Het is weer over.
Gelukkig ook maar. En volgens mij was ik vooral diep vanbinnen hartstikke kwaad op mezelf. Maar anyway, ik ben niet chagrijnig meer. Ik heb zelfs weer een mooie sollicitatie voor de stage de deur uit gedaan. #4. Pas twee afwijzingen gehad, dus we gaan vrolijk verder.
En wat ik nog even wilde zeggen en wat ik dus eigenlijk ook wel heel grappig vind is dat ik nu dus onderzoek doe (jawel) naar ruminatie. (Ik lig in mijn bedje stil te rumineren, zo. Of (deze is gejat) als iemand aan je vraagt: "wat ben je aan het doen?" dat je dan zegt "ik zit hier heerlijk te rumineren"). Ruminatie is dat je continu terug blijft denken aan iets, in mijn geval gaat het om relatiebreuken. Je blijft maar denken aan die leuke partner (ja, hij heeft je gedumpt, maar als je nou die ene keer niet zo hard je neus had opgehaald.. nou..). Op die manier. En dan blijf je daarbij ook maar denken aan hoe jij je voelt. (Ik ben er nog stééds niet overheen. Boehoe). En als iemand dan tegen je zegt "hee joh, die gast is dat allemaal niet waard en je moet er eens overheen komen (dat soort dingen)" dan ontplof je, want je was juist zo heerlijk aan het rumineren. En dat is dan dus ook meteen een leuk kenmerk van rumineren: Je kunt (denk je) en wilt je problemen niet oplossen. En daarom blijf je maar stilletjes in je hoekje rumineren. Omdat je nog een béétje een band met die persoon hebt dan. En omdat de confrontatie met de realiteit misschien een forse dreun kan zijn. Althans, daar ben je van overtuigd. (Niet fun dan dat ruminatie weer tot angst en depressie kan leiden of dit erger kan maken, maar hoe precies is niet zo duidelijk omdat het een kip/ei verhaal is. Beginnen mensen nou met rumineren als ze depressief zijn of worden ruminerende mensen depressief?). Ruminatie komt veel voor als mensen iemand door de dood hebben verloren. Maar dus ook na relatiebreuken. En ergens kán het wel herkenbaar zijn. Ik heb nul relatiebreuken (hoera, dat wil ik zo houden). Maar ik herken wel dat ik eindeloos over een situatie bleef denken (écht eindeloos) omdat ik er niet aan wilde maar ik moest wel en toen ik m'n blik op iets anders ging richten ging het zoveel beter, zoveel beter dat ik er nu geen seconde meer aan verspil. Maar ik heb dus wel bijna twee jaar zitten rumineren he. En ik was er nog aan gehecht ook. Ik denk daarom ook nog steeds dat je gedachten je beste vrienden en je ergste vijanden kunnen zijn. Soms alletwee tegelijk.
Haha wat een geweldig woord als je dat steeds vaker gaat zeggen :P Maar ehm ja, ik herken het wel. Doet me een beetje denken aan dat het soms ook fijn is, heel stiekem, om een beetje te zwelgen in zelfmedelijden.
BeantwoordenVerwijderen