Nu snap ik het, denk ik (lees mijn blog van gisteren). Al ons streven naar geluk is toch maar vergeefs. Dan kunnen we dus beter streven naar ongeluk, want daarin zullen we hoe dan ook niet falen - omdat dat zo makkelijk is. En wie weet ontdekken we in al ons streven naar ongeluk wel geluk, juist omdat we er zo wonderbaarlijk in slagen en omdat geluk net zoiets is als slapen: als je je erop concentreert dat het moet dan gebeurt het niet. Dus stel je voor dat het stoplicht wéér voor je neus op rood springt. Je kunt dan hoogstens denken: Zie je wel. Ik slaag in mijn missie.
En toch is het een gemene wereld waarin streven naar ongeluk stukken beter te doen is dan streven naar geluk.
(Ik sluit nog steeds niet uit dat het boek een stijlmiddel is en niet per se bedoeld is zoals ik het nu opvat, maar ik zie nu ineens ook wel iets in het idee dat zo ongelukkig mogelijk willen worden misschien wel juist geluk tot gevolg heeft - je bent de kramp van het 'ik moet gelukkig worden' namelijk een beetje kwijt. Ik vind het alleen bruut om anderen mee te slepen in jouw 'ongelukkig willen worden,' zoals de beroerde relatie-communicatie die beschreven wordt in het boek).
Anyway, het zijn maar ideeën. En ik hou er wel van om kennis op te doen. Het moment waarop we al onze kennis integreren en zeggen: zo, dit vind ik nu precies allemaal - komt toch nooit. Processen, processen enzo.
Een woord dat hierbij in mij opkomt is 'pessimisme'. Is dat raar? Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe mensen pessimistisch kunnen zijn. Het is toch veel verblijdender om wél te streven naar geluk en als er dan toch ongeluk op je pad komt, daarom te lachen of er een goed gesprek over te hebben met een waardevol persoon? :)
BeantwoordenVerwijderenHaha ja, zul je zien dat je dan maar probeert zo ongelukkig mogelijk e worden en dat je dan niet lukt. Maar ben je dan gelukkig of ongelukkig? :P
BeantwoordenVerwijderen