Vorige week las ik in twee dagen (ik lees te snel want ik vergeet alles meteen weer) het boek 'teveel mens, te weinig dier'. Het kwam er in dat boek op neer dat veel intelligente mensen teveel nadenken over dingen en daarom best neurotisch kunnen zijn. Pfoe, ik vond dat een opluchting, want ik ben hartstikke neurotisch (iedereen irriteert zich aan mij). Maar toen ik wat verder ging lezen, ging het vooral over hoogbegaafdheid enzo en dat is leuk natuurlijk - maar toen voelde ik me ineens buiten de boot vallen. Okee, ik ben intelligent als het op taal aankomt. Bovengemiddeld. Maar zodra het over rekenen en ruimtelijk inzicht gaat, wordt het een compleet ander verhaal. In groep 8 scoorde ik een stuk onder het gemiddelde wat mijn wiskundigheid betrof. Op IQ-testen ben ik altijd gemiddeld. Gewoon. Omdat cijfers en ik een slechte combinatie is en ruimtelijk inzicht en ik een natuurramp. (En misschien ook omdat ik barstende faalangst heb, maar dat nog steeds eigenlijk niet toe wil geven).
Maar goed, dat boek dus en intelligente mensen. De moraal van het verhaal was dat we eigenlijk hier op aarde zijn om wat rond te lummelen en 'laat niemand je iets anders wijsmaken'. Het is natuurlijk wel een lekkere gedachte, die op zijn tijd ook nog best van pas kan komen - soms even lekker rondlummelen is niet zo verkeerd. Maar ik vraag me af of, als iedereen gaat rondlummelen (stel je voor, bij ieder muurtje staat wel iemand te hangen, iedereen drinkt eindeloos koffie en blijft uuuuuuuren in bed liggen en en..) hoe dat er dus uit zou zien. (Okee, ik gaf net al een beetje het antwoord). En het boek gaf een blaatverslag over de 'Theorie van Niets'. Er is niets. En het leven is zinloos enzo. En dat zou heerlijk moeten zijn. Maar als je iets een theorie noemt, moet je niet daarna ineens gaan impliceren dat die theorie hartstikke waar is. (Theorieën zijn volgens mij meestal 'voorlopig waar'; waar totdat er iets beters is ontdekt). En voor mij hoeft dit nieteens voorlopig waar te zijn. Maar - wie ben ik? (Soms is het inderdaad wel verdraaid lastig om continu te denken over zingeving enzo. Want ik ben me er aldergruwelijkst van bewust dat ik zingeving meestal niet uit de goede dingen haal en ook niet uit de dingen die nou zo blijvend zijn.. Met depriheid tot gevolg, zo af en toe, want zandkastelen bouwen is een rotkarwei met die zee die ze steeds wegspoelt - en als de zee het niet is, is het de regen wel *waarom heb ik nu een associatie met de drie biggetjes waarbij de huisjes van biggetje 1 en 2 werden weggeblazen door de Grote Boze Wolf? De oplossing is om gewoon huisjes - beter dan kastelen - van steen te bouwen*).
Afijn, omdat iets, als zingeving dus, een beetje heel erg lastig is, wil het niet zeggen dat het niet bestaat, toch?
Nou dan ga ik er voor het gemak maar ook even vanuit dat ik superduperintelligent ben! :D
BeantwoordenVerwijderen