Ik heb me bedacht dat ik wil leren om alle mensen te mogen, of ze nu leuk zijn of stom. Het is veel handiger om het goede in iedereen te zien - zelfs als dat een beetje naïef is. Misschien is de reden wel helemaal niet zo altruïstisch - misschien zelfs wel redelijk egoïstisch, want als ik iedereen straks aardig vind, wie weet, vinden de mensen dat mij dan ook wel (en dat wil ik dan maar weer veel te graag). In de diepten van mijn simpele niet per se onaardige ziel zit nog een hoop onaardigheid verstopt, geloof me.
Maar goed, nu leef ik dus nog in de tijd dat ik nog niet iedereen aardig vind. Eén persoon die ik ooit écht niet aardig vond was een gymlerares. Achteraf gezien was ze denk ik best prima. Maar voor mij toen niet. Je moet je voorstellen, ik was zestien en de grootste gruwelijke ramp in gym. En één van de trauma's die ik me herinner uit die tijd was dat we dus moesten trapezezwaaien - in het kader van: stel dat je toch ooit je leven in een circus in de waagschaal wilt stellen. Maar gewoon trapezezwaaien was niet eng genoeg, nee. We moesten ook een koprol aan die trapeze. (Dat is al best eng, toch? Al zwaaiende koprollen). Maar het werd nog een beetje enger want eigenlijk was dat nog steeds niet eng genoeg, we moesten op zo'n hoge kast (zo'n gymkast, je kent dat wel) gaan staan. Bibberdebibber - ik weet te goed wat hoogtevrees is en ik bedacht me dat ik het wel prima vond maar dat ze op haar hoofd kon staan als ze dat wilde maar dat ik het mooi NIET deed. Dat was best. Maar dan moest ik het aan het einde van het jaar doen. (Dat moest ik echt. Maar leve de moeders die opbellen omdat hun arme zielige dochtertjes hoogtevrees hebben en staan te bibberen op hoge kasten, dochters die geen koprol durven te doen aan een stilhangende trapeze, laat staan op zo'n ding wat een aantal meters boven de grond heen en weer zweefde. Ik sta nog steeds achter mijn 'ik vertik het beslissing'). Maar die mevrouw dus - die me eigenlijk dwong om dat te doen. Nee, die kan ik nog steeds niet uit de categorie 'mensen die ik niet aardig vind' krijgen; ook al is het allemaal alweer jaren geleden.
Over mij bij gym zijn helaas meer leuke verhalen te vertellen. (Of niet zo leuke, zo je wilt). Ik onthou altijd heel veel stomme dingen. Zo ook dat we gingen volleyballen. De juf zei (ik vind het woord juf even leuk, sorry) dat degenen die het écht goed konden apart moesten gaan staan. Zij zouden de basis van de groep zijn. En toen - ik durf het haast niet te zeggen - zei ze: En wie van jullie krijgt geen bal omhoog? Ik had toen natuurlijk nooit een vinger op moeten steken en moeten fluisteren: "Ik". Er waren nog wat anderen ook, maar het getuigt natuurlijk niet per se van het meeste zelfvertrouwen. En zo werden wij, de kneusjes, de zielepootjes, verdeeld over de groepen met ijdeltuiten-met-volleybalcapaciteiten. En toen wandelde ik dus naar m'n groep - ik was de tweede, een jongen met volleybalcapaciteiten stond er al. Hij knipperde eens met z'n ogen. En nogeens. En nógeens. En ik was het echt. Schokkend. Zijn gezicht betrok en hij probéérde nieteens meer beleefd te blijven want hij wilde winnen. Niet een kneusje als ik helpen. Op die momenten wil je liever niet bestaan. Dat zou op die momenten heel fijn zijn geweest. Maar op de één of andere wonderbaarlijke manier kon ik zó niet opslaan met volleyballen dat de andere groepen ze steeds misten en we uiteindelijk iets van tweede ofzo werden. Maar goed, ik bij gym dus. Geen goede combinatie.
En nu moet ik dus nog steeds leren om sommige mensen aardig te gaan vinden.
Ik kreeg al buikkramp toen ik het woord 'gym' las in de titel, bedankt daarvoor hè ;).
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij besta ik alleen maar dankzij de goedheid van andere mensen, dus kan ik niet anders dan de mensen om mij heen liefhebben. Dit mantra herhaal ik in mijn hoofd als ik iemand ontmoet die mij afschrikt, en het helpt. Je wordt er heel lievig van, van binnen.
Oooh, je haalt de trauma's omhoog. Ook ik lag altijd in de clinch met die van gym. Ik had er een hekel aan, werd altijd al gepest op school en gym was natuurlijk de plek bij uitstek om nog eens extra te voelen dat niemand je mag. Ook die juf van mij had het graag met volleybal en voetbal. Beiden waar ik een schurfthekel aan had.
BeantwoordenVerwijderenEn toen ik dus ooit een briefje mee had van de huisarts dat ik niet mocht mee doen met de gymles (ik had iets gekneusd ofzo) toen kwam zij op het geniale idee dat we gingen touwtje springen en dat ik dus wel het touw kon vasthouden en draaien. Nou, ze kon op d'r kop gaan staan, maar mooi niet dat ik dat deed! Dat welles nietes partijtje was zo luid en duidelijk dat het te horen was op het schoolplein zelfs.
Haha gymverhalen... Daar zouden we met z'n allen wel een boek over kunnen schrijven denk ik! ;-)
BeantwoordenVerwijderenMaar eigenlijk is het ook wel fijn om niet iedereen aardig te vinden, want dan zou je ook veel meer vriendschappen hebben en dan heb je minder tijd daarvoor, dus minder diepe vriendschappen en soms is zeuren op mensen gewoon fijn haha.
BeantwoordenVerwijderen