Lente.

Lente, lente, lente. Hoera.

Ik roep altijd dat ik van de winter hou - en dat doe ik ook, alsie tenminste echt winter is en niet voortdurend meent te moeten waaien, regenen en somber zijn. Maar gisteren heb ik voor het eerst weer even ervaren hoe heerlijk de lente ook alweer is. Eigenlijk ervaarde ik dat donderdag al - de mevrouw die ons lesgaf moest even een bul gaan uitreiken, dus mochten wij in alle heerlijkheid drie kwartier van het college buiten in het zonnetje gaan zitten. En als je dat in de Utrechtse binnenstad doet, zit je gewoon in een tuintje onder een eeuwenoude boom, met allemaal viooltjes en narcisjes in de buurt. We praatten wat over muziek en iemand zei dat Blaudzun erg mooie muziek maakt. Had er al weleens van gehoord, maar inderdaad. Ik kan het wel waarderen (de tranen springen in je ogen wanneer je zijn stem hoort, dat wel - maar ik ben sowieso altijd oversentimenteel. Ik moet al bijna huilen als de ene persoon de andere persoon in een debat afmaakt). Maar goed, dat was donderdag, de mooie lentedag - waarop ikje gewoon school had. Gisteren was ik vrij. VRIJ. En na me eerst te verdiepen in 'it used to be love but now it's math' (een heel hoofdstuk over kosten en baten in relaties en hoe je dat uitrekent) en een artikel over rouw vond ik dat de middag van mij was. En dat heb ik zo ongeveer gevierd. Samen met m'n mams naar de Intratuin geweest om plantjes en zaadjes in te slaan. Heb inmiddels alweer een basilicumplantje (in de hoop dattie niet transformeert in bazieligcum). Mijn oude rozemarijn begint weer. En heb maar even oregano, kervel, maggikruid, basilicum, bieslook, tijm en marjolein gezaaid. O wacht, ik vergeet de paprika en de zonnebloemen. Heerlijkheid. (Nu is tuinieren nog leuk. Over een poosje komen mijn grijsgeschilde vijanden, de pissebedden, weer in optocht onder mijn potjes kruipen..*fobisch*). Nu ga ik me de komende twee weken iedere dag vermaken door apathisch naar de potjes te staren in de hoop dat ik groene sprietjes zie.

(raar).