Hoe word je normaal?

En wie bepaalt wat normaal is?

Ik geloof dat het mij ontbreekt aan een voorraad software in mijn hersenen die me vertelt hoe ik me altijd moet gedragen. Op de één of andere manier weet ik vooral altijd goed hoe dat niet moet. Lang heb ik gedacht dat ik anders was dan iedereen. Er waren normale mensen. En ik was dat niet. Want niemand begreep mij. (Stel je dramatische uitdrukkingen en gebaren voor).

Ik weet niet hoe dat zit. Schijnbaar is het zo dat iedereen, als er een onderwerp besproken wordt, in een bepaalde richting denkt. Maar bij mij gaat het floep. Associatie. Floep. Volgende associatie. En dan een opmerking. Maar de mensen zijn de link kwijt. Want datgene wat ik zeg heeft schijnbaar geen enkele relatie met datgene wat eerder gezegd is. Blijkbaar teveel knopen in het netwerk. Teveel stappen genomen.

Op een bepaald moment werd ik het zo zat dat mensen áltijd fronsten als je iets zei. Of je vreemd dazig aan bleven kijken omdat ze het niet begrepen. Toen besloot ik dat de maat vol was. En het slimmer was om dan maar gewoon helemaal niets meer te zeggen. Omdat toch niemand het begreep. En omdat het waarschijnlijk inderdaad onzin was. (Maar waarom. Waarom kom ik op onzin uit en is datgene wat alle anderen zeggen wel normaal?). Zo werd ik redelijk rustig en stil. Dat was veilig.

Maar toen bleek dat rustig en stil zijn ook niet geaccepteerd wordt. Dat is equivalent van saai. En daarom komt er een moment waarop je weer gaat praten. En je onzin weer gaat spuien. Hoi wereld. Hier ben ik. En ik kraam onzin uit. (Ik weet het zelf heel goed. Maar als je het tegen me zegt word ik toch boos). Zo heb ik nu ontzettende zin om 'wordt ik' te schrijven. Maar spellingregels. Spelfoutenhaat. En wat voegt dit toe? Is het relevant? Zo totaal niet. Mijn gedachten zijn een van waterlelieblad naar waterlelieblad springende kikker die af en toe bijna verzuipt. (Ik weet niet of dat kan bij kikkers - maar wie weet verander ik er ooit nog eens in *krankzinnige gedachte*).

Het voordeel van mijn enorme voorraden onzin is dat het betekent dat ik wat dan ook niet meer zo snel onzin noem. En dat, ook al begrijp ik dingen niet, ze niet per se stom hoeven te zijn. Of niet waar. Want mijn verstand bepaalt niet wat waar is. Misschien is dat dan een eigenschap die me van pas komt in het psycholoog zijn. Hoi. Je bent niet raar hoor. Ik vind je niet gek. (Ik krijg het ook maar niet voor elkaar om mensen echt raar te vinden. Zelfs al doen ze heus een beetje maf - erom lachen kan ik dan weer wel. Gemeen).

Ik ben dus niet zo normaal. Hoe word ik dat? Of word ik het maar gewoon niet, omdat niet-normaal zijn, hoewel niet geaccepteerd, soms ook wel voldoening geeft?

*warrige blog. Wijt het nog maar aan mijn ziekgeweestzijn :)*.