Pagina's

zaterdag 30 juni 2012

Cultuurbarbarig.

In het kader van 'ik ben een cultuurbarbaar,' hou ik van heel veel muziek. Dat op zich is niet per se heel cultuurbarbarig. Het is ook niet cultuurbarbarig om van pop of rockmuziek te houden. Het is zelfs misschien wel totaal niet cultuurbarbarig om van klassieke muziek te houden. Maar mijn liefde voor klassieke muziek is tamelijk beperkt. Ik hou van Scandinavische componisten. En Russische. Maar ik hou niet van barokmuziek. Misschien komt dat door het simpele feit dat ik zeven jaar dwarsfluit heb gespeeld en een docent had met, juist, een voorliefde voor barok. Ik mis structuur. Ik mis meegalmen. Want dat is natuurlijk het heerlijke aan de muziek van nu, die is zo hard dat je met een gerust hart mee kunt blèren.
Barok raakt me niet. Ik heb er een veel te eendimensionaal beeld bij. Pruiken. Zoiets. Alsof latere muziek ineens meer dimensies heeft. (Terwijl die suffe barok natuurlijk wel weer achterlijk knap in elkaar zit).

Maar vanavond, vanavond ga ik naar een concert van Bach.
(Niet omdat ik van Bach hou, maar wel omdat gewoon iets leuks doen met vriendinnetjes heel, heel fijn is).

Ik ben dus eigenlijk, wat ik maar even wilde zeggen, een simpel mens.  Heel, heel simpel.

vrijdag 29 juni 2012

Vakantie!

U zult het niet geloven, lieve wereld, maar het is een feit. Vandaag maakte ik mijn pilletjestentamen, ik wist een vraag of drie van de vijfenveertig echt zeker en ik ging daarnet nakijken, blijk ik daar toch per ongeluk een 6.4 ongeveer te hebben gehaald. Schreeuw het van de daken en schrijf het op de muren want weet u, wereld, wat dit betekent?

Het. is. vakantie!

Geen gedoe met herkansen. Alle boeken kunnen naar boven. Alle papieren bij het oud papier. Ik ga slapen. Boeken lezen. Brieven schrijven, emails. Socializen. Misschien wel aan een boek beginnen - al weet ik niet waarover. Gedichten schrijven. Dat ook.

donderdag 28 juni 2012

Over foto's..

Ik heb veel en veel te lang geen foto's meer gemaakt. Vroeger (twee jaar geleden) was altijd alles interessant om foto's van te maken, maar op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik wel overal foto's van kan maken maar dat het toch niet mooi wordt. En als het wel mooi wordt is het niet origineel of al tig keer op de foto gezet. Ooit als ik groot ben en rijk (ha, never) ga ik een echte goeie camera kopen, een cursus volgen en een verre reis maken naar een niet-zo-warm land met mooie dieren en een ruig landschap om veel foto's te maken die het liefst o zo mysterieus zijn. (Ik denk nog steeds vaak dat ik dingen niet écht heb gedaan als er geen foto's van zijn.. en foto's zijn soms nog meer genieten dan het doen van iets op zich).

Wat ik met foto's maken wel heb is de verdraaide inspiratieloosheid die sowieso als een deken om me heen zit. (Met dit weer, kun je nagaan). Ik weet wel dat je met shootjes doorgaans meer dan honderd foto's moet maken om er twee mooie bij te hebben zitten. Maar toch.. ik vind het tamelijk lastig om iets nieuws te verzinnen. (Waarom niet gewoon vrijelijk eroplos fotograferen me niet druk maken of het origineel is? Zelfs bij creatief bezig zijn kun je weerhouden worden door teveel denken, denk ik).

(En hetzelfde heb ik met gedichten. Tijd voor vrije associaties, me niet druk maken om wat de mensen vinden enzo. Is dat te leren?).


woensdag 27 juni 2012

Streekgerechten. (Jak).

Heerlijk, heerlijk die streekgerechten. Waarom heeft het reukvermogen geen uitknop?

Ja, ja, ik ben nog steeds aan het studeren, maar ik heb geen zin meer en ik heb al wel een heel hoofdstuk over stimulantia en een heel hoofdstuk over antipsychotica gehad. Maar goed, het reukvermogen. Ik zit achter de laptop om alles op z'n allerhardst samen te vatten - hoho, relativeer dat even heel snel-, ik luister Sara Groves, omdat dat ultieme studeermuziek is en ik snap m'n moeder niet.

Prima hoor, dat je van de Veluwe komt enzo. En ook wel prima dat je streekgerechten lekker vindt. Er zijn vast wel ergens lekkere streekgerechten te bespeuren (als je goed zoekt).
Maar melkmoes. De náám alleen al. Het is zó on-ge-lo-fe-lijk smerig. (Moet je je voorstellen, iets als gekookte karnemelk met rookworst en ui. Het huis ruikt nu al naar ui en ik zit er middenin - misschien pak ik zodadelijk een wasknijper ofzo).
Kortom: Het ziet er smerig uit, het ruikt smerig. Hoe het smaakt weet ik niet, want dat zou weleens hetzelfde effect kunnen hebben als toen ik vanmorgen een hele stapel schoenen onder de tuinslang heb gezet omdat de kat ze bevuild had..

En als ze het gaat eten hoef ik dat niet te zien. Dat mag dan maar weer duidelijk zijn.

Opschepperij!

In het kader van 'wie dit leest leest dit vrijwillig' ga ik het toch even op m'n blog gooien:

IK HEB EEN 8.8 VOOR MIJN GROEPSPROCESSENTENTAMEN.

Ja, Capslock staat niet mooi. En opscheppen is niet cool. Ik zou het echt het allerliefst op facebook knallen omdat dit mijn hoogste tentamencijfer allertijden is, maar ik erger me altijd groen en geel aan al die mensen die hun achten delen.

(Overigens ga ik vrijdag mijn diepterecord verbreken.. want ik snap helemaal geen flikker van al die stomme medicijnen enzo).

maandag 25 juni 2012

Afleiding enzo.




zzz..

Slapen. Mooi woord is dat. (En een nog mooiere bezigheid). Voor mij op dit moment heel erg waar - vanmorgen om zes uur ging de wekker omdat ik om half negen al een tentamen had. (Ja, crimineel en kindermishandeling enzo). Afijn, het viel allemaal mee. Je moet je voorstellen, ik had me vorige week de hele week zo'n beetje opgesloten om te leren. En ik maakte dat tentamen en had het gevoel dat het alle kanten opkon. Met iets meer een vermoeden naar de slechte kant, zoals het een pessimist betaamt. En zo ging ik dus vanmiddag maar even nakijken (het was meerkeuze). En nu ga ik dus overkomen als een nerd, maar blijkbaar ligt sociale psychologie me best wel, want ik had 31 van de 35 goed, wat waarschijnlijk een mooie voldoende oplevert. Hoera enzo. (En grappig hoe je vakken die je liggen met prima cijfers haalt, terwijl je vakken die je niet liggen, neuropsychologie bijvoorbeeld, best wel kunt verknallen - het is m'n vierde bachelorjaar nu en eigenlijk is het nog niet vaak eerder voorgekomen dat ik zulke scores haalde als bovenstaande voor meerkeuzetentamens). Nu moet ik me nog tot vrijdag verdiepen in drugs, brain and behavior. Maar in ieder geval heb ik dan toch maar mooi zowel klinische als sociale psychologie gedaan wat de bachelor betreft. Nu de komende tijd eens hard na gaan denken wat leuk is voor de masterthesis. (En gaan solliciteren voor een stageplek in februari..ssst ikwilniet).

En omdat ik nu moe ben en geen zin meer heb en m'n middagdutje niet lukte ben ik aan het nietsdoen en ga ik zodadelijk nog wel even studeren maar nu mag ik heerlijk Mumford and Sons luisteren. Omdat folkmuziek hoedanook heel fijn is!

vrijdag 22 juni 2012

Tiny Heart.

Zeventien pagina's aan samenvatting getypt. Nog één hoofdstuk te gaan en dan mag ik morgen de hele boel herhalen. Zodat ik maandag om half negen met m'n duffe kop blij en vrolijk een een mooi tentamen mag beginnen. Ik begon met spotify luisteren. (Maar ik ben zo'n duffe gratis gebruiker en ik irriteer me suf aan de reclame dus grooveshark is better). Anyway, tussen al het studeren door ontdekte ik het liedje Tiny Heart van Flyleaf. Zowaar een liedje van hen wat meteen goed in het gehoor ligt :).

donderdag 21 juni 2012

Buitensluiting.

Heerlijk, die sociale-psychologie-artikelen van groepsprocessen. Ik vind wetenschappelijke artikelen meestal maar droog en saai (en tegenwoordig ben ik lui en lees ik alleen de abstract, inleiding en discussie). Een van de artikelen die ik moest lezen voor groepsprocessen ging dus over buitensluiting. Men zette een proefpersoon in een hokje achter een pc en laat die persoon balletjes overgooien in een computerspelletje. De persoon denkt dat het twee andere echte personen zijn die overgooien. En ineens, wat gemeen nou toch, besluiten persoon twee en drie om alleen nog naar elkáár over te gooien. Sip kijkt de proefpersoon toe. (En zijn hersengebiedjes die met pijn zijn geassocieerd lichten op).

Okee, denk je. Kan.

Het leuke (of niet) is dat het niet uitmaakt of de persoon wéét of het echte personen zijn die dit doen - of dat het echte personen zijn die instructies opvolgen. Het maakt zelfs niet uit of de persoon weet dat het een computer is die erop afgesteld is. Hij blijft 'píjn' voelen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik dit citaat wel briljant vond uit het artikel:

"One participant (who happened to be a computer programmer) stated that he felt incredibly angry and frustrated during the game because "the computer is supposed to serve me, It's not supposed to reject me" (Zadro, Williams & Richardson, 2004).

dinsdag 19 juni 2012

De deurknop (en de kat).

Currently..

Ben ik dan echt begonnen met studeren. Een zekere trots overvalt mij. (Waarom houd ik m'n stof wel bij, maar studeer ik alleen maar écht in de week voor het tentamen? Eigenlijk zou mijn leven er dagelijks zo uit moeten zien als vandaag, met een boek achter de laptop om alles wat ook maar enigszins belangrijk is in een samenvattinkje te proppen).
Anyway, het is 11:31, ik heb bijna vier pagina's volgetypt in de achterliggende twee uur met allerhande college-info en de belangrijke info uit hoofdstuk één van m'n boek. Slecht dat ik me nu heel ijverig voel of niet? (Dit is overigens een pic van hoofdstuk 1. Meestal ben ik dan nog heel ijverig met arceren en bijschrijven. Dat neemt later exponentieel af (na hoofdstuk twee eigenlijk al).

(Overigens is dit een rotboek want alles en ook werkelijk alles spreekt elkaar tegen. Het ene moment blaat het erover dat we mensen in de outgroup als allemaal verschilllend van elkaar zien, want wij, de ingroup, zijn zó hetzelfde en we lijken zo fijn veel op elkaar (wauw). Maar even later blaat het boek vrolijk verder over gelijkheid van de outgroup met als voorbeeld de Chinezen die wij, westerlingen, zo onmogelijk uit elkaar kunnen houden. Heerlijk. Wat is nou precies waar? Het boek zegt dan: allebei. Hoera).

maandag 18 juni 2012

Het allerheerlijkste..

Het allerheerlijkst zou op dit moment zijn als er iemand was die zei: Kom, we gaan een flinke wandeling maken. Daar heb ik zo ongelofelijk veel zin in op de één of andere stomme manier. Ik heb Een. Hele. Week. om m'n ene vak in m'n hoofd te stampen voor het tentamen van volgende week maandag (half negen, barbaars!). En natuurlijk is het fijn om zoveel tijd te hebben om je voor te bereiden op een tentamen. Maar ik word helemaal gek van het idee dat ik gewoon alle dag thuis zit, omringd door m'n studieboeken (want het andere tentamen is volgende week vrijdag, waarna de lange vakantie wacht). Stom is dat. Waarom voel ik me ook in vredesnaam schuldig als ik niets doe? (Altijd maar alles moeten van mezelf).

Okee, okee, ik weet het. Als ik na morgen nóg chagrijnig ben mogen jullie me een schop geven. Me leren vliegen desnoods - want dan heb ik gewoon geen excuus meer. Nu kan ik nog steeds alles op hormonen gooien. (Langdurig excuus altijd).

Maar ik heb wel iets heeeel goeds geleerd, kwam ik achter. Want tot voor kort vond ik het altijd echt niet leuk als mensen in m'n omgeving een relatie kregen (want je weet maar nooit of je raakt mensen kwijt omdat die relatie zo akelig veel tijd opslokt *ja, egoïstisch enzo*). Maar op de één of andere manier vind ik het minder erg nu, ben ik blij voor personen in kwestie en vind ik het zelfs leuk. Dat is echt nieuw.

Wat relaties en verwante zaken betreft: Ik vraag me af of je verliefdheid ook operant kunt conditioneren en dan met name met punishment. Dat verliefdheid na meer straf, meer mislukkingen, ook gewoon niet meer mogelijk is. Of is het zo'n automatisme wat ongevoelig is voor punishment and reward? (Sowieso wel interessant om over na te denken.. is het iets waar je zelf de hand in hebt of juist helemaal niet? Is het een emotie of wat?). Is vrije wil eigenlijk niet gewoon keuzevrijheid en heb je niets te willen maar wel wat te kiezen? Maar heb je weer niet te kiezen wat te willen? (Ha, wat een chaos, sluit mij op en ik word echt gek). Als ik aan verliefdheid denk, denk ik nog steeds aan de brief van de prins uit brieven aan Doornroosje (TT): Alle sentimenten zijn voortaan verboden.. (waarom ben ik nou de rest van het fragment kwijt?). Er is altijd wel een reden om sentimenten te verbieden. Duizenden anderen bijvoorbeeld. Niet goed genoeg zijn. En als je wel goed genoeg bent, ben je dat nog steeds niet als je dénkt dat je dat niet bent terwijl je het wel bent (ik ben wel van de gekke zinsconstructies vandaag). En denk nou niet bij alles dat het op mij van toepassing is of dat ik écht vind dat alle sentimenten verboden moeten worden.

Soms, heel soms (eigenlijk mag dat niet) denk ik aan wat hij ook zegt .. dan bladdert verf van pasgeverfde muren, verliezen eeuwig groene bomen hun bladeren, wordt de hemel geel, rood en paars en leggen schapen en leeuwen samen een kaartje, zó gelukkig ben ik dan. 

Ik geloof nog steeds niet in wederzijds. Ik hoop er wel op. Ooit. Omdat de meeste van alles de liefde is.

Afijn, alle onzin ten spijt. Ik ben wel benieuwd naar gedachten over conditionering bij verliefdheid (a).




donderdag 14 juni 2012

Something in the water.

Ik ben wel fan van Brooke Fraser. (Al denk ik dat er een kans bestaat dat er lezers zijn die dit liedje nieteens willen luisteren omdat ze hem ietsje te vaak gehoord hebben. Maar de clip is toch cool! En dus: Enjoy.)



woensdag 13 juni 2012

All about some things I like and caffeine..

Iedere dag als ik naar school ga en m'n auto op de parkeerplaats heb gezet en naar de trein loop, loop ik langs een kippenhok met Barnevelders. En altijd kom ik in de verleiding om een poos naar die kippen te zitten staren omdat ik ze geniaal vind. Vroegah al vond ik kippen te gek. En hoewel ik nu katten weer op de eerste plaats heb staan, blijf ik kippen leuk vinden. Gewoon omdat ze heerlijk eigenwijs zijn. Neem een haan, topirritant natuurlijk. Griezelig ook - ooit stond E. huilend in het kippenhok met een bezem in haar hand om de woedende haan uit de weg te houden-. Maar moet je zien hoe parmantig ze blijven voortschrijven. Ze hebben iets heel statigs en ijdels over zich. (Heel frustrerend, maar daarom zo grappig). En kippen.. ooit had ik een tamme.Hier ziet u een foto van een negenjarige mij met dat beest in de fietsmand. (Arme kip).













Het tweede waar ik van hou (het tweede van heel veel dingen) is jumpen op muziek. Ik heb een verdraaid slechte conditie (een auto he en een fiets met kapotte lampen). Maar afgelopen zaterdag was er weer EOJD en samen met M. heb ik heerlijk gejumpt op de muziek van Lz7. (Niet dat ik het per se echt mooi vind, maar leuk was het wel). En nah, ik hou eigenlijk ook wel van überemotioneel worden van een zielig boek of een zielige film. (Dat ik het hardst jank als een hond of kat doodgaat doet er dan even niet toe).

Genoeg over leuke dingen. (Nee, inderdaad, eigenlijk hoor je daar dan weer nooit genoeg van te krijgen). Vandaag, presentatiedag. Voor Groepsprocessen hadden we met z'n elven (oefen een groepsproces, laat elf mensen samen een onderzoeksvoorstel schrijven) een verslag geschreven over het conflict in Noord-Ierland. Omdat ik een hoop aan de inleiding had gedaan (ik vind religieuze conflicten eigenlijk wel machtig interessant) hoefde ik niet te presenteren vandaag. Dus het was een dagje achteroverleunen en anderen het werk zien doen. Vanmorgen eerst gingen we als groep nog even zien hoe onze twee groepsgenoten zouden gaan presenteren. (Met Ierse Jigs in de presentatie). Na het oefenen hebben zetten ze heel volwassen wat Bassie & Adriaanliedjes op (hoog niveau in die groep, maar ergens vind ik dat wel grappig en relaxed. 't Ging in ieder geval over kaboutertjes). Toen een tussenuur, tijd om koffie te drinken met iemand. Nu drink ik echt alleen een klein kopje cappucino op m'n werk als ik slecht geslapen heb. Vandaag nam ik een huge beker, een dubbele portie. Gewoon omdat het kon en omdat het gezellig was. Maar minder leuk is de frequentie van naar de wc moeten bij koffie en thee. Dus halverwege de presentaties ben ik de zaal uitgesneakt (haat daaraan). En ik weet niet of het kan, maar ben de rest van de middag zo beverig en trillerig geweest als maar kan. En nu weet ik niet of het door die enorme kop koffie kwam of dat het toch maar weer die fijne hormonen zijn.

En nu ga ik zo gezellig in m'n eentje voetbal kijken. (Ik denk niet dat iemand met mij voetbal zou willen kijken omdat ik expert ben in dom commentaar leveren. Maar stiekem vind ik voetbal dus toch wel heel erg leuk).

dinsdag 12 juni 2012

Genant!

En dan zit je heerlijk een filmpje over een honden en kattenvriendschap te kijken (tussen het studeren door, ik ben niet helemaal heel lui). Is het filmpje gemaakt in loving memory of the cat. Goed. Ik moet daar dus - loshangende hormonen - gruwelijk om janken. Twee tellen later komt iemand hier koffiemelk halen - iemand die ergens vandaan komt waar huilen wel terecht is. En nog twee tellen later komt een meneer om het gas op te meten. Loop ik daar met rode huiloogjes.

Vrouw zijn is best irritant soms.

Katten (en een beetje over honden).

Af en toe komen er op facebook linkjes van Froot voorbij, een dagelijkse dosis webvitaminen. En weet je, er staan LEUKE dingen op. Er staan namelijk heel veel superschattige kattenplaatjes op. Zoals deze - uit een serie kattenimitaties van beroemde schilderijen:













En wat ik ook heel erg briljant vond was het volgende schema. Waaraan je katten en hondenliefhebbers herkent. Ik herken me dus wel een beetje in die kattenmensen, al houd ik op z'n tijd ook wel weer érg van socializen en ik geloof ook niet per se dat ik heel onaardig ben. (En ik ben best traditioneel). Maar wel redelijk open geloof ik en ook neurotisch (bah) en creatief (soms) en ik hou wel van me kunnen terugtrekken af en toe (en nee, ik ben niet autistisch). Anyway, ik heb dus meer met katten dan met honden - maar als ze af en toe hun kop bij je op schoot leggen en met van die schattige hondenogen je aanstaren.. dan vind ik die honden ook wel weer heel erg prima. (Katten zijn wel eleganter hoor.. honden zijn maar lomp soms en daarom kies ik tóch voor katten).














(Plaatjes dus van froot.nl).

donderdag 7 juni 2012

Closer to the edge.

Heb dit liedje vroeger, op m'n oude blog, al eens geplaatst. Omdat ik 'm zelf echt enorm mooi vind. (En bandjes die muziek maken in de '60's/70's stijl en die zo natuurlijk mogelijk willen klinken, zijn natuurlijk wel nice).

Thoughts. & Emotions.

My thoughts are my
biggest enemies
and still my
closest friends

Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan  mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.

Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).

En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.

En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.

dinsdag 5 juni 2012

De tijd.

zal ik blijven
of toch weggaan?

de tijd kan vliegen
heel hoog en
heel snel
de tijd kan stilstaan
en fluisteren
dat het lachen je wel
heel snel zal vergaan

zal ik blijven?
weggaan?

ik bouw mijn dromen
allemaal in de lucht
een koorddanser op een koord
van realiteit worden, uitkomen
hebben ze nog nooit gehoord.

Heelveelonzin.

Als je pas om kwart over vijf college hebt kun je je dag goed besteden. (Heerlijk, zo'n statement om de dag mee te beginnen). Voor deze ene keer heb ik ook al bést veel gedaan vanmorgen. Weliswaar vooral uitslapen, maar voor het eerst in mijn leven *overdrijft* lukt het om een inleiding te schrijven die een beetje samenhangend is. En ik weet ook de truc: maak gewoon een opzet met wat punten die op elkaar aansluiten en schrijf iedere dag een punt. Geen gedoe met een ellenlange inleiding die in één dag afmoet. Lang leve de structuur.

Ik hou van psychologie. Kreeg zaterdag van m'n mams een Psychologie Magazine (zo af en toe als we samen boodschappen doen mag ik er één meenemen). Heerlijk is dat, de hele zaterdagavond in je pyjama op de bank hangen en zo'n tijdschrift lezen. Ik vind het trouwens wel knap hoe ze van een droog onderzoeksartikel gewoon een blij en leuk en nieuwswaardig verhaal maken. Hoedanook, ik vind psychologie machtig interessant, maar nu het jaar op z'n einde loopt heb ik ook wel heel veel zin om gewoon even nergens over na te hoeven denken.

Gisteren bedacht ik me dat ik eigenlijk wel écht iets met schrijven wil doen. (Ik bedoel, als je in groep 8 ergens op percentiel 86 scoort met taal - rekenen wil ik het niet over hebben - moet je er misschien ooit iets mee doen). En ja, ik schrijf hiero. Ik schrijf tegenwoordig weer in een dagboek (Al bijna 30 pagina's volgekalkt de afgelopen drie weken). Maar waarom kan ik alleen maar over mezelf schrijven? Heel boeiend is dat namelijk niet. Dus. Voorlopig zit ik niet met een mok koffie, thee of chocolademelk en een dikke trui achter een laptop (omringd door boekenkasten vol) een productieve roman te schrijven. Ik denk dat áls ik ooit iets zou schrijven het zou gaan over iemand met de één of andere bizarre stoornis.  Iets met Delusions of Grandeur ofzo. Van die mensen die denken dat ze alles kunnen en alles zijn. Het zou best heerlijk zijn om genoeg fantasie te hebben voor een boek..

Verder was ik gisteren echt wazig, vind ik nu. Ik zie soms van die stomme associaties die er gewoon helemaal niet per se zijn. (Maar het kán erger, echt!).

Nog één hilarisch detail dan, om de blog van vandaag mee te besluiten: Mijn broer en schoonzus zijn op vakantie deze week en m'n zus past op. Gisteren belde ze met de vraag of ik haar even iets leesvoer kon brengen. (En nou, ik was niet zo gezellig gisteren, maar ik ging toch maar). En ik dus daarheen, zegt m'n neefje van zes ineens: "Hoe kan het dat jij een rijbewijs hebt terwijl je nog een kind bent?" Zo volwassen ben ik dus. (Maar ernaar streven om volwassener te worden? Neuh! Komt vanzelf wel een keertje).

maandag 4 juni 2012

But it doesn't mean anything..

'But it doesn't mean anything'. Mokt één van de kindjes over het so do la fa mi do re liedje in The sound of music (en nee, ik heb de film niet recent gezien, alleen de cd maar even grijsgedraaid de afgelopen paar dagen). En dat is het nou maar net. Dat het niets betekent. Misschien ga ik maar gewoon altijd als ik bijna blij word van iets tegen mezelf zeggen dat het niets betekent. Het heeft niets te betekenen. Het was per ongeluk. Zomaar zonder intentie. En als het al met een intentie was dan betekende het nog steeds allemaal helemaal niets. Training my inner voice..

Ik kan ook doen als in de film: woorden neerzetten waar alleen klanken zijn. When you know the notes to sing you can sing 'most anything. Dan betekent het niet langer niets meer. Dus. Moet alles iets betekenen of kan het maar beter niets betekenen? Nou? Ik ben zo ongelofelijk goed in dingen niet goed inschatten (met een pesterige nadruk op goed). Waarom heeft het leven verdorie niet gewoon bordjes staan bij doodlopende en eenrichtingswegen? (Waarom zie ik drama waar het helemaal niet is?)

En o, ik heb een liedje ontdekt wat niet per se makkelijk in het gehoor ligt, maar het refrein of wat het ook is blijft door m'n hoofd spoken. Love. En hij is stiekem wel heel mooi als je 'm een paar keer geluisterd hebt.

En, het laatste van vandaag: Regen is wel gezellig, omdat je er prima op slaapt, je heerlijk de slons uit kunt hangen met een oversized trui en warme thee kunt drinken, maar ik word toch heus een beetje gestoord van continu binnenzitten. Verklaart mijn wazige blog waarschijnlijk ook wel weer.
(houd er tegelijkertijd maar rekening mee dat dingen meestal deels waar zijn en deels verzonnen zodat het ware en het verzonnene niet meer uit elkaar te houden zijn en niemand dus precies weet waar ik écht aan denk. Dat is dus expres;/).





zaterdag 2 juni 2012

Het meeneem-orkestje.

Hee, 'meeneem' is zo'n woord wat je om kunt draaien zonder dat je vieze vingers krijgt. Het blijft gewoon helemaal hetzelfde. En daar is dan weer vast een woord voor, maar dat doet er niet zo toe.

Ik heb gisteren weer eens voor het eerst in lange tijd wijn gedronken. En ik weet ook alweer meteen waarom ik dat eigenlijk nooit doe. De eerste reden is dat we zo gruwelijk ver overal vandaan wonen - in combinatie met monsterlijke luiheid van mijn kant - dat ik altijd met de auto overal naartoe ga en niet met de fiets (maar de fietslamp is kapot. Excuus!?). Nou - en dan mag je eigenlijk wel iets drinken, maar omdat ik niet al te zwaar ben, ben ik bang zomaar dat ik te lang onder invloed ben, dus drink ik maar liever niet. De tweede reden dat ik weinig drink is omdat ik nog weleens wil klooien met hoofdpijn en de combi medicijnen en alcohol vind ik niet zo'n goed idee. De laatste reden was die waar ik gisteren achterkwam: Het is weliswaar heerlijk dat je prefrontale cortex even niet zo hard z'n best doet om je te remmen, maar soms ga je best raar doen van alcohol. Eén wijntje en ik kan het in een rechte-lijn-naar-de-auto-lopen (ik hoefde niet te rijden) wel vergeten. Dus. En dan word je 's ochtends wakker met hoofdpijn. Dat soort dommigheden. (Overvoer mij met alcohol en u ziet een andere persoon, datisweleenconclusievanvandaag).

Afijn, het meeneemorkestje. Onlangs zat ik weer eens zo'n heerlijke lieflijke schattige cd te luisteren met liedjes uit The sound of music. Vroeger was dat mijn lievelingsfilm (en als ik m'n best doe kan ik zelfs dáárbij janken). Toen hoorde ik Something good en natúúrlijk weet ik dat het een musical is en dat ze in musicals altijd alles zingend doen. Maar toen vroeg ik me dus af waarom we niet op onze schouder allemaal gewoon een meeneemorkestje of bandje of wat dan ook hebben die ons leven op elk moment van een gepaste soundtrack kan voorzien zodat het leven een beetje meer op een film lijkt?
(Of zou het bloedirritant zijn?). Toch jammer dat het echte leven het broeierige filmsfeertje mist met krekelgeluiden en maanlicht. - maar okee, films zijn sowieso een beetje te erg geromantiseerd. (Geloof ze maar niet en als je ze wel gelooft - enzovoort).