De tijd.

Het is toch best erg hoe weinig blogjes er verschijnen. Hier. Elk jaar (zoals iedereen) heb ik goede voornemens (zoals iedereen) en elk jaar stranden ze te snel (zoals bij iedereen). Eén van mijn voornemens was om in 2016 meer te schrijven dan in 2015 en dat klopt dan misschien ook wel. Ik schrijf onderzoeksverslagen, intakeverslagen en gespreksverslagen, maar dat mag natuurlijk niet op de blog. Maar ik ga me dus maar niet meer verontschuldigen. Het werk kost veel tijd (en is fijn, hoewel soms zwaar) maar het is ook moeilijk om erover te bloggen, omdat dat gewoon niet zo goed kan. Nog drie werkdagen trouwens en dan. Dan. Vakantie. Dat is dan toch weer heel goed. De tijd om de mensen weer te ontmoeten, de zweedse fakkel die ik nog heb op te branden, misschien wel buiten te slapen en naar de sterren te kijken (als het niet van plan is bewolkt te zijn als ik buiten wil slapen). De tijd om met katten te knuffelen (en vooral met die van mij), om frambozen rechtstreeks van de struik te eten en de boeken te lezen die ik van mijn eerste echte loon heb gekocht (decadent. Ja). De tijd om liedjes te luisteren als deze ('Clear' van Needtobreathe, het is te zoet, maar zo mooi). Misschien de tijd om met blote voeten door het zoute zeewater te plonzen op een niet al te warme dag.

Ik weet niet of dat raar is, maar ik word zo gelukkig van tijd doorbrengen met de mensen waar ik van hou. Gewoon. Tijd. Dat kan best betekenen dat we allemaal een boek lezen, als we maar bij elkaar zijn. (Stiekem houd ik ook van tijd alleen doorbrengen. Achter de laptop met oordopjes mooie liedjes luisteren en buiten boeken lezen).

Misschien is dat wel het probleem met bloggen. Ik wil het graag spectaculair. Vertellen over grote dingen die ik heb gedaan (maar ik doe geen grote dingen). Soms is niet de gewilde extravert zijn best lastig. Maar toch. Want weet je.

Elke dag lathyrus plukken en ruiken. Het patroon op de veren van de mus. Kattengespin. Zomerjurkjes. Uitrusten.

1000 vragen.

Maar je stelt ze natuurlijk nooit allemaal.

Gisteren ging ik met een paar collega's eten (wraps, guacamole met veel knoflook wat die guacamole natuurlijk juist zo lekker maakte). Na het eten deden we een spelletje. Een 1000 vragen spelletje. Die je natuurlijk nooit allemaal stelt, omdat je daar simpelweg de tijd niet voor hebt. (Correctie: niet voor denkt te hebben omdat je - als je mij bent - al een beetje buikpijn hebt omdat je nog terug moet naar het station en omdat je best wel erg was verdwaald op de heenweg).

Van die vragen als: hoe hoog is het muurtje om je heen?
En: met wie zoende je voor het eerst?
En: ben je bang in het donker?
En: welke belangrijke levensles heb je geleerd?

Die was voor mij. Die laatste. Dat is best een confronterende vraag.
Volgens mij leert iedereen wel levenslessen en is er vaak niet één belangrijke. Zijn dat er misschien wel veel meer. Toch?

Eén van die belangrijke dingen die ik geleerd heb - de laatste tijd (maar tijd is breed en hoog en lang en diep) - is dat ik mezelf meer waardeer dan voorheen. Niet altijd, want o, ik kan best neurotisch zijn. En vermijdend. En al dat soort nare dingen. Toch is het fijn om meer te weten wie ik ben en waar ik blij mee ben. (Al leer je dingen nooit af, komen oude betekenissen ineens weer naar boven alsof je een oud lampje aandoet).

Nu hoop ik dus dat ik een beetje kan helpen om anderen dat ook meer te laten ervaren.

Wat mooi zou zijn.

Zullen we wensen bij iedere ster die valt of -nog beter - gewoon wensen zonder dat daar iets voor hoeft te vallen?

Of zullen we denken over wat mooi zou zijn.
-
*
Er zijn psychologen die zijn zo lief als je iets vertelt dat je bijna moet huilen. Dat voelt zo veilig dat het bijna overweldigend is. Zo wil ik dus zijn. Ooit.
*
Dansen
*
Onder een sterrenhemel slapen
*
Knuffelen
*
Niet langer bang zijn voor dichtbij
 *
Naar het Noorden gaan en foto's maken tot je erbij neervalt. Bij wijze van spreken dan.
-