Kaarten zijn uit de jaren '50. Met dank aan mijn allesbewarende moeder :).
zaterdag 31 december 2011
woensdag 28 december 2011
De kaneelrolletjestaart.
Omdat iedereen hem lekker lijkt te vinden :). Inmiddels heb ik er drie gemaakt en iedere keer is de taart snel verdwenen. Krijgt geen kans om weg te lopen of te praten vanwege bedorvenheid. Dus. Misschien word je blij van een recept?
Recept komt van boodschappen.nl.
Nodig:
Recept komt van boodschappen.nl.
Nodig:
500 g mix voor witbrood
125 ml lauw water
125 ml volle melk (Melkan)
200 g boter (zacht)
1 ei
125 g bruine basterdsuiker
2 theel. kaneelpoeder
125 g. blanke rozijnen
bloem om te bestuiven
75 g kristalsuiker
springvorm of ovenvaste schaal met hoge rand Ø 24 cm
vershoudfolie
Voorbereiden:Bereid het deeg met water, melk, 50 gram boter en 1 ei volgens de aanwijzingen op de verpakking. Laat het deeg na het kneden 15 minuten afgedekt rusten. Meng voor de vulling bruine basterdsuiker, kaneelpoeder en rozijnen.
Bereiden:
Rol het deeg op een met bloem bestoven werkblad uit tot een lap van circa 30x50 cm. Leg de lange kant aan de voorzijde. Bestrijk de deeglap met 75 gram boter. Verdeel het suiker-kaneel-rozijnenmengsel erover maar laat de onderste rand 3 cm vrij. Rol het deeg vanaf de bovenzijde op en plak de onderste zijde met water op de rol vast. Snijd de rol in 12 gelijke delen. Bestrijk de bakvorm royaal met 50 gram boter en strooi er kristalsuiker over. Zet de deegrolletjes rechtop naast elkaar in de bakvorm. Laat ze afgedekt met vershoudfolie 30 minuten rijzen op een warme plaats. Verwarm de oven voor op 200°C. Bak de taart in 30 minuten goudbruin en gaar. Bestrijk de taart als deze nog warm is met de rest van de boter. Haal de taart warm uit de vorm en eet hem lauwwarm.
Bereiden:
Rol het deeg op een met bloem bestoven werkblad uit tot een lap van circa 30x50 cm. Leg de lange kant aan de voorzijde. Bestrijk de deeglap met 75 gram boter. Verdeel het suiker-kaneel-rozijnenmengsel erover maar laat de onderste rand 3 cm vrij. Rol het deeg vanaf de bovenzijde op en plak de onderste zijde met water op de rol vast. Snijd de rol in 12 gelijke delen. Bestrijk de bakvorm royaal met 50 gram boter en strooi er kristalsuiker over. Zet de deegrolletjes rechtop naast elkaar in de bakvorm. Laat ze afgedekt met vershoudfolie 30 minuten rijzen op een warme plaats. Verwarm de oven voor op 200°C. Bak de taart in 30 minuten goudbruin en gaar. Bestrijk de taart als deze nog warm is met de rest van de boter. Haal de taart warm uit de vorm en eet hem lauwwarm.
dinsdag 27 december 2011
Daar gaan we weer..
Ik ben één van die heel erg gelukkigen die continu door zo'n beetje iedereen jonger wordt geschat dan ze is. Hoera dus. Gisteren dacht een grote donkere man nog dat ik zestien was. En op een bingo-avondje afgelopen zaterdag heb ik me tranen met tuiten gelachen. Een jongen aldaar vond mijn nichtjes en mij véél te jong toen ze hem een beetje met ons zaten te plagen. Ik zei dus maar zoiets als dat je dat plagen beter kunt negeren. Heel vervelend dat je nieteens even op je gemak vrijgezel kunt zijn, gezien al die vervelende opmerkingen altijd. Anyway, als je aan de praat raakt en vertelt dat je toch al twee jaar je rijbewijs hebt en ze krijgen ogen als schoteltjes en roepen uit: WAT? Ben jij al twintig? Waarop ik nog harder moest lachen, want helaas. Ik ben tweeëntwintig. Ouwe sok die ik ben. Weer een sterk staaltje van jonger geschat worden dus. Twee jaar geleden mocht ik voor twee euro de ijsbaan op 'omdat ik nog vast onder de vijftien was'. (Ik heb maar vriendelijk gezegd dat ik twintig was, maar mocht desalniettemin toch voor die twee euro de baan op, bespaart dus weer wat). Het bontst van allemaal maakte de medewerker bij Sea Life het. Of hij het serieus meende weet ik niet. Maar toen m'n nichtje en ik binnenkwamen zei hij: "Die zijn denk ik wel boven de twaalf?" (ai).
En zo erg is het allemaal helemaal niet. Maar het schijnt dat je tot je dertigste (of vijfentwintigste, ik ben het een beetje kwijt) jezelf ouder voelt dan je bent. (En dan zie je er verdraaid jónger uit). En later, wanneer je die leeftijd gepasseerd bent, voel je je jonger dan je bent. Maar helaselijk gaat dat 'er jonger uitzien' dan niet altijd meer op.
En zo erg is het allemaal helemaal niet. Maar het schijnt dat je tot je dertigste (of vijfentwintigste, ik ben het een beetje kwijt) jezelf ouder voelt dan je bent. (En dan zie je er verdraaid jónger uit). En later, wanneer je die leeftijd gepasseerd bent, voel je je jonger dan je bent. Maar helaselijk gaat dat 'er jonger uitzien' dan niet altijd meer op.
vrijdag 23 december 2011
Some months ago..
Omdat de heide in september wel heel erg mooi was. En omdat ik toen niet kon bloggen. Nu alsnog wat foto's.
woensdag 21 december 2011
Meeuwenfobie.
Sommige mensen zijn bang voor honden. Anderen voor spinnen. Of voor hoogtes. Of voor afgesloten ruimtes. Of voor mensen. Allemaal dingen om bang voor te zijn. Tot op zekere hoogte kan het nuttig zijn. En vanaf die zekere hoogte wordt het alleen maar heel erg vervelend en beperkend.
Ik ben bang voor meeuwen. Sinds augustus zo ongeveer. Mocht je zin hebben in een meeuwenfobie: lees dan vooral verder. Het was namelijk nog nét vakantie en ik ging, samen met een nichtje, naar Madurodam en daarna zouden we uitwaaien in Scheveningen. Natuurlijk is Madurodam leuk. Maar het was niet half zo leuk als toen we tien waren en alles veel wonderbaarlijker was. Afijn. Als je dan alles hebt gezien besluit je om een verlept broodje uit je tas op te diepen en op te eten. Een meeuw staarde me aan. Maar ik laat me het eten natuurlijk niet uit de mond kijken en bovendien: verlept brood. Dat hoeven die beesten toch niet? Dus wel. Ineens voelde ik een keiharde snap en een schrijnende duim. Halverwege op weg naar mijn mond kreeg mijn brood ineens een andere bestemming. Meeuwenmaag. Stap één op weg naar de meeuwenfobie.
Toen gingen we naar Scheveningen. Ik besloot dat ik zin had in koekjes. Van die hartige - want ik houd niet heel erg van zoet. Nichtjelief at een broodje. Ik had een rol koekjes. Die zouden we op het strand leegeten. Nu was het niet heel erg mooi weer en waaide het nogal, maar desalniettemin vond ik dat we best prima wat konden eten op het strand. Dus. Open die rol. En knagen maar. Ik een koekje. Nichtje een koekje. </insert meeuwengekrijs> en daar kwam het batiljon aan. In optocht. De eerste vrat het koekje van nichtje op. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we met z'n tweeën heel hard wegliepen voor een reeks van meer dan twintig krijsende meeuwen. Die dat een leuk spelletje vonden. Een of ander monsterlijk genoegen beleefden. En daarom dus maar achter ons aan zweefden. Koekjes gaan naar zand smaken trouwens, als je ze hard hollend en moe opeet. Want ik was ook nogeens eigenwijs. Als ik ééneurozoveel betaal voor een pak koekjes dan eet ik ze ook állemaal op. Dacht ik. Toen dacht ik - uiterst onintelligent - dat als ik een voorraad koekjes naar die beesten zou smijten ze wel ergens achter mij koekjes zouden gaan eten. Misgedacht. Misschien dat een luttele meeuw koekjes ging eten. Maar het merendeel zweefde met een rotgang krijsend achter ons aan. (En dan weet je dus dat ze rustig dingen uit je handen trekken. Het was eng. Horror). Dus. Het liep niet goed af voor de koekjes. En ook niet voor het milieu, beste groene vrienden. We werden zó gek van het meeuwenspektakel dat ik uiteindelijk het pak koekjes mét plastic mét koekjes erin naar die meeuwen toe heb gesmeten. Met een welgemeend: "Stik er maar in!". (Daarna werd de dag nog heel leuk met uitwaaimomenten op de pier en een reuzepannenkoek). Maar die meeuwen vergeet ik dus nooit meer.
Ik ben bang voor meeuwen. Sinds augustus zo ongeveer. Mocht je zin hebben in een meeuwenfobie: lees dan vooral verder. Het was namelijk nog nét vakantie en ik ging, samen met een nichtje, naar Madurodam en daarna zouden we uitwaaien in Scheveningen. Natuurlijk is Madurodam leuk. Maar het was niet half zo leuk als toen we tien waren en alles veel wonderbaarlijker was. Afijn. Als je dan alles hebt gezien besluit je om een verlept broodje uit je tas op te diepen en op te eten. Een meeuw staarde me aan. Maar ik laat me het eten natuurlijk niet uit de mond kijken en bovendien: verlept brood. Dat hoeven die beesten toch niet? Dus wel. Ineens voelde ik een keiharde snap en een schrijnende duim. Halverwege op weg naar mijn mond kreeg mijn brood ineens een andere bestemming. Meeuwenmaag. Stap één op weg naar de meeuwenfobie.
Toen gingen we naar Scheveningen. Ik besloot dat ik zin had in koekjes. Van die hartige - want ik houd niet heel erg van zoet. Nichtjelief at een broodje. Ik had een rol koekjes. Die zouden we op het strand leegeten. Nu was het niet heel erg mooi weer en waaide het nogal, maar desalniettemin vond ik dat we best prima wat konden eten op het strand. Dus. Open die rol. En knagen maar. Ik een koekje. Nichtje een koekje. </insert meeuwengekrijs> en daar kwam het batiljon aan. In optocht. De eerste vrat het koekje van nichtje op. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we met z'n tweeën heel hard wegliepen voor een reeks van meer dan twintig krijsende meeuwen. Die dat een leuk spelletje vonden. Een of ander monsterlijk genoegen beleefden. En daarom dus maar achter ons aan zweefden. Koekjes gaan naar zand smaken trouwens, als je ze hard hollend en moe opeet. Want ik was ook nogeens eigenwijs. Als ik ééneurozoveel betaal voor een pak koekjes dan eet ik ze ook állemaal op. Dacht ik. Toen dacht ik - uiterst onintelligent - dat als ik een voorraad koekjes naar die beesten zou smijten ze wel ergens achter mij koekjes zouden gaan eten. Misgedacht. Misschien dat een luttele meeuw koekjes ging eten. Maar het merendeel zweefde met een rotgang krijsend achter ons aan. (En dan weet je dus dat ze rustig dingen uit je handen trekken. Het was eng. Horror). Dus. Het liep niet goed af voor de koekjes. En ook niet voor het milieu, beste groene vrienden. We werden zó gek van het meeuwenspektakel dat ik uiteindelijk het pak koekjes mét plastic mét koekjes erin naar die meeuwen toe heb gesmeten. Met een welgemeend: "Stik er maar in!". (Daarna werd de dag nog heel leuk met uitwaaimomenten op de pier en een reuzepannenkoek). Maar die meeuwen vergeet ik dus nooit meer.
maandag 19 december 2011
Souvenirs and an attacking cat.
Vrijdag was een mooie dag. Kreeg 's middags een kaart uit Israël van een goede vriendin daar. En 's avonds een Peruaanse pop van een lieve, na meer dan acht maanden uit Peru teruggekomen vriendin. Op de achtergrond van de eerste foto nog een lieflijke kaart van catch the light. De derde foto is bewogen. Maar zie een jou aanvallend mormel maar eens goed op de gevoelige plaat vast te leggen.
zaterdag 17 december 2011
vrijdag 16 december 2011
Witte uil.
When the night comes,
and you don’t know which way to go
Through the shadowlands,
and forgotten paths,
you will find a road
Like an owl you must fly by moonlight with an open eye,
And use your instinct as a guide, to navigate the ways that lays before you,
You were born to, take the greatest flight
Like a serpent and a dove, you will have wisdom born of love
To carry visions from above into the places no man dares to follow
Every hollow in the dark of night
Waiting for the light
Take the flame tonight
Child the time has come for you to go
You will never be alone
Every dream that you have been shown
Will be like living stone
Building you into a home
A shelter from the storm
Like a messenger of peace, the beauty waits be released
Upon the sacred path you keep, leading deeper into the unveiling
As your sailing, across the great divide
Like a wolf at midnight howls, you use your voice in darkest hours
To break the silence and the power, holding back the others from their glory
Every story will be written soon
The blood is on the moon
Morning will come soon
Child the time has come for you to go
You will never be alone
Every dream that you have been shown
Will be like living stone
Building you into a home
A shelter from the storm
-
<3
(In case you like it: de cd kan gratis (en legaal) gedownload worden: hier).
Over liefde.
Al luisterend naar Josh Garrels (lang leve gratis cd's die je via sites kunt downloaden; ook al moet je er soms flink aan wennen, even) voelt het alsof het tijd is om over de dingen te denken. Ik ben als een malle aan het allitereren steeds - waarom weet ik niet. Zal er mee ophouden ook.
Vanmorgen was er een geheugententamen. Neuropsychologie is moeilijk. Vind ik. Dus ik was in de volle verwachting van een tentamen met allemaal hersenstructuren en waarin ze 'involved' waren. Gelukkig viel het alleszins mee. Nog geen drie kwartier na het begin van het tentamen stond ik buiten. Als één van de eersten. (Dan krijg je het gevoel dat er een addertje onder het gras zit. Onder het gras zit het vol met addertjes).
In de trein terug dacht ik over liefde. En niets anders. (Vooruit, dit is gestolen). Dat ik wel geloof in verliefd zijn. Ik verliefd op iemand. Iemand verliefd op mij. Maar dat akelige, akelige wederzijds. Dat is de onmogelijkheid altijd. Ik geloof niet dat ik verliefd op iemand en iemand verliefd op mij elkaar kunnen overlappen. Dus. Het zou een puur godsbewijs zijn als degene van jouw adoratie jou adoreert. Denk ik. En anders toch in ieder geval een wonder van de bovenste plank. Overigens heb ik het nogal gehad met verliefdheid en alle dingen daaromtrent. En dus ook met de daaruitvoortvloeiende vorm van liefde. En ergens is het wel een bevrijding om gewoon even te kunnen zeggen dat je het 'ermee gehad hebt' en het even helemaal niet hoeft allemaal.
Mijn probleem: ik zie de aantrekkelijkheid van degenen die op een presenteerblaadje liggen niet. Ik zie zoveel niet. Eigenlijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit wat ik vind. En misschien was verliefdheid iets voor een zestienjarige mij. Is dat verboden als je ouder wordt. 'Alle sentimenten zijn voortaan verboden' (TT, brieven aan Doornroosje). Weer verliefdheid. Ban hem uit. Stop hem in de gevangenis. Martel hem. Lach hem uit om datgene wat hij geworden is. Laat hem oplossen als de suiker in je thee.
Vanmorgen was er een geheugententamen. Neuropsychologie is moeilijk. Vind ik. Dus ik was in de volle verwachting van een tentamen met allemaal hersenstructuren en waarin ze 'involved' waren. Gelukkig viel het alleszins mee. Nog geen drie kwartier na het begin van het tentamen stond ik buiten. Als één van de eersten. (Dan krijg je het gevoel dat er een addertje onder het gras zit. Onder het gras zit het vol met addertjes).
In de trein terug dacht ik over liefde. En niets anders. (Vooruit, dit is gestolen). Dat ik wel geloof in verliefd zijn. Ik verliefd op iemand. Iemand verliefd op mij. Maar dat akelige, akelige wederzijds. Dat is de onmogelijkheid altijd. Ik geloof niet dat ik verliefd op iemand en iemand verliefd op mij elkaar kunnen overlappen. Dus. Het zou een puur godsbewijs zijn als degene van jouw adoratie jou adoreert. Denk ik. En anders toch in ieder geval een wonder van de bovenste plank. Overigens heb ik het nogal gehad met verliefdheid en alle dingen daaromtrent. En dus ook met de daaruitvoortvloeiende vorm van liefde. En ergens is het wel een bevrijding om gewoon even te kunnen zeggen dat je het 'ermee gehad hebt' en het even helemaal niet hoeft allemaal.
Mijn probleem: ik zie de aantrekkelijkheid van degenen die op een presenteerblaadje liggen niet. Ik zie zoveel niet. Eigenlijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit wat ik vind. En misschien was verliefdheid iets voor een zestienjarige mij. Is dat verboden als je ouder wordt. 'Alle sentimenten zijn voortaan verboden' (TT, brieven aan Doornroosje). Weer verliefdheid. Ban hem uit. Stop hem in de gevangenis. Martel hem. Lach hem uit om datgene wat hij geworden is. Laat hem oplossen als de suiker in je thee.
dinsdag 13 december 2011
De beste herinnering.
Dat is moeilijk. Om even snel te zeggen wat zo'n beetje de allerbeste herinnering uit je hele leven is. Net als bij de meesten zijn dat er bij mij ook meer. En hoewel je iets meestal pas achteraf in het doosje hele goede herinneringen stopt en je meestal van te voren ook niet weet of iets een hele goede herinnering wordt, zijn er momenten die goud waard zijn.
Voor mij is één van de beste ervaringen ooit een bootreisje. In 2008 ging ik samen met zus en zwager een week naar Griekenland; omdat ik klaar was met examens en omdat Griekenland wel trok. De week was heerlijk. Het allerheerlijkste is de goede herinnering. Op zaterdagavond zouden we een boottocht maken. Van het ene plaatsje naar het andere. We zouden eten in dat andere plaatsje en dan terugvaren. Maar wat niemand had verteld was dat het ook in een mediterraan land enorm koud kan zijn. En dus toen we de terugtocht aanvingen stonden we daar. Met z'n drietjes bovenop de boot. Muziek. (Een beetje in de sfeer van dit). Terwijl verder iedereen beneden zat. En zo waan je je een beetje alleen, daar 's avonds onder een sterrenhemel op de Middelandse zee, terwijl het waait. Die momenten zijn sowieso bijzonder. Het even denken dat je alleen bent en er eigenlijk geen wereld is buiten jij, je geliefden en de zee.
Sneeuwval benadert dat 'alleen op de wereld gevoel'. Volkomen stilte. Sneeuw, waar blijf je? Ik wil in m'n eentje dwalen door de sneeuw. En aan de goede dingen denken.
Wat betreft die boottocht. Ik heb nog een wazige verwaaide foto van mezelf, toen. Check.
Voor mij is één van de beste ervaringen ooit een bootreisje. In 2008 ging ik samen met zus en zwager een week naar Griekenland; omdat ik klaar was met examens en omdat Griekenland wel trok. De week was heerlijk. Het allerheerlijkste is de goede herinnering. Op zaterdagavond zouden we een boottocht maken. Van het ene plaatsje naar het andere. We zouden eten in dat andere plaatsje en dan terugvaren. Maar wat niemand had verteld was dat het ook in een mediterraan land enorm koud kan zijn. En dus toen we de terugtocht aanvingen stonden we daar. Met z'n drietjes bovenop de boot. Muziek. (Een beetje in de sfeer van dit). Terwijl verder iedereen beneden zat. En zo waan je je een beetje alleen, daar 's avonds onder een sterrenhemel op de Middelandse zee, terwijl het waait. Die momenten zijn sowieso bijzonder. Het even denken dat je alleen bent en er eigenlijk geen wereld is buiten jij, je geliefden en de zee.
Sneeuwval benadert dat 'alleen op de wereld gevoel'. Volkomen stilte. Sneeuw, waar blijf je? Ik wil in m'n eentje dwalen door de sneeuw. En aan de goede dingen denken.
Wat betreft die boottocht. Ik heb nog een wazige verwaaide foto van mezelf, toen. Check.
zaterdag 10 december 2011
Why I am The Woodcricket.
Waarom ik een simpele boskrekel ben. Waarom zelfs de uitnodiging voor mijn verjaardagsfeestjes ondertiteld is met 'de boskrekel'. Waarom?
Nou. Het begon toen ik negentien werd. Mijn laatste dag achttien werd besloten met een college. Of een statistiek-toets. Dat weet mijn geheugen niet meer. Ik reisde naar huis met studiegenootje en vriendin E. En toen we in de bus zaten kreeg ik een pakje 'wat ik de volgende dag open mocht maken'. Ik weet nog dat het donker was. En dat ik te nieuwsgierig was.
Het ging om een boek van Toon Tellegen. Daar begon ik mijn negentien-zijn mee. Mijn andere vriendinnen zagen het boek en waren verkocht. Dusdanig dat de één werd omgedoopt tot de mier, de ander tot de eekhoorn en weer een volgende tot stokstaart. Maar als dan iedereen een dier is, wie ben ik dan? Totdat de mier besloot dat ik boskrekel was. Prima. Ik heb een grote mate van sympathie voor de boskrekel. Helemaal sinds we bij het uiterst ingewikkelde psychopathologie II (het was heel makkelijk, heb er zelfs een heel hoog cijfer voor gehaald, maar het blijft leuk om wijs te doen) een docente hadden die in onze werkgroep voor ging lezen over de arme depressieve krekel (de genezing van de krekel, TT). Ik vond de krekel wel bij mij passen. Hij denkt óók teveel na. (Ik hoop bij de weg geen verjaardagen te komen opsomberen). Nou ja. Het is zo gegroeid denk ik. Inmiddels ben ik de boskrekel. Uw néderige boskrekel. Dat je dat maar niet vergeet. En woodcricket klinkt nou weer net iets leuker dan boskrekel. Dus.
Misschien moet je in het vervolg iedere krekel die je tegenkomt maar aan een onderzoek onderwerpen. Misschien is hij mij. Of ben ik hem. Haar.
Nou. Het begon toen ik negentien werd. Mijn laatste dag achttien werd besloten met een college. Of een statistiek-toets. Dat weet mijn geheugen niet meer. Ik reisde naar huis met studiegenootje en vriendin E. En toen we in de bus zaten kreeg ik een pakje 'wat ik de volgende dag open mocht maken'. Ik weet nog dat het donker was. En dat ik te nieuwsgierig was.
Het ging om een boek van Toon Tellegen. Daar begon ik mijn negentien-zijn mee. Mijn andere vriendinnen zagen het boek en waren verkocht. Dusdanig dat de één werd omgedoopt tot de mier, de ander tot de eekhoorn en weer een volgende tot stokstaart. Maar als dan iedereen een dier is, wie ben ik dan? Totdat de mier besloot dat ik boskrekel was. Prima. Ik heb een grote mate van sympathie voor de boskrekel. Helemaal sinds we bij het uiterst ingewikkelde psychopathologie II (het was heel makkelijk, heb er zelfs een heel hoog cijfer voor gehaald, maar het blijft leuk om wijs te doen) een docente hadden die in onze werkgroep voor ging lezen over de arme depressieve krekel (de genezing van de krekel, TT). Ik vond de krekel wel bij mij passen. Hij denkt óók teveel na. (Ik hoop bij de weg geen verjaardagen te komen opsomberen). Nou ja. Het is zo gegroeid denk ik. Inmiddels ben ik de boskrekel. Uw néderige boskrekel. Dat je dat maar niet vergeet. En woodcricket klinkt nou weer net iets leuker dan boskrekel. Dus.
Misschien moet je in het vervolg iedere krekel die je tegenkomt maar aan een onderzoek onderwerpen. Misschien is hij mij. Of ben ik hem. Haar.
vrijdag 9 december 2011
En we breien..
Ik begrijp er echt niets van. Ik had zo'n immense hekel aan handwerken vroeger. Kreeg uit pure zieligheid een zeveneneenhalf voor een niet afgebreid lapje wat een wannabe-slang was. Ik weet niet of het lapje nog bestaat. Maar breien was gruwelijk. Haken kon ik gewoon niet. (Kan ik nog niet eigenlijk).
De stand van zaken nu:
Eerste sjaal is finished. Hierboven is hij een beetje opgevouwen, maar ik ben eigenlijk wel trots :).
Tweede sjaal is gestart. Ik ben aan het leren recht-averecht breien en voor de kenners onder ons: Ik deed het verkeerd, dus de bovenste paar rijen behoren alweer tot het verleden. Hieronder mag u mijn fout nogmaals aanschouwen en zien hoe heerlijk zo'n breiwolletje er eigenlijk uitziet..
En ik heb besloten om een tasje te gaan haken met Hoooked. Raarheid eigenlijk, ik kan alleen de lossen. De vasten begrijp ik niet. Maar binnenkort..
(Ik begin echt te denken dat ik een klap met de molen heb gehad door toe te geven dat IK breien en haken leuk vind. IK. Ik hoor diep na te denken, studieboeken te bestuderen, kritisch te zijn over vanalles en nog wat, me te verdiepen in boeken en muziek te luisteren. Maar breien? Haken? Ik begin echt last van cognitieve dissonantie te krijgen).
De stand van zaken nu:
Eerste sjaal is finished. Hierboven is hij een beetje opgevouwen, maar ik ben eigenlijk wel trots :).
Tweede sjaal is gestart. Ik ben aan het leren recht-averecht breien en voor de kenners onder ons: Ik deed het verkeerd, dus de bovenste paar rijen behoren alweer tot het verleden. Hieronder mag u mijn fout nogmaals aanschouwen en zien hoe heerlijk zo'n breiwolletje er eigenlijk uitziet..
En ik heb besloten om een tasje te gaan haken met Hoooked. Raarheid eigenlijk, ik kan alleen de lossen. De vasten begrijp ik niet. Maar binnenkort..
(Ik begin echt te denken dat ik een klap met de molen heb gehad door toe te geven dat IK breien en haken leuk vind. IK. Ik hoor diep na te denken, studieboeken te bestuderen, kritisch te zijn over vanalles en nog wat, me te verdiepen in boeken en muziek te luisteren. Maar breien? Haken? Ik begin echt last van cognitieve dissonantie te krijgen).
woensdag 7 december 2011
Die dingen.
Het katholieke idee van voor doden bidden wordt bij ons, protestanten, altijd als iets belachelijks gezien. Die mensen zijn allang dood. Niets meer aan te veranderen. Dat er dan zoiets zou bestaan als een vagevuur laat ik even buiten beschouwing. Ik geloof ook niet zo in het voor doden bidden en zal dat ook niet doen. Maar.
(Goed. Ik heb Lewis gelezen. Nou en?). God bestaat niet in de tijd. Eeuwigheid is iets anders. De dingen zijn altijd nu. Dus wat ook heel goed zou kunnen is dat God, toen die persoon nog leefde, al wist dat er later iemand voor hem zou bidden - en waarom zou Hij dat niet verhoren? In dat opzicht zou het ook niet raar zijn om ná een handeling ervoor te bidden - omdat God ook voor die handeling al wist dat je er later alsnog voor zou bidden. Is dat een raar idee? Waarom zou een gebed voor een handeling meer kracht hebben dan erna als God toch niet in de tijd is? (Okee, waarschijnlijk hebben we de tijd dan weer niet voor niets gekregen).
In dat opzicht vraag ik me ook af in hoeverre de wil van God beïnvloed zou kunnen worden door ons gebed. Waren Gods plannen met ons er vanaf het begin? En is ons gebed dan iets wat in die plannen meegenomen werd - of iets wat die plannen beïnvloed heeft? Soms? Het hangt er denk ik vanaf welke rol je God toebedeelt en welke vrijheid wij mensen hebben.
Natuurlijk heb ik geen zin om gekke ketterijen (hoe middeleeuws;/) te bedenken. Het zijn alleen van die dingen die we niet kunnen weten en ook niet zullen weten, maar die desalniettemin soms in je hoofd opkomen.
(Goed. Ik heb Lewis gelezen. Nou en?). God bestaat niet in de tijd. Eeuwigheid is iets anders. De dingen zijn altijd nu. Dus wat ook heel goed zou kunnen is dat God, toen die persoon nog leefde, al wist dat er later iemand voor hem zou bidden - en waarom zou Hij dat niet verhoren? In dat opzicht zou het ook niet raar zijn om ná een handeling ervoor te bidden - omdat God ook voor die handeling al wist dat je er later alsnog voor zou bidden. Is dat een raar idee? Waarom zou een gebed voor een handeling meer kracht hebben dan erna als God toch niet in de tijd is? (Okee, waarschijnlijk hebben we de tijd dan weer niet voor niets gekregen).
In dat opzicht vraag ik me ook af in hoeverre de wil van God beïnvloed zou kunnen worden door ons gebed. Waren Gods plannen met ons er vanaf het begin? En is ons gebed dan iets wat in die plannen meegenomen werd - of iets wat die plannen beïnvloed heeft? Soms? Het hangt er denk ik vanaf welke rol je God toebedeelt en welke vrijheid wij mensen hebben.
Natuurlijk heb ik geen zin om gekke ketterijen (hoe middeleeuws;/) te bedenken. Het zijn alleen van die dingen die we niet kunnen weten en ook niet zullen weten, maar die desalniettemin soms in je hoofd opkomen.
maandag 5 december 2011
De schrijver
Ik vraag me altijd dingen af. Weet ze meestal niet zeker. Ook nu weer.
Ik ben namelijk 'de ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch aan het lezen. Een goeie om je dingen af te vragen. Zo vraag ik me in de eerste plaats ontzettend af of een schrijver zijn hoofdpersonen laat denken zoals hij zelf denkt. Het zou toch best heldhaftig zijn om als schrijver je hoofdpersoon totaal anders te laten zijn en denken dan jijzelf.
Ik ben namelijk 'de ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch aan het lezen. Een goeie om je dingen af te vragen. Zo vraag ik me in de eerste plaats ontzettend af of een schrijver zijn hoofdpersonen laat denken zoals hij zelf denkt. Het zou toch best heldhaftig zijn om als schrijver je hoofdpersoon totaal anders te laten zijn en denken dan jijzelf.
zaterdag 3 december 2011
Joy follows suffering.
Omdat na lijden vreugde komt. En omdat dit gewoon heel erg mooie muziek is. Voor wie weg wil dromen..
woensdag 30 november 2011
vrijdag 25 november 2011
Wie wat bewaart..
Inderdaad. Het regent. Het waait. Ik brei. Maar af en toe is het fijn om even iets anders te doen. Dus dook ik daarstraks de zolder op en vond dozen met schoolspullen van de middelbare school. Misschien moet ik er een etiket opplakken dat dit 'confronterend' kan zijn. (En ik denk dat ik die dozen heel goed moet verstoppen als ik ooit kinderen krijg, want ik ben niet zo'n lichtend voorbeeld, helaas).
Ik dacht altijd dat ik nooit brutaal was. Dat dacht ik echt. Nu vind ik hier een Repetitie van Duits Idioom. Ik was net vijftien. Een repetitie uit december 2004. Had er geloof ik niet zo'n zin meer in. Ik citeer mezelf bovenaan de toets: "Succes met streepjes zetten, want krulletjes is teveel moeite. En 300 woorden leren OOK!". (Goed. Hier schaam ik me nu dus voor. Evenals voor de 2 die mijn cijfer was voor die idioomtoets). Overigens ontdekte ik in de stapel ook wel negens en tienen bij Duits, dus dat kwam wel goed. Er zijn ook vakken waarbij dat wat minder goedkwam. Neem nou natuurkunde. Wat ik na klas drie met een grote boog eruitknalde. En ik snapte ook weer waarom toen ik een schriftelijke overhoring vond. (Voor degenen die dit érg zielig vinden: het kan wel eens zijn dat dit cijfer later is vervallen omdat de klassengemiddeldes bij natuurkunde niet bepaald hoog waren - natuurkunde was vooral vliegtuigjes gooien en dat soort ongein. Ik haatte het dat je om een formule te kunnen gebruiken met behulp van een formule formuleonderdeeltjes uit moest rekenen). Aanschouwt mijn diepterecord (Ik heb btw wel de naam van de school overal afgeknipt, omdat het me niet zo leuk lijkt voor de naam van een school, die overigens goed is, als ik mijn dieptepunten hier poneer):
Een andere toets die ik van mijn levensdagen niet vergeet is een driehoekenrepetitie bij wiskunde. Ik wist gewoon NIETS.
Aan de andere kant had ik op de niet exacte vakken ook uitschieters. De andere kant op. Die tien bij Engels was in de tweede voor een repetitie. Ik was de eerste die dat voor een repetitie haalde volgens de docente - en ik was stomverbaasd.
Toen de tweede fase begon was het uit met de uitschieters. Geen extreem exacte vakken meer, dus geen extreme onvoldoendes meer. Frans, Duits en Engels waren ook niet meer zo makkelijk als ze ooit waren. Dus ook geen extreme uitschieters meer naar boven. Uiteindelijk was mijn gemiddelde eindcijfer iets als een 7.1 voor alles. Het laat dus maar zien dat, als je een keer een ernstige onvoldoende haalt, dat niet wil zeggen dat het niets wordt met je. (Ergens moet ik een beetje grijnzen om die onvoldoendes. Ergens schaam ik me er echt voor. Evenals voor de tekeningen die in mijn schriften staan). Gek eigenlijk dat je nu, nu je de twintig gepasseerd bent, pas fatsoenlijk vakken kunt volgen met motivatie om er iets voor te doen. (En dat dingen leren nu ook zoveel fijner is dan vroeger).
Ik dacht altijd dat ik nooit brutaal was. Dat dacht ik echt. Nu vind ik hier een Repetitie van Duits Idioom. Ik was net vijftien. Een repetitie uit december 2004. Had er geloof ik niet zo'n zin meer in. Ik citeer mezelf bovenaan de toets: "Succes met streepjes zetten, want krulletjes is teveel moeite. En 300 woorden leren OOK!". (Goed. Hier schaam ik me nu dus voor. Evenals voor de 2 die mijn cijfer was voor die idioomtoets). Overigens ontdekte ik in de stapel ook wel negens en tienen bij Duits, dus dat kwam wel goed. Er zijn ook vakken waarbij dat wat minder goedkwam. Neem nou natuurkunde. Wat ik na klas drie met een grote boog eruitknalde. En ik snapte ook weer waarom toen ik een schriftelijke overhoring vond. (Voor degenen die dit érg zielig vinden: het kan wel eens zijn dat dit cijfer later is vervallen omdat de klassengemiddeldes bij natuurkunde niet bepaald hoog waren - natuurkunde was vooral vliegtuigjes gooien en dat soort ongein. Ik haatte het dat je om een formule te kunnen gebruiken met behulp van een formule formuleonderdeeltjes uit moest rekenen). Aanschouwt mijn diepterecord (Ik heb btw wel de naam van de school overal afgeknipt, omdat het me niet zo leuk lijkt voor de naam van een school, die overigens goed is, als ik mijn dieptepunten hier poneer):
Een andere toets die ik van mijn levensdagen niet vergeet is een driehoekenrepetitie bij wiskunde. Ik wist gewoon NIETS.
Aan de andere kant had ik op de niet exacte vakken ook uitschieters. De andere kant op. Die tien bij Engels was in de tweede voor een repetitie. Ik was de eerste die dat voor een repetitie haalde volgens de docente - en ik was stomverbaasd.
Toen de tweede fase begon was het uit met de uitschieters. Geen extreem exacte vakken meer, dus geen extreme onvoldoendes meer. Frans, Duits en Engels waren ook niet meer zo makkelijk als ze ooit waren. Dus ook geen extreme uitschieters meer naar boven. Uiteindelijk was mijn gemiddelde eindcijfer iets als een 7.1 voor alles. Het laat dus maar zien dat, als je een keer een ernstige onvoldoende haalt, dat niet wil zeggen dat het niets wordt met je. (Ergens moet ik een beetje grijnzen om die onvoldoendes. Ergens schaam ik me er echt voor. Evenals voor de tekeningen die in mijn schriften staan). Gek eigenlijk dat je nu, nu je de twintig gepasseerd bent, pas fatsoenlijk vakken kunt volgen met motivatie om er iets voor te doen. (En dat dingen leren nu ook zoveel fijner is dan vroeger).
donderdag 24 november 2011
woensdag 23 november 2011
Neuspeuteren.
Dat doe je zo. Je neemt de vinger van de hand waarmee je schrijft. Je kijkt er eens goed naar omdat hij zo schoon is. Weldra zal hij dat namelijk niet meer zijn. Je heft je vinger omhoog richting je neus en..
ik geloof dat de rest wel bekend is. De meeste mensen weten helaas maar al te goed hoe dit moet. Gisteravond, half zeven. In de trein. Donker. Eigenlijk best gezellig. Op de één of andere manier vond ik een metro die ik van mezelf wel op mijn gemak mocht lezen. En dan vooral de opinie-artikelen, die zijn het leukst. Vorige week ontdekte ik al artikelen over 'pulken'. Blijkbaar het Nederlandse woord voor wat wij snotjes noemen. Mensen snapten niet hoe het kon dat mensen pulkten in de trein. Ik snap het eigenlijk ook niet. Ga breien.
Anyway. Ik had de metro gelezen. Met dus alweer een ingezonden brief over pulken. Dat je lichaam die dingen niet voor niets uitscheidt enzo en dat het stom is om je uit - wat zijn het? - op te eten. Maakt allemaal niet uit. Ik zat op een tweezitsbankje. Voor mij was een vierzits. Een keurige dame in het vizier. De krant was uit. Tijd om ongegeneerd mensen te bestaren (vinden ze leuk. Niet!). Nou ja. Die keurige dame dus. Prominent haar vinger in haar neus. Waarop een diner volgde. (Van jewelste zeg). Eigenlijk had ik haar de ingezonden brief over pulken moeten laten lezen, natuurlijk. Wat ik niet durfde. Maar verbazingwekkend dat iemand zo ongelofelijk heerlijk haar vinger richting ogen steekt.
Ik geloof overigens best dat neuspeuteren een keertje lekker kan zitten. Al vind ik het een beetje bah. Maar het OPETEN. Rare maatschappij. Heel, heel raar.
ik geloof dat de rest wel bekend is. De meeste mensen weten helaas maar al te goed hoe dit moet. Gisteravond, half zeven. In de trein. Donker. Eigenlijk best gezellig. Op de één of andere manier vond ik een metro die ik van mezelf wel op mijn gemak mocht lezen. En dan vooral de opinie-artikelen, die zijn het leukst. Vorige week ontdekte ik al artikelen over 'pulken'. Blijkbaar het Nederlandse woord voor wat wij snotjes noemen. Mensen snapten niet hoe het kon dat mensen pulkten in de trein. Ik snap het eigenlijk ook niet. Ga breien.
Anyway. Ik had de metro gelezen. Met dus alweer een ingezonden brief over pulken. Dat je lichaam die dingen niet voor niets uitscheidt enzo en dat het stom is om je uit - wat zijn het? - op te eten. Maakt allemaal niet uit. Ik zat op een tweezitsbankje. Voor mij was een vierzits. Een keurige dame in het vizier. De krant was uit. Tijd om ongegeneerd mensen te bestaren (vinden ze leuk. Niet!). Nou ja. Die keurige dame dus. Prominent haar vinger in haar neus. Waarop een diner volgde. (Van jewelste zeg). Eigenlijk had ik haar de ingezonden brief over pulken moeten laten lezen, natuurlijk. Wat ik niet durfde. Maar verbazingwekkend dat iemand zo ongelofelijk heerlijk haar vinger richting ogen steekt.
Ik geloof overigens best dat neuspeuteren een keertje lekker kan zitten. Al vind ik het een beetje bah. Maar het OPETEN. Rare maatschappij. Heel, heel raar.
dinsdag 22 november 2011
Opstaan.
soms denk ik
na alle theorieën
die ik hoor over wie God zou zijn
wil de echte God opstaan?
maar ik was het vergeten
had er niet meer aan gedacht
dat heeft Hij allang gedaan.
na alle theorieën
die ik hoor over wie God zou zijn
wil de echte God opstaan?
maar ik was het vergeten
had er niet meer aan gedacht
dat heeft Hij allang gedaan.
maandag 21 november 2011
Te weinig bezoek..
Het lijkt erop dat de wolken erg op ons mensen zitten te wachten. Misschien zijn ze eenzaam. Misschien vinden ze het gewoon stom dat wij niet kunnen vliegen. Of dat we altijd van onze wolken afdon..vallen. In ieder geval dachten ze dat, als die domme mensen niet naar ons komen, zij altijd nog naar hen kunnen gaan. Ziehier het resultaat. Mist. Mist. Mist.
vrijdag 18 november 2011
Groningen!
Hoe lieflijk zijn deze kaarten van Marie Cardouat! :). Heb er gisteren een stelletje (waaronder deze) van gekocht in de kinderboekenwinkel in Groningen. Nu zoek ik nog een plek in Utrecht waar ze verkocht worden..
Gisteren heb ik een heerlijke dag gehad. Mijn hoofd was wazig (vraag me niet waarom), mijn concentratie was nul, maar de dag was heerlijk. Bijkletsen met vriendinnetjes is fijn. Door de kou slenteren en kerstspullen bewonderen in de warenhuizen is ook fijn. En tot slot vind ik het zelfs niet erg om drie uur te moeten reizen om in Groningen te komen, omdat die intercity toch met geweld van Amersfoort naar Zwolle naar Assen naar Groningen raast! Me likes vriendinnetjes. Me likes Groningen.
woensdag 16 november 2011
Twee bomen.
We are just figurines
With our theology that we don't understand
- Deas Vail, birds.
Geloof mij. Als er iets waardevol is in dit leven, dan is het wel dit. Om te geloven in de Grote God in de hemel die Koning is over alles. Degene die alles weet. Alles kan. En degene die zonder ophouden liefheeft. Maar ook enorm heilig is.
Ik weet niet zoveel over God. Durf er daarom ook niet zoveel over te zeggen. Mijn argumenten zijn niets. Mijn geloof niet. Niets. Maar ik weet dat ik niet naar ik moet kijken. Alleen naar Jezus Christus. Dat is geloven. En iedereen die dat wil kan dat doen.
Dat is hoe ik denk. Maar hoe meer ik me verdiep in dogmatische werken - en ja, dat is stom, maar ik wil juist vanuit die werken leren argumenteren waarom toch vooral iedereen wél in Jezus moet geloven. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat zo ontzettend veel mensen in God geloven. Oppervlakkig geloven dat Hij bestaat. En wel geloven dat Hij de regie heeft. (Ik kwam uit een EO-op-zoek-naar-God-testje uit als deïst. Daar ben ik niet trots op. Ik ben ook geen deïst, omdat ik niet geloof in de wereld als klokkenspel. Maar ergens herken ik het wel. Ik denk vaak dat het God geen klap interesseert wat ik uitvoer en dat Hij zich niet met mij bemoeit). Dus. Misschien geloven we dat niet eens.
Wat ik wilde zeggen is dit. Er zijn inderdaad dingen in de bijbel die lastig zijn om met elkaar in overeenstemming te brengen. Hoe kan een God van liefde willen dat iedereen in Hem gaat geloven en tegelijkertijd die macht uit handen geven door ons de kans te geven om tegen Hem te kiezen - en zo blijven er inderdaad mensen over die niet in Hem geloven. Hoe kan Hij totaal alles in het voren gepland hebben en hoe kunnen we toch de vrijheid hebben om al dan niet voor Hem te kiezen. Ik verdiep me in die dogmatische werken. Alles wordt steeds één kant op uitgelegd. Als God de wereld liefheeft, hééft Hij de wereld niet lief, maar een beperkt aantal mensen. Zeggen die boeken. Omdat als Hij de hele wereld liefhad ook de hele wereld wel in Hem zou gaan geloven.
Toen dacht ik aan twee bomen. Neem twee willekeurige bomen. Ze staan vijf meter uit elkaar. Ik kan ze niet alletwee tegelijk omhelzen. Maar God zou dat wel kunnen. Daarom denk ik - en dat is mijn beperkte vermogen - dat het heel goed mogelijk is dat God ongelofelijk veel van ons houdt. Ons allemaal. En heel erg graag wil dat we allemaal in Hem geloven. En dat Hij tegelijkertijd heel erg rechtvaardig is. Zonde straft. Wie zal het zeggen. Is het misschien niet juist een teken van almacht om ons keuzevrijheid te geven? (En inderdaad, de keuze voor Hem komt altijd van Hem vandaan, maar vooraf denken of dat wel zo is lijkt me niet zo helpend). Wat ik wil zeggen is dat dingen die in onze optiek niet naast elkaar kunnen bestaan, dat misschien wel kunnen voor onze God. Maar inderdaad. We hebben wel een theologie. Maar begrijpen er niets van.
Gek ook dat de wijzen, de verstandigen er minder van begrijpen dan de kinderen. Stom gedenk ook.
(O ja: Het idee van 'twee bomen' komt van Henk Binnendijk. Ik weet niet meer in welke context hij het bedoelde, maar het laat iets van Gods almacht zien. Ook al is volgens Lewis onzin altijd onzin. Zelfs als je God erbij betrekt. Maar wat ik denk is dat als ons besef van goed en kwaad is aangetast door zonde, ons gevoel voor logica dat ook prima kan zijn).
With our theology that we don't understand
- Deas Vail, birds.
Geloof mij. Als er iets waardevol is in dit leven, dan is het wel dit. Om te geloven in de Grote God in de hemel die Koning is over alles. Degene die alles weet. Alles kan. En degene die zonder ophouden liefheeft. Maar ook enorm heilig is.
Ik weet niet zoveel over God. Durf er daarom ook niet zoveel over te zeggen. Mijn argumenten zijn niets. Mijn geloof niet. Niets. Maar ik weet dat ik niet naar ik moet kijken. Alleen naar Jezus Christus. Dat is geloven. En iedereen die dat wil kan dat doen.
Dat is hoe ik denk. Maar hoe meer ik me verdiep in dogmatische werken - en ja, dat is stom, maar ik wil juist vanuit die werken leren argumenteren waarom toch vooral iedereen wél in Jezus moet geloven. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat zo ontzettend veel mensen in God geloven. Oppervlakkig geloven dat Hij bestaat. En wel geloven dat Hij de regie heeft. (Ik kwam uit een EO-op-zoek-naar-God-testje uit als deïst. Daar ben ik niet trots op. Ik ben ook geen deïst, omdat ik niet geloof in de wereld als klokkenspel. Maar ergens herken ik het wel. Ik denk vaak dat het God geen klap interesseert wat ik uitvoer en dat Hij zich niet met mij bemoeit). Dus. Misschien geloven we dat niet eens.
Wat ik wilde zeggen is dit. Er zijn inderdaad dingen in de bijbel die lastig zijn om met elkaar in overeenstemming te brengen. Hoe kan een God van liefde willen dat iedereen in Hem gaat geloven en tegelijkertijd die macht uit handen geven door ons de kans te geven om tegen Hem te kiezen - en zo blijven er inderdaad mensen over die niet in Hem geloven. Hoe kan Hij totaal alles in het voren gepland hebben en hoe kunnen we toch de vrijheid hebben om al dan niet voor Hem te kiezen. Ik verdiep me in die dogmatische werken. Alles wordt steeds één kant op uitgelegd. Als God de wereld liefheeft, hééft Hij de wereld niet lief, maar een beperkt aantal mensen. Zeggen die boeken. Omdat als Hij de hele wereld liefhad ook de hele wereld wel in Hem zou gaan geloven.
Toen dacht ik aan twee bomen. Neem twee willekeurige bomen. Ze staan vijf meter uit elkaar. Ik kan ze niet alletwee tegelijk omhelzen. Maar God zou dat wel kunnen. Daarom denk ik - en dat is mijn beperkte vermogen - dat het heel goed mogelijk is dat God ongelofelijk veel van ons houdt. Ons allemaal. En heel erg graag wil dat we allemaal in Hem geloven. En dat Hij tegelijkertijd heel erg rechtvaardig is. Zonde straft. Wie zal het zeggen. Is het misschien niet juist een teken van almacht om ons keuzevrijheid te geven? (En inderdaad, de keuze voor Hem komt altijd van Hem vandaan, maar vooraf denken of dat wel zo is lijkt me niet zo helpend). Wat ik wil zeggen is dat dingen die in onze optiek niet naast elkaar kunnen bestaan, dat misschien wel kunnen voor onze God. Maar inderdaad. We hebben wel een theologie. Maar begrijpen er niets van.
Gek ook dat de wijzen, de verstandigen er minder van begrijpen dan de kinderen. Stom gedenk ook.
(O ja: Het idee van 'twee bomen' komt van Henk Binnendijk. Ik weet niet meer in welke context hij het bedoelde, maar het laat iets van Gods almacht zien. Ook al is volgens Lewis onzin altijd onzin. Zelfs als je God erbij betrekt. Maar wat ik denk is dat als ons besef van goed en kwaad is aangetast door zonde, ons gevoel voor logica dat ook prima kan zijn).
dinsdag 15 november 2011
Ledigheid.
Vandaag breng ik mijn dag in ledigheid door. Luister enthousiast een oud This Time-liedje wat ongelofelijk niet als muziek van nu klinkt, maar wel weer heel lekker door een fijne piano en een mooie tekst.
Ik weet eigenlijk niet of ik me moet schamen omdat ik niets uitvoer. Mijn studieboeken voor dit blok zijn nog niet binnen (omdat één boek niet leverbaar is wacht de rest ook maar). En vorige week was tentamenweek. Wil je weten hoe mijn tentamen van vrijdag verliep? Slecht. Bedroevend slecht. Ik had een model uit mijn kop geleerd wat werd teruggevraagd - dus misschien krijg ik daar nog een pietsje punten voor. Maar ik heb weinig hoop. Een tentamen in het Engels maken vreet energie. En als je dan de helft nog niet weet moet je onzin gaan verzinnen om op te schrijven - om te proberen niet überstom over te komen. En zelfs 's avonds bleven er nog hersenstructuren door mijn hoofd zweven. Basal Ganglia. Cerebral Cortex. Dat soort ongein.
Uitputtend dus. En reden genoeg voor een dag vrij (zou ik zeggen).
Daarnaast had ik eerder vorige week al een godsdienstpsychologie-tentamen. En je zou het haast niet geloven, maar dat werd een nerdcijfer van een 8.4. Theologievakken liggen me per ongeluk best wel. (Als je een beetje kunt zwammen krijg je al snel een voldoende).
En nu. Nu zit ik hier. Ledigheid. Muziek luisteren. Gedichtjes schrijven. (Als je in mijn linkjeslijst kijkt zie je helemaal onderaan een link naar mijn gedichtjesblog. Wees ook welkom daar en reageer vooral; je zou de eerste zijn, geloof ik). Wat ik verder uit ga voeren weet ik nog niet. Misschien maar eens nadenken hoe ik moet gaan proberen er niet meer als zestien uit te zien..
Ik weet eigenlijk niet of ik me moet schamen omdat ik niets uitvoer. Mijn studieboeken voor dit blok zijn nog niet binnen (omdat één boek niet leverbaar is wacht de rest ook maar). En vorige week was tentamenweek. Wil je weten hoe mijn tentamen van vrijdag verliep? Slecht. Bedroevend slecht. Ik had een model uit mijn kop geleerd wat werd teruggevraagd - dus misschien krijg ik daar nog een pietsje punten voor. Maar ik heb weinig hoop. Een tentamen in het Engels maken vreet energie. En als je dan de helft nog niet weet moet je onzin gaan verzinnen om op te schrijven - om te proberen niet überstom over te komen. En zelfs 's avonds bleven er nog hersenstructuren door mijn hoofd zweven. Basal Ganglia. Cerebral Cortex. Dat soort ongein.
Uitputtend dus. En reden genoeg voor een dag vrij (zou ik zeggen).
Daarnaast had ik eerder vorige week al een godsdienstpsychologie-tentamen. En je zou het haast niet geloven, maar dat werd een nerdcijfer van een 8.4. Theologievakken liggen me per ongeluk best wel. (Als je een beetje kunt zwammen krijg je al snel een voldoende).
En nu. Nu zit ik hier. Ledigheid. Muziek luisteren. Gedichtjes schrijven. (Als je in mijn linkjeslijst kijkt zie je helemaal onderaan een link naar mijn gedichtjesblog. Wees ook welkom daar en reageer vooral; je zou de eerste zijn, geloof ik). Wat ik verder uit ga voeren weet ik nog niet. Misschien maar eens nadenken hoe ik moet gaan proberen er niet meer als zestien uit te zien..
maandag 14 november 2011
Ik wil je vergeten,
Ik wil je vergeten, denkt de een
en hij vergeet de ander.
Nu denk ik niet meer aan je,
en hij loopt door zijn kamer heen en weer:
niet meer... niet meer...
de regen klettert tegen zijn ramen.
Nu ben ik je echt vergeten, denkt hij uren, dagen, jaren
later,
en telkens als hij langs zijn spiegel komt
wijst hij met zijn vinger:
'En jou ook!'
Toon Tellegen, uit: Daar zijn woorden voor (2007).
-
Inderdaad. Wat heerlijk dat als je zelf geen grip hebt op je gedachten, er wel ergens op de wereld een dichter rondloopt die de woorden wel vindt die voor jou een beetje ver weg zijn.
(En toch moet ik ophouden met altijd alles op mij van toepassing achten. Is op mij van toepassing. Is helemaal op mij van toepassing. Kan niet meer op mij van toepassing zijn). De één. De ander. De gedichten. Onzin natuurlijk.
en hij vergeet de ander.
Nu denk ik niet meer aan je,
en hij loopt door zijn kamer heen en weer:
niet meer... niet meer...
de regen klettert tegen zijn ramen.
Nu ben ik je echt vergeten, denkt hij uren, dagen, jaren
later,
en telkens als hij langs zijn spiegel komt
wijst hij met zijn vinger:
'En jou ook!'
Toon Tellegen, uit: Daar zijn woorden voor (2007).
-
Inderdaad. Wat heerlijk dat als je zelf geen grip hebt op je gedachten, er wel ergens op de wereld een dichter rondloopt die de woorden wel vindt die voor jou een beetje ver weg zijn.
(En toch moet ik ophouden met altijd alles op mij van toepassing achten. Is op mij van toepassing. Is helemaal op mij van toepassing. Kan niet meer op mij van toepassing zijn). De één. De ander. De gedichten. Onzin natuurlijk.
zaterdag 12 november 2011
De kat en de nacht.
Ik hou van mijn kat. De ene dag wat meer dan de andere. En zo ook de ene nacht wat meer dan de andere..
Gisternacht. Ik kon niet slapen. Het bijbehorende symptoom is trek. Allesoverheersende trek. Dus op blote voeten sloop ik naar beneden, pakte de laatste voorraad karamelpepernoten en kroop mijn bed weer in. Met pepernoten. Toen het symptoom trek een beetje bestreden was ging ik een poging doen om te slapen. Tot ineens een gekrijs losbarstte. Ik dacht aan huilende buurkindertjes. Maar die zouden dan in één nacht wel enorm hard hebben leren huilen. Toen was mijn eerste gedachte dat het de kat zou kunnen zijn. Dus. Ik loop langs het dakraam en hoor nog meer gejammer. Beneden gekomen tref ik het volgende aan. Mijn kat. Een plumeau-staart. Een zwarte kat die zit te glimlachen op de stoep. Met zijn kop naar het glazen raampje onderin de deur schrijdt. Mijn kat die dat ontwaart (luid mauwend natuurlijk) en vol vaart met z'n kop tegen het glas duikt. Inbrekers? Okee. Honden? Nah. Maar katten? Die jaag je natuurlijk met gevaar voor eigen leven weg. Zelfs als je gescheiden bent door glas. (Als je wilt weten hoe het afliep: uiteindelijk is de dikke zwarte door ons weggejaagd, zodat ook onze katlief weer rustig werd). Soms zijn katten 's nachts niet zo relax.
Vannacht. Ik kon niet slapen. Soms ben je te druk in je hoofd. Had ook best wel hoofdpijn (tentamens zijn niet relax). Dus. (Ik houd wel van dus, al is het wetenschappelijk niet verantwoord, evenals waarom). Ik loop mijn bed uit en denk, wat ligt daar voor zwarts in mijn stoeltje. Zou het poes zijn? (Nu moet je weten, het beest slaapt 's zomers veel op mijn kamer, maar zodra de temperaturen iets lager uitvallen is dat te koud en blieft madam mijn kamer niet). Ik loop naar het stoeltje toe (nog steeds in de verwachting dat het een stapel hemden ofzo was). Totdat de stapel hemden ineens mrauw zei toen ik per ongeluk een kattenkop aaide. Als er iets fijn is, is het wel zo'n kattenbeest wat op jouw slaapkamer gezellig bij je ligt.
De voor en nadelen van het kat-hebben dus :).
Gisternacht. Ik kon niet slapen. Het bijbehorende symptoom is trek. Allesoverheersende trek. Dus op blote voeten sloop ik naar beneden, pakte de laatste voorraad karamelpepernoten en kroop mijn bed weer in. Met pepernoten. Toen het symptoom trek een beetje bestreden was ging ik een poging doen om te slapen. Tot ineens een gekrijs losbarstte. Ik dacht aan huilende buurkindertjes. Maar die zouden dan in één nacht wel enorm hard hebben leren huilen. Toen was mijn eerste gedachte dat het de kat zou kunnen zijn. Dus. Ik loop langs het dakraam en hoor nog meer gejammer. Beneden gekomen tref ik het volgende aan. Mijn kat. Een plumeau-staart. Een zwarte kat die zit te glimlachen op de stoep. Met zijn kop naar het glazen raampje onderin de deur schrijdt. Mijn kat die dat ontwaart (luid mauwend natuurlijk) en vol vaart met z'n kop tegen het glas duikt. Inbrekers? Okee. Honden? Nah. Maar katten? Die jaag je natuurlijk met gevaar voor eigen leven weg. Zelfs als je gescheiden bent door glas. (Als je wilt weten hoe het afliep: uiteindelijk is de dikke zwarte door ons weggejaagd, zodat ook onze katlief weer rustig werd). Soms zijn katten 's nachts niet zo relax.
Vannacht. Ik kon niet slapen. Soms ben je te druk in je hoofd. Had ook best wel hoofdpijn (tentamens zijn niet relax). Dus. (Ik houd wel van dus, al is het wetenschappelijk niet verantwoord, evenals waarom). Ik loop mijn bed uit en denk, wat ligt daar voor zwarts in mijn stoeltje. Zou het poes zijn? (Nu moet je weten, het beest slaapt 's zomers veel op mijn kamer, maar zodra de temperaturen iets lager uitvallen is dat te koud en blieft madam mijn kamer niet). Ik loop naar het stoeltje toe (nog steeds in de verwachting dat het een stapel hemden ofzo was). Totdat de stapel hemden ineens mrauw zei toen ik per ongeluk een kattenkop aaide. Als er iets fijn is, is het wel zo'n kattenbeest wat op jouw slaapkamer gezellig bij je ligt.
De voor en nadelen van het kat-hebben dus :).
vrijdag 11 november 2011
Telefoonangst.
(Okee. Ik weet dat ik straks van 13.30-16.00 uur in een tentamenzaal zit te zweten en dat het misschien verstandig is om even - voorzichtig - nog een keer mijn artikelenmap door te bladeren en de gearceerde stukken in mijn kop te stampen, maar iets zegt me dat ik daar nog voldoende tijd voor heb in de trein en op de plek waar ik het tentamen heb).
Telefoonangst. Daarnet moest ik (van mezelf) een afspraak met de kapper maken. In het verleden ging het meestal zo dat mijn moeder belde met: "Mag ik een afspraak voor mijn dochter maken?". (Juist. Dat moeten moeders niet doen als hun dochter bellen erg eng vindt, want dan blijf je het eng vinden). Het ging allemaal prima met bellen, maar toch zit ik op de één of andere manier nog wel een beetje met het hart in de keel. Gewoon omdat ik bang ben om iets doms te zeggen (waar ik te goed in ben). Natuurlijk weet ik ook dat je bang blijft voor dingen als je ze niet gewoon doet. Vandaar dat ik vrolijk de kapper bel om een afspraak te maken.
O en, heel eerlijk gezegd vind ik zelfs mensen in real life spreken veel minder eng dan bellen. Goed. Ik wil eigenlijk weten of dit voor mensen herkenbaar is.
Telefoonangst. Daarnet moest ik (van mezelf) een afspraak met de kapper maken. In het verleden ging het meestal zo dat mijn moeder belde met: "Mag ik een afspraak voor mijn dochter maken?". (Juist. Dat moeten moeders niet doen als hun dochter bellen erg eng vindt, want dan blijf je het eng vinden). Het ging allemaal prima met bellen, maar toch zit ik op de één of andere manier nog wel een beetje met het hart in de keel. Gewoon omdat ik bang ben om iets doms te zeggen (waar ik te goed in ben). Natuurlijk weet ik ook dat je bang blijft voor dingen als je ze niet gewoon doet. Vandaar dat ik vrolijk de kapper bel om een afspraak te maken.
O en, heel eerlijk gezegd vind ik zelfs mensen in real life spreken veel minder eng dan bellen. Goed. Ik wil eigenlijk weten of dit voor mensen herkenbaar is.
donderdag 10 november 2011
Mysterious day..
They say only depressed people see the world the way it is. To be honest, today was this depressed world not very depressing to me. Love fog and autumnleaves :).
woensdag 9 november 2011
Het grote tentamen, het nog grotere studieontwijkende gedrag & hyves.
Vroeger, toen ik nog onder de twintig was, nog geen psychologie studeerde en ik nog maar net een blog bijhield, was het een soort van sport om steeds weer een blog te schrijven met drie woorden als titel. Nu is dat niet helemaal gelukt vandaag, maar ik vind dat sommige tradities heel af en toe in ere mogen worden gehouden.
Gisteren was het grote tentamen - wat eigenlijk helemaal niet zo heel erg groot was. Godsdienstpsychologie. Met vrolijke meerkeuzevragen als 'als je bidt om genezing, is dat dan emotion-focused of problem-focused coping?'. (Ik vind het nog steeds stom dat dat een meerkeuzevraag was, omdat je voor alletwee de varianten wel wat kunt zeggen. Vanuit christelijk perspectief dan). Uiteindelijk toch gekozen voor emotion-focused, omdat bidden om genezing je emoties sowieso beïnvloedt. En dat bidden kan natuurlijk ook met het doel om verlichting in je gevoel te krijgen (zweef, zweef). Maar tegelijkertijd vind ik dat je ook heel erg probleem-gefocust bezig bent. Tsja. De strikvraag. Die eigenlijk niet meerkeuze had mogen zijn naar mijn nederige, bescheiden mening. Godsdienstpsychologie was trouwens wel een fijn vak. De nadruk lag achterlijk veel op psychodynamisch geneuzel (als Freud enzo) wat me totaal ontging, maar ik vond de sfeer fijn. Leuke mensen ontmoet. Les gehad in een gebouw in de binnenstad. (Stel je dan zo voor, je loopt van het station in een kwartiertje naar het gebouw - wat van pure vrolijkheid nog haast luikjes heeft ook - en wacht daar tot je college begint. Als je klaar bent loop je weer vrolijk terug). Heerlijkheid is dat, echt. Geen gedoe met jezelf een knakworstje in blik voelen in de stampvolle bussen. En dan het sfeertje, gewoon tussen het winkelend publiek doorwandelen. Mwah, dat mocht wel vaker gebeuren. (Goed. Ik verzwijg een klein nadeel. Geld gaat branden in je portemonnee als je iedere keer langs die leuke winkeltjes loopt..). Het vak was ook kleinschalig - wat bij psychologie wel anders is. Een docent. Een groep. Waarvan je aan het eind ook gewoon alle mensen wel van gezicht kent. Ja. Ik vond het wel leuk. Ook nog een verslag in elkaar geflanst zelfs, waarvan ik heus benieuwd ben hoe het uiteindelijk is geworden! Afijn. Dat was dus het tentamen van gisteren.
Overmorgen is mijn tweede tentamen. Social Neuroscience. De rol van de hersenen in sociaal gedrag (even een juichkreet laten horen, hoor!). Ik koos het vak vooral omdat het Engelstalig was - ook wel eens wijs om een vak in het Engels te volgen. En nu staat er achter me een map met artikelen en collegesheets te grijnzen. Me een schuldgevoel te bezorgen eigenlijk. Om aandacht te schreeuwen. (Ja ja, ik kom zo!).
Mijn laatste kopje van vandaag. Hyves. Goodbye Hyves. (Snif). Ik hield eigenlijk wel van hyves. Ik was nog geen zestien toen hyves begon en ik heb dus meer dan vijf jaar een account gehad. Vond het heerlijk om foto's te posten, reacties te krijgen, te krabbelen, dat soort dingen. Ook eigenlijk bijna al mijn vrienden waren wel actief op hyves, wat hyves nog leuker maakte. Ik ben zelfs via hyves bevriend geraakt met filosofie-klasgenootje Marieke. Dus. Allemaal leuke dingen. Goed voor elkaar. Wat ze ineens gingen veranderen bij hyves weet ik niet. Wel weet ik dat mijn vriendenaantal drastisch daalt omdat veel mensen ermee gestopt zijn. Dat de voorpagina gevuld is met nonsens. Met nieuws (wat me vaak niet interesseert). Polls (mateloos irritant). En dan heb je ook nog de plaatsgenootjes die hyves vooral demonstreren als middel van liefdesuitingen - laat ik de leeftijdsgenootjes met minstens twee kinderen niet vergeten. Maar goed. Dat laatste was nog te negeren. Maar aangezien alles wat op de voorpagina stond oud nieuws was. En niemand meer krabbelde of reageerde. Heb ik vanmorgen met pijn in mijn hart mijn zo'n beetje zes jaar hyves-ervaring uitgewist. En nu dus maar feestboeken. En niet meer doen wat ik nog steeds wil doen. Als ik facebook heb gezien even op hyves spieken. Dan zit ik al in het webadressenbalkje en heb al bijna het hyv.. gedeelte getypt. Maar nee. Dat is voorbij.
Gisteren was het grote tentamen - wat eigenlijk helemaal niet zo heel erg groot was. Godsdienstpsychologie. Met vrolijke meerkeuzevragen als 'als je bidt om genezing, is dat dan emotion-focused of problem-focused coping?'. (Ik vind het nog steeds stom dat dat een meerkeuzevraag was, omdat je voor alletwee de varianten wel wat kunt zeggen. Vanuit christelijk perspectief dan). Uiteindelijk toch gekozen voor emotion-focused, omdat bidden om genezing je emoties sowieso beïnvloedt. En dat bidden kan natuurlijk ook met het doel om verlichting in je gevoel te krijgen (zweef, zweef). Maar tegelijkertijd vind ik dat je ook heel erg probleem-gefocust bezig bent. Tsja. De strikvraag. Die eigenlijk niet meerkeuze had mogen zijn naar mijn nederige, bescheiden mening. Godsdienstpsychologie was trouwens wel een fijn vak. De nadruk lag achterlijk veel op psychodynamisch geneuzel (als Freud enzo) wat me totaal ontging, maar ik vond de sfeer fijn. Leuke mensen ontmoet. Les gehad in een gebouw in de binnenstad. (Stel je dan zo voor, je loopt van het station in een kwartiertje naar het gebouw - wat van pure vrolijkheid nog haast luikjes heeft ook - en wacht daar tot je college begint. Als je klaar bent loop je weer vrolijk terug). Heerlijkheid is dat, echt. Geen gedoe met jezelf een knakworstje in blik voelen in de stampvolle bussen. En dan het sfeertje, gewoon tussen het winkelend publiek doorwandelen. Mwah, dat mocht wel vaker gebeuren. (Goed. Ik verzwijg een klein nadeel. Geld gaat branden in je portemonnee als je iedere keer langs die leuke winkeltjes loopt..). Het vak was ook kleinschalig - wat bij psychologie wel anders is. Een docent. Een groep. Waarvan je aan het eind ook gewoon alle mensen wel van gezicht kent. Ja. Ik vond het wel leuk. Ook nog een verslag in elkaar geflanst zelfs, waarvan ik heus benieuwd ben hoe het uiteindelijk is geworden! Afijn. Dat was dus het tentamen van gisteren.
Overmorgen is mijn tweede tentamen. Social Neuroscience. De rol van de hersenen in sociaal gedrag (even een juichkreet laten horen, hoor!). Ik koos het vak vooral omdat het Engelstalig was - ook wel eens wijs om een vak in het Engels te volgen. En nu staat er achter me een map met artikelen en collegesheets te grijnzen. Me een schuldgevoel te bezorgen eigenlijk. Om aandacht te schreeuwen. (Ja ja, ik kom zo!).
Mijn laatste kopje van vandaag. Hyves. Goodbye Hyves. (Snif). Ik hield eigenlijk wel van hyves. Ik was nog geen zestien toen hyves begon en ik heb dus meer dan vijf jaar een account gehad. Vond het heerlijk om foto's te posten, reacties te krijgen, te krabbelen, dat soort dingen. Ook eigenlijk bijna al mijn vrienden waren wel actief op hyves, wat hyves nog leuker maakte. Ik ben zelfs via hyves bevriend geraakt met filosofie-klasgenootje Marieke. Dus. Allemaal leuke dingen. Goed voor elkaar. Wat ze ineens gingen veranderen bij hyves weet ik niet. Wel weet ik dat mijn vriendenaantal drastisch daalt omdat veel mensen ermee gestopt zijn. Dat de voorpagina gevuld is met nonsens. Met nieuws (wat me vaak niet interesseert). Polls (mateloos irritant). En dan heb je ook nog de plaatsgenootjes die hyves vooral demonstreren als middel van liefdesuitingen - laat ik de leeftijdsgenootjes met minstens twee kinderen niet vergeten. Maar goed. Dat laatste was nog te negeren. Maar aangezien alles wat op de voorpagina stond oud nieuws was. En niemand meer krabbelde of reageerde. Heb ik vanmorgen met pijn in mijn hart mijn zo'n beetje zes jaar hyves-ervaring uitgewist. En nu dus maar feestboeken. En niet meer doen wat ik nog steeds wil doen. Als ik facebook heb gezien even op hyves spieken. Dan zit ik al in het webadressenbalkje en heb al bijna het hyv.. gedeelte getypt. Maar nee. Dat is voorbij.
dinsdag 8 november 2011
The last shall be first.
Me likes dit liedje zo ontzettend veel. Misschien wel het meest van het hele album.
maandag 7 november 2011
zaterdag 5 november 2011
Les Misérables.
Wist ik veel dat een verhaal je zo kon raken. Echt.
Het begon een paar weken geleden. Ik liep met iemand in de stad - en zij zocht Engelse boeken. Die waren goedkoper en als je doorzette las het eigenlijk wel prima. Dus. Ik geloofde dat natuurlijk niet. Maar ergens in een achterkamertje van mijn hoofd begon het idee vorm te krijgen om toch vooral eens een Engels boek te proberen. En proberen deed ik met een sterk uitgedunde versie van de bieb: little women. Wist ik veel dat dat zo'n boekje was om Engels mee te leren lezen. Toen dacht ik: Ik doe gek. Ik bestel wat boeken. Het liefst boeken die slecht in het Nederlands verkrijgbaar zijn - zodat ik me niet schuldig zou voelen omdat ik Engelse boeken kocht (vat je de redenatie nog?). Dus. Ik bestelde Les Misérables. (En Anne of Green gables. Maar die ligt nog te wachten totdat Les Misérables uit is).
Ik begon in Les Misérables - en nu moet ik vooral niet gaan vertellen hoe het verhaal verloopt. Het boek doet mij denken aan Lord of the Rings. Krankzinnig en ook vooral niet qua verhaal, maar bij LOTR had ik hetzelfde gevoel dat ik af en toe gewoon moest lezen omdat het wondermooi was. En af en toe kon ik het boek wel schoppen omdat er niet doorheen te komen viel. Een beetje hetzelfde gevoel bij dit boek. Victor Hugo schrijft ergens over iemand (een non geloof ik) die maar blijft ratelen. Maar hij vergeet de hand in eigen boezem te steken.
Omdat ik het verhaal beter wilde volgen heb ik op youtube de film (uit 2000, NL ondertiteld en Frans gesproken) gekeken. Zo'n beetje zes uur zat daarin. (En een volgesnotterd zakdoekje op het einde). Ik heb me echt suf gejankt op het laatst.. ik weet niet. Nu zou ik misschien iets over het verhaal moeten vertellen, over indrukwekkende personages en een hoge hoed die boven het water van de Seine uitkomt. Maar beter lees je het boek zelf. (En nog beter kijk je de film, dan word je niet afgeleid door stortvloeden aan woorden).
Het begon een paar weken geleden. Ik liep met iemand in de stad - en zij zocht Engelse boeken. Die waren goedkoper en als je doorzette las het eigenlijk wel prima. Dus. Ik geloofde dat natuurlijk niet. Maar ergens in een achterkamertje van mijn hoofd begon het idee vorm te krijgen om toch vooral eens een Engels boek te proberen. En proberen deed ik met een sterk uitgedunde versie van de bieb: little women. Wist ik veel dat dat zo'n boekje was om Engels mee te leren lezen. Toen dacht ik: Ik doe gek. Ik bestel wat boeken. Het liefst boeken die slecht in het Nederlands verkrijgbaar zijn - zodat ik me niet schuldig zou voelen omdat ik Engelse boeken kocht (vat je de redenatie nog?). Dus. Ik bestelde Les Misérables. (En Anne of Green gables. Maar die ligt nog te wachten totdat Les Misérables uit is).
Ik begon in Les Misérables - en nu moet ik vooral niet gaan vertellen hoe het verhaal verloopt. Het boek doet mij denken aan Lord of the Rings. Krankzinnig en ook vooral niet qua verhaal, maar bij LOTR had ik hetzelfde gevoel dat ik af en toe gewoon moest lezen omdat het wondermooi was. En af en toe kon ik het boek wel schoppen omdat er niet doorheen te komen viel. Een beetje hetzelfde gevoel bij dit boek. Victor Hugo schrijft ergens over iemand (een non geloof ik) die maar blijft ratelen. Maar hij vergeet de hand in eigen boezem te steken.
Omdat ik het verhaal beter wilde volgen heb ik op youtube de film (uit 2000, NL ondertiteld en Frans gesproken) gekeken. Zo'n beetje zes uur zat daarin. (En een volgesnotterd zakdoekje op het einde). Ik heb me echt suf gejankt op het laatst.. ik weet niet. Nu zou ik misschien iets over het verhaal moeten vertellen, over indrukwekkende personages en een hoge hoed die boven het water van de Seine uitkomt. Maar beter lees je het boek zelf. (En nog beter kijk je de film, dan word je niet afgeleid door stortvloeden aan woorden).
vrijdag 4 november 2011
Could have been & hoe fijn herfst is.
Toen ik afgelopen week in 'Les Misérables' aan het lezen was (onthoud me eraan dat ik nog ga bloggen daarover, want het is een enorme ervaring om zo'n enorm dik boek te lezen) realiseerde ik me ineens dat een bepaald genre van boeken nog helemaal niet bestaat. Er was een fragment (wat ik gedachteloos las, omdat het zo saai was) wat over Napoleon en Waterloo ging. En dat de wereld er misschien wel heel anders zou hebben uitgezien als Napoleon had gewonnen. Je weet maar nooit. Toen dacht ik ineens dat je prima boeken kunt schrijven daarover. Neem een gebeurtenis die de geschiedenis nogal veranderd heeft. Laat die gebeurtenis niet plaatsvinden in je verhaal. Of anders. En laat de toekomst dan heel, heel anders verlopen. In je verhaal natuurlijk. Dat bedoel ik met could have been.
En dan nu hoe fijn herfst is. Karamelpepernoten (lovely, echt!). En nieuwe pickwickthee: Karamel-peer & Chocolade-Mint (voor de after eight liefhebbers). Stel je dan voor dat je 's avonds de kaarsjes aandoet, een lieflijk muziekje opzet, een boek leest (of een tijdschrift, soms relaxter dan Les Misérables), een voorraad thee drinkt en een berg pepernoten wegeet. Dan is herfst toch allerongelofelijkst fijn?
Maar ik mis toch nog iets.. de blaadjes doen dit jaar namelijk echt heel erg hun best. En ik wil met mijn camera heel erg graag het bos in. Het is er alleen nog niet helemaal van gekomen. Dus. Dat miste ik nog. Soms moet je in die dingen dan maar gewoon snel verandering brengen!
En dan nu hoe fijn herfst is. Karamelpepernoten (lovely, echt!). En nieuwe pickwickthee: Karamel-peer & Chocolade-Mint (voor de after eight liefhebbers). Stel je dan voor dat je 's avonds de kaarsjes aandoet, een lieflijk muziekje opzet, een boek leest (of een tijdschrift, soms relaxter dan Les Misérables), een voorraad thee drinkt en een berg pepernoten wegeet. Dan is herfst toch allerongelofelijkst fijn?
Maar ik mis toch nog iets.. de blaadjes doen dit jaar namelijk echt heel erg hun best. En ik wil met mijn camera heel erg graag het bos in. Het is er alleen nog niet helemaal van gekomen. Dus. Dat miste ik nog. Soms moet je in die dingen dan maar gewoon snel verandering brengen!
woensdag 2 november 2011
Blogjesdoolhof.
Houdt uw zakdoek in de aanslag. Allereerst is dit een memorabel moment. Zo'n eerste blog op een nieuw weblog. (Je kunt een hoop mooie dingen opschrijven natuurlijk, maar je kunt ook een hoop verprutsen). Ten tweede is dit moment dubbel memorabel. Mijn vorige blog heeft me viereneenhalf jaar lang trouwe dienst bewezen. Het was eigenlijk een soort huwelijk (denk ik). Voor huwelijken moet je knokken natuurlijk. Tot de grote migratie. Mijn berichten van april 2007 tot mei 2011 zijn foetsie (al hoop ik dat ze ooit nogeens terugkomen uit die enorme space die internet heet). Ik krijg gezeur als ik instellingen aanpas. Ik ben reuze-onhandig. Dus. Ik vond het reden voor mijn echtscheiding. Misschien dat ik ooit de beste oude berichten hier dump, als ik ze terugkrijg. En verder. Nou. Verder wordt dit weer gewoon een 'ik wil ook wat van me laten horen' weblog. Gewoon met verhaaltjes, foto's en dergelijke.
Waarom ik nou schrijf over een blogjesdoolhof? Heel simpel. Als ik mijn profiel op facebook zo bekijk stikt het van mijn websites. De oude: elsjuhtje.weblog.nl - hoewel die inmiddels verwijderd is van het feestboekprofiel, het is te hopeloos hoe het er nu uitziet, de gedichtjesblog: thatpoetwantstofly.blogspot.com, het brievenproject: brievenaanvanalles.blogspot.com en dan nu, omdat drie zo weinig is: iamtheseaonamoonlessnight.blogspot.com. (Overigens komt die titel uit het switchfoot-liedje: restless). Zeg zelf, zo'n reeks blogs is een beetje doolhofachtig.
Nou ja. Ik ben niet zo goed in introductieblogjes schrijven. Maar desalniettemin enzo: Wees welkom. Blijf vooral plakken. Ik ben TERUG!
Waarom ik nou schrijf over een blogjesdoolhof? Heel simpel. Als ik mijn profiel op facebook zo bekijk stikt het van mijn websites. De oude: elsjuhtje.weblog.nl - hoewel die inmiddels verwijderd is van het feestboekprofiel, het is te hopeloos hoe het er nu uitziet, de gedichtjesblog: thatpoetwantstofly.blogspot.com, het brievenproject: brievenaanvanalles.blogspot.com en dan nu, omdat drie zo weinig is: iamtheseaonamoonlessnight.blogspot.com. (Overigens komt die titel uit het switchfoot-liedje: restless). Zeg zelf, zo'n reeks blogs is een beetje doolhofachtig.
Nou ja. Ik ben niet zo goed in introductieblogjes schrijven. Maar desalniettemin enzo: Wees welkom. Blijf vooral plakken. Ik ben TERUG!
Abonneren op:
Posts (Atom)