Irritant.

Ik ben hartstikke irritant als het om muziek gaat.

Soms zit je in een café. (Ik wil opschrijven een rokerig café, omdat dat zo mooi klinkt, maar dat mag niet meer en eigenlijk ben ik er blij om maar ik vind het jammer dat ik die waas van rook dus niet mag beschrijven in deze blog). Hoe dan ook, je zit in een café en de mensen voeren gesprekken. Soms diepzinnige en soms wat oppervlakkige gesprekken.

En dan ik. Neem mij mee. Leuk.

Middenin het gesprek - misschien wilde iemand wel nét een onthutsende onthulling doen - spits ik mijn oren (ik kan er niets aan doen, soms neem je kattengedrag over). En zeg ik: "Sorry. Ik kén dit liedje. Jullie ook?" (Baalstemming alom misschien, ook al zegt niemand dat, want de draad van een gesprek terugvinden is best lastig, later, veel later als ik uitgeblaat ben over hoe mooi ik die muziek wel niet vind).

Of in een film. Kijk een film met mij. Mensen zijn onder de indruk, ontroerd. Pinken haast een traantje weg. En daar ben ik. "Hoor die viool". Of: "Dat liedje ken ik!". (Maar wees niet bang, ik kan vreselijk goed janken bij films, dus de ontroerende stukjes film verpruts ik hoogstens met gesnik of dom gelach in die zin van 'ikmoetenzalenganietjanken').

Ben ik nou de enige die soms zo eigenaardig is?

Close your eyes.

(I don't know no lovesongs..)

Kiezen.

Ik droom zo vaak over vroeger. Over ons oude huis. Nu moet je weten, het nieuwe werd voor het oude gebouwd en we wonen dus eigenlijk nog bijna op dezelfde plek, maar op de één of andere manier dringt dat oude huis wat niet eens meer bestaat zich nog regelmatig aan me op in m'n dromen. En in m'n dromen weet ik nooit wat ik moet kiezen. Kiezen voor het huis van toen of kiezen voor het huis van nu. Ik haat kiezen. Laat me nou niet kiezen. En zeker niet als ik slaap. Normaal doe je dat namelijk om uit te rusten en niet om onverwerkte jeugdtrauma's als een verhuizing op je zeventiende te verwerken. Toch?

Slaapgebrek en een logeerpartij.

Zohow. Ik geloof dat ik mijn blog een paar dagen een beetje verwaarloosd heb, dus het is maar weer eens tijd om een verhaal erop te knallen. Vergeef me als het een beetje een saai verhaal wordt, mijn oogjes zitten bijna dicht omdat ik zo ongelofelijk veel zin in slapen heb. (Ja echt). Vorige week moest ik voor het eerst in m'n leven he-le-maal alleen in huis slapen en vroeger vond ik dat soort dingen gruwelijk en nou, ik ben veel minder bang dan toen en ook helemaal niet gestresst, maar alleen in huis slapen vind ik niet zo fijn. Heb daarom ook maar gewoon tot een uurtje of drie niet geslapen. De nacht erop ging ik logeren (daarover zodadelijk meer) en de combi mij en een ander bed is ook heel verkeerd: ik sliep alweer laat. (Ook al waren we ook al laat naar bed gegaan). Van zaterdag op zondagnacht sliep ik perongeluk een keer goed. En vannacht was het weer bagger want het was niet gewoon warm boven, maar snikheet. Uiteindelijk op een matrasje op de grond beneden gaan slapen - (weer de combi mij + een ander bed). Dus. Verbaas je niet als ik onzin opschrijf of uitkraam.

Maar goed, die logeerpartij. Meidendingetjes zijn echt wel fijn. Vrijdagmiddag ging ik met de trein naar Groningen. Stap ik in Amersfoort in, blijkt er tussen Zwolle en Meppel een aanrijding te zijn. Ik weet dat ik later ga werken met mensen met psychische klachten (en misschien wel stoornissen) maar op de één of andere manier word je me toch kwaad als er zoiets is. Wellicht zou m'n trein niet verder rijden dan Zwolle en moest ik dan maar zien hoe ik verder kwam. Gelukkig - verhoring op schietgebedjes denk ik - reed de trein ineens wél naar Groningen. Ik zat in de stiltecoupé met een boek. Naast me een moeder met twee zoontjes die haar het bloed onder de nagels vandaan haalden - maar ergens waren ze ook wel weer schattig. (Normaal zou ik me echt opvreten in de stiltecoupé maar nu was ik allang blij dat die trein reed). Nou, in Groningen meette ik vriendin C. Samen gingen we iets kopen voor M. In de bloemenwinkel kregen we ineens alletwee een bos gele chrysanten. (Het is LEUK om bloemen te krijgen!). Afijn, we zijn naar M. gegaan, hebben daar gegeten, 'The help' gekeken en gekletst. Risotto is trouwens lekker, maar prei kan er soms voor zorgen dat je jezelf niet écht heel prettig voelt. Zaterdag hebben we eerst maar eens uitgeslapen en op ons gemak ontbeten. Daarna 'Fiddler on the roof' gekeken en dat is echt wel een aanrader! 's Middags gingen we gedrieën met een kleedje en bevroren druifjes naar buiten naar een heel klein parkje waar we lekker hebben gezeten en een spelletje halli galli hebben gedaan. (Me likes!). Uiteindelijk zijn we in de stad Japans wezen eten (met stokjes!) wat heerlijk was, maar wel veel te veel. Toen nog een ijsje gegeten (jawohl) en toen stapte ik op de trein. De volgende stiltecoupé die maar gewoon in z'n geheel in gesprek was. Heb al die mensen maar eens heerlijk buiten gesloten door muziek te luisteren en een beetje in m'n boek te lezen.

Thoughts. Maar weer eens.

Ik was aan het nadenken over een paar dingen (en ze gaan van heel serieus tot best wel heel oppervlakkig):

1.) We (= stromingen in het christendom) denken dat een almachtige God die macht ook altijd stevig in handen wil hebben - zo stevig dat we eigenlijk niet heel vrij meer zijn en dus marionetjes aan touwtjes. Hartstikke deterministisch allemaal en alles staat al helemaal vast. Maar houdt macht altijd in dat je die macht ook ten volste gebruikt? Misschien is God niet minder machtig als Hij niet altijd ingrijpt en als Hij soms ook gewoon dingen aan ons overlaat en ons dingen laat beslissen. En we dus gewoon volkomen vrij zijn om te kiezen. (Ik denk nog steeds dat datgene wat we vrije wil noemen misschien eigenlijk alleen keuzevrijheid is). Anyway, iemand kan er ook voor kiezen om macht af te leggen dus. En ik weet helemaal niet of deze gedachten kloppen en misschien zit ik wel keihard verkeerde dingen te denken. Maar toch.

2.) Weer een heel andere gedachte. Is het per se zo dat mensen met bindingsangst (o je wordt erdoor omringd vandaag-de-dag) iemand niet leuk genoeg vinden? Ik zie bij mezelf ook een bepaalde vorm van bindingsangst. Ik kan iemand absoluut leuk genoeg vinden en wel willen kiezen voor die persoon op zich, maar gewoon het idee hebben dat een relatie een beetje benauwend is - vooral het altijd bij elkaar op de lip zitten. Is dat bindingsangst? Of is bindingsangst een vuile smoes van mensen die gewoon niet toe willen geven dat ze je aardig vinden maar meer ook niet? Dat gevoel krijg ik namelijk ook. Ik zelf zou best voor iemand willen kiezen dus. Maar niet volle mep een relatie beginnen want dan word ik gek.
daarom vind ik

3.) datingsitemannen zo eng. Je kunt met twee intenties denken over relaties en dergelijke (volgens mij). Je kunt denken ikwileenrelatieenwelmeteen (je meldt je acuut aan op een datingsite!). Mensen die dat denken willen steeds weten of iemand geschikt is of niet. Vtje of Xje. Zoiets. Maar als je met die intentie met mensen omgaat..Nou. Ril. Dat vond ik dus zo eng aan mijn twee weken proefabbo op een datingsite (ik was gefrustreerd toen - het is lang geleden- en ik had zin om te lachen en ik wilde weten hoe het werkte maar ik doe het nooit weer en ik schaam me er dus voor want ik wil niet in de ikwileenrelatieenwelmeteen-categorie vallen). Misschien zijn dat ook de mensen die met tig mensen tegelijk daten. Gruwelijkheid. Ik ben veuls te conservatief hoor, maar ik ga niet daten met iemand die al met tig liefjes tegelijk date. Hoe dan ook, er is nog een intentie en dat is gewoon met mensen omgaan en áls er dan een bepaalde chemie is of iets.. dan is dat geweldig. Maar geen vinkjes en xjes in hokjes zetten. Doe mij die categorie maar dus.

4.) Bouzoukimuziek is best fijn. (Jaha het niveau van mijn gedachten wordt steeds lager. Maar ik vind Griekenland en Griekse muziek in het algemeen gewoon nice).

5.) Hoort u ook de krekels zo heerlijk zingen 's avonds in de bermen? <3

6.) Ik weet niet of je van katten houdt of ze haat, maar ik heb deze week een brief aan de kattenhaters geschreven.

7.) Ik heb snelweg gereden gisteren en ik weet dat als je bijna drie jaar je rijbewijs hebt, je dat gewoon feilloos moet kunnen maar ik vind het eng en ik ben dus trots want het ging hartstikke goed.

8.) Misschien moet ik in therapie bij Sigmund. Want zie een sms-icoontje op m'n telefoon als ik 'm aanzet maar na een paar tellen verdwijnt m'n icoontje en heb ik géén sms. Dus ik wil weten of er ergens verborgen wel een sms schuilt (die dan niet in de inbox staat in ieder geval) of dat er helemaal geen sms is. Bah. Dit noemen ze neurotisch zijn, maar ik ben al de hele dag chagrijnig want om iedereen die ik gisteren gesmst heb af gaan smsen met de vraag of ze me toevallig teruggesmst hebben voelt ook een béétje stom. (Doe ik ook maar niet). *ik maak me te druk om te kleine dingen*.

Van de hak op de tak springen kan ook in je gedachten.

De tijd.

Een week geleden was mijn allergeweldigste feestje en ik haat het dat ik niet de klok even een week kan terugzetten. Maar desondanks zijn herinneringen ook altijd maar weer heel fijn!

(Ben ik de enige die nog steeds de illusie heeft dat, als ik de wijzers van de klok echt terugdraai de tijd ook even hard terugvliegt? En ben ik de enige die die illusie in stand wil houden door het maar niet uit te proberen want stél dat het niet werkt?). Misschien geldt dat dan wel weer niet alleen voor de tijd.

*I feel confused sometimes*.

Who likes mint-tea?

Want ik heb genoeg munt voor een weeshuis vol mint-minnende-mensen :).

Joehoe, het is er weer.

Ik heb weer zin in dingen. (Dit klinkt alsof ik als een depressieve vrouw met snorharen en een knot dagenlang achter een voorraadje uitgedroogde bloemetjes achter een beregend raam heb zitten foeteren en staren en nadenken over alle naarheden des levens, af en toe verzuchtend hoe zielig ik wel niet ben). Wees niet bang, de bloemetjes zijn niet uitgedroogd, het regent niet en m'n kat is de enige met snorharen!

Maar wat ik dus zeggen wilde: ik heb weer zin in schrijven. Ik weet niet of ik per se zo heel veel meer ga bloggen want om te bloggen moet je ook nog eens een beetje inspiratie hebben of grote avonturen beleven, maar hoedanook, ik heb weer zin in schrijven. Dus ik ben emailconversaties aan het bijwerken en heb twee brieven aan twee Compassionkindjes geschreven en en en en en.

Heel stiekem heb ik ook al wel een klein beetje zin in school. Mijn studieboeken zijn al binnen en het zijn twee dikke pillen die in een maand tijd al getentamineerd gaan worden (straks ga ik toch maar echt even depressief achter het raam staren, ook al ontbreken die snorharen en knot en regen dan). Maar toch..

(Denk nu trouwens niet dat ik echt heel hard stuiter van energie want ik slaap nog steeds elke ochtend uit tot half 10. Ofzo).

Het leven.

"Ze zeggen dat het leven niet bestaat uit het aantal keren dat je ademhaalt, maar uit de dingen die je de adem hebben benomen", Chris Fabry in 'Dochterlief'."

Sommige citaten zijn zo mooi dat iedereen ze een keer gezien moet hebben! :)

It's good to be alive :).

'It's good to be alive,' galmt het door mijn armetierige laptopspeakers en ik ben het er even heel erg mee eens. Gisteren heb ik grenzen overwonnen. Ik ben bang voor vanalles en nog wat (het meest voor mensen, echt), maar ook voor hoogtes dus en gisteren heb ik - schouderklopjes mogen straks - samen met een vriendin geschuurd, schoongemaakt en geverfd. Ik ben normaal superonhandig met vanalles en denk altijd dat ik dingen niet kan en nu had ik maar eens tegen mezelf gezegd dat ik moest leren om door te zetten. En klusjes doen wordt heel leuk als je er een soort van therapie van maakt in die zin dat je je grenzen overschrijdt. Daar stond ik dus te bibberen op een ladder met een kwast in mijn tamelijk witgeverfde handen, bovenop het balkon. Grenzen hoef je niet altijd te overschrijden, maar een succesgevoel is fijn. Me likes dus. Ik was best trots op mezelf. En samen met vriendinnen werken is ook enorm tof!

En wat ik ook enorm fijn vind: het feestje afgelopen dinsdag was zo heerlijk. Het is fijn als bijna iedereen komt die je had uitgenodigd en het is fijn om reeksen kaarsen aan te steken en een vuurkorf en om zo'n vuurkorf heen te zitten en om voor het eerst in je leven te leren om bier te drinken - het blijft vies, maar het is ook grappig om het te proberen. En gitaar spelen en liedjes zingen en tot diep in de nacht (overdrijven noemen ze dit) napraten - wazig vanwege het bier (of moeheid?) is allemaal zo onbetaalbaar.

I will wait.

De boskrekel, maar dan ontploft.

O lieve help.

Meestal ben ik heel aardig en als mensen een beschrijving van mijn goede eigenschappen moeten geven dan zeggen ze meestal dat ik zo lief ben. (Yak ja). Maar ik ben niet altijd heel lief. Vandaag bijvoorbeeld ben ik best wel keihard ontploft en als je me nu zou zien zitten dan zag je een wolkje stoom uit m'n oren komen.

Ik blogde pas over Poesje. Ik was dol op Poesje, want hoewel het beest steeds buiten liep, was hij er altijd als ik er was en kon ik 'm heerlijk knuffelen. (En hij mij). Vanmorgen nog, ik was de garage aan het opruimen omdat ik morgen zomaar een feestje geef en het beest liep de hele tijd gezellig om me heen en gaf kopjes en spon alsof er niets beters bestond. En ik wist weer waarom ik van katten hield.

En nu ineens, heeft de buurvrouw het beest naar het asiel gebracht want o, hij loopt overal en hij poept en.. bladiebla. Van katjes kunnen ze niets hebben. Van kinderen daarentegen..

Dus ik heb daarnet even fijntjes verteld dat ik het prima vind dat ze zo'n beest wegbrengen maar dat ik wél even afscheid wil kunnen nemen en dat ik dit heel stom vind.

Toen kreeg ik een veeg uit de pan. 'Sommige mensen hebben niets met katten zoals jij niets met kinderen hebt'. Wat krenk je mensen toch verschrikkelijk door niet continu heel hard te roepen hoe allergeweldigst hun kinderen wel niet zijn en door gewoon in het algemeen niet zoveel met kinderen te hebben.

En kinderen lopen ook overal, poepen ook en schreeuwen bovendien. En ze kunnen niet spinnen en kopjes geven en zijn ook niet zacht.

A warm body doesn't mean I'm alive..

I wanna thrive not just survive.

Geluk komt aangewaaid (of aangelopen).

Ziehier, Poesje.

Kwam onlangs aanlopen, waarop mijn broer en schoonzus besloten dat Poesje (die eigenlijk nog een naam moet krijgen, maar we kunnen nog niet zo goed vaststellen of het een hijtje of een zijtje is) wel leuk was voor hun kids 'want die vinden een poesje zoooo leuk'. Niet heel veel later vinden die kids een poesje geen klap meer aan en broer en schoonzus zijn helemaal geen dierenliefhebbers. Ik vrees dus voor het lot van poesje. (Kies niet voor een kat als je er niet van houdt is eigenlijk best wel een goed advies, katten kunnen best oud worden - tenzij ze, zoals hier dan helaas ook weer vaak gebeurt, platgereden worden).

Maar in de week inmiddels dat ze hem dan toch half-om-half geadopteerd hebben (door hem te voeren) heb ik wel leuke veranderingen gezien. Eerst was z'n vacht dofzwart en was het beest zo mager als wat. Nu begint hij al zwarter te worden. En Poesje bleef eerst uit de buurt en was bang. Nu mogen we poesje aaien, oppakken. En bij mij komt het beest zelfs op schoot. (Ik had het pas toch over m'n kattenmagneet?). En Poesje kan recordhard spinnen en dartelt door de dagen heen in jeugdige onbezorgdheid. Ik voel me zelf zelfs een beetje geadopteerd. Maar desalniettemin - ik weet nog niet wat er van Poesje-die-nog-een-naam-moet-krijgen moet gaan worden. Als je verhalen hoort over 'op marktplaats zetten' enzo weet je ook maar weer nooit of zo'n beest een goeie baas krijgt. Dus áls er iemand is die veel van katten houdt en in het bijzonder van koetjespatroonkatten: Smelt u niet bij de aanblik van dit kattenwezen?

Jaloezie.

Een tijdje geleden kwam bij ons een katje aanlopen die half-om-half geadopteerd is door m'n broer - die ook maar even onze buurman is. (Over dat katje blog ik nog wel eens!). Onze kat vindt buurkatje he-le-maal niks. Opgeblazen als een kogelvis zit madam voor de hordeur om te laten zien wie hier de baas is en wie de meeste rechten heeft en nou ja, zeg. Wáág het eens om in de buurt te komen. (Dat maak je vooral duidelijk door te blazen en heel gemeen en geniepig te mauwen). Die kat wordt er niet mooier op zo - en ik vind het er best monsterlijk uitzien. Maar tegelijkertijd voelde ik me maar weer heel verwant met het beest. Ik kan namelijk ook enorm jaloers zijn - en dat is niet zo'n goeie eigenschap. (En nee, ik blaas me niet op en ik blaas niet en ik mauw ook niet).