Ineens, uit het niets, begon dit liedje in m'n hoofd te zingen, vanmiddag. Omdat ik me erin herken. Pijnlijk. Pijnlijk.
(Er is niets gebeurd. Ik snap alleen niet waarom ik dingen wil die toch niet binnen mijn bereik liggen. Zouden ze dat wel liggen, dan zou ik aan de verwachtingen moeten voldoen. Volmaakt moeten zijn op z'n minst. En dat ben en word ik niet).
Voor de verandering ben ik een keertje moe. Vannacht vier uur geslapen - omdat gedachten altijd net komen als je ze niet wilt en ze ook niet op commando verdwijnen. (Die aan-en-uitknop.. desperately hoping for that). Misschien is dat de reden van deze blog. Hoe dan ook. Eigenlijk ben ik, ondanks die pijnlijke herkenning, best gelukkig.
Aansluitend op de woorden waarmee jij deze blog eindigde:
BeantwoordenVerwijderenGelukkig maar Elske !
Ik wens jou echt het allerbeste !
O ja, volmaakte mensen bestaan niet. Hiermee vertel ik je vast niets nieuws. Ik weet niet wat jij dan zou willen, maar bij God is niets onmogelijk ! Kijk maar naar het leven van Saulus die Paulus mocht worden. Een groter contrast is haast ondenkbaar. En er zijn meerdere personen bij wie het zo mocht gaan, die ook werkzaam waren of dat nu nog zijn in die ene hele grote gemeente. In 1 Korinthe 12 wordt de vergelijking gemaakt met en worden wij (ik hoop dat ik dat zo mag zeggen) zelfs leden genoemd van dat ene lichaam: het lichaam van Christus. Ieder afzonderlijk, met zijn of haar unieke gaven, vormt een belangrijk onderdeel van dat lichaam.
Misschien ben ik wel weer veels te diep aan het doordenken en is de connectie met jouw situatie inmiddels zoek, maar anderzijds zou het ook zo kunnen zijn dat ik dit niet helemaal voor niets opgeschreven heb. Wij zien lang niet altijd de uitwerking van wat we doen. Toch ben ik ervan overtuigd dat God onze gaven ten goede wilt gebruiken !