Op de één of andere manier voelt m'n hoofd alsof het vol stof zit. Inspiratie? Non. Mooie woorden? Noppes. Spelfouten: Reeksen. Ergernis? Massa's. (Vooral omdat ik druk ben - en druk zijn klinkt net als griep hebben, haast hebben, verliefd zijn. Alsof je eigenlijk in bed hoort te liggen met een thermometer naast je, een koude washand op je hoofd en iemand die lief om je heen loopt om je te vertroetelen - als ziek zijn dus!). Hoe dan ook, druk zijn overleven we wel. En zo mag ik dus vanavond, allerheerlijkst en fijn, een tentamen herkansen. Wie weet nog dat ik maanden geleden over addertjes sprak? Nou. Het was een beste adder. Neuropsychologie is zo niet mijn ding dat ik maar gewoon voor beide deeltentamens een 5.4 heb gehaald. Leuk als je een gemiddelde van een 5.5 moet hebben. Vanavond ga ik een poging doen, maar heb weinig verwachting.
En nu tikt de regen als een malle tegen het raam, moet ik eigenlijk verder met een filmanalyse, maar motivatie is pleiten. En daarom dus nog maar weer een keer een liedje. Niet echt een liedje. Maar een gedicht op muziek. Als je 'm met je ogen dicht luistert en de tekst op je laat doorwerken. Nou. (Ik geef het toe. Zelfs na tig keer luisteren kan ik er nog om janken). Als de mevrouw achter me in de kerk weer vals zingt probeer ik hier maar aan te denken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten