Gisteren was ik een beetje naar de radio aan het luisteren en ineens kwam Johnny Cash voorbij. Allemensen, ik krijg soms de neiging om flink sentimenteel te worden als ik hem hoor zingen. Gewoon omdat het iets heeft. Niet dat ik altijd alles mooi vind, maar snif. Kweenie.
En nu snap ik ook weer waarom ik bindingsangst heb. (Haha, ja, ik). Dat is waarom mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en mensen met een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis eigenlijk helemaal niet zo verschillend zijn. Kent u de tegenpool van bindingsangst al? Het begint met een v en eindigt ook op angst. (Bah. Al die stomme angsten ook. Wedden dat ik stukken minder zeur over angsten als m'n therapie-vak voorbij is?). Ik herinner me de mevrouw die de persoonlijkheidsstoornissen behandelde nog die riep: Heeenk. Heeeenk. Lamenieindesteek lameniealleeeen. (En zo wil ik niet worden dus he. Zo'n claimerig wicht wat met secondenlijm aan haar liefje geplakt zit en wat naar hem kijkt alsof hij de aaaaaaaaaaaaaaallermooiste is en alsof de wereld zonder hem absoluut niet draait. Vertel mij iets, mannen hebben zonder dat al genoeg verbeelding). Overigens: ik heb geen persoonlijkheidsstoornis voor zover ik weet.
En nu heb ik een tentamen gehad vandaag en het was intensief en eigenlijk ben ik moe en daarom ga ik maar muziek luisteren en belachelijk lange zinnen formuleren omdat eindeloze zinnen wel wat hebben en verder nu ja nou niks.
Als je bindingsangst heb, denk ik niet dat je zo wordt nee :P
BeantwoordenVerwijderen