Ik dacht dat ik terugkon. Soms denk je dat echt. Je hebt een bepaalde tijd - en je stelt doelen voor die tijd. Een van die doelen is iets maar gewoon vergeten. Gewoon niet zo dom zijn om iets te willen wat wellicht toch niet in je bereik ligt. Inzien dat er vele anderen met jou op weg zijn naar een bepaalde bestemming. En dat de bestemming uitmaakt of er iemand mag blijven en zo ja, wie.
Maar dan breekt die bepaalde tijd aan en je doelen falen, falen, falen. Want wat je eigenlijk was vergeten is dat er geen weg terug is. Zeker in bepaalde opzichten niet. En dus ga je verder. Twee mogelijkheden. Of je bereikt de bestemming die je hoopte te bereiken. Of je gaat die bestemming voorbij. (En dat overleef je, al had je dat niet gedacht. Maar liever, veel, veel liever bereik je die bestemming en blijf je er). Misschien is dat wel de les. Wegen leiden niet terug. Wegen leiden verder. En misschien mag je ergens blijven. En anders ga je verder - en hoe moeilijk ook, uiteindelijk ga je er voorbij. In de hoop dat jouw echte bestemming ergens anders ligt. Maar terug kan dus niet. Nooit.
Doorlopen. Daar word je sterk van. Zelfs als het pijn doet. Vergeet die blaren maar.
Er is één weg die wél terug leidt, de weg naar Genesis 3.. En juist dóórdat teruggaan, mag je dáárna verder gaan.. en je bestemming bereiken! Dat doel faalt niet. Nooit. (a)
BeantwoordenVerwijderenEn het mooiste is, je hoeft t niet alleen te doen. Heb je dan blaren? Hij tilt je op. (Mijn lieve kind toen t moeilijk was, toen heb Ik jou gedragen #voetstappen in het zand)
(a)
Maarre ik herken t wel hoor :)