Het normale leven.

Of althans, het leven met wat meer ritme. Het lui bankhangen, laptoppen en Narnia lezen is voorbij. Narnia is uit. De vakantie is voorbij - school is weer begonnen.

En zo begon gisteren het normale leven. Met een college om 10 uur. In de binnenstad van Utrecht - wat altijd enorm leuk is. Gewoon les hebben in normale gebouwen (met abnormale irritante hoge trappen). En zo stommel je met wat mensen die trappen op om ruim drie uur les te krijgen over psychologie en levensvragen, in een ruimte met mooie schuine ramen (en een aflopend dak waar je perfect je hoofd aan kunt stoten). Wat ik persoonlijk nogal vaag vond allemaal. Natuurlijk snap ik dat je verschillende manieren van 'welbevinden' hebt. Geluk. Goed zijn voor de wereld. Maar als ze het gaan hebben over stromingen en ik-sterktes enzo (vraag me niet wat het betekent) voel ik me best dom. Het nadeel van theologie-psychologievakken vind ik dat er zo weinig aansluiting is bij de psychologie zoals wij die leren bij de sociale wetenschappenfaculteit. Ook bij dit vak wordt alles best wel vanuit Freud enzo benaderd. Terwijl er bij ons, de psychologiestudenten, is ingepompt dat Freud onzin is. Anyway, ook drie uur college volgen overleef je.

Na die drie uur was het tijd voor versnaperingen (wat een mooi woord is dat!). En dus zijn we in alle gezelligheid bij de Douwe Egberts koffie, thee en chocolademelk gaan drinken. En toen. Toen moest ik tijd doden. Dat is écht een verschrikking. Ik dacht aan de man, 's ochtends in de trein. Eerst was ik in een stampvolle trein naar Amersfoort gereisd (want er ligt sneeuw en dús moet de dienstregeling worden aangepast). Daarna dus naar Utrecht. In de stoptrein maar, voor deze ene keer. Tegenover me ploft een man. Een beetje dik. Maar ik ben expert in mensen negeren. Zeker in de trein. Dus met een blik op oneindig las ik de metro en staarde uit het raam naar het besneeuwde landschap. Een conducteur kwam naar binnen en liep langs. Groette iedereen vriendelijk, maar controleerde geen kaartjes. De man tegenover me stond op. Zei: Hoi. (Waarom zou hij opstaan, dacht ik). Maar al snel werd me duidelijk dat hij verstandelijk beperkt was. Hij dronk koffie - en de geur ervan vervulde de coupé. Dat ruikt op de één of andere manier gezellig. Na iedere slok slaakte hij een zucht van voldoening. De dame naast hem, blond, verdiept in een fantasyboek (geloof ik) keek geërgerd op. Ik betrapte mezelf erop dat ook ik zoiets had van: Dat hoeft toch niet? Meteen voelde ik me er weer schuldig over. Toen was zijn koffie op en mikte hij het bekertje in de prullenbak. En daar burpte hij. En nog een keer. En ineens realiseerde hij zich dat dat niet hoorde. "Sorry!" zei hij. Sorry. Dat had ik echt niet moeten doen. En iedereen negeerde hem. En niemand zei iets. (O, wát voel ik me schuldig als ik eraan terugdenk. Maar ik weet nog steeds niet welke reactie wel op zijn plaats was geweest).

Hoe dan ook, laten we terugkeren naar 's middags. Na de Douwe Egberts. En het tijd doden. Waar ik niet te goed in ben. Ik besloot om maar bij de V&D te gaan zitten om te studeren (want als je net door de kou terug bent gekomen van de binnenstad zou je wel gek zijn om weer terug te gaan door de kou!). Ik haat dat echt. Allereerst weet ik niet hoe dat precies werkt en óf je wel per se iets moet kopen voordat je daar mag zitten - maar desondanks toch maar een flike fles ice tea (waarom eigenlijk met die kou?) gekocht en ben met mijn heerlijke 'psychologie en levensvragenboek' een hele poos gaan leren. En de mensen komen en de mensen gaan. (Een oma, met haar kleindochtertje wat heel hard 'o my God' riep. En oma zei: Dat mag niet. Daar wordt de Here God verdrietig van!).

Ik zou om half zes afspreken in Overvecht. En die tijd kroop maar. Maar toen was het dan eindelijk tijd en gisteravond was heerlijk. Met een studiegenootje/vriendin van mijn eerste jaar en weer een vriendin van haar gegeten. Op de één of andere manier zijn studentenkamers vaak zó enorm gezellig! Ik kwam erachter dat brood met zongedroogde tomaten en pesto heel erg lekker is. En paprikasoep: jum! Maar daarna zat ik VOL. Terwijl er nog meer te eten was. Maar kletsen met mensen is zó heerlijk. En monopoly-met-kaarten (hoe dat officieel nou ook alweer heet!?) is óók heel erg leuk! (Ik ben een expert in verliezen. Dat dan weer wel). Aan het einde van de avond door de sneeuw naar station Overvecht gewandeld (langs een gracht. Als je dán uitglijdt..). Hoe dan ook, veilig in Amersfoort gekomen, bijna bevroren daar, omdat het ijskoud stond te waaien. Wat was ik blij toen ik eindelijk thuis was. Toen maar voor de haard gekropen met de kat en 'Iedereen was er'. En toen (hoe langer ik schrijf hoe harder ik overga op en toen en toen wat eigenlijk helemaal niet goed is) was die dag alweer voorbij.

- Nog één klein fotootje dan. Ik heb gezondigd (a). Mijn moeder heeft nog niet heel hard gestuiterd, maar misschien komt dat nog. In dit kleine opzichtje kan ze namelijk enorm stuiteren!