Toen ik twaalf was las ik romannetjes omdat ik de kinderboeken wel een beetje had gehad, vond ik. Op een dag kwam ik uit school en was de serie waarin ik aan het lezen was, verstopt. (Achter de handdoeken, in de kast). Niet omdat die serie nou zo verkeerd was of expliciet of gewelddadig of seksueel getint of wat ook. Maar ik was twaalf en m'n moeder had van iemand gehoord dat meisjes van twaalf die boeken niet moesten lezen. Die hoorden nog onschuldige Jip en Janneke-boeken te lezen (vooruit, iets moeilijker).
Ik heb gezeurd, kreeg m'n zin en las die boeken uit.
En gisteren was ik bij m'n zus en toen trof ik een map aan met gedichten van een heel veel jongere mij. Die volgens mij maar beter niet van die romannetjes had kunnen lezen, want het waren vreselijk sneue gedichten over onbereikbare geliefden. Misschien had m'n moeder die boeken toch maar in de kast moeten laten liggen. Als je twaalf bent en zulke gedichten schrijft.. (Wist ik veel dat m'n zus ze bewaard had. Het was een schok!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten