Vertellen over dat wat je bang maakt.

Er zijn angsten die zo groot zijn dat je ze bijna kunt proeven. (Maar doorslikken, dat nooit). Behalve angsten is er ook kwetsbaarheid. De moed om die angsten toe te geven.

Het enge aan angsten toegeven is dat de mensen dan misschien wat denken. Dat je gek bent. Dat het onzin is om bang te zijn voor iets. Dat je teveel over jezelf vertelt en dat je alles maar lekker voor jezelf moet houden. Maar het goede aan angsten toegeven is dat de mensen dan misschien ook wat denken. Dat ze denken: Héé, dat heb ik ook. (Soms). Dat ze respect hebben omdat je laat zien wat je moeilijk vindt.

Ik ben het meest panisch als mensen langere tijd weggaan. Ik weet dat ze dat voor mij niet kunnen laten, maar ik haat het om alleen gelaten te worden. Verlatingsangst noemen ze dat ook wel. En ik scoor niet per se heel erg hoog (jawel, ik heb onlangs een testje gedaan) maar wel bovengemiddeld.  Het is ook niet een stoornis of ziekte. Maar wel iets wat onderliggend kan zijn bij bepaalde problemen. En ik denk zelf dat het wel een hoop dingen bij mij verklaart.

Dus. Help. Ik ben bang.

(En stiekem ook bang om dat toe te geven).

Zonder dier.

Dat vind ik nou knap - en grappig. Dat er mensen zijn die eten maken wat wel op vlees lijkt, zelfs een beetje als vlees smaakt, maar geen vlees is.

Ik zag vegetariër worden nooit zo zitten. Nog steeds ben ik geen vegetariër en dat word ik denk ik ook niet. Maar op z'n minst af en toe (minimaal eens in de week) geen vlees eten zou toch moeten lukken. (Het enige wat ik me dan wel weer afvraag is of al die soja-productie dan weer wel goed voor het milieu is.. daar las ik onlangs namelijk iets over).

 

plaatje: Een wokgerecht van zaterdag. Met vegetarische oosters gekruide blokjes/stukjes/hoe je het noemen wilt.

Een liefdesliedje voor wie blij wil worden of voor wie al blij was.

Want.

Het 'Mollie makes birds'-pinguinkussen is klaar! Met dank aan mijn mama die een hele middag bezig is geweest met mijn haakwerk aan elkaar zetten en met oogjes en een snavel vastnaaien.

Een betere wereld en hoe je ergens komt.

Ik vind het heel bijzonder als mensen belangeloos iets voor iemand anders doen. Het voelt raar, als iemand gewoon aardig is - en niet iets terug verwacht. Maar het voelt ook goed. De wereld wordt er iets beter van.

Bij mij, nu: mensen die me helpen nadenken om een stage te vinden, mensen die voor me informeren op de plek waar ze zelf werken, ik kan niet zeggen hoe ik dat waardeer.

Maandag had ik een verjaardag en na afloop moest ik weer richting het station. Een meisje wat ook op die verjaardag was, heeft me daar gewoon achterop de fiets gebracht, terwijl ik haar niet kende van tevoren. Volgens mij was het behoorlijk extra trapwerk voor haar, maar voor mij was het weer een extra aantekening in mijn positieve-dingen-dagboekje.

En nu nog even een anekdote: Ik ging dus naar die verjaardag, maandagavond. Ik stap uit de trein, in de bus, uit de bus bij de halte waar ik moest zijn. En toen. Nu mag je verhalen eigenlijk niet met 'en toen' beginnen, maar dat terzijde. Ik stond bij die bushalte met een geprint velletje papier met daarop de route naar de plek waar ik moest zijn. Maar ik snap geprinte routes dus nooit, want ik houd ze vaak niet goed en niet alle namen van wegen staan aangegeven. Er kwam geen behulpzame man of vrouw die me even heeft geholpen. Maar wel: Ik had een tomtom. Die heb ik nog steeds. En ik dacht: voetgangersstand. Wat op zich een heel aardige gedachte was. Zo liep ik vergezeld van een opbeurende mannenstem richting de locatie - en toen was het vinden niet moeilijk meer. De mensen die ik tegenkwam zullen zich wel hebben afgevraagd waarom ik met een mannenstem in mezelf praat. (Niet praten, dacht ik, telkens als ik een fietser of voetganger zag).

Waarom katten ook alweer relaxed zijn..

Hierom. Als ik 's avonds slaperig op de bank hang in m'n pyjama (oncharmant, zo'n veel te grote broek), krijg ik meestal bezoek.. (O ja, ik heb de foto's dus een beetje bijgesneden, want m'n duffe hoofd wil niemand zien).

Finished project.

Haha, deze blog lijkt bij momenten de blog van een handwerkjuf te zijn. Of van een jonge moeder met een gezinnetje die tussen het op de kinderen letten door wat bij elkaar haakt. Dat ben ik allemaal niet. Ik zat net even terug te kijken op deze blog en hier had ik net leren breien en was ik moed aan het verzamelen om te leren haken. Iedereen kan het leren, wil ik maar zeggen.

Een tijd terug blogde ik over projectjes waar ik mee bezig was. Eén van die projectjes was geheim, omdat het een cadeautje was. Nou, inmiddels is het af en gegeven, dus hier is ie. (Ik word een beetje tureluurs van die foto. Maar laten we zeggen dat dat komt omdat ik 'm 's avonds heb gemaakt, vlugvlug, omdat ik wegmoest).

(En voordat je denkt dat ik echt creatief ben: M'n moeder zit op de bank te steunen omdat ik een eend heb gemaakt van stof/vilt met naald en draad en ik heb niet alleen die eend gemaakt, maar ook een hoogst ingewikkeld wiskundig probleem).

Dat je bang bent.

Soms denk ik dat mensen verwachten dat als je groot en wannebe-psycholoog bent, je nergens meer bang voor bent. Omdat het ongeloofwaardig zou zijn als je mensen zou helpen hun fobieën los te laten, als je zelf nog bang bent. Ooit schreef ik eens dit gedichtje:

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

wees maar groot

klein - het allerlangst

maar het allerbangst

is het laatste

wat je mag zijn.

 

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

voor zichzelf.

 

-

Maar ik ontdek wat dingen.

1.) Er zijn dingen waar je bang voor bent waarbij de angst je leven niet beperkt. Dat je geen enge koprol op een hoge trapeze durft te maken met gym (zoals ik vroeger) lijkt me niet zo beperkend voor je verdere leven. Tenzij je circusartiest wilt worden. Prima dus om daar maar lekker bang voor te blijven.

2.) Dingen waar je bang voor bent en die je leven wél beperken (bij mij: snelweg rijden, mensen opbellen) moet je wel afleren. Hoe? Gewoon doen. 

3.) Dingen doen waar je bang voor bent, betekent dat je ook gewoon trots moet zijn op het feit dat je ze doet, zelfs als je fouten maakt. (Ik gisteren. Ik belde iemand; dat moest en ik ben altijd bang dat ik ineens met m'n mond vol tanden sta. Kreeg ik de voicemail. En het was een warrige hoop woorden in m'n hoofd, dus ik maakte er dus echt een potje van).

4.) Nogmaals: je moet trots zijn. Ik vond vroeger veel meer dingen eng dan nu. Als ik dan aan iemand vertelde wat ik had gedaan, dan begrepen ze er niets van: Da's toch heel gewoon? Terwijl het voor mij een enorme overwinning was.

5.) Het is eigenlijk veel stoerder om dingen te doen terwijl je ze eng vindt dan dingen helemaal niet eng vinden en ze doen. Moed noemen ze dat.

-

Nu vraag ik me alleen soms af of ik wel een goeie psycholoog kan zijn als ik zelf nog bang ben voor dingen (waar ik dus wel aan werk, want ik rij superveel snelweg tegenwoordig). Aan de andere kant: laat iedereen maar wat issues hebben en kwetsbaar durven zijn. Misschien is de verleiding wel groot om dat niet te willen, simpelweg omdat we graag net zo willen zijn als de rest. Maar de rest heeft ook wel dingen. Ze zeggen ze alleen liever niet.

Vroeger - een jaartje of negen geleden.

Toen had ik CKV. Vanmiddag moest ik even wat van zolder halen en ik vind m'n oude dummy van toen. En toen dacht ik: waarom daar niet over bloggen? Ik ga gewoon wat plaatjes laten zien.

Als je denkt over wat eerlijk is.

Wat eerlijk is, is dat degene die het langst wacht als eerste datgene krijgt waarop hij of zij wacht. Ja, toch?

Nou, ik zoek nu een jaar en drie maanden naar een stageplaats en inmiddels heb ik twee sollicitatiegesprekken gehad deze periode (tegen vier de vorige periode) en bij de eerste kreeg ik als feedback dat ik "een heel goede tweede" was. De tweede moet ik nog afwachten - vandaag, fingers crossed. Het was een geweldig gesprek - ook al was ik bloednerveus - maar op de één of andere manier kan het volgens mijn gedachten gewoon niet dat ik een stageplek krijg. Het was tot nu toe altijd hetzelfde liedje aan de telefoon..

En kom op, ik wil ook graag een oostenwind en kou en sneeuw en dat komt ook niet, zelfs al hadden ze het nog wel bijna beloofd. Is dat raar? Dat je logica gaat krijgen van: Het wordt niet het weer dat ik wil, dus de stage die ik graag wil krijg ik ook niet? Ja, dat is raar - dat vind ik zelf ook. En om dan maar weer op de titel van deze blog terug te komen: Zo werkt het niet.

Degene die het beste is en de meeste ervaring heeft krijgt een plek. Logisch, echt wel.

Maar soms ook zo frustrerend. Soms zoekt diegene nog maar net. En ik al zo lang.

(Toch ben ik nog steeds aan het hopen. En heel erg desnoods wordt het een onderzoeksstage, maar dat is dan maar zo).

Een ontmoeting.

Gisteren communiceerde ik met een lapjeskat op het station. Ze was te vlug. Ik zag haar naam niet op het hartje aan haar hals, daarvoor was ze zich te erg in allerlei bochten aan het wringen om aardig gevonden te worden. Vriendelijk was ze wel. "Hallo," zei ze, op haar eigen kattenmanier. (Begroet een kat: laat hem of haar aan je vinger snuffelen en meestal steken ze je hun achterwerk toe. Niet de meest charmante manier van begroeting, maar zo werkt het bij katten).

Ik weet dat ze me aardig vond. Aardig vinden is iets wat je voelt en katten kunnen je dat heel goed laten voelen. Vreemd is dat wel, dat je communiceert met een dier. Ik stond wat afzijdig van de rest van de wachtenden. Niemand kon horen dat ik ook 'hallo' zei. En nog wel hardop. Toen begon het tijd te worden voor de trein om te komen. Ik liep dus maar wat naar de andere wachtenden toe, want straks zou het beest vrolijk achter me aan huppelen. Een ander meisje had ook al vriendschap gesloten met de kat. Ze zette hem (haar!) in de struiken en de trein kwam. Ik heb haar niet meer gezien.

(Is het erg eigenaardig dat ik snorharen van mijn kat niet weggooi als ik ze vind, maar inplak of in een doosje bewaar?)

Het was een fijne Kerstvakantie.

Dingen die de Kerstvakantie zo mooi maakten:

1.) De Kerstdagen zelf. Eerste Kerstdag bij mijn oudste zus geweest, waar we naar de kerk zijn geweest en hebben gegeten. Gewoon heel gezellig. Tweede Kerstdag was ik uitgenodigd bij vrienden - met heel veel andere mensen. Opnieuw samen eten, maar ook liedjes zingen en naar een kerstverhaal luisteren.

2.) Mensen weer zien. Ik ging een vriendin meeten die ik al even niet meer had gezien. Gezellig bijkletsen en knutselen, hoe leuk is dat. Wat nog meer leuk is: schaatsen met leuke mensen en daarna pizza eten en spelletjes doen. O, gezelligheid is zo fijn en zo'n dag is zo genieten. Volgens mij heb ik non-stop gegrijnst tijdens het schaatsen (Ik kan alleen niet zo goed schaatsen, want ik ben op handen en knieën een stuk over het ijs gegleden en dat was een beetje pijnlijk - maar achteraf ook grappig).

3.) Haken. Ik heb zoveel gehaakt deze vakantie. Ik was een beetje oude Boer-zoekt-vrouw-afleveringen aan het terugkijken en intussen ging ik haken. O ja en breien. Hier wat resultaat:

4.) Knutselen. Gisteravond kwamen een paar vriendinnen bij mij en gingen we heerlijk met z'n vieren om de keukentafel papegaaien van vilt knutselen. Okee, ze zijn niet echt af gekomen, maar het was wel heel erg fijn!

5.) POST. Wie wordt er niet blij van?

Half 3.

Vannacht. Half 3. Ik wilde slapen, maar dat kon niet, omdat ze een eind verderop nog veel knallend vuurwerk de lucht in knalden. Toen pakte ik dus de camera maar en ging gewoon wat inzoomen..

(Het was trouwens een gezellige oudejaarsavond met mens-erger-je-niet, halli-galli en appelflappen. Spelletjes zijn fijn).

Dus: Happy New Year :). 2014 klinkt wel echt veel beter dan 2013.