Chaosje.

Alleen maar over elkaar rondbuitelende gedachten. No worries.

Zo bedenk ik me dat ik, sinds ik gisteren een dame in de stampvolle spitstrein van Utrecht naar Amersfoort met een bak van de Julia's zag, dat ik pastasalade wil maken en eten. Met rucola, kipfilet, pesto en pijnboompitten. En vooruit, misschien een verdwaalde tomaat. (En ik hou écht meer van de winter dan van de zomer - waarschijnlijk omdat dat bij vrijwel iedereen andersom is - maar ik baal ervan dat het gewoon echt de tijd niet is voor pastasalade). *En soms moet je, gewoon om dingen fijn te houden, ze echt even reserveren voor een specifiek seizoen. Net als met kruiden kweken. Iedere lente opnieuw een feest, omdat het in de winter niet kan*.

En ik denk aan het übervervelende stelletje gisteren voor ons. Ik bedoel, als je de hele avond bewonderend naar je liefje op zit te kijken en je hand niet éven één tel van z'n knie afkan en je verdorie nog hand in hand van je zitplaats op meent te moeten staan, dan ben je ongelofelijk kansloos. Overigens had vriendin W. een hilarische benaming voor de bezigheden van dat soort meisjes: Kopjes geven. (Of ze ook kattig zijn weet ik dan weer niet).

Het laatste waar ik aan denk is ook het belachelijkste. Want ik blijf me verwonderen over kattensnorharen. En ik weet dat het stom klinkt, maar als ik er één vind kan ik het bijna niet over m'n hart verkrijgen om ze weg te gooien. Gewoon omdat een snorhaar eigenlijk best tof is. (Niet dat ik ze wil).

Ik weet niet waar die onzin van vandaag aan te wijten is. Het weer. Slaaptekort. Maar waarschijnlijk is de oorzaak zwaar dispositioneel en ben ik gewoon gestoord.