Hakken.

Een van de kwellingen van het vrouwzijn, zijn de hoge hakken. Ooit, op m'n oude blog nog, maakte ik eens een gedichtje over hakken en dat ik gympen véél fijner vind. Dat vind ik nog. Een middagje op hakken lopen en vervolgens zit je een week met een zielige kleine teen. (Of twee zielige kleine tenen).

En dat is dan nog het ergste niet. Kom je op je hoge hakjes aangestrompeld op de verjaardag van je zwager, zo opofferend, meent hij dat het leuk is (leuk!) om me voortdurend in te blijven wrijven (en nog welgemeend ook) dat ik moet oefenen. Oefenen. Want het is geen gezicht.

Dacht 't niet, dat oefenen. Voorlopig wachten ze (de schoenen) totdat ik zin heb om mezelf te martelen. En als ik daar nooit zin in krijg dan wachten ze en wachten ze, worden het schoenen onder het stof, meer stof, nog meer stof en uiteindelijk zullen ze vanzelf verdwijnen. Ofzo.