Pagina's

maandag 30 mei 2016

niet zo raar

ik vraag me af waar ik ben en waar ik heen moet kijken
omdat ik natuurlijk weer eens verdwaald ben
doe niet zo raar zeg je je kunt niet eens
verdwalen hier het leven is wel
-
doe niet zo raar
maar toch het gaat er niet om
of iets kan wat ik denk bepaalt
wat ik zie en ervaar en daarna
denk ik
-
omdat ik natuurlijk weer eens verdwaald ben
laat ik in het venster met mijn benen
naar buiten naar de regen kijken
-
doe niet zo
-
(het gaat zelden in één keer goed)

donderdag 19 mei 2016

losse flarden I.

de dingen die gebeurd zijn (groot, klein, mooi of juist niet) worden weggeborgen in een klein hoekje in je hersenen. soms zelfs zover dat je niet eens meer weet dat iets ooit is gebeurd. pas als iets (een liedje, een verhaal) je daaraan doet denken, wordt de deur geopend en daar zijn ze dan. dingen die gebeurd zijn.
-
jij met je zeefje op de kleuterschool moet bij de juf komen omdat je veel te hard je huilen hebt ingehouden (je weet niet meer of je op de schommel wilde en dat niet mocht of dat iemand het zeefje af wilde pakken). je weet wel hoe de juf zich rot schrok omdat je bijna paars werd van het niet huilen. nooit huilen.
-
jij. je hoorde op de kleuterschool een verhaal over wolven. een plaatje van een wolf in het prentenboek. een plaatje van een wolf wat de hele nacht (waarin je dus maar gewoon niet sliep) op je netvlies stond gebrand. zo was je dan. dus.
-
je weet nog over een kattenverhaal wat de juf voorlas toen je de aller- allereerste keer op school ging kijken. en over een rode sticker op je stoel met je naam erop.
-
de kinderen die wisten dat ze met lijm en vouwblaadjes iets moois konden knutselen. jij kon dat niet omdat je knutselen zo stom vond. en omdat vouwblaadjes echt niet van plan waren te doen wat jij wilde dat ze zouden doen.
-
de speelgoedkrokodil met een rotte kies. die op je af kwam rijden als je die te pakken had. je vond dat natuurlijk heel eng want stel dat dat beest je hand eraf beet (je had vast één of andere macabere fantasie). je maakte meer lawaai dan de juf aankon en ze pakte je bij je schouders en liet je kwartetten. alleen. zo was je tenminste stil.
-
stiekem was je bang voor de juf. en dus plaste je steevast in je broek. zoals je bang was voor vuur (erg. bang.), straaljagers en het donker. je was zo bang voor vuur dat je absoluut niet naar verjaardagsfeestjes van de kinderen uit je klas wilde, als ze een kachel hadden. dat deed je dus pertinent niet.
-
wat hielden papa en mama van elkaar.
-
je fantasie was best groot. groter dan nu. jurkjes werden meisjes, werden speelgoed. en je hield van katten en sneeuw (de dingen die gebleven zijn).

dinsdag 17 mei 2016

Het spijt me.

de wind waait de bloesem van de bomen
en de regen - ik kan er niet meer tegen
waartegen zeg je
 -
de illusies die sluipend binnenwandelen
en met gedaver, stampvoetend weer vertrekken
 (ik droomde over een op hol geslagen olifant
en me uit de voeten willen maken
en de angst omdat dat niet kon
zonder verpletterd te worden).
-
ik kan er niet meer tegen, zeg ik
ik weet nog hoe het regende
en ik verdwaalde (alweer)
-
dit gaat wel heel erg over jou hè
zeg je. ja zeg ik. zal ik me
wijsmaken dat dat niet waar is?
het gaat niet over mij.
-
het waait nog steeds
(het spijt me).

donderdag 12 mei 2016

Hoe ik patsboem vanzelf een gedachterapport maakte.

Gedachterapporten zijn stom. Vinden veel cliënten. En ik ben van het erge soort wat dat volkomen snapt, omdat het ook gewoon vreselijk saai is om gebeurtenis, gevoel, gedachten, meest nare gedachte, bewijzen voor, bewijzen tegen en een alternatieve nieuwe gedachte op te schrijven. Behalve dat het saai kan zijn, kan het ook moeilijk zijn omdat je soms maar zo de verkeerde meest nare gedachte kiest en je vastloopt.
Vandaar dus dat mijn cursus handig was, want nu vind ik gedachterapporten leuk en kies ik steeds vaker in de gesprekken een handige en uitdaagbare gedachte. Toch heb ik nog steeds geen zin om ze zomaar zelf te maken als er eens een negatieve gedachte door mijn hoofd schiet.

Vandaag had ik daar ook geen zin in. Maar het was wel erg.

We hadden een biologisch eettentje gevonden in Rotterdam, mijn zus en ik. Op de menukaart (of beter: op de schoolbordwand) stonden in krijt allemaal fijne broodjes uitgeschreven. Ook iets met gegrilde paprika, wat ik goed vond klinken. Er stond wel iets met 'triple' bij, maar wist ik veel. Ik dacht dat het om de meest bestelde broodjes ging. Ofzoiets. Als je uit een dorp komt mag dat.
Dus we zaten buiten, mijn zus en ik, onderuitgezakt te kijken naar de mensen in het restaurant tegenover. Te wachten op de broodjes. Die al snel kwamen. We konden beter binnen gaan zitten, omdat het zo ontzettend aan het waaien was. Dus dat deden we.

Triple betekende dat het broodje drie verdiepingen had. Nu ben ik één van de weinige dorpelingen die dat weet. Het boordje was vegan en ik ontdekte voor het eerst dat vegan kaas superlekker is en voor de zoveelste keer dat gegrilde paprika een tip is en dat avocado stiekem ook heel, heel erg lekker is.

Maar dat gedachterapport dan?

Het broodje werd niet alleen met gezonde groenten geserveerd. Er zat ook soort van chips bij.
Je probeert zo goed en zo kwaad als dat gaat met vork en mes te eten en snijdt je broodje in partjes en elke keer dat je snijdt, schuift de chips wat op totdat het merendeel van de chips op de tafel ligt en niet meer op je bord. [Ik ken je lezer, je hoopt dat ik mijn drinken omgooi op andermans bord, dat ik door een onverhoedse beweging alle chips op de grond heb gegooid of dat ik iets anders catastrofaals heb gedaan]. Zo zat ik dus te eten. En te knoeien. En me ongelukkig te voelen voor een paar seconden omdat ik dacht wat de mensen er wel niet van zouden denken. (Ze komt uit een dorp?)

Toen dacht ik. Stel je nou eens voor.
Er zijn twee mensen.
De ene eet keurig netjes, verdeelt het brood in keurige vierkantjes van twee bij twee centimeter en eet ze daarna geruisloos op. Alle chips blijft keurig liggen waar het hoort: op je bord.
De ander eet zoals ik. Met chipsjes op tafel in plaats van op je bord. Knoeit nog eens een beetje met tomaat. Eet wél met vork en mes.
Wie zouden de mensen áárdiger vinden?

En toen maakte ik me niet zo druk meer.



vrijdag 6 mei 2016

Fragmentjes.

Vanmorgen voelde ik me een beetje verdrietig omdat de zon zo mooi scheen en ik dan altijd een soort van kloof ervaar tussen hoe ik mezelf voel en hoe ik mezelf moet voelen. Een kloof tussen mezelf en de mensen die dol zijn op zon en blaadjes aan de bomen. Niet dat ik daar niet van hou hoor, maar ik hou nu eenmaal juist van winter (echte winter, niet dat geregen en gewaai) wat de meeste mensen niet begrijpen. Maar ik hou wel van zomerjurkjes en lange zomeravonden en plantjes kweken. En ook wel van bloesem en zingende merels. Dus o ja de lente en de zomer zijn ook wel mooi. Maar ik was toch een beetje verdrietig.
-
Dan heb je eindelijk bedacht dat je leertherapie in een groep wilt volgen, gewoon omdat je groepen vreselijk ongemakkelijk vindt (echt) en je het liefst heel erg op de achtergrond houdt (geloof je dat?). Maar ook omdat groepen dús leerzaam zijn en omdat het schematherapie is, wat ik het allerallerinteressantst vind. Dat had ik dus bedacht. En ik vond een leuke groep. Maar nu blijkt de therapeut zo'n beetje een collega te zijn. Ik moet nog nadenken of dat slim is. Dus ik heb een mailtje gestuurd en stiekem vind ik dat soort dingen dus eng.
-
Mijn kat snurkt. Echt. Hard.
-
De laatste dagen realiseerde ik me weer hoe fijn boeken zijn. Vorige week kocht ik 'Alice in Wonderland' (zie instagramfoto's hiernaast) en las het boek in drie dagen uit. Nu lees ik maar weer in 'Brieven aan Doornroosje' van Toon Tellegen met prachten van zinnen.
-
Banen in de ggz zijn een ramp. Dus dat ik een halfjaarcontract heb gekregen is echt zo fijn. Samen met een collega (met ook een verlenging) heb ik dat gevierd. Brownie. Muffin. Thee. Goedheid.
-
Ik heb de zee gezien gisteren. Er zit nog steeds een beetje zee in mijn haar. En een beetje zon op mijn gezicht. En een pukkel, maar dat tussen haakjes.
-
Boterbloemen in de weilanden.
-
Ik haat Nederlandstalige muziek over het algemeen (van die deinende massa's en liedjes over vis en vrouwen, bwuh) - maar van muziek van Elly & Rikkert ben ik nu al een paar weken aan het genieten. Het klopt dat ze veel kinderliedjes hebben (ook leuk) maar heel veel andere liedjes zijn ook fijn. Een paar van mijn favorieten:
Sorry Heer (O ja, ik geloof in God  - maar ik vind de eerlijkheid en de durf om vragen te stellen uit hun pre-christelijke periode ook wel weer heel mooi. Ik geloof niet dat iedereen die in God gelooft altijd maar alleen maar mooi gevoel heeft en nooit twijfelt).
Icarus  (Ik was te lui om voor Grieks te kiezen, maar een mythe kun je ook op internet lezen. Als je te dicht bij de zon vliegt zullen je vleugels smelten).
Onder Dezelfde Maan (Nieuwste cd. Ik hou van taal).
Prinses (hoe contrastrijk kan het leven zijn, ik vind het een sterk liedje).
Rode Laarsjes (Kyrie Eleison ofwel 'Heer ontferm U').