Vakantie.

Vakantie is..

Veel slapen. Brieven schrijven. Alle tijd hebben om te bloggen, maar geen zin. Vogeltjes en uiltjes haken (omdat ze lief zijn en omdat het leuk is om te doen en omdat ik het begin te snappen). En me vervelen. Wat een onzin hè. Dan heb je zeeën van tijd en dan weet je gewoon niet waar je ermee heen moet. En normaal kom je het altijd tekort. Het rare aan mens zijn denk ik: altijd datgene waarderen waar we weinig van hebben. Of datgene wat buiten ons bereik ligt.

Where you invest your love..

.. you invest your life. Zoals in het liedje Awake my soul van Mumford and Sons.

En nu zit ik daar dus over na te denken hè - en ik heb zoveel mooie boeken gelezen waarin men eindeloos op elkaar wacht. Natuurlijk wordt dat wachten altijd beloond en worden ze alsnog samen oud en gelukkig. Ergens vind ik het een heel nobel streven en ik ben er ook van overtuigd dat er mensen zijn die de moeite van het wachten meer dan waard zijn.

Maar ik, voor mezelf, zou dan te graag de garantie willen hebben dat wachten ook beloond wordt, want dat hoeft natuurlijk niet, het kan zelfs heel dramatisch níet beloond worden. Desondanks vind ik het wacht-idee hopeloos romantisch en mooi en alles.

Ik denk nog steeds teveel dat het leven een roman is en dat er wel ergens iemand is die er hoe dan ook voor zorgt dat het een mooi verhaal wordt. Heel, heel soms heb ik even zo'n lichtflitsidee als ik zo'n boek lees en denk: Dit is geen realiteit. Maar eigenlijk voelt het nog steeds alsof het dat wel is.

Illusies, illusies. Dus.

Christmas songs I like #2

Net voor de kerst.

Het is zo verschrikkelijk raar dat je even helemaal niets hoeft. Alleen maar uitslapen en boeken lezen (en m'n eerste gehaakte uiltje afmaken - die eruitziet alsof hij een sok is die je aan de haard kunt hangen en dus redelijk misvormd is). En vanmiddag cupcakes maken voor kerst. (Eigenlijk is dat maf. Ik eet bijna nooit zoete dingen, je maakt me sneller wakker voor chips dan voor snoep, maar cupcakes máken vind ik dan weer heel erg leuk!). En ik moet even zeggen dat haken heel erg therapeutisch en ontspannend werkt. Zeker het pietepeuterige beestjes haken, want je moet wel zo hard tellen dat je geen tijd meer hebt om aan andere dingen te denken. Ik ben trouwens verschrikkelijk verstrooid de laatste paar dagen. Ik vergeet wat ik mensen heb gesmst - en natuurlijk heb ik mijn outbox gewist- en ga ze daarna dus maar weer spammen met de vraag wat ik ook alweer had gestuurd en ik stuur mensen compleet de verkeerde richting op als ik naast ze in de auto zit en denk de weg wel te weten (niet dus). Verder was onze waterleiding gesprongen zaterdag en heb ik van 10-3 met een gezicht als een oorwurm naar buiten zitten staren naar gravende mannetjes die ik het allerliefst plat wilde knuffelen zodra we weer water hadden. Je kunt geen thee zetten. Niet naar de wc. Niet douchen. Geen tanden poetsen. Heel vervelend. Stelletje verwende westerlingen die we zijn. Ik heb de man maar niet geknuffeld trouwens toen het water weer werkte, niet iedereen houdt ervan. Maar ik wel. Dat wilde ik ook maar weer even zeggen.

Hearts (en haakboekjes).

Ik schrok pas toen ik m'n kamer had opgeruimd en eens om me heen keek. Ik zou overweldigd moeten worden door recordhoeveelheden liefde geloof ik. Want zonder het me te realiseren (echt niet) heb ik gewoon belachelijk veel hartjes overal. Ik denk (en eigenlijk weet ik dat wel zeker) dat ik hartjes gewoon HEEL ERG LEUK vind. Maar goed, kijk eens hoe schrikbarend hartverwarmend mijn kamer is.

Note #1: Ik moet m'n fotolijstjes nog opvullen.
Note #2: Ik moet óók onze nieuwe haakboekjes even laten zien, want na vijf tassen voor mezelf wil ik wel eens iets anders en nu ga ik dus beestjes haken. (Benieuwd hoe hard ik daarvoor moet mopperen). Dus even heel erg offtopic een foto van onze nieuwe boekjes erbij.
Note #3: Van m'n moeder kreeg ik een medaillon voor m'n verjaardag. (Ik ben hopeloos romantisch geloof ik en ik vind het dan ook heel erg tof. Ik weet alleen, net als bij de fotolijstjes, nog niet wat erin moet, dus ik heb maar wat regels uit liedjes uitgeknipt en erin gepropt). Het hartje erna (roze, ik lijk wel een meisjemeisje wat ik denk ik ook wel ben) heb ik ooit eens zelf gemaakt en opgevuld (zomer 2010 geloof ik).
Note #4: Het wit/rood geruite kussentje is een handwarmkussen. Toen ik, iets minder dan een jaar geleden, eens flink aan het dippen was en het flink koud had, kreeg ik die van een vriendinnetje. Valentijnscadeautje.
Note #5: Het laatste hart is een hart wat ik voor m'n verjaardag kreeg waar lavendel inzit. *I like*.

Ik vind je lief.

De prins wil niets liever dat wanneer Doornroosje wakker wordt en zijn brieven heeft gelezen - iets zegt als: Ik vind je lief. En dat is precies wat er gebeurt na die honderd jaar. Ik vind je lief, schrijft ze.
Eigenlijk zouden we dat met z'n allen moeten doen. Ik vind je lief zeggen tegen iedereen die we heel erg of maar een klein beetje lief vinden. (Maar dat durf ik niet, want straks vinden de mensen het helemaal niet fijn dat jij ze lief vindt en vinden ze jou eigenlijk stomvervelend - daar had Doornroosje geen last van na honderd jaar snurkoverlast).

(Mijn hoofd raast en dolt en lijkt op een tornado bij middernacht, want vandaag was een lange dag).

En we cupcaken er maar op los..

Ook al is dat dan geen woord! En ik heb hele fijne Fairtradecadeautjes gehad, which I like! :)

Letting you let go.

(fragment)
Standing, standing in the doorway
I don't wanna hear a sound
If you gotta then go now

I'm saying it's now or never
I'm saying it's now or never
I'm not gonna wait forever
I don't wanna feel
So let go
It's now or never

I don't hurt forever
I don't hurt forever 

De sneeuw en ik.

Ik hou dus echt van sneeuw. Zaterdagochtend heb ik met m'n nichtje een eind gelopen - en het was sprookjesachtig. Alsof de hele wereld stukken mooier is als er maar sneeuw ligt. Ik kon ook haast een soort van euforisch gevoel niet onderdrukken toen die sneeuw nog naar beneden dwarrelde, vrijdag.

Ik weet niet of meer mensen dat hebben, maar ik heb het dus met beslagen ruiten ook altijd. Dat ik er het liefst iets op wil schrijven of tekenen. En dan het liefst hartjes omdat ik die tenminste kán tekenen - en om geen enkele andere reden. Maar daar dacht onze buurman anders over toen ik vrijdag de krant ging halen - die er nog niet was - en een paar hartjes op m'n autoruiten in de sneeuw tekende. Geen commentaar.

Ik vind het altijd prima te handelen als ze zeggen dat het weer gaat dooien 'want volgende week, dán wordt het pas echt koud en dan blijft het koud'. De weerman is mijn vriend, dan. En dan durf ik ook de gordijnen wel open te doen als ik het al hard hoor regenen - hoe moeilijk ik het ook vind om het geweldige sprookjeslandschap te zien verdrinken in een bui van hebikjoudaar. Sneeuwpoppen proberen moedig stand te houden. Dat soort visioenen. Maar ach, de weerman belooft dat het weer gaat sneeuwen en vriezen dus, wat geeft het. (Maar noem het woord 'dooi' niet te vaak, het heeft een vervelende bijklank).

En dan check je vol enthousiasme de weerberichten, want het wordt weer koud en..
het enige wat ze in de voorspelling hebben is een westenwind en een hoop regen en kou - maar niet die heerlijke tintelende vrieskou en ook geen sneeuw. Nu weet ik ook weer wat ik níet leuk vind aan de winter: kale bomen, regen, grijs, grijs, grijs en somberheid. O ja - en de westenwind. Kom zeg, oost is leuker. (Maar die wind zou wel stom zijn om naar mij te luisteren).

Saturday morning..

Omdat het het allerheerlijkst is om het bos in te gaan en veel foto's te maken :).

Kom hier, dan krijg je een hug.

Volgens mij ligt het aan het weer ofzo - het staat zo allerongelofelijkst mooi en hard te sneeuwen en het is stil buiten en de weg is wit (dus overal is het adembenemend rustig en ik vind niets zo fijn als dit soort dagen) en ik luister kerstliedjes en ben een tikje gefrustreerd omdat ik bezig ben met een essay en informatie zoek over de verweekte hedendaagse westerse mens die niet tegen z'n verlies kan. Puntje twee van frustratie is dat de chocolademelkzakjes op zijn, maar ik troost me met cappuccino met koekkruiden. Maar het is dan weer heerlijk als je met sportsokken in je schoenen (met dit weer mag dat) naar de brievenbus sjokt, de sneeuw knerpt en de postbode brengt een mooie brief. En het is ook heerlijk als je jezelf een beetje euforisch voelt, gewoon omdat het sneeuwt en omdat 'do you hear what I hear' (zie gisteren) zo mooi is. Zo mooi dat je iedereen wel wilt knuffelen want het was zo lang geleden dat een liedje je dat gevoel kon geven. Dus. Kom hier, dan krijg je een hug!

Christmas songs I like #1.

En dan stuiter je op een heel gewone donderdagmorgen naar beneden (eigenlijk stuiter je niet, want het is ochtend en het is vroeg). En dan, je kijkt uit het raam en je ziet.. sneeuw.

Je wilt niet weten hoeveel ik van dit soort weer houd en hoe hard ik ervan geniet. Laat er maar veel sneeuw vallen morgen, als ik binnen knus en warm aan mijn essay zit te werken.

En voor iedereen die van kerstliedjes houdt: Ik had deze al een paar keer geluisterd toen ik me gisteren ineens realiseerde dat hij echt MOOI is. Touching. Zeker als je 'm een paar keer heel hard luistert! (Ziedaar, op de achtergrond een lantaarn met sneeuwvlokken. Beter kan toch niet?)

De stapel groeit.

Van tassen welteverstaan. Heel stom, omdat ik haken zo leuk vind, heb ik eigenlijk gewoon veel te veel tassen nu. (Vrouwendingetje?). En daarnaast, ik heb na een jaar en twee maanden 'Les Misérables' nog steeds niet uit. Maar ik heb wel weer een reden om door te lezen, omdat binnenkort een nieuwe film ervan uit schijnt te komen.

Nerd. En een interessant onderzoek.

Misschien moet ik het maar gewoon toegeven. Ik irriteer me altijd mateloos aan mensen die hun hoge cijfers op facebook gooien - maar zelf doe ik het ook. Waarschijnlijk omdat ik maar heel af en toe echt hoge cijfers haal en meestal redelijk middelmatig (lees: ik haal zeventjes) ben. Maar nu, nu moet ik het weer even van de daken schreeuwen, want al mijn overdreven zelfonthulling (over hoe mijn 'ik vind het belangrijk hoe mensen over me denken' me tegenwerkt als ik therapie geef) en dergelijke heeft er maar mooi voor gezorgd dat alle sessies therapie geven bij de Douwe Egberts in een schijnbaar wel prima verslag hebben geresulteerd, want ik heb voor het eerst in m'n leven helemaal zelf een.. 9 gehaald. Nerdy nerdy me, maar ik ben er zo blij mee. (En toch blijven mensen die met hun cijfers smijten irritant. Heel erg irritant).

Ik heb nog een onderwerp waar ik weleens over wil schrijven. Een tijdje terug was er in 'liefs uit' van de KRO een christelijk stel wat absoluut geen seks voor het huwelijk wilde. Wat ze vooral zeiden was 'dat het niet mocht van hun geloof'. Ik denk zelf dat het prima is om die keuze te maken (misschien wel meer dan prima) maar dat het dan wel heel belangrijk is om over argumenten na te denken - want met alleen het idee 'het mag niet van mijn geloof' maak je denk ik niet per se heel veel indruk, zeker omdat de meerderheid niet snapt waarom God zou willen dat je dat niet doet terwijl je er iemand geen kwaad mee doet. Maar het grappige is dus dat het blijkbaar toch positieve gevolgen heeft - en er dus toch meerdere argumenten zijn dan alleen 'het mag niet van mijn geloof'. God (waarvan ik geloof dat Hij bestaat en meerdere lezers waarschijnlijk niet) heeft dit niet verzonnen om ons te pesten.

(Overigens, eerst een paar dingen: #1: ik denk dat de waarde die het huwelijk in christelijke kringen heeft, minder is in seculiere kringen - maar ik weet niet of het percentage echtscheidingen nu echt zoveel verschilt. Eigenlijk wordt het huwelijk dus als een soort van veilige omgeving gezien. Ik denk dat je dit in je achterhoofd moet houden, want het idee van 'als je elkaar zat wordt ga je gewoon uit elkaar' is in christelijke kringen minder aanwezig. Dat is niet stom, dat is trouw, ook als het niet makkelijk is. (*note: ik kan me voorstellen dat er situaties zijn waarin mensen die keuze wel moeten maken én ik heb er zelf geen ervaring mee, dus neem me mijn uitspraken niet kwalijk*). #2: veel christenen zullen het 'wachten' waarschijnlijk onzin vinden en het is een illusie om te denken dat de meeste christenen dat doen. Sommigen zullen de schijn ophouden maar toch. Geloof er dus maar niet in dat dit zo is. #3: ik ben vriendjesloos dus ik kan heel makkelijk moralistisch doen en lopen oordelen over wat goed is en wat niet, maar dat doel heb ik dus niet. Ik wil meer wat gedachten delen en proberen aan te tonen waarom denkbeelden soms niet zo gek zijn als ze lijken; dit betekent niet dat ik wil dat anderen zo gaan denken als ik - maar een beetje begrip is altijd wel fijn. En okee, ik hou er gewoon van om een hoop gedachten te spuien).

Ik weet eigenlijk niet of het expliciet om het huwelijk gaat, maar in het tijdschrift voor familiepsychologie (zo heet dat blad echt, maar dan in het Engels) hebben ze in 2010 een onderzoek gepubliceerd wat aantoont dat wachten met seks zorgt voor betere uitkomsten van de relatie. Grappig, omdat eigenlijk verwacht werd dat het juist heel belangrijk is om elkaar op alle gebieden te leren kennen en dus ook op dat gebied - zodat je dán kunt beslissen of je echt met elkaar verder wilt. Heel specifiek werd uiteindelijk gevonden dat hoe langer een stel wachtte met seks, hoe beter het was voor de kwaliteit van seks later, maar ook voor communicatie in de relatie, tevredenheid met de relatie en de waargenomen stabiliteit van de relatie als het stel al getrouwd was (hierbij werd gecontroleerd voor verschillende variabelen, als onder andere religie) en dan bleek het zelfs nóg zo te zijn. Het gaat dus niet specifiek om wachten tot het huwelijk (zover ik het eruit kan opmaken, al lijkt een Nederlands artikel in 'De Psycholoog' dit wel te suggereren) maar het schijnt beter te zijn om andere dingen als 'een goede communicatie' de basis van je relatie te laten vormen. Overigens, mocht je toegang hebben tot de artikelendatabase: het artikel heet: Compatibility or restraint? The effects of sexual timing on marriage relationships, door Busby, Carroll & Willoughby. Kun je het nog eens nalezen als je het interessant vindt :).

*Ik hoop dat jullie inzien dat dit meer een gedachtenproces is dan een middel om iemand ergens van te overtuigen. Ik heb ook niet de intentie om te oordelen of iemand ergens mee te kwetsen.*

Later.

Ik realiseer me weer eens hoe ontzettend ik gefixeerd ben op dingen waarvan ik wil dat ze in mijn leven gebeuren. Personen, dingen, leven. Ik weet niet of iemand dat herkent, maar dat je zo bezig bent met het idee dat als bepaalde dingen in je leven gebeuren je dan belooft gelukkig te zullen zijn. (Zó gelukkig ben ik dan).

Maar al dat gedenk aan later is zo funest want daardoor vergeet je het hele nu en als je je hele leven later blijft najagen wat heb je dan? Een leeggelopen zandloper? En stel dat je de dingen bereikt die je graag wilt. Misschien is het wel helemaal niet zo mooi als je jezelf altijd voorstelde en krijg je de soort van vervulling die je zoekt nog steeds niet. En moet je weer iets anders najagen. Altijd maar weer.

Het lijkt de wind in de herfst wel.

De vragenlijst, de vragenlijst.

En voor al diegenen die pas zo lief waren om mijn vragenlijst wel in te willen vullen:

link - (Deelnemen aan onderzoek, klik hier. Dan vind je mijn vragenlijsten waar ik uuuuuuuuuuuuuren aan gemarteld heb!). Wel belangrijk is dat alles naar waarheid wordt ingevuld, omdat ik anders nog niks over de resultaten kan zeggen :).

De verjaardag van de boskrekel.

Deze was bedoeld voor brievenaanvanalles(.blogspot.com). Maar ik vind 'm zo leuk dat ik 'm hier ook maar even plaats *verjaardagscadeautje*. Geschreven door vriendinnetje E., alias de Eekhoorn. Je kunt denk ik wel zien dat we allemaal nogal van Toon Tellegen houden! En ik was nogal ontroerd door het liefheidsgehalte van deze brief :).
--

Beste boskrekel,

De lichten doven, de avond valt, sterren ontwaken en hangen vol overgave te schitteren aan de donkerblauwe hemel, en de volle maan werpt haar licht en schijnsel over de hele wereld. De wereld. Een soort magische wereld (onder medewerking van het toverstafje van Tinkerbell). Het vuurvliegje en de gloeiworm stralen als nooit tevoren en alles en iedereen is op jou gericht, beste boskrekel. Welkom op jouw feest!

Iedereen is er. Behalve misschien de mol en de aardworm. Maar die graven vast een gedragen en somber lied, ter ere van jouw feest. Iedereen danst en maakt muziek op de meest mogelijke manieren. Omdat jij daar zo van houd, beste Boskrekel.

Eenzaam verscholen onder een braamstruik knispert de Egel met de blaadjes onder zijn voeten. Even verderop klinkt het geruis van de olifant die zojuist uit de boom valt op dit moment. De kolibrie zingt een vrolijk feestlied. Het overduidelijke gesmak van de beer die alvast zijn tanden zet in een geweldig grote, zoete roomtaart, het tandengeklapper van de verkleumde pinguïn, het krassen van de kraai. Iedereen draagt op zijn of haar manier bij aan dit geweldige feest. In perfecte harmonie.

In het middelpunt van dit alles sta jij, beste Boskrekel. Stel je eens voor. Het middelpunt van de belangstelling en alles draait om jou, omdat jij vandaag het allerjarigst bent vandaag. Sierlijk en nog statiger dan altijd sta jij daar te glimmen. 

De Gazelle en de Baboon dansen samen op een vrolijk deuntje van de nachtegaal, terwijl Kiza en de Kameleon oog in oog een ontroerend moment doormaken. De Eekhoorn en de Mier vinden elkaar nóg aardiger dan normaal en werpen af en toe een blik op de schitterende koningstijger die speciaal voor deze dag zijn strepen nog wat bijpoetst. Kijk achter je, beste Boskrekel, en zie de Baboesjka dansen met de ijsbeer. Arm in arm. De Arend en de vlinder vliegen vleugel in vleugel en zelfs de wesp is er. Met een knoop in zijn angel, zodat hij niemand per ongeluk zal steken.

Het is een koude novemberavond, maar dat geeft niet. Want jouw voorkeur gaat uit naar kou, beste Boskrekel. Bovendien voelt alles warm en vredig op dit feest. De kruinen van de bomen maken een diepe buiging voor jou, Boskrekel, de rivier stroomt hartstochtelijker dan ooit en de maan… Daar zijn geen worden voor.
Enkel bewondering blijft over, beste Boskrekel. Verwondering van jouw kant over dit prachtige droomfeest, want begrijpen zal je het nooit.

Verwondering van onze kant, om wie jij bent, lieve Boskrekel. We zwemmen en dansen in onze eigen tranen van ontroering, werpen vertederende blikken naar jou, hebben de mooiste en meest geniale taarten ooit gebakken, de spin weeft zijn mooiste web tussen de slingers die de meest uiteenlopende kleuren en vormen aannemen. Dit alles. En dat is nog niet alles. Want jij verdient het allerbeste!!

Een waarderende en hartverwarmende knuffel van ons allemaal.

22.

Het is de laatste dag dat ik 22 ben - dus ik moet eigenlijk wel iets bijzonders bloggen. Probleem is: Ik heb niets te vertellen. Eigenlijk. Maar wel:

1.) Dat mijn weekend heerlijk was. Zaterdagavond naar Zingkring geweest. Dat klinkt misschien een beetje oubollig, maar het is heerlijk. Met z'n heel velen liedjes zingen met begeleiding - en het klinkt gewoon echt goed en het is mooi. Zeker nu ze voor het eerst iets van percussie erbij hadden. Me likes.

2.) In de spits naar huis reizen is een rampenplan. Ik had college tot 17.00 (maandag is mijn enige collegedag omdat ik de master doe en de rest van de week is gereserveerd voor thesis/stage, net datgene waar je op dat moment mee bezig bent). Afijn, ik had vanmorgen al college gehad over Trauma (veel over WO-II en welke gevolgen het voor een gezin kon hebben als een gezinslid in een concentratiekamp had gezeten; het was echt wel interessant). Toen een afspraak voor de thesis - we zijn weer helemaal op de goeie weg gelukkig en misschien kan ik heel snel al wel een mooie nieuwe link plaatsen, hier. En daarna nog even vragenlijsten aangepast en nog een college gevolgd.
En toen naar huis. Eerst sta je dan gezellig met de bus vast in de stad en dan mis je de trein en dan haal je de volgende trein wel ruim. Die rijdt gelukkig door zodat je de aansluiting wel kunt halen. Maar o, o, dan moet die trein toch verdraaid wachten voordat hij het volgende station op mag en mis je wéér je aansluiting. Redelijk chagrijnig en moe word je daarvan.

3.) Misschien moet ik op zoek naar een baantje-voor-een-half-jaar. Tenzij een lieftallige psycholoog met een psychologenpraktijk hier in de omgeving dit leest en me wel als sympathieke stagiaire wenst - maar gezien alle onzin die ik hier geblogd heb betwijfel ik dat. (Ik begin het woord 'bezuinigingen' toch zo te haten hè).

4.) Soms zie je ineens iets moois.

Verrassing.

En dan kijk je door het raam en dan zie je ineens dit. (Een beetje wazig wel, omdat je door het raam kijkt, maar toch..)

Drama's.

Je mag van de mensen niet te negatief over jezelf denken en al he-le-maal niet denken dat als jij iets doet alles misgaat. Dat mag dus niet.

Maar het is wel zo. Allereerst wil ik mijn oplettende bloglezers bedanken die even voor de grap naar de vragenlijst van mijn onderzoek gingen en zo lief waren om even te melden dat ze er niet bij konden. (Minder oplettende bloglezers: die blog heb ik alweer verwijderd). Ik ging dus mailen met m'n begeleider of dat de bedoeling was of niet. Dat bleek niet zo te zijn en ik moest maar even uitzoeken wat er aan de hand was.

Nou. Veel te veel. Op zich was dát probleem misschien wel eenvoudig op te lossen. Maar ik was weer eens eigenwijs, een tijdje terug. De man zei tegen mij dat ik een meneer van de uni moest mailen voor een netquestionnaires-account. Maar ik, betweterig, bedacht me dat een studentaccount ook wel kon en die had ik dus aangemaakt. Twee volledige dagen bezig geweest om alles maar dan ook alles in te voeren. En toen na een hoop feedback weer heel veel dingetjes veranderd: regelafstanden enzo.
En toen kwam ik er vandaag, ineens, o shock, achter dat ik wel resultaten per vraag kan zien, maar niet per participant. En ook al is het allemaal zwaar anoniem enzo, ik MOET resultaten per participant hebben, want anders kan ik er niet mee SPSS'en. Dus ik heb een mail geformuleerd.

En een kwartier gewacht. Ik durfde bijna niet tegen die man te zeggen dat twee weken werk zo'n beetje voor niets was. Afijn, ik geloof dat hij er niet heel blij mee was (zachtjes gezegd) maar hij was ook niet boos. Ik moest alleen wel vlugvlug even alles uitpraten - want via de mail communiceert best lastig soms - en aangezien ik normaal een uur en een kwartier moet reizen om in m'n studentenstad te komen.. was het een redelijk hectische dag. Gelukkig had nog helemaal niemand de vragenlijst ingevuld, wat weer heel fijn was, want relatiebreukenvragenlijsten kunnen best heftig zijn om in te vullen. Laat het dan voor niets zijn.. dat zou on-ethisch zijn.

Het stomme van alles is dat ik zo verschrikkelijk veel te makkelijk denk. Zo veel te makkelijk dat we nu een leerpunt gaan maken van 'zorgvuldigheid'. Terwijl ik echtechtecht niet onzorgvuldig ben, nooit geweest ook (ik scoor echt wel bovengemiddeld op gewetensvolheid). Maar meer uit pure domheid of gemakzucht wel dingen verkeerd doe, soms. Of misschien wel vaak. En inderdaad, ik zou er niet zo mee zitten als iemand de vragenlijst voor Jan Doedel had ingevuld, zelfs als het best heftig kan zijn om in te vullen. Dat weet zo'n persoon toch niet. Ik zit er ook niet zo erg mee als niet elke vraag dezelfde hoeveelheid witregels heeft tussen de introtekst en de vraag. Ik zit gewoon met te weinig dingen als het op netheid aankomt.

Het is dus nieuw. Ik ben slordiger dan ik dacht. En ik hou helemaal niet van kritiek. En van het idee dat ik dingen verkeerd doe. Ik vind fouten maken echt een ramp. En nu door pure stomme eigenwijsheid..

En toch leer ik veel. Maar ik word geen professor. Dat weet ik zeker. Want onderzoek is niet echt heel erg mijn ding - ook al vind ik sommige dingen aan onderzoek doen wél heel leuk.

Dit is raar.

Gisteren hadden we college over gecompliceerde rouw. (Best ingewikkeld, omdat rouw in principe een natuurlijk proces is, dus wanneer wijkt iemand af van wat gezond is?). Heel veel hiervan is cultureel bepaald.

Er zijn wel meer dingen cultureel bepaald. Ik moest (neem het me niet kwalijk) toch echt heel hard lachen toen naar voren kwam dat ergens in 'the United Kingdom' een begraafplaats is voor..

onder andere tamagotchi's. En andere overleden games.

Reflection.

Last beautiful days of fall..

Just relax.

Omdat je soms gewoon teveel gestudeerd hebt en de herfst er wel voor zorgt dat de blaadjes niet heel lang meer aan de bomen zitten, moet je soms even een boswandeling maken - met veel foto's. Misschien post ik er nog wel meer. Maar dit was dus een  'zomaar in het bos op het pad gaan zitten is heel normaal' foto! :)

Ik denk ook altijd

Ik trek het zo slecht als ik het idee krijg dat mensen boos op me zijn of me niet mogen. Zeker als ik echt in de verste verte geen idee heb wat ik verkeerd kan hebben gedaan. Daarnaast voel ik het ook veel te snel aan als er iets lijkt te zijn - vaak ís er nieteens iets. Zo'n vals-alarmsysteem wat je al waarschuwt terwijl er niks aan de hand is. Maar als mensen mailen met 'waarom wil je dat zo graag?' op een redelijk onbenullige vraag dan voelt dat als.. 'val me niet lastig'. En als mensen die eerst probeerden bij je in de buurt te zijn ineens uit je buurt blijven - what's this?

Ik denk ook altijd dat alles een reden heeft. En dat alles aan mij ligt. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn.

Op mezelf oefenen.

Als X gebeurt, nou, dan bén ik toch gelukkig.
Als X daarentegen niet gebeurt, dan zal ik mijn dagen slijten in zwelgend zelfmedelijden.

En dat is nou zo'n onzin dat ik op mezelf aan het oefenen ben. Soort van cognitieve therapie ofzo. En ik realiseer me weer eens te meer dat het helemaal niet zo makkelijk is om in een alternatieve gedachte te gaan geloven. Maar ik probeer het. Als de docente zegt dat je gevoel achter je gedachten aanhobbelt kan mijn gevoel best mijn nieuwe gedachten gaan geloven: Als X gebeurt ben ik gelukkig. Als X niet gebeurt is het ook goed.

Give it time.

Openlijke affectie enzo.

Het is maandagmorgen en ik zit in de bus in een niet nader te noemen stad. Tijd voor een college. Tegenover mij op de vier-zits, zitten hij en zij. Duidelijk hij en zij, want behalve hij en zij bestaat de wereld niet meer. Hij realiseert zich dat zij het koud heeft en hij houdt haar handen vast. Dit heeft nog een beetje schattigheidsgehalte, dat geef ik toe. Maar lang kan ze het onmogelijk koud hebben gehad. Al snel kijkt hij met een liefdevolle blik haar richting op (zie haar smelten). Inmiddels is de bus gereduceerd tot hun roze wolk en daarbuiten bestaat niemand meer, ook ik niet. Liedjes over kijken naar broodjessmerende beren begonnen door mijn hoofd te zingen. Zij, op hun roze wolk weten wel wat het allermooiste is. Het allerbeste. Elkaar. In elkaar opgaan. En ziedaar, ik ben nulkommanul expert, maar ik herken het wel als hij haar wil kussen. Hij kijkt wazig, zij kijkt wazig - ze zijn op luttele millimeters van elkaar - de wereld bestaat dus echt niet meer - ik, niet-bestaand, tuur hevig naar buiten, maar steeds wordt mijn blik weer naar hij en zij getrokken. Heeft iets te maken met witte beren. Als je ergens niet aan wilt denken of ergens niet naar wilt kijken dan doe je het lekker toch. En ja hoor, het leek de langverwachte balkonscène bij een koninklijk huwelijk wel.

Ik vind het prima als mensen van elkaar houden.

Maar op zich vind ik het nog meer prima als ze dat vooral aan elkaar laten zien als ík het niet kan zien.

Liefde en zonde.

Ik schreef deze een tijdje geleden (op thatpoetwantstofly) en ik geloof dat het waar is. In ieder geval voor mij.

--

het is met de liefde

als met de zonde

hetgene

degene

wat of wie ik

wil doe ik niet

krijg ik niet

en hetgene

degene

wat of wie ik

niet wil doe ik

is altijd te krijgen.

Mirrors. And smoke.

Omdat hij door mijn hoofd speelt.

Niet zoveel nieuws.

Ik kan me er niet zo toe zetten om te bloggen steeds. Ik weet niet wat het is, maar ik heb er op de één of andere manier niet zo'n zin in. En toch ben ik deze week helemaal niet buitengewoon druk. Misschien is het dat gewoon. Maar wat ik wel te vertellen heb is:

1.). Dat de Open Doorsdag afgelopen zaterdag echt heel indrukwekkend was. Verschillende christenen gezien uit landen waar christenen vervolgd worden en het is echt heel bijzonder om te zien hoe zij voor hun geloof gaan - ondanks de consequenties die dat voor hen kan hebben. (Kom ik aan met mijn 'ik bid maar niet voor dingen, want als het dan niet gebeurt moet ik weer aan cognitieve dissonantiereductie doen door mezelf ervan te overtuigen dat God toch écht wel bestaat'). Ik realiseer me ook dat ik vroeger veel meer blogde over wat ik geloof. En het is ook niet zo dat ik het niet geloof ofzo, maar ik twijfel veel te veel - en misschien wil ik wel de schijn ophouden dat dat niet zo is, maar het is dus wel zo.

2.) Dat ik heb genoten van cognitieve & gedragstherapie, het vak dus. Omdat de docente leuk was en de groep heel leuk was en heel veilig voelde en het goed is om dingen over jezelf te leren en omdat het ook goed is om te leren om therapie te geven. En daarnaast is het gewoon heel erg lekker om gezellig met z'n drieën bij de Douwe Egberts in een luie stoel te zitten. Liefst met speculaas of kaneelcappuccino. (Dat is een truc, als je van cappuccino houdt kun je er koekkruiden of kaneelpoeder doorstrooien, which makes it more tasteful).

3.) Ik vind dagjes bij m'n oudste zus altijd heel gezellig.

4.) De herfst is ontploft. Of in ieder geval geëxplodeerd. Ik heb heel veel zin om het bos in te gaan en foto's te maken van bomen die in vuur en vlam staan. (Waarvoor laten ze in het midden).

5.) Maandag gaan we weer naar Tzahal. Voor iedereen die van feestjes houdt is Tzahal een enorme aanrader: de band van het Israëlische leger die écht heel mooie muziek maakt wat nogal dansbaar is enzo :).

Niemand wil me. (Een blunder).

Het duizelt me echt een beetje.

Stom gezoek naar een stageplek ook. Misschien word ik toch maar gewoon putjesschepper ofzo. Daar hoef je tenminste niet voor te leren. (Of ik moet in een volgende sollicitatie zetten dat dít mijn blog is. Benieuwd of ik nog mag komen dan. Vast niet).

Anyway, ik heb nog een mooi verhaal voor iedereen die van hele domme blunders houdt. (Ik vind ze van anderen altijd een beetje leuker dan van mezelf). Ik ben dus als een malle aan het solliciteren voor die stages en ik twee afwijzingen binnen (weet ik ook eens hoe dat voelt), heb van één praktijk te horen gekregen dat 'ze niet meer aan stagiaires doen vanwege het vele werk wat het meebrengt' en heb nog twee brieven in afwachting. (En ben nadenkende voor nieuwe brieven, omdat je er minstens zeven schijnt te moeten schrijven). Ik was alleen dus een beetje gefrustreerd door dat idee dat je als wannabepsych alleen maar 'lastig' bent. En het was vrijdagavond en ik had een verjaardag.

Ik zat naast m'n zus die met m'n neefje aan het praten was. Dus ik zei tegen haar dat ik m'n hart weleens wilde luchten. Een neefje van haar, een paar jaar ouder dan ik, die tegenover me zat, zei dat ik dat dan wel even tegen hem mocht doen. Dus ik dacht, laat ik eens even er wat drama ingooien en proberen wat medelijden op te wekken. Dus ik (insert dramatiek) zei: "Ik voel me zo overbodig". Soms kijken mensen je, als je iets zegt, aan alsof ze water zien branden en boven hun hoofd knippert dan een vraagteken. Aan en uit. Dus ik dacht, laat ik me, nog steeds vol dramatiek, nader verklaren, dus ik zei: "Niemand wil me".

Op dat moment realiseerde ik me hoe dom dit was. Want ik had er nog helemaal niet bijgezegd dat het om het solliciteren ging..


Ik wist niet dat ik zo rood kon worden.

Almost finished.

Ik lag in bed en ik sliep bijna. Ik was die tas dus aan het haken en inééns schoot het door m'n hoofd dat het wel grappig zou zijn om met vilt iets te appliceren. (Als je wakker bent komt je niet op zulke ideeën, maar als je bijna slaapt.. heel strange).

En nu ben ik dus druk met vragenlijsten invoeren in Netquestionnaires. Poor me, want het zijn niet alleen vragenlijsten voor m'n eigen onderzoek dus het is enorm veel werk. Maar het geeft wel voldoening (en een pijnlijke nek, dat vooral).

Kleurtjes enzo.

De laatste keer dat ik een kleurtje door mijn haar deed was ik net zeventien. Ik heb m'n haar toen niet echt geverfd - het was zo'n halvegare kleurshampoo die er na zoveel wassingen uit zou moeten zijn, maar een half jaar later was m'n haar nog redelijk rood. En nu, nu ben ik zo'n vijf jaar verder (argh, dat gaat zo snel) en voor het eerst in al die tijd staat er dus een potje te wachten met een leuk kleurtje - niet te schokkend, gewoon middenbruin. Maar nu durf ik eigenlijk nog niet..

New Horizons.

Jaloezie.

Ik sprak daarnet iemand die het buitengewoon typisch vond dat ik, als vrouw, durfde te zeggen dat ik andere vrouwen knap vond. Dat had hij nog nooit gehoord. En toch is het wel zo. Ik vind vrouwen op een andere manier knap dan mannen. Ik zal nooit op een vrouw vallen of verliefd worden.  Op die manier zie ik niets in vrouwen. Maar ik zie wel of een vrouw knap is of niet. (En ook - ja, dit is slecht - of ik er wel of niet jaloers op moet worden). Want dat is de andere kant dan weer. Als ik een vrouw knap vind, word ik juist heel snel jaloers op ze. Dan wil ik er ook zo uitzien of ook zo'n uitstraling hebben. Mannen daarentegen - ik kijk wel graag naar knappe mannen. Maar het grote nadeel is dat heel veel andere meisjes dat ook doen. Dus: opnieuw jaloezie. Misschien is al dat knap zijn nog helemaal niet zo handig.

Ik zit hier stilletjes te rumineren.

Het is weer over.

Gelukkig ook maar. En volgens mij was ik vooral diep vanbinnen hartstikke kwaad op mezelf. Maar anyway, ik ben niet chagrijnig meer. Ik heb zelfs weer een mooie sollicitatie voor de stage de deur uit gedaan. #4. Pas twee afwijzingen gehad, dus we gaan vrolijk verder.

En wat ik nog even wilde zeggen en wat ik dus eigenlijk ook wel heel grappig vind is dat ik nu dus onderzoek doe (jawel) naar ruminatie. (Ik lig in mijn bedje stil te rumineren, zo. Of (deze is gejat) als iemand aan je vraagt: "wat ben je aan het doen?" dat je dan zegt "ik zit hier heerlijk te rumineren"). Ruminatie is dat je continu terug blijft denken aan iets, in mijn geval gaat het om relatiebreuken. Je blijft maar denken aan die leuke partner (ja, hij heeft je gedumpt, maar als je nou die ene keer niet zo hard je neus had opgehaald.. nou..). Op die manier. En dan blijf je daarbij ook maar denken aan hoe jij je voelt. (Ik ben er nog stééds niet overheen. Boehoe). En als iemand dan tegen je zegt "hee joh, die gast is dat allemaal niet waard en je moet er eens overheen komen (dat soort dingen)" dan ontplof je, want je was juist zo heerlijk aan het rumineren. En dat is dan dus ook meteen een leuk kenmerk van rumineren: Je kunt (denk je) en wilt je problemen niet oplossen. En daarom blijf je maar stilletjes in je hoekje rumineren. Omdat je nog een béétje een band met die persoon hebt dan. En omdat de confrontatie met de realiteit misschien een forse dreun kan zijn. Althans, daar ben je van overtuigd. (Niet fun dan dat ruminatie weer tot angst en depressie kan leiden of dit erger kan maken, maar hoe precies is niet zo duidelijk omdat het een kip/ei verhaal is. Beginnen mensen nou met rumineren als ze depressief zijn of worden ruminerende mensen depressief?). Ruminatie komt veel voor als mensen iemand door de dood hebben verloren. Maar dus ook na relatiebreuken. En ergens kán het wel herkenbaar zijn. Ik heb nul relatiebreuken (hoera, dat wil ik zo houden). Maar ik herken wel dat ik eindeloos over een situatie bleef denken (écht eindeloos) omdat ik er niet aan wilde maar ik moest wel en toen ik m'n blik op iets anders ging richten ging het zoveel beter, zoveel beter dat ik er nu geen seconde meer aan verspil. Maar ik heb dus wel bijna twee jaar zitten rumineren he. En ik was er nog aan gehecht ook. Ik denk daarom ook nog steeds dat je gedachten je beste vrienden en je ergste vijanden kunnen zijn. Soms alletwee tegelijk.

Het is er weer eens.

Soms overvalt het je.

Het kan middenop de dag zijn, het kan ook 's avonds zijn. Meestal komt het na een opeenstapeling van kleine dingetjes. En dan ineens, midden in de supermarkt realiseer je het: je bent gewoon hartstikke chagrijnig. En ergens, diep vanbinnen, weet je ook wel waarom. (De oorzaak is zich nooit van enig kwaad bewust en in dit geval is dat nog terecht ook. Dat is het erge). Maar okee. Wie mij vanavond wil zien in chagrijnige stemming - goed. Op voorwaarde dat ik je mag schoppen. Hard.

(Het is trouwens lang geleden dat ik zo chagrijnig was als nu).

The sleeping cat.

Schrijven!

Ik kom er steeds meer achter hoe heerlijk schrijven is. Gewoon echt schrijven met een vulpen op echt briefpapier. Ja, je mist emoticons (dus je moet ze tekenen - wat ik niet kan). En ja, als je iets verkeerd hebt geschreven of een gruwelijke spelfout hebt gemaakt kun je niet backspacen. Maar toch, het naar de brievenbus lopen en er een dikke brief uithalen en weer zelf een brief terugschrijven. Het geeft soort van rust - zonder al het gestress van facebook en mail. (Ook al ben ik stiekem ook gek op facebook en mail, maar ik ben een beetje té contactgefixeerd geloof ik. Ik hou sowieso van schrijven. Waarom we dat toch niet meer doen met z'n allen). Inmiddels heb ik gewoon, net als vroeger, een penvriendin. En mijn email-vriendinnetje uit Israël heb ik onlangs ook maar eens een echte brief geschreven. En een vriendinnetje van hiero ook - omdat ik haar niet zo vaak meer zie.

Ik ga later als ik groot ben en ooit een vriendje heb (muhaha), hem overladen met liefdesbrieven. (Dat doe ik niet, dat weet ik nu al, maar het blijft een grappig idee). Dat is trouwens wél irritant: de helft van mijn blok briefpapier bestaat uit hartjes met amour enzo erop. Wat moet ik daar nou mee? -_-

(Het is tijd om aan de thesis te gaan werken. Klopt).

Dingen waar ik dus echt niet tegen kan.

Om jullie maar vooral niet te laten denken dat ik helemaal geen neuroot ben die overal tegenkan. (En dat mijn zeurgehalte ook maar weer even stijgt).

-- Ik kan er niet tegen als mensen nagelbijten. Dat geluid, hoe het eruit ziet. Dat 'lostrekken' van stukjes nagel. Het gekraak. O iel. Nee dus.
-- Ik kan niet tegen fluiten. Als mensen dus op een zonnige dag 'boer wat zeg je van mijn kippen' beginnen te fluiten dan zou ik dat het liefst omturnen in 'boer wat zegt u van mijn blauwe oog'?
-- Ik kan er ook niet tegen (en dit is een belachelijke) als mensen een appel eten. Misschien dat dat een zondevalsyndroom is (al mag je daar niet mee spotten dan), maar moet je voor de grap eens op het geluid letten van mensen die een stuk van hun appel afbijten. Brr.
-- Ik vind krabben ook bloedirritant. Mensen zien krabben dus.
-- Mensen moeten niet over medische dingen praten waar ik bij ben.
-- Tot slot, ik kan écht niet tegen doodgereden dieren. Soms zou ik het autorijden er bijna om laten - zodat ik eens geen doodgereden dieren by night meer zie. Traumatisch.
(Gemakshalve vergeet ik nu de helft). Ik word ook heel kriegelig als mensen achter me aan lopen. Of als iemand z'n vingers laat knakken. Of als ik continu hetzelfde monotone geluid hoor. (Denk aan de patrijs die me elke lenteochtend wakker loeit).

Black und white.

Een dag op het strand :).

 

De maandag.

En als je dan wilt weten of een man of vrouw de juiste voor je is dan nodig je ze gewoon een weekje uit om bij je te logeren op de boerderij. Ik zal maar niet teveel zeggen voor de lezers van m'n blog die nog BzV terug willen kijken, maar ik vond dat er een heel schattig element in de laatste aflevering zat. Misschien is het inderdaad wel het beste om gewoon je gevoel op tafel te gooien en niet continu je gevoel achter je rug te verstoppen. (Ik ben deze dag begonnen met BzV terugkijken. Had wel school, maar stel, je zit in de trein en leest de Metro waarin uitgebreid wordt uitgeweid over het programma - nou - dat wil je dus niet zonder het programma gezien te hebben).

En verder was vandaag gewoon fijn want ik heb goed geslapen en had energie en we hebben elkaar weer therapie gegeven voor Cognitieve & Gedragstherapie. Om te beginnen had ik een 7 voor m'n tentamen en dat vind ik dikke prima. Verder dus therapieën en dat kun je leuk maken.. gewoon in de luie stoelen bij de Douwe Egberts met cappuccino. "Wil je er kaneel over?"

Vanzelfsprekend.

Zzoem.

Eigenlijk ben ik hartstikke chagrijnig want die sterretjesterretjesterretje-muggen, die allang dood horen te zijn, menen dat het grappig is om mij uit m'n slaap te houden door continu om m'n hoofd te zoemen en me - hoe durven ze -  helemaal lek te steken. (Mij. En ik heb al zoveel slaap nodig en zeker nu ik zo druk ben met die thesis).

Mijn wraak is zoet zo zoet. Ik denk dat ze inmiddels met hun pootjes omhoog liggen.

En het kwam goed.

Als je uuuren achtereen alleen maar bezig bent met een behandelingsverslag typen en daarnaast je thesis-inleiding en methoden schrijven, is het zo heerlijk om er even uit te gaan. (O bah, ik zal zaterdag die inleiding en methoden naar de begeleider mailen en ik vind het heul eng, want de eerste versie van m'n inleiding was een redelijk grote chaos en ik ben nog steeds niet tevreden over hoe ik mijn hypothesen nu presenteer). Anyway, er even uitgaan dus. Zuslief kwam bij ons eten vanmiddag en aangezien zij, net als ik, ook wel van een stukje lopen houdt, hebben we samen een route van drie kilometer langs het kootwijkerzand gelopen. Het was nice!