijk onderzoek; de macht van de media; seksuele stoornissen; seks en vreemdgaan; het aantal keren dat mensen seks hebben per week; verslaving; onwettige seks; geneesmiddelen; stimulerende middelen; therapie; monogamie als doel; en lef. Veel onderwerpen dus. Wat ik zelf echt leerzaam vond:

1.) Fragment uit het boek:  "In iedere intieme relatie word je per definitie geconfronteerd met je zwakke en gevoelige plekken. Nog sterker: als het níet gebeurt, is de relatie niet intiem. (..). De relatie stoppen zal in de regel echter niet veel oplossen, in een volgende intieme relatie loop je er vanzelf weer tegenaan."

2.) Nog een fragment: "Het tonen van eigen kwetsbaarheden en tekortkomingen is uiteindelijk iets sterks. En zo waarderen partners dat meestal ook: ze hebben respect, of raken zelfs ontroerd op het moment dat je jezelf durft te tonen."

3.) Mensen switchen soms van relatie naar relatie omdat ze denken dat een relatie hen niets meer oplevert. De auteur zegt hierover dat mensen zichzelf wél meenemen naar een nieuwe relatie. Ook juist met sterke en zwakke kanten.

4.) Wat ik ook boeiend en leerzaam vond, is het idee dat een therapeut ook open moet zijn. Iemand kan aantrekkingskracht ervaren bij cliënten. Wat doen je dan?

Ik heb hier maar een paar dingen besproken die ik zelf echt interessant vond. Het spreekt me vooral aan dat een seculiere psychiater deze dingen zonder religieus kader vertelt. Natuurlijk is het hele boek interessant en dus ook een tip om eens te lenen bij de bieb (niet in een klein dorp als dit met een lange rij bij de uitleencomputer :P). Als je googelt op dit boek, kun je trouwens ook interviews met de auteur vinden.

Een boek ophalen bij de bieb.

Vandaag voelde ik me éven net zo'n vies oud mannetje wat met een vale regenjas vage plannen heeft.

Ik ben geen vies oud mannetje.
Ik heb geen regenjas, laat staan een vale.
En vage plannen heb ik altijd, maar niet díe vage oude-mannetjesplannen.

Het zat zo: Bij m'n vrijwilligerswerk was ik 'over seks gesproken' (jawel, zo heet dat boek) aan het lezen. Maar ik dacht dat het handig was om dat boek ook even thuis te hebben, het is goed om wat dingen te delen, uit te tikken, te bestuderen en (hoera voor degenen die dat graag willen) er misschien nog wel over te bloggen.

Maar dan moet je dus wel dat gereserveerde boek ophalen bij de bibliotheek. In de bibliotheek in K., het dorp waar mijn eerste klasgenootjes al met zestien trouwden en nu met een kind aan hun hand en één in een wagen en soms nog één in hun buik bij de groentekraam schuilen onder het afdak tegen de stromende regen. ("Wie is er dán aan de beurt?" blèrt de marktkoopvrouw). In die context ging ik dus naar de bibliotheek om dat boek op te halen - en ik haalde 'm dus uit de kast en deed 'm snel in m'n tas en toen ik m'n boeken even moest - hoe zeg je dat als het automatisch gaat? Lenen? In ieder geval over zo'n tafeltje heenhalen zodat ze op je pasje staan. Met een schuin oog naar de mevrouw voor me (met een boodschappentas vol (strip)boeken en drie biebpasjes) en het meisje achter me (die snapt vast niet wat voor boek ik hier ga lenen). Ik moest ineens hevig denken aan de hotdog van de videotheek die genoemd werd in het bewuste boek. Mannen die niet wilden weten wat ze haalden bij de videotheek en een pikante film inklemden tussen twee anderen. Maar lieve deugd, ik heb geen boek over grijstinten gehaald. Alleen maar een boek over seks. Nou en? Ik weet al hoe dat gaat met inleveren. ("Wilt u het artikel in de brievenbus werpen?" schalt dan een scherpe damesstem door de hal. En als je dat niet wilt blijft ze dat net zo lang herhalen totdat je wel moet).

Binnenkort zal ik dus over dat boek bloggen. Stiekem moet ik nu lachen om mijn eigen gedachten in ons eigen ouderwetse dorp. Hoe preuts en ouderwets en alles kun je zijn. Het boek is dus geschreven door een psychiater en één van de laatste hoofdstukken heet 'monogamie als doel'. Ik ben heel benieuwd!

Een nieuwe vriend!

Het was liefde op het eerste gezicht tussen Jip - de kat van vriendin M. en haar vriend - en mij.
Katten zijn zó tof! :). (En gezellige herfstavonden en kletsen en theedrinken en pompoencake maken zijn net zo tof! Ik heb genoten).

Compliment.

Ik heb geen idee waarom die man dat zei en of hij het meende, maar ik kreeg gisteravond een compliment, zoiets als dat ik een leuke dame was ofzo en lieve help, complimenten zijn zó goed voor je ego. (Ik weet echt niet precies meer wat hij zei, want mijn brein was beneveld. Het is raar, je hoeft niet te drinken. De avond heeft ongeveer hetzelfde effect).

I like..

1.) Dat ik weer gewoon bezig en drukker ben. Het is zelfs LEUK om een paper te schrijven. (Mijn groepsgenootjes begrijpen vast niet waarom ik het leuk vind om een inleiding en conclusie te schrijven. Vroeger vond ik dat ook heel stom, maar ik verveelde me zo dat ik het nu gewoon leuk vind om te doen). To-do-listjes afstrepen is sowieso ook heel fijn.
2.) Wat ik nog meer leuk vind (meer in de zin van méér) is dat ik morgen met een uni-vriendin afspreek en we een Pumpkin Spice Cake gaan maken. (Dat voelt zo herfstig gezellig om te kletsen en wat te bakken).
3.) Ik mag misschien helpen op een symposium wat heel interessant is! Stiekem hoop ik dat ik ook wat lezingen mee kan pikken, want het klinkt allemaal heel boeiend! En omdat ik een vak over verlies en psychotrauma heb gevolgd, ben ik op dit moment ook bezig om voor m'n vrijwilligerswerk een beetje te helpen met een powerpoint over rouw.
4.) Haken is weer fijn als het herfst is. (Als ik om tien uur 's avonds ermee begin, slaap ik om kwart over tien al bijna. Meditatief bijna).
5.) Ik hou ervan om weer diep na te denken over dingen en me weer uitgedaagd te voelen.
(Ja, ik schrijf wat minder hier, nu, maar dat is toch iets wat altijd op en neer gaat).
6.) Hoge cijfers voor mijn verhalenschrijfcursus. Goed, ik ben in april begonnen en ik ben pas bij les zes, dus ik ga niet zo hard. Maar het is wel leuk om goede feedback te krijgen. (Begin geen zinnen met 'en'. En dat was juist zo fijn..:P).
7.) Ik ben het boek 'over seks gesproken' van Bram Bakker aan het lezen en ik vind het heel interessant en leerzaam. Vind het boeiend hoe hij ervoor pleit om seks en liefde niet van elkaar te scheiden.
8.) Higher Living Thee is lekker. En had ik al verteld dat we vorige week een stapel Body Shopproducten binnenkregen? Die hadden we - heel decadent - besteld, omdat ze in de aanbieding waren en het is zó lekker. (En diervriendelijk. En fair trade. Dat soort dingen).
9.) Ik heb misschien wel een Nederpopfobie (volgens het classificatiesysteem van Sigmund), maar ik vind liedjes van Elly & Rikkert nog steeds fijn. 

Wat niet leuk is?
Mensen missen. Daar ben ik iets te goed in.

Ik loop een beetje achter.

Gisteren, in de werkgroep algemene sociale wetenschappen. Mijn groepsgenootjes voor de opdracht. Ineens zei iemand: Geef je nummer maar, wij hebben een whats-app groep, da's makkelijk met de opdracht.

Maar ik heb geen whats-app. Ik heb een telefoon uit 2009 waar een internet opzit.
En dus loop ik een beetje achter.
(Maar erg? Ach nou nee).

This time.

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
(Ik vond het clipje wel mooi).

Waarom katten ook al weer heel maf zijn.

Een flutfilmpje van een vrijwel elke avond terugkerend avondritueel. (Mijn kat die achter mijn voeten aanzit). Met een gewone simpele camera gemaakt, dus je hoort vooral gezoem van dat ding.

Ziekjes :(.

Zo ben je maandenlang niet ziek.

En dan ineens is het in één maand tijd twee keer raak. Begin september werd de halve familie geveld door een buikgriepvirus. (Je weet hoe ik die krengen haat). Maar ook ik was de pineut. Gelukkig duurt dat meestal niet zo lang.

Woensdag kreeg ik een beetje keelpijn. Woensdag op donderdagnacht ben ik maar pepermuntjes gaan eten tegen het hoesten. Donderdag had ik een (geweldige!!!) bruiloft. En doorlopen ging op zich wel prima, al had ik het koud, begon er een beetje hoofdpijn op te komen - en waren mijn oogjes een beetje waterig. Vrijdagochtend werd ik met barstende hoofdpijn wakker die tussen de middag zo'n beetje verdween, zodat ik enthousiast dacht dat ik weer helemaal beter was.

Maar vanmorgen werd ik weer met zo'n hoofdpijn wakker dat dát een grapje was. Ik heb deze dag non-stop op de bank gelegen. Af en toe gestoomd. Ik heb geen idee of het voorhoofdholteontsteking is, of dat er een verkapte migraine-aanval achter zat. Ik weet het echt niet. Maar nu ben ik zover dat ik weer even muziek kan luisteren en achter m'n laptopje kan zitten en een boek kan lezen. Hopelijk blijft dat zo.

(Ik ga trouwens BodyButters van The Body Shop kopen, want die zijn enorm in de aanbieding. Just to let you know. Het is een verslaving).

Een Italiaans liedje. (Een stem van vrijheid).

En verder versta ik natuurlijk ook niets van Italiaans. Maar ik hoorde deze vroeger ooit eens op de radio en toen vond ik 'm zo mooi, maar kon hem nooit ergens terugvinden. Tot vandaag.

POST!

Maandag een brief en vandaag een voorraadje briefpapier, kaarten en wéér een toffe brief gekregen. Makes me happy! Misschien is post ook wel een goede vorm van de wereld verbeteren. Je helpt er post.nl mee, je wordt gelukkig van dingen sturen én je wordt blij van dingen krijgen. Het moedigt creativiteit aan en schrijven gaat niet zo snel als typen. Heerlijk relax dus, zonder haast of iets in die zin. Ja, schrijven en echte post is heel fijn.

... (wat aanvulzinnetjes).

.. het is tijd voor een heerlijk kopje avond-thee. Er schijnt citroenmelisse, lavendel en kamille in te zitten - wat lekker klinkt. Ik ben dus heel benieuwd!

.. Count your blessings. Een tijdje terug kreeg ik een kaart, ik stuurde een brief terug en gisteren kreeg ik een superleuke brief met vogeltjesbriefpapier (én een gezichtsmaskertje én de bewuste avondthee). Blije verrassingen zijn dat. Een niet-lege brievenbus, maar gewoon echte tastbare POST.

.. Over post gesproken.. ik ben bijna door m'n briefpapier heen en heb dus maar even heel erg leuk nieuw briefpapier besteld. (Jawel, het is een beetje zoet.. maar dat past bij mij).

.. Soms fantaseer ik in wat voor huis ik later wil wonen. Het is altijd ergens buitenaf. Met een tuin. (Met wilde bloemen erin denk ik. En lavendel. Een beetje een spannende tuin. En een groentetuin natuurlijk). En binnen veel kleur, rood, blauw.. ruimte voor creativiteitsexplosies. En voor mijn part zelf opgepimpte kringloopmeubels. (Mijn moeder moppert zo vaak over hoe de kat de dure bank heeft vernield. Als je bank niet duur is, is het minder erg). En potten met kruiden overal en en. (Droom maar lekker verder.... dit is allemaal nogal onrealistisch, denk ik).

.. Ik heb vandaag het gevoel dat er aardigere mensen bestaan dan ik. Ik word soms toch zo chagrijnig van mensen die een relatie hebben en die zo ooovergelukkig zijn met elkaar en die daarom dus ook maar gewoon constant bij elkaar willen zijn. Misschien ben ik wel jaloers. Maar het is toch niet gezond als je nergens anders tijd meer voor hebt? Nou?

Dagdromen zijn heel anders dan echte dromen.

Heb je dat ook weleens..

dat je overdag zit te dagdromen. Je staart uit het treinraam, ziet landschappen, een rivier, huizen en wolken aan je voorbijtrekken. En je droomt over wat zou kunnen zijn maar wat niet is.

En je komt thuis en je bent blij, omdat je zo heerlijk ver weg was met je gedachten. Ergens in Utopia. Hoe fijn was het leven daar.

's Avonds ga je dan naar bed en je valt in slaap. (Ja echt, zonder moeite dit keer).

En dan droom je. Je droomt dat ze je even vriendelijk komen vertellen dat je dagdromen niet realistisch zijn (ook al hoopte je van wel). Het zogenaamde snoep wat je, als een klein kind, in je handen had, wordt er door grote sterke handen weer uitgewrongen. Je kijkt een beetje beduusd.

Meestal heb ik het andersom. Dat ik droom en dat de realiteit dat weerspreekt. Maar dat je dágdroomt en dat je vriendelijk op je vingers wordt getikt terwijl je slaapt is wel een beetje bizar.

SHOCK.

Op mijn oude pc boven vond ik deze foto van mei 2011. Gemaakt door Nelleke - die geweldig mooie bosfoto's maakt en ook deze best wel evil foto van mij.

Het is goed om dingen niet meer raar te vinden.

Vroeger liet ik me heel erg weerhouden door wat de mensen van me zouden denken. En ik kan wel zeggen dat dat vroeger was en nu niet meer, maar dan lieg ik. Tegelijkertijd heb ik wel geleerd om blijer te zijn met bepaalde associaties en dat meer als creatief te zien dan als raar.

Een tijdje terug was iemand jarig en ik wilde iets origineels geven, maar ik wist niet zo goed wat. Ik had een mooi notitieboek uit Noorwegen gekregen - en dat vroeg erom om er iets leuks mee te doen.

Toen heb ik dus dat boek volgeschreven met citaten, boekfragmenten en heel veel onzin. En dat cadeau gedaan. Hier een heel klein beeld ervan.

Het is OK om introvert te zijn.

En wel om de redenen die in het filmpje worden genoemd.
(I like).

Wat een stel vuile vervuilers zijn we.

Zo. Als je dan geen dominee wilt en kunt worden en toch af en toe zo'n gevoel voelt opborrelen van: Ik wil preken. Ik wil heel hard preken en allerhardst alle mensen aan hun hoofd zeuren met wat ze allemaal wel niet verkeerd doen. Dan schrijf je toch gewoon een blog.

Maar vervuilers zijn we wel. Misschien bewust, misschien onbewust.
In mijn omgeving vinden ze milieubewust zijn meestal een beetje stom - en iets voor types die nou ja zeg, niets beters te doen hebben. Geitewollensokken enzo. Maar ik geloof steeds meer dat het wel okee is om milieubewust te zijn. Hoef je niet in door te slaan. Kleine beetjes helpen. (Denken dat je de hele wereld kunt veranderen in dat opzicht zou je denk ik heel depressief maken).

Goed. In welk opzicht zijn we dan misschien onbewuste vervuilers?
Ik las onlangs een christelijk tijdschrift waarin werd verwezen naar noordzee.nl. Op deze site staan verschillende cosmetica die plastic bevatten (wat uiteindelijk via-via weer in zee terecht kan komen). Het grappige hieraan is dat het echt niet per se uitmaakt in prijs. Soms bevatten vrij goedkope merken geen plastic. En duurdere wel. Hierin kun je dus eigenlijk best wel bewust keuzes maken.
Wel een raar idee trouwens. Dat er gewoon kleine plasticdeeltjes in douchegel, tandpasta, shampoo en weet ik niet wat voor producten allemaal meer kunnen zitten. (Mocht je willen weten welke producten goed zijn en welke niet: link). Hierin keuzes maken is dus een heel klein ding wat je zou kunnen doen. En verder ben ik dus nog steeds niet echt een milieufreak, maar als kleine beetjes helpen vind ik ze wel positief. (Net als gescheiden plastic inzamelen bijvoorbeeld).

De dat-is-op-zich-niet-zo-erg-monologen.

Soms denk ik dat ik niet spoor.

Donderdag zat ik op station Amersfoort en er kwam een goederentrein langs. Dat is bijna elke week om dezelfde tijd het geval. Het zal wel zo horen.

Ik dacht: He bah, wat vervelend. Er komt een goederentrein langs. Soms ga ik dan voor mezelf ontleden wat daar nou precies vervelend aan is. (Zelf-acceptatie, dingen die eigenlijk heel raar zijn op je blog zetten). En ik probeer dan zolang mogelijk door te gaan.

- er komt een goederentrein langs. dat is op zich niet zo erg.
- die goederentrein is heel lang. dat is op zich niet zo erg.
- die goederentrein gaat langzamer rijden. dat is op zich niet zo erg.
- de goederentrein gaat zelfs remmen. dat is op zich niet zo erg.
- de goederentrein maakt geluid. dat is op zich niet zo erg.
- de goederentrein piept als hij remt. en dát is wel erg, want het is een heel vervelend geluid.

Soms weet ik wel zeker dat ik niet spoor.

Een beetje zomer.

Fact #1: Ik weet niet of je het weet, maar je kunt bosuitjes recyclen. Als je het witte van de steel en de wortels intact laat en in grond zet, groeit het op de één of andere manier weer aan.
Fact #2: Oreganobloemetjes zijn lief. (Oregano is trouwens supergezond, dus dat is een tip).

Zondagavondwandeling.

Ik vind foto's maken heel leuk. Maar met een spiegelreflex (Nikon) met enorme lens moet ik het écht nog leren. Dit waren wat probeerseltjes. Veel frustratie vooral, omdat 's avonds foto's maken echt best pittig is, vind ik. Maar dat komt ook omdat ik er een hekel aan heb om te flitsen.