Ik voel me een beetje een therapeut. Als mensen nu langskomen met iets als 'het wordt ook nooit wat met mij,' dan denk ik meteen aan cognities die niet kloppend zijn en die eens hard aangepast moeten worden. Cognitieve therapie is echt best leuk. Maar gedragstherapie..
Ik voel me dus ook een beetje stom. Want we snappen allemaal de klassieke conditionering - nu volgt een uitleg voor dummies. Je neemt een meneer, een bel, een bak voer en een hond. De begerige blik van de hond ontwaart het voer en voila, hij kwijlt - omdat hij, als hond zijnde, daar goed in is als hij eten ziet (misschien is hij er in het algemeen ook wel goed in, dat zijn kinderen ook). Nu doet de meneer iets leuks. Hij pakt een bel, tingeling, en tovert daarna de voederbak tevoorschijn. En als de meneer dat een paar keer (of heel vaak, afhankelijk van de eigenwijsheid, dan wel leergierigheid van de hond) gedaan heeft, begint hondjelief niet pas te kwijlen als hij de voerbak ziet, maar begint hij bij het getingeling al te kwijlen. Nou, dat is klassieke conditionering en wees maar blij dat je die hond niet bent. Want er zijn ook dingen met aan en afleren en stroomstoten en omgevingscues enzo. En contraconditioneren - dat je iemand iets aan en weer af kunt leren door iets anders te proberen, als een jochie bang maken voor ratten en dan met snoepjes die angst weer afleren. En er zijn ook nare afkortingen als voorwaardelijke prikkels en onvoorwaardelijke prikkels en responsen en stimuli en positief en negatief en. Dit is niet meer voor dummies. Dit gaat zelfs mij een beetje boven de pet. En daarom voel ik me een beetje stom. Vannacht droom ik vast over kwijlende honden. En als die honden niet voorbij komen kwijlen, wie weet komen dan de ratjes van Skinner wel tevoorschijn, ook al moet ik dan het hoofdstuk over operant conditioneren nog lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten