Pagina's

zaterdag 29 november 2014

Blessings.

Er zijn van die momenten dat een stemmetje (geen hoorbaar stemmetje hoor) tegen me zegt: Zeg, ben jij gelukkig? Als dat stemmetje (of eigenlijk zijn het natuurlijk gewoon mijn gedachten) dat zegt dan weet ik hoe laat het is. Ik ben gelukkig. Dat wil niet zeggen dat ik alles heb wat ik wil - of dat er geen dingen zijn die ik mis of dat er geen dingen zijn waar ik me zorgen over maak. Wel betekent het dat ik me realiseer dat er veel wél fijne dingen zijn. Ik las onlangs iets over stemming: dat het meestal een vrij constante lijn is met uitschieters naar boven en naar beneden. Dus je weet al dat een euforisch 'ik ben gelukkig' gevoel weer terug gaat naar die basislijn. Een chagrijnig 'wat voel ik me niet fijn' gevoel gaat daar ook weer naartoe. Het is alleen te hopen dat die basislijn neutraal is (wat bij mij denk ik wel het geval is) en niet ook al negatief. Dat kan natuurlijk ook. Maar goed. Ik wilde eigenlijk geen filosofische uiteenzettingen schrijven over stemmingslijnen. Ik wilde zeggen dat ik me nú gelukkig voel en ik wilde de redenen noemen.

1. Het stageverslag is bijna af. Hoewel ik eerst echt baalde dat ik nog zoveel diepgaander moest schrijven en dat alles nog meer onderbouwd moest worden, ben ik wel blij met het resultaat nu. Het voelt als een eindwerkstuk ofzo. Maandag (en misschien dinsdag) alles nog een keer doorlezen en dan is het af. Hoera!

Zo werk ik aan het verslag.

Tony's Chocolonely Hazelnoot. Beter kan niet.
2. Voor veel mensen is het vloeken in de kerk, maar ik word zo blij van winters weer. Het kan me eigenlijk niet hard genoeg vriezen en ik ben hard aan het hopen dat het ook nog eens gaat sneeuwen. Ik weet niet. Binnen zijn en genieten van thee/warme chocolademelk en kerstliedjes en weten dat het buiten koud is. En haardvuur. Geniet. Geniet.

Voor nu geniet ik maar van de mist. Hartje. Behalve als ik er in moet rijden dan.
3. Het is superleuk om bloggers in het echt te ontmoeten en om te ontdekken dat je iemand anders allebei kent (dat was een heel raar moment, maar ook zo grappig dat ik niet kon ophouden met grijnzen). Als ik ooit financiëel aan de grond zit, kan ik een 'kom-verdwaal-met-mij-bureau' gaan runnen. Samen met Laura. 

4. En toen was ik uit het niets ineens heel erg jarig, donderdag. Ik heb het al vaker gezegd, maar ik was een beetje overweldigd. Misschien heeft dat te maken met 'niet zoveel gewend zijn,' maar al die felicitaties en lieve berichtjes maakten mijn dag zo mooi. Ik was donderdag bij mijn vrijwilligerswerk (waar ik een klein beetje afscheid heb genomen, omdat ik vanaf nu minder vaak nodig ben) en ik kreeg ineens een volgeschreven kaart (genieten!) en een heel tof emotieboek. Wat later dacht ik:
wat blijft m'n collega toch lang weg. Zo zat ik dom te grijnzen (met al die facebookberichtjes voor m'n neus). Toen keek ik naar de klok en snapte het. Ik was een beetje vergeten te gaan lunchen. Gelukkig was er nog genoeg tijd. Ja. Zo gaat dat. Ik word blij van cadeautjes - maar net zoveel of nog meer van de liefheid van de mensen om me heen. 

Pumpkin Spice Cake. Die iedereen met smaak eet (wel slim om pas als ze het op hebben te vertellen dat er pompoen inzit).

Cadeautje: losse thee. <3
Nou, ik vond dat ik mijn positieve bui van nu even moest gebruiken door een blij blogje te schrijven. Ik zal het compenseren door binnenkort eens te schrijven over ergernissen. Ik heb misschien wel inspiratie.

dinsdag 25 november 2014

Dinsdagmorgen.

Nu ik op dit moment alleen maar aan mijn stageverslag hoef te werken, probeer ik elke week even het bos in te gaan om te wandelen. Dat is echt één van de grote voordelen van een niet zo vol programma hebben. Vanmorgen was het koud en mistig en dat was natuurlijk ideaal voor een wandeling. Jammer genoeg was de batterij van de camera te leeg om echt mooie foto's te maken (als ik in probeerde te zoomen viel hij al uit), maar hier toch een paar foto's.




maandag 24 november 2014

Anderen belachelijk maken (#1).


Ik weet soms niet of ik mensen belachelijk maak, omdat ik ze belachelijk vind, of omdat ik me belachelijk voel (en iemand anders belachelijk maken dan een goede vorm van afleiding is). Als het dat laatste is, dan zou ik me kwetsbaar opstellen door dat toe te geven.

Raar is dat. Ik lees op het moment ‘de kracht van kwetsbaarheid’ van Brené Brown. Zij is vooral bekend van een TED-speech. Mensen vinden kwetsbaarheid bij anderen bewonderenswaardig. Maar zelf? Liever niet. Herken je dat? Dat ongemakkelijke gevoel, wanneer je iets hebt geschreven of hebt gezegd waarbij je later denkt: Dat hoeft toch niet iedereen te weten? Of: Wat zullen ze van me denken als ze dat weten?

Ik heb wel een voorbeeld, namelijk het belachelijk maken van anderen. Als ik nou toegeef dat ik dat doe omdat ik mezelf belachelijk voel, of mezelf zelfs schaam – is dat een vorm van kwetsbaarheid. Ik voel dat ik op de grens zit van dat toe willen geven en dat niet toe willen geven. Maar zeggen dat je op de grens zit betekent natuurlijk al dat je de mensen niet per se belachelijk maakt om het belachelijk maken zelf, maar om een ongemakkelijk gevoel wat je krijgt.

Een voorbeeld daarvan is een brief die ik drie jaar geleden met vriendin M. schreef aan de datingsitemannen (voor ons Brievenaanvanallesproject). De geschiedenis? In 2010 kregen we een flyer van een niet nader te noemen datingsite en dus gingen wij allebei twee weken als proefabonnementje kijken. Met als resultaat die brief. Hier een fragment:

 Wij zijn niet zo onder de indruk van mannen die ‘op zoek zijn naar een serieuze relatie’. Dat is natuurlijk mooi – als je dat bent. En het is ook heel fijn om dan zoveel keus te hebben als op een datingsite. Maar word dan niet gepikeerd als de dame in kwestie niet op zoek is naar een serieuze relatie, zeker niet via een datingsite en enkel en alleen zin heeft om eens flink te lachen. 

Dat lukte overigens. Mannen die boos werden omdat je je mailadres niet geeft en dat maar meteen gooien op hun uiterlijk ‘je vindt me gewoon niet mooi’. Arme, arme mannen. Arm, arm mannelijk eergevoel. Over dat eergevoel laten jullie overigens geen misverstanden bestaan. Dat zit jullie nogal hoog hè? Waar datingsites ook vol mee zitten (en dat snappen wij niet zo goed) zijn mensen die niet kunnen spellen. Iets betekend dan heel veel voor ze. Zo. En als je dan heel subtiel op je profiel zegt dat je niet van mannen met zpelvauten houdt, krijg je op je kop van een blondine die dat zo ongelofelijk sneu voor die arme mannen vond.  Ach. Inderdaad. Kunnen jullie niet tegen.”

Dit stukje is duidelijk van mij. Voel mijn sarcasme, cynisme en spot.

Ik vond die mannen inderdaad belachelijk. Sommige reacties zijn echt een beetje kinderachtig als je 28 bent. Bijvoorbeeld.
Maar mijn eigen houding: niet openstaan voor contact met wie dan ook (behalve dan heel misschien per mail en dan ook echt uitsluitend dat en vooral niet afspreken als iemand dat op zich wel wilde).
En mailtjes doorsturen en lachen tot je erbij neerviel.

Begrijp me niet verkeerd. Lachen is gezond (en op datingsites kun je écht heel hard lachen). Maar als je zo iemand treft als ik en je jezelf net vol goede moed hebt aangemeld op zo’n site kan zoiets best frustrerend zijn. Denk ik nu.

En bovendien denk ik dus dat ik sommige dingen echt wel belachelijk vond, maar dat ik ‘belachelijk maken’ ook als middel heb ingezet om de aandacht van mezelf af te leiden.

(Misschien heeft dat ook iets met het vrouwelijke fenomeen roddel te maken, maar dat is weer een ander verhaal).

zaterdag 22 november 2014

Ik hou wel van een High Tea :-)

Vanmiddag hadden we een verrassingsparty voor mijn nichtje geregeld: we gingen high tea'en.
De foto's-waar-geen-mensen-op-staan post ik hier. We waren hier.





dinsdag 18 november 2014

Leaves that are green turn to brown

Zoals in dit liedje van Simon & Garfunkel: link.

Gisteren maakte ik een paar foto's van die bladeren van dichtbij. Gewoon omdat een blad wat van een afstand misschien wel simpel lijkt eigenlijk zo ontzettend mooi in elkaar zit.



maandag 17 november 2014

Kleurtjes, kleurtjes.

Omdat dat de dagen een beetje opfleurt.

Om precies te zijn, ik ben drie dagen ziek geweest. Na drie dagen met je griepvirus (gelukkig kon ik wel eten), je kat en een vlooienkolonie op de bank is het tijd om weer wat leuks te gaan doen. Het griepvirus is dus op z'n retour, de vlooien zijn behandeld en ik. Ik haak. (En herzie het stageverslag. Wat eigenlijk ook wel weer prima is als je er de tijd voor neemt).




donderdag 13 november 2014

De pechdag.

Iedereen heeft pechdagen toch? Nou. Mijn dag ging grotendeels heel erg prima, maar nu loopt m'n hoofd toch wel om.

1.) De combinatie printers/koffiezetapparaten/[insert ander elektrisch apparaat] + Woodcricket is een ramp. Ik zou vijftig folders printen, waarbij de tekst ook nog eens precies op de goede plek moest komen te staan. Maar je raadt het al. Na tien pogingen begreep ik hoe ik de tekst op de voorkant moest krijgen en toen ging het nog een keer mis en toen stopte het kopiëerapparaat niet toen ik zei dat hij dat moest doen en toen dacht ik dat ik klaar was, maar toen waren het er te weinig. Toen ik óók nog eens de binnenzijde ging printen ging het weer vijf keer mis. De tekst stond consequent pestend precies op de verkeerde kant. Nanananana, je kunt het lekker toch niet. Prima.
Ik word toch chagrijnig als ik dingen niet kan. (En ik wilde er met zelfspot over schrijven, maar ik presteer het gewoon om apparaten nooit te snappen en er altijd een zooitje van te maken en dat drijft me tot frustratie).

2.) Je zou kunnen denken dat ik daardoor wel chagrijnig genoeg was. Confrontaties met je eigen zwakheden zijn nooit leuk. Maar het kan erger. Ik reed over de A28 naar huis en laat daar nou nét een spoedreparatie zijn waardoor ik met tien kilometer per uur over de snelweg zoefde.Terwijl ik gewoon een andere weg had kunnen nemen, maar nee, ik wilde per se deze route omdat ik dan meer van de natuur kon genieten. Schop jij me of doe ik het zelf?

3.) Maar eigenlijk was ik nog niet gefrustreerd genoeg. Nee joh.
Na een maand kreeg ik feedback op mijn stageverslag en het is heel erg verhalend en daardoor niet helemaal duidelijk en er moet meer literatuur en onderbouwing in. Nóg meer. Het is namelijk al een boekwerk van 50 pagina's. (Op verschillende universiteiten vinden ze een verslag van vijf kantjes prima en dat vind ik NIET EERLIJK).

Als je me nu vraagt of ik chagrijnig ben, krijg je een dreun.

(Maar morgen is het vast wel weer goed allemaal).

woensdag 12 november 2014

Herfst en Bos.

Hierbij wat fotootjes die ik afgelopen maandag maakte, toen ik maar weer eens een boswandeling maakte. Dit is denk ik vijf minuutjes rijden vanaf ons huis.













dinsdag 11 november 2014

Volwassen worden. 2. Het kan bijna niet, maar er zijn goede kanten.

Je moet altijd positief eindigen. De vorige keer dat ik over volwassen worden schreef, schreef ik over de niet-leuke dingen daarvan. Au. Volwassen worden voelt ook in heel veel opzichten niet leuk. Maar er zijn ook positieve kanten. Wat?
Voordat je me met een deegroller achterna rent om me knock out te slaan, omdat dát toch echt niet kan - ga ik uitleggen wat ik wel positief vind aan volwassen worden.

Laat ik allereerst even zeggen dat ik volwassen worden tot twee weken geleden eigenlijk als alleen maar negatief zag. Kom op, ik wil spelen, niet denken over dromen die niet uitkomen, me verwonderen over alle mooie nieuwe en kleine dingen én lekker wegkruipen achter anderen. Dus ik mailde met iemand over volwassen worden en wat ik daar nou allemaal zo stom aan vond. Sommige mensen zijn ontzettend goed in omdenken (wat wil zeggen dat je stomme dingen anders kunt zien en ze zelfs positief kunt benaderen). Deze persoon is daar ook wel goed in en zei dat volwassenheid je juist mogelijkheden biedt. Daarnaast gaf hij aan dat mensen volgens hem een verkeerd beeld van volwassenheid hebben: je denkt dat je saai moet zijn en moet conformeren aan de cultuur.

Dat is eigenlijk heel mooi omgedacht, vind je niet?

Het liet mij nadenken over volwassen worden en wat daar nou eigenlijk wel prima aan is. Ik kwam op het volgende:

1.) Idealisatie van de kindertijd. Dit is misschien niet zozeer een punt wat positief is over de volwassenheid, maar ik zal uitleggen wat ik bedoel. Als je volwassen worden echt zo verschrikkelijk vindt en je jeugd zo idealiseert, wil dat waarschijnlijk zeggen dat je een goede jeugd hebt gehad. Ik gok zo dat het merendeel van de mensen op aarde door omstandigheden als armoede, oorlog en dergelijke een kindertijd niet zo kan idealiseren. Het is dus eigenlijk een zegen als je dat wel kunt.
2.) Mogelijkheden. Ja, die is gejat. Maar de volwassenheid brengt je mogelijkheden. Mogelijkheden om iets voor anderen te betekenen of om de wereld beter te maken. Het betekent ook verantwoordelijkheid, wat zeker niet altijd fijn is - maar wat wel goed voelt als je het aankunt. Ik bedacht me ook dat je als volwassene jezelf beter af kunt leiden van dingen. Iets met tijd. Als ik vroeger met mijn moeder en mijn zus mee ging winkelen (o gruwel, kledingwinkel in kledingwinkel uit) dan mocht ik nooit zeuren en dan mocht ik de volgende keer niet meer mee want zonder mij was winkelen stukken beter te doen en dat soort ellende, want ik vond kledingwinkels echt afschuwelijk. Maar ik had toen niet zozeer het vermogen om tegen mezelf te zeggen dat ik het een uurtje vol moest houden en dat het daarna voorbij zou zijn. Dat vermogen wordt later steeds beter.
3.) Empathie. Ik was altijd braaf als kind en als middelbare scholier. Soms baal ik daarvan, want het is veel leuker om te kunnen vertellen over alles wat je hebt uitgespookt. Het ergste wat ik ooit gezegd heb was "U hebt gewoon geen gezag!" tegen de conciërge die prompt uit zijn vel sprong. Ik herinner me nog wel de natuurkundeleraar die zwetend op zijn horloge stond te kijken en stond af te tellen totdat de klas stil werd. Wat nooit gebeurde. En de wiskundeleraar die rood aanliep en "begon te balen".
Weet je wat dat was? Die leraren? Het was leuk.
Het was zo grappig om te zien hoe boos ze konden worden. Niet op mij - zo'n mietje was ik. Maar het was wel écht heel grappig. Boze mensen hebben niet half in de gaten hoe tranentrekkend grappig ze zijn. Het kost alleen wat moeite om ze weer in elkaar te zetten als ze zijn ontploft.

Misschien voelt empathie niet altijd leuk. Empathieloos zijn is makkelijker.
Maar empathie voelen is wel beter. Het betekent dat je jezelf verplaatst in die leraar en denkt: Hoe zou ik me voelen als ik daar stond? (Wat dan automatisch betekent dat je jezelf wat normaler gedraagt). Dat is denk ik echt een groot voordeel aan volwassen worden: je begrijpt hoe je jezelf moet gedragen, waardoor je een stuk aardiger voor elkaar bent en de wereld beter leefbaar wordt. (uitzonderingen daargelaten).
4.) Kind zijn kan nog steeds. Iedereen is te druk met bang zijn voor de mening van anderen. Eigenlijk zou het heel erg okee zijn om je alleroudste kleren aan te trekken, het bos in te gaan en een hut te bouwen. Waarom niet? En er zijn talloze andere manieren waarop je nog steeds kind kunt zijn.

Ontdek nieuwe dingen - zodat je jezelf kunt blijven verwonderen.
Speel.
Zing.
Heb lief.

maandag 10 november 2014

Kattenplaatjes.

Van veel dingen wordt de wereld misschien slechter. Maar van kattenplaatjes? Dat nooit.
Deze foto's laten zien hoe zwaar het leven is als je kat bent.




zaterdag 8 november 2014

Het leven als borduurwerk.



Ik maak me graag wijs dat het leven lijkt op een borduurwerk. Een borduurwerk zoals ik het maak, want bij mij kun je heel duidelijk verschil tussen de voor- en achterkant zien. Misschien is het met het leven dus ook wel zo en is de chaos die het voor ons lijkt te zijn gewoon de achterkant van iets veel mooiers.

vrijdag 7 november 2014

Volwassen worden. 1. Wat er niet leuk aan is.

Over een week of drie wordt er in Utrecht een lezing gegeven over volwassenheid. Om precies te zijn: hoe kan volwassenheid weer aantrekkelijk gemaakt worden, want eigenlijk wordt in de maatschappij onvolwassenheid geïdealiseerd. Ik zag informatie over de lezing voorbijkomen en dacht: daar wil ik wel naartoe.

Volwassen worden. Het is eigenlijk wel een goed onderwerp voor mailtjes en ook zeker voor brieven. Brieven waarin je schrijft over hoe heerlijk het is om te studeren en hoe raar - en moeilijk - het is om klaar te zijn met studeren en over de verwachtingen die de maatschappij of je omgeving van je heeft.

Ik weet wel wat ik niet leuk vind aan volwassen worden:

1. Verlies van verwondering. Toen ik als kind in het bos ging wandelen was dat een feest. Heel veel dingen, die eigenlijk heel gewoon zijn, waren een feest. Hoe kan dat? Waarom zijn die dingen nu nog maar zo gewoon? Dat kwijtraken, dat vind ik jammer. Er zijn nog altijd manieren om te spelen (spelletjes, wat dan ook) maar veel volwassenen hebben het te druk met volwassen zijn.
2. Verantwoordelijkheid. Je kunt niet langer wegschuilen achter anderen en je moet zelf verantwoording afleggen van je keuzes. Ik denk dat dit een begrip is wat zowel nadelen als voordelen heeft (maar op de voordelen ga ik nog wel een keer in). Het betekent voor mij dat je meer en meer je tijd nuttig moet doorbrengen. Als kind ben je wat meer onbezorgd en kun je tijden spelen zonder te denken aan iets wat ook nog moet.
3. Vergroting van het bewustzijn. Ook dit heeft voor- en nadelen. Nadelen zijn in ieder geval dat je beter begrijpt dat de wereld geen goede plek is en dat er nare dingen gebeuren; dat mensen er een zooitje van maken en dat mensen lijden. Als kind denk je er ook niet zo bij na dat het kind-zijn ooit voorbij zal zijn. Als volwassene besef je beter dat veel dingen tijdelijk zijn.
4. De verwachtingen van anderen. Je ontdekt dat je niet aan de verwachtingen van anderen kunt voldoen. Anderen verwachten dat je keuzes maakt - en soms heb je het gevoel dat je het liefst niet kiest. Of iets anders kiest dan anderen willen.

Toch betwijfel ik of het gezond is als je altijd kind kon blijven.
Daarom schrijf ik binnenkort ook een blog over de leuke (of in ieder geval: de goede) kanten  aan volwassen worden.


Ergens in 1992 of 1993. Je kunt prima uit een tuinslang drinken.

donderdag 6 november 2014

Hoe je pompoensoep, stokbrood en kruidenboter maakt.

Wat je niet ziet staan: 45 minuten laten rijzen na het kneden en 20 minuten bakken op 230 graden.

Dat moment dat je voor het eerst zelf stokbrood maakt.. nou!

Toen ik nog niet wist wat een heidens karwei het is om een pompoen 1.) doormidden te snijden (conclusie: ik ben niet sterk), 2.) te schillen (conclusie: ik heb geen geduld) en 3.) in stukjes te snijden (conclusie: ik heb nog steeds geen geduld).

Zelfgemaakte kruidenboter (roomboter, bieslook, peterselie, zout, peper & knoflook).

Pompoensoep in de maak. Vijf minuutjes ui + paprika + whatever you like to add to  your pumpkinsoup bakken. En dan 20 minuten samen met bouillon koken. En dan pureren.

Zo ziet stokbrood eruit als je het zelf maakt.

Eindresultaat. Eigengemaakt stokbrood + eigengemaakte kruidenboter + eigengemaakte pompoensoep.

Dit was een ambitieus project. Nu kun je ambitieus op twee manieren opvatten: echt ambitieus en sarcastisch ambitieus. De combinatie pompoensoep + stokbrood + kruidenboter valt in de tweede categorie. Wat namelijk je niet weet, als je deze foto's bekijkt, is dat het stokbrood niet zout genoeg was - en hoewel niet zoveel zout misschien wel gezond is, is het echt niet lekker. Ook wist je nog niet dat de pompoensoep te dik was (want mislukte croutons die al uit elkaar vielen toen ze maar een beetje warme soep over zich heenkregen). De smaak was dan wel weer goed. De kruidenboter was wel lekker, maar die had ik - natuurlijk - te lang in de koelkast laten staan, dus smeren? Ho maar.

Ik was zo actief aan het foto's maken tijdens het proces, dat ik het sneu vond voor mezelf om ze niet te posten. Dus. Vandaar.

woensdag 5 november 2014

Blue Roses




You said "Come on, let's go down that Yellow Brick Road"
But that path was primrose and led back to black and white
And now I know, since that day you chose to let me know
My heart's been tangled with thorns that choke the light
Oh, here I go, collecting roses to me from you
Oh, here I go, a dozen red for every wound
Oh, now I stop and smell the roses when they're blue
Gonna find my way, break the lock on the Emerald City gates
It could be simple, but we're only half-awake
I feel the pain set in when I think of you and grip the stems
I feel my head begin to spin, I'm not alright
Oh, here I go, collecting roses to me from you
Oh, here I go, a dozen red for every wound
Oh, now I stop and smell the roses when they're blue
When they're blue
Let go of the stems, free to bloom again
Let go of the stems, free to bloom again
Here I go, collecting roses to me from you
Oh, here I go, a dozen red for every wound
Oh, now I stop and smell the roses when they're blue
(Stop, stop, stop) Let go of the stems, free to bloom again
(Stop, stop, stop) Free to bloom again when they're blue

dinsdag 4 november 2014

Paradijs, waarheid en het bestaan van God. 3. Het bestaan van God.

Jaren geleden, toen ik begon met studeren, volgde ik het vak methodenleer en statistiek (tot twee keer toe zelfs). Ik had het veel te druk met statistiek haten om veel te leren. Toch waren er best interessante dingen in het vak. Bij methodenleer ging het om de methoden die je in wetenschappelijk onderzoek inzet. In het boek wat we toen moesten lezen werd ook iets genoemd over de wetenschappelijkheid van gebed. Wat dus niet wetenschappelijk is.

Neem twee onderzoeksgroepen met ziekte X. Voor de ene wordt gebeden en voor de andere niet. Wordt er dan verschil gevonden? Nee. (Of hoogstens verschillen die aan andere variabelen konden worden toegeschreven).
Dit zou wel een wetenschappelijk experiment zijn hè, om het bestaan van God aan te tonen (of niet). Maar het is niet echt eerlijk. Om voor de ene groep wel te bidden en voor de andere niet. (Wat hebben die stakkerds misdaan?). En bovendien zou je dan alleen een soort God die op afroep beschikbaar is aan kunnen tonen.
Dat een onderzoek als dit niet werkt, kan dus betekenen dat God niet bestaat. Het kan ook betekenen dat God een wil heeft die niet altijd per se gelijk is aan wat de mensen willen. En dan gebeurt het dus dat er mensen uit beide groepen beter worden - terwijl er ook mensen uit beide groepen niet beter worden. Het hangt er ook in dit geval maar weer net vanaf vanuit welk kader je het bekijkt. Vanuit het niet-gelovige kader kun je zeggen dat God niet bestaat (en dat je ideeën over een God-die-niet-op-afroep-beschikbaar-wil-zijn maar flauwekul vindt). Vanuit het wel-gelovige kader kun je zeggen dat God zelf bepaalt wanneer Hij naar de mensen luistert (en hoe).

Als ik heel eerlijk ben, vind ik schrijven over het bestaan van God moeilijker dan schrijven over de voorgaande twee onderwerpen. Vroeger kon ik niet begrijpen hoe het kon dat mensen niet in God geloofden. Nu kan ik het eigenlijk wel begrijpen. Ik ken de wetenschap nu ook. Een beetje.

Inderdaad doe ik een aanname als ik zeg dat God bestaat.
Maar ik denk dat iedereen aannames doet. Dat er ook in de wetenschap en in het dagelijkse leven aannames worden gedaan. Misschien maar hele kleine, maar toch.
En het gekke met deze aanname is dat je steeds meer van God gaat zien als je die aanname hebt gedaan. (Wat je vast en zeker ook wel psychologisch kunt verklaren - maar ik geloof dus dat het één het ander niet uitsluit). Soms kan ik er achterna rennen zonder dichterbij te komen, maar tegelijkertijd weet ik dat er weinig dingen zijn die zoveel rust kunnen brengen als het geloof in God.

Ik ben opgegroeid met God - maar de God waarover ik altijd hoorde is een strenge God die in de meeste mensen niet zoveel interesse heeft. Later, toen ik wat ouder werd, begon ik dat te betwijfelen. Het merendeel van de mensen die in God gelooft en die ook wat aan hun geloof hebben, gelooft juist in een liefdevolle God. Als je me nu vraagt hoe ik God zie dan heb ik geen idee. Eigenlijk verschilt het per moment.
Ik kan bij mezelf wel drie manieren van tegen God en geloof aankijken onderscheiden:

1.) Het interesseert me gewoon helemaal niet. Ik heb er geen zin in. Klaar.
2.) Ik verlang ernaar om in God te geloven.
3.) Ik ervaar de aanwezigheid van God. Maar dit is heel zeldzaam.

Wat ik bij veel mensen zie, is dat ze in God geloven omdat ze bang zijn. Bang zijn voor straf als ze niet geloven. Daarom laten ze hun hele leven bepalen door die angst. Of ze willen een beloning - en geloven daarom in God (en doen allemaal gekke dingen in de hoop om die beloning te krijgen) - wat niet zoveel met genade te maken heeft. Goede dingen doen wel, maar dat is meer een vorm van 'blij zijn omdat je genade hebt gekregen' en 'liefde'.

Angst en liefde zijn elkaars tegenpolen.
Liefde is het belangrijkst. Het doel. Het houden van God en de mensen om je heen.
(En ik geloof niet dat liefde honderd procent van de tijd een gevoel is. Soms is het gewoon alleen kaal gedrag-wat-je-zou-doen-als-je-liefde-zou-voelen. Lekker rationeel dus).

Eigenlijk is dit alles wat ik nu over het bestaan van God kan zeggen. Niet zo'n consistent verhaal hè? Maar sommige dingen zijn ook minder samenhangend dan andere.
De conclusie? Je kunt God niet bewijzen, maar Hem wel ervaren.

-
Zoals bij de eerdere blogs in deze serie is dit opnieuw mijn visie. Mijn visie nu. Een visie die door de jaren heen ontwikkelt. En verder ben ik niet diep ingegaan op ervaringen. In de eerste plaats omdat ik me heel erg irriteer aan mensen die met hun ervaringen op de proppen komen (en het 'jij-moet-daaraan-voldoen-gevoel' wat dit bij mij oproept). Iedereen is anders. In de tweede plaats vind ik sommige dingen te persoonlijk voor een algemene blog. Dus. Dat.
-
Deel één over paradijs vind je hier.
Deel twee over waarheid vind je hier.
De fotoserie waar het allemaal mee begon: link.







maandag 3 november 2014

Presents.

Iedereen vindt cadeautjes leuk. Toch?

Soms is het alleen wel lastig om iets te bedenken. Wat ik altijd leuk vind zijn dingen als thee en chocola. Het is lekker (en in dit geval fairtrade) én het neemt niet zoveel ruimte in. Dat dus. Afgelopen zaterdag had ik een feestje in Groningen en ik heb een stapeltje cadeautjes meegenomen..