Knitting and cats..

It seems to become my first piece of knitting that will be finished..

if this lovely cat agrees!

Wie wat bewaart..

Inderdaad. Het regent. Het waait. Ik brei. Maar af en toe is het fijn om even iets anders te doen. Dus dook ik daarstraks de zolder op en vond dozen met schoolspullen van de middelbare school. Misschien moet ik er een etiket opplakken dat dit 'confronterend' kan zijn. (En ik denk dat ik die dozen heel goed moet verstoppen als ik ooit kinderen krijg, want ik ben niet zo'n lichtend voorbeeld, helaas).

Ik dacht altijd dat ik nooit brutaal was. Dat dacht ik echt. Nu vind ik hier een Repetitie van Duits Idioom. Ik was net vijftien. Een repetitie uit december 2004. Had er geloof ik niet zo'n zin meer in. Ik citeer mezelf bovenaan de toets: "Succes met streepjes zetten, want krulletjes is teveel moeite. En 300 woorden leren OOK!". (Goed. Hier schaam ik me nu dus voor. Evenals voor de 2 die mijn cijfer was voor die idioomtoets). Overigens ontdekte ik in de stapel ook wel negens en tienen bij Duits, dus dat kwam wel goed. Er zijn ook vakken waarbij dat wat minder goedkwam. Neem nou natuurkunde. Wat ik na klas drie met een grote boog eruitknalde. En ik snapte ook weer waarom toen ik een schriftelijke overhoring vond. (Voor degenen die dit érg zielig vinden: het kan wel eens zijn dat dit cijfer later is vervallen omdat de klassengemiddeldes bij natuurkunde niet bepaald hoog waren - natuurkunde was vooral vliegtuigjes gooien en dat soort ongein. Ik haatte het dat je om een formule te kunnen gebruiken met behulp van een formule formuleonderdeeltjes uit moest rekenen). Aanschouwt mijn diepterecord (Ik heb btw wel de naam van de school overal afgeknipt, omdat het me niet zo leuk lijkt voor de naam van een school, die overigens goed is, als ik mijn dieptepunten hier poneer):

Een andere toets die ik van mijn levensdagen niet vergeet is een driehoekenrepetitie bij wiskunde. Ik wist gewoon NIETS.

Aan de andere kant had ik op de niet exacte vakken ook uitschieters. De andere kant op. Die tien bij Engels was in de tweede voor een repetitie. Ik was de eerste die dat voor een repetitie haalde volgens de docente - en ik was stomverbaasd.

Toen de tweede fase begon was het uit met de uitschieters. Geen extreem exacte vakken meer, dus geen extreme onvoldoendes meer. Frans, Duits en Engels waren ook niet meer zo makkelijk als ze ooit waren. Dus ook geen extreme uitschieters meer naar boven. Uiteindelijk was mijn gemiddelde eindcijfer iets als een 7.1 voor alles. Het laat dus maar zien dat, als je een keer een ernstige onvoldoende haalt, dat niet wil zeggen dat het niets wordt met je. (Ergens moet ik een beetje grijnzen om die onvoldoendes. Ergens schaam ik me er echt voor. Evenals voor de tekeningen die in mijn schriften staan). Gek eigenlijk dat je nu, nu je de twintig gepasseerd bent, pas fatsoenlijk vakken kunt volgen met motivatie om er iets voor te doen. (En dat dingen leren nu ook zoveel fijner is dan vroeger).

Haunting.

Neuspeuteren.

Dat doe je zo. Je neemt de vinger van de hand waarmee je schrijft. Je kijkt er eens goed naar omdat hij zo schoon is. Weldra zal hij dat namelijk niet meer zijn. Je heft je vinger omhoog richting je neus en..

ik geloof dat de rest wel bekend is. De meeste mensen weten helaas maar al te goed hoe dit moet. Gisteravond, half zeven. In de trein. Donker. Eigenlijk best gezellig. Op de één of andere manier vond ik een metro die ik van mezelf wel op mijn gemak mocht lezen. En dan vooral de opinie-artikelen, die zijn het leukst. Vorige week ontdekte ik al artikelen over 'pulken'. Blijkbaar het Nederlandse woord voor wat wij snotjes noemen. Mensen snapten niet hoe het kon dat mensen pulkten in de trein. Ik snap het eigenlijk ook niet. Ga breien.

Anyway. Ik had de metro gelezen. Met dus alweer een ingezonden brief over pulken. Dat je lichaam die dingen niet voor niets uitscheidt enzo en dat het stom is om je uit - wat zijn het? - op te eten. Maakt allemaal niet uit. Ik zat op een tweezitsbankje. Voor mij was een vierzits. Een keurige dame in het vizier. De krant was uit. Tijd om ongegeneerd mensen te bestaren (vinden ze leuk. Niet!). Nou ja. Die keurige dame dus. Prominent haar vinger in haar neus. Waarop een diner volgde. (Van jewelste zeg). Eigenlijk had ik haar de ingezonden brief over pulken moeten laten lezen, natuurlijk. Wat ik niet durfde. Maar verbazingwekkend dat iemand zo ongelofelijk heerlijk haar vinger richting ogen steekt.

Ik geloof overigens best dat neuspeuteren een keertje lekker kan zitten. Al vind ik het een beetje bah. Maar het OPETEN. Rare maatschappij. Heel, heel raar.

Purple Haze.

Opstaan.

soms denk ik
na alle theorieën
die ik hoor over wie God zou zijn
wil de echte God opstaan?
maar ik was het vergeten
had er niet meer aan gedacht
dat heeft Hij allang gedaan.

Te weinig bezoek..

Het lijkt erop dat de wolken erg op ons mensen zitten te wachten. Misschien zijn ze eenzaam. Misschien vinden ze het gewoon stom dat wij niet kunnen vliegen. Of dat we altijd van onze wolken afdon..vallen. In ieder geval dachten ze dat, als die domme mensen niet naar ons komen, zij altijd nog naar hen kunnen gaan. Ziehier het resultaat. Mist. Mist. Mist.

Groningen!

Hoe lieflijk zijn deze kaarten van Marie Cardouat! :). Heb er gisteren een stelletje (waaronder deze) van gekocht in de kinderboekenwinkel in Groningen. Nu zoek ik nog een plek in Utrecht waar ze verkocht worden..

Gisteren heb ik een heerlijke dag gehad. Mijn hoofd was wazig (vraag me niet waarom), mijn concentratie was nul, maar de dag was heerlijk. Bijkletsen met vriendinnetjes is fijn. Door de kou slenteren en kerstspullen bewonderen in de warenhuizen is ook fijn. En tot slot vind ik het zelfs niet erg om drie uur te moeten reizen om in Groningen te komen, omdat die intercity toch met geweld van Amersfoort naar Zwolle naar Assen naar Groningen raast! Me likes vriendinnetjes. Me likes Groningen.

Twee bomen.

We are just figurines
With our theology that we don't understand
- Deas Vail, birds.

Geloof mij. Als er iets waardevol is in dit leven, dan is het wel dit. Om te geloven in de Grote God in de hemel die Koning is over alles. Degene die alles weet. Alles kan. En degene die zonder ophouden liefheeft. Maar ook enorm heilig is.

Ik weet niet zoveel over God. Durf er daarom ook niet zoveel over te zeggen. Mijn argumenten zijn niets. Mijn geloof niet. Niets. Maar ik weet dat ik niet naar ik moet kijken. Alleen naar Jezus Christus. Dat is geloven. En iedereen die dat wil kan dat doen.

Dat is hoe ik denk. Maar hoe meer ik me verdiep in dogmatische werken - en ja, dat is stom, maar ik wil juist vanuit die werken leren argumenteren waarom toch vooral iedereen wél in Jezus moet geloven. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat zo ontzettend veel mensen in God geloven. Oppervlakkig geloven dat Hij bestaat. En wel geloven dat Hij de regie heeft. (Ik kwam uit een EO-op-zoek-naar-God-testje uit als deïst. Daar ben ik niet trots op. Ik ben ook geen deïst, omdat ik niet geloof in de wereld als klokkenspel. Maar ergens herken ik het wel. Ik denk vaak dat het God geen klap interesseert wat ik uitvoer en dat Hij zich niet met mij bemoeit). Dus. Misschien geloven we dat niet eens.

Wat ik wilde zeggen is dit. Er zijn inderdaad dingen in de bijbel die lastig zijn om met elkaar in overeenstemming te brengen. Hoe kan een God van liefde willen dat iedereen in Hem gaat geloven en tegelijkertijd die macht uit handen geven door ons de kans te geven om tegen Hem te kiezen - en zo blijven er inderdaad mensen over die niet in Hem geloven. Hoe kan Hij totaal alles in het voren gepland hebben en hoe kunnen we toch de vrijheid hebben om al dan niet voor Hem te kiezen. Ik verdiep me in die dogmatische werken. Alles wordt steeds één kant op uitgelegd. Als God de wereld liefheeft, hééft Hij de wereld niet lief, maar een beperkt aantal mensen. Zeggen die boeken. Omdat als Hij de hele wereld liefhad ook de hele wereld wel in Hem zou gaan geloven.

Toen dacht ik aan twee bomen. Neem twee willekeurige bomen. Ze staan vijf meter uit elkaar. Ik kan ze niet alletwee tegelijk omhelzen. Maar God zou dat wel kunnen. Daarom denk ik - en dat is mijn beperkte vermogen - dat het heel goed mogelijk is dat God ongelofelijk veel van ons houdt. Ons allemaal. En heel erg graag wil dat we allemaal in Hem geloven. En dat Hij tegelijkertijd heel erg rechtvaardig is. Zonde straft. Wie zal het zeggen. Is het misschien niet juist een teken van almacht om ons keuzevrijheid te geven? (En inderdaad, de keuze voor Hem komt altijd van Hem vandaan, maar vooraf denken of dat wel zo is lijkt me niet zo helpend). Wat ik wil zeggen is dat dingen die in onze optiek niet naast elkaar kunnen bestaan, dat misschien wel kunnen voor onze God. Maar inderdaad. We hebben wel een theologie. Maar begrijpen er niets van.

Gek ook dat de wijzen, de verstandigen er minder van begrijpen dan de kinderen. Stom gedenk ook.

(O ja: Het idee van 'twee bomen' komt van Henk Binnendijk. Ik weet niet meer in welke context hij het bedoelde, maar het laat iets van Gods almacht zien. Ook al is volgens Lewis onzin altijd onzin. Zelfs als je God erbij betrekt. Maar wat ik denk is dat als ons besef van goed en kwaad is aangetast door zonde, ons gevoel voor logica dat ook prima kan zijn).

Cosy Cruelty

Ledigheid.

Vandaag breng ik mijn dag in ledigheid door. Luister enthousiast een oud This Time-liedje wat ongelofelijk niet als muziek van nu klinkt, maar wel weer heel lekker door een fijne piano en een mooie tekst.

Ik weet eigenlijk niet of ik me moet schamen omdat ik niets uitvoer. Mijn studieboeken voor dit blok zijn nog niet binnen (omdat één boek niet leverbaar is wacht de rest ook maar). En vorige week was tentamenweek. Wil je weten hoe mijn tentamen van vrijdag verliep? Slecht. Bedroevend slecht. Ik had een model uit mijn kop geleerd wat werd teruggevraagd - dus misschien krijg ik daar nog een pietsje punten voor. Maar ik heb weinig hoop. Een tentamen in het Engels maken vreet energie. En als je dan de helft nog niet weet moet je onzin gaan verzinnen om op te schrijven - om te proberen niet überstom over te komen. En zelfs 's avonds bleven er nog hersenstructuren door mijn hoofd zweven. Basal Ganglia. Cerebral Cortex. Dat soort ongein.
Uitputtend dus. En reden genoeg voor een dag vrij (zou ik zeggen).

Daarnaast had ik eerder vorige week al een godsdienstpsychologie-tentamen. En je zou het haast niet geloven, maar dat werd een nerdcijfer van een 8.4. Theologievakken liggen me per ongeluk best wel. (Als je een beetje kunt zwammen krijg je al snel een voldoende).

En nu. Nu zit ik hier. Ledigheid. Muziek luisteren. Gedichtjes schrijven. (Als je in mijn linkjeslijst kijkt zie je helemaal onderaan een link naar mijn gedichtjesblog. Wees ook welkom daar en reageer vooral; je zou de eerste zijn, geloof ik). Wat ik verder uit ga voeren weet ik nog niet. Misschien maar eens nadenken hoe ik moet gaan proberen er niet meer als zestien uit te zien.. 

Ik wil je vergeten,

Ik wil je vergeten, denkt de een
en hij vergeet de ander.

Nu denk ik niet meer aan je,
en hij loopt door zijn kamer heen en weer:
niet meer... niet meer...
de regen klettert tegen zijn ramen.

Nu ben ik je echt vergeten, denkt hij uren, dagen, jaren
  later,
en telkens als hij langs zijn spiegel komt
wijst hij met zijn vinger:
'En jou ook!'

Toon Tellegen, uit: Daar zijn woorden voor (2007).

-
Inderdaad. Wat heerlijk dat als je zelf geen grip hebt op je gedachten, er wel ergens op de wereld een dichter rondloopt die de woorden wel vindt die voor jou een beetje ver weg zijn.

(En toch moet ik ophouden met altijd alles op mij van toepassing achten. Is op mij van toepassing. Is helemaal op mij van toepassing. Kan niet meer op mij van toepassing zijn). De één. De ander. De gedichten. Onzin natuurlijk.

De kat en de nacht.

Ik hou van mijn kat. De ene dag wat meer dan de andere. En zo ook de ene nacht wat meer dan de andere..

Gisternacht. Ik kon niet slapen. Het bijbehorende symptoom is trek. Allesoverheersende trek. Dus op blote voeten sloop ik naar beneden, pakte de laatste voorraad karamelpepernoten en kroop mijn bed weer in. Met pepernoten. Toen het symptoom trek een beetje bestreden was ging ik een poging doen om te slapen. Tot ineens een gekrijs losbarstte. Ik dacht aan huilende buurkindertjes. Maar die zouden dan in één nacht wel enorm hard hebben leren huilen. Toen was mijn eerste gedachte dat het de kat zou kunnen zijn. Dus. Ik loop langs het dakraam en hoor nog meer gejammer. Beneden gekomen tref ik het volgende aan. Mijn kat. Een plumeau-staart. Een zwarte kat die zit te glimlachen op de stoep. Met zijn kop naar het glazen raampje onderin de deur schrijdt. Mijn kat die dat ontwaart (luid mauwend natuurlijk) en vol vaart met z'n kop tegen het glas duikt. Inbrekers? Okee. Honden? Nah. Maar katten? Die jaag je natuurlijk met gevaar voor eigen leven weg. Zelfs als je gescheiden bent door glas. (Als je wilt weten hoe het afliep: uiteindelijk is de dikke zwarte door ons weggejaagd, zodat ook onze katlief weer rustig werd). Soms zijn katten 's nachts niet zo relax.

Vannacht. Ik kon niet slapen. Soms ben je te druk in je hoofd. Had ook best wel hoofdpijn (tentamens zijn niet relax). Dus. (Ik houd wel van dus, al is het wetenschappelijk niet verantwoord, evenals waarom). Ik loop mijn bed uit en denk, wat ligt daar voor zwarts in mijn stoeltje. Zou het poes zijn? (Nu moet je weten, het beest slaapt 's zomers veel op mijn kamer, maar zodra de temperaturen iets lager uitvallen is dat te koud en blieft madam mijn kamer niet). Ik loop naar het stoeltje toe (nog steeds in de verwachting dat het een stapel hemden ofzo was). Totdat de stapel hemden ineens mrauw zei toen ik per ongeluk een kattenkop aaide. Als er iets fijn is, is het wel zo'n kattenbeest wat op jouw slaapkamer gezellig bij je ligt.

De voor en nadelen van het kat-hebben dus :).

Telefoonangst.

(Okee. Ik weet dat ik straks van 13.30-16.00 uur in een tentamenzaal zit te zweten en dat het misschien verstandig is om even - voorzichtig - nog een keer mijn artikelenmap door te bladeren en de gearceerde stukken in mijn kop te stampen, maar iets zegt me dat ik daar nog voldoende tijd voor heb in de trein en op de plek waar ik het tentamen heb).

Telefoonangst. Daarnet moest ik (van mezelf) een afspraak met de kapper maken. In het verleden ging het meestal zo dat mijn moeder belde met: "Mag ik een afspraak voor mijn dochter maken?". (Juist. Dat moeten moeders niet doen als hun dochter bellen erg eng vindt, want dan blijf je het eng vinden). Het ging allemaal prima met bellen, maar toch zit ik op de één of andere manier nog wel een beetje met het hart in de keel. Gewoon omdat ik bang ben om iets doms te zeggen (waar ik te goed in ben). Natuurlijk weet ik ook dat je bang blijft voor dingen als je ze niet gewoon doet. Vandaar dat ik vrolijk de kapper bel om een afspraak te maken.

O en, heel eerlijk gezegd vind ik zelfs mensen in real life spreken veel minder eng dan bellen. Goed. Ik wil eigenlijk weten of dit voor mensen herkenbaar is.

Mysterious day..

They say only depressed people see the world the way it is. To be honest, today was this depressed world not very depressing to me. Love fog and autumnleaves :).

Proportions.

Het grote tentamen, het nog grotere studieontwijkende gedrag & hyves.

Vroeger, toen ik nog onder de twintig was, nog geen psychologie studeerde en ik nog maar net een blog bijhield, was het een soort van sport om steeds weer een blog te schrijven met drie woorden als titel. Nu is dat niet helemaal gelukt vandaag, maar ik vind dat sommige tradities heel af en toe in ere mogen worden gehouden.

Gisteren was het grote tentamen - wat eigenlijk helemaal niet zo heel erg groot was. Godsdienstpsychologie. Met vrolijke meerkeuzevragen als 'als je bidt om genezing, is dat dan emotion-focused of problem-focused coping?'. (Ik vind het nog steeds stom dat dat een meerkeuzevraag was, omdat je voor alletwee de varianten wel wat kunt zeggen. Vanuit christelijk perspectief dan). Uiteindelijk toch gekozen voor emotion-focused, omdat bidden om genezing je emoties sowieso beïnvloedt. En dat bidden kan natuurlijk ook met het doel om verlichting in je gevoel te krijgen (zweef, zweef). Maar tegelijkertijd vind ik dat je ook heel erg probleem-gefocust bezig bent. Tsja. De strikvraag. Die eigenlijk niet meerkeuze had mogen zijn naar mijn nederige, bescheiden mening. Godsdienstpsychologie was trouwens wel een fijn vak. De nadruk lag achterlijk veel op psychodynamisch geneuzel (als Freud enzo) wat me totaal ontging, maar ik vond de sfeer fijn. Leuke mensen ontmoet. Les gehad in een gebouw in de binnenstad. (Stel je dan zo voor, je loopt van het station in een kwartiertje naar het gebouw - wat van pure vrolijkheid nog haast luikjes heeft ook - en wacht daar tot je college begint. Als je klaar bent loop je weer vrolijk terug). Heerlijkheid is dat, echt. Geen gedoe met jezelf een knakworstje in blik voelen in de stampvolle bussen. En dan het sfeertje, gewoon tussen het winkelend publiek doorwandelen. Mwah, dat mocht wel vaker gebeuren. (Goed. Ik verzwijg een klein nadeel. Geld gaat branden in je portemonnee als je iedere keer langs die leuke winkeltjes loopt..). Het vak was ook kleinschalig - wat bij psychologie wel anders is. Een docent. Een groep. Waarvan je aan het eind ook gewoon alle mensen wel van gezicht kent. Ja. Ik vond het wel leuk. Ook nog een verslag in elkaar geflanst zelfs, waarvan ik heus benieuwd ben hoe het uiteindelijk is geworden! Afijn. Dat was dus het tentamen van gisteren.

Overmorgen is mijn tweede tentamen. Social Neuroscience. De rol van de hersenen in sociaal gedrag (even een juichkreet laten horen, hoor!). Ik koos het vak vooral omdat het Engelstalig was - ook wel eens wijs om een vak in het Engels te volgen. En nu staat er achter me een map met artikelen en collegesheets te grijnzen. Me een schuldgevoel te bezorgen eigenlijk. Om aandacht te schreeuwen. (Ja ja, ik kom zo!).

Mijn laatste kopje van vandaag. Hyves. Goodbye Hyves. (Snif). Ik hield eigenlijk wel van hyves. Ik was nog geen zestien toen hyves begon en ik heb dus meer dan vijf jaar een account gehad. Vond het heerlijk om foto's te posten, reacties te krijgen, te krabbelen, dat soort dingen. Ook eigenlijk bijna al mijn vrienden waren wel actief op hyves, wat hyves nog leuker maakte. Ik ben zelfs via hyves bevriend geraakt met filosofie-klasgenootje Marieke. Dus. Allemaal leuke dingen. Goed voor elkaar. Wat ze ineens gingen veranderen bij hyves weet ik niet. Wel weet ik dat mijn vriendenaantal drastisch daalt omdat veel mensen ermee gestopt zijn. Dat de voorpagina gevuld is met nonsens. Met nieuws (wat me vaak niet interesseert). Polls (mateloos irritant). En dan heb je ook nog de plaatsgenootjes die hyves vooral demonstreren als middel van liefdesuitingen - laat ik de leeftijdsgenootjes met minstens twee kinderen niet vergeten. Maar goed. Dat laatste was nog te negeren. Maar aangezien alles wat op de voorpagina stond oud nieuws was. En niemand meer krabbelde of reageerde. Heb ik vanmorgen met pijn in mijn hart mijn zo'n beetje zes jaar hyves-ervaring uitgewist. En nu dus maar feestboeken. En niet meer doen wat ik nog steeds wil doen. Als ik facebook heb gezien even op hyves spieken. Dan zit ik al in het webadressenbalkje en heb al bijna het hyv.. gedeelte getypt. Maar nee. Dat is voorbij.

The last shall be first.

Me likes dit liedje zo ontzettend veel. Misschien wel het meest van het hele album.

Saturday evening.

When your eleven-year old niece polishes your nails.

Forest walk.

The place to be for woodcrickets, probably.

Les Misérables.

Wist ik veel dat een verhaal je zo kon raken. Echt.

Het begon een paar weken geleden. Ik liep met iemand in de stad - en zij zocht Engelse boeken. Die waren goedkoper en als je doorzette las het eigenlijk wel prima. Dus. Ik geloofde dat natuurlijk niet. Maar ergens in een achterkamertje van mijn hoofd begon het idee vorm te krijgen om toch vooral eens een Engels boek te proberen. En proberen deed ik met een sterk uitgedunde versie van de bieb: little women. Wist ik veel dat dat zo'n boekje was om Engels mee te leren lezen. Toen dacht ik: Ik doe gek. Ik bestel wat boeken. Het liefst boeken die slecht in het Nederlands verkrijgbaar zijn - zodat ik me niet schuldig zou voelen omdat ik Engelse boeken kocht (vat je de redenatie nog?). Dus. Ik bestelde Les Misérables. (En Anne of Green gables. Maar die ligt nog te wachten totdat Les Misérables uit is).

Ik begon in Les Misérables - en nu moet ik vooral niet gaan vertellen hoe het verhaal verloopt. Het boek doet mij denken aan Lord of the Rings. Krankzinnig en ook vooral niet qua verhaal, maar bij LOTR had ik hetzelfde gevoel dat ik af en toe gewoon moest lezen omdat het wondermooi was. En af en toe kon ik het boek wel schoppen omdat er niet doorheen te komen viel. Een beetje hetzelfde gevoel bij dit boek. Victor Hugo schrijft ergens over iemand (een non geloof ik) die maar blijft ratelen. Maar hij vergeet de hand in eigen boezem te steken.

Omdat ik het verhaal beter wilde volgen heb ik op youtube de film (uit 2000, NL ondertiteld en Frans gesproken) gekeken. Zo'n beetje zes uur zat daarin. (En een volgesnotterd zakdoekje op het einde). Ik heb me echt suf gejankt op het laatst.. ik weet niet. Nu zou ik misschien iets over het verhaal moeten vertellen, over indrukwekkende personages en een hoge hoed die boven het water van de Seine uitkomt. Maar beter lees je het boek zelf. (En nog beter kijk je de film, dan word je niet afgeleid door stortvloeden aan woorden).

Skies.

Could have been & hoe fijn herfst is.

Toen ik afgelopen week in 'Les Misérables' aan het lezen was (onthoud me eraan dat ik nog ga bloggen daarover, want het is een enorme ervaring om zo'n enorm dik boek te lezen) realiseerde ik me ineens dat een bepaald genre van boeken nog helemaal niet bestaat. Er was een fragment (wat ik gedachteloos las, omdat het zo saai was) wat over Napoleon en Waterloo ging. En dat de wereld er misschien wel heel anders zou hebben uitgezien als Napoleon had gewonnen. Je weet maar nooit. Toen dacht ik ineens dat je prima boeken kunt schrijven daarover. Neem een gebeurtenis die de geschiedenis nogal veranderd heeft. Laat die gebeurtenis niet plaatsvinden in je verhaal. Of anders. En laat de toekomst dan heel, heel anders verlopen. In je verhaal natuurlijk. Dat bedoel ik met could have been.

En dan nu hoe fijn herfst is. Karamelpepernoten (lovely, echt!). En nieuwe pickwickthee: Karamel-peer & Chocolade-Mint (voor de after eight liefhebbers). Stel je dan voor dat je 's avonds de kaarsjes aandoet, een lieflijk muziekje opzet, een boek leest (of een tijdschrift, soms relaxter dan Les Misérables), een voorraad thee drinkt en een berg pepernoten wegeet. Dan is herfst toch allerongelofelijkst fijn?

Maar ik mis toch nog iets.. de blaadjes doen dit jaar namelijk echt heel erg hun best. En ik wil met mijn camera heel erg graag het bos in. Het is er alleen nog niet helemaal van gekomen. Dus. Dat miste ik nog. Soms moet je in die dingen dan maar gewoon snel verandering brengen!

Blogjesdoolhof.

Houdt uw zakdoek in de aanslag. Allereerst is dit een memorabel moment. Zo'n eerste blog op een nieuw weblog. (Je kunt een hoop mooie dingen opschrijven natuurlijk, maar je kunt ook een hoop verprutsen). Ten tweede is dit moment dubbel memorabel. Mijn vorige blog heeft me viereneenhalf jaar lang trouwe dienst bewezen. Het was eigenlijk een soort huwelijk (denk ik). Voor huwelijken moet je knokken natuurlijk. Tot de grote migratie. Mijn berichten van april 2007 tot mei 2011 zijn foetsie (al hoop ik dat ze ooit nogeens terugkomen uit die enorme space die internet heet). Ik krijg gezeur als ik instellingen aanpas. Ik ben reuze-onhandig. Dus. Ik vond het reden voor mijn echtscheiding. Misschien dat ik ooit de beste oude berichten hier dump, als ik ze terugkrijg. En verder. Nou. Verder wordt dit weer gewoon een 'ik wil ook wat van me laten horen' weblog. Gewoon met verhaaltjes, foto's en dergelijke.

Waarom ik nou schrijf over een blogjesdoolhof? Heel simpel. Als ik mijn profiel op facebook zo bekijk stikt het van mijn websites. De oude: elsjuhtje.weblog.nl - hoewel die inmiddels verwijderd is van het feestboekprofiel, het is te hopeloos hoe het er nu uitziet, de gedichtjesblog: thatpoetwantstofly.blogspot.com, het brievenproject: brievenaanvanalles.blogspot.com en dan nu, omdat drie zo weinig is: iamtheseaonamoonlessnight.blogspot.com. (Overigens komt die titel uit het switchfoot-liedje: restless). Zeg zelf, zo'n reeks blogs is een beetje doolhofachtig. 
Nou ja. Ik ben niet zo goed in introductieblogjes schrijven. Maar desalniettemin enzo: Wees welkom. Blijf vooral plakken. Ik ben TERUG!