Ideeën.

Afgelopen zaterdag nam ik weer eens deel aan een vrouwenmiddag. Deze middagen worden eens in de drie weken georganiseerd voor vrouwen uit het asielzoekerscentrum. Tijdens deze middagen wordt er koffie en thee gedronken én koek (en chocola) gegeten (waarbij ik vanzelfsprekend de halve vloer onder de paasstol heb geknoeid en óók nogeens een poedersuikersnor heb gecreëerd). Hierna wordt een verhaal uit de Bijbel verteld (in het Nederlands en in het Engels, soms vertaalt iemand ook nog naar het Arabisch of Farsi). Tot slot wordt er een creatieve activiteit gedaan. De ene keer knutselen we met vilt. De andere keer met papier. Zaterdag gingen we, therapeutisch, kleuren voor volwassenen.

Best wel spannend, vind ik dat altijd. Voor een groep staan en uitleggen wat er gaat gebeuren. Deze keer had ik dat niet zo. Op de één of andere manier vind ik deze doelgroep makkelijker om mee om te gaan dan gewone Nederlandse mensen. Dus samen met iemand anders mocht ik (in het Engels nog wel) voor de groep vertellen wat we gingen doen. Het was wel heel tof om te zien hoe iedereen geconcentreerd aan de slag ging en hoe eigenlijk de meeste kleurplaten mee naar huis werden genomen.

De mijne. (Allebei nog niet af).

Vrijwilligerswerk als dit is voor mij wel leerzaam.
Ik denk steeds meer dat we in ons land onderschatten wat asielzoekers ons kunnen bieden. Veel mensen willen zo graag werken, maar ze mogen niet. Heel frustrerend voor ze. Psychische problemen komen veel voor onder deze groep. Hoewel ik geen deskundige ben en geen oplossingen heb, denk ik dat er meer in kansen gedacht moet worden voor deze mensen.
Laat ze bijvoorbeeld kookles geven of iets anders. Veel vrouwen zijn dol op koken en bakken en wat ze klaarmaken is echt té lekker. In Nederland vinden we (Midden)-Oosterse gerechten steeds interessanter (te zien aan het aanbod aan kruiden bij de supermarkten). Dus uitwisseling van kennis is in dit opzicht helemaal niet zo verkeerd. En er zijn vast nog wel andere manieren te bedenken.

Waarom ik een meisje-meisje ben.

Vroeger, toen ik nog bij web-log blogde en een jaar of 17 was, postte ik zo af en toe foto's van m'n kamer. Want ja, we waren net verhuisd en ik vond het wel tof om te laten zien wat ik ervan maakte.

Tegenwoordig reflecteert mijn kamer wel een beetje wie en hoe ik ben. Heel erg meisje-meisje, gek op katten en dol op kleur. Dus. Vandaag laat ik dat maar eens zien.

Kattenschilderij, gehaakte katten & uilenkist.

Postcrossing, kaarten van penvriendinnen, foto's & een Flow-slinger.

Kijk. Die deken heb ik gehaakt :). O en ik hou van Marie Cardouat (kalender). Het portret komt uit Parijs (Mont-Martre) en de hartjesslinger uit de wereldwinkel (ik denk 'Waar').

Ik schrijf in dagboeken. Nummer 1 is vol. Nummer 2 bewaar ik als volgend Positief Dagboek en nummer 3 is ook vol.

Brieven en kaartenkist met een Compassionbrief uit Ecuador. En boeken. Een paar van de best veel.

Cactus-konijn.

Uit de hal van het oude huis van m'n oma. Ik moet nog uitvogelen hoe ik de katjes uit kan deuken.

Ja ik ben dol op thee.

Ik word helemaal blij van theedrinken (uit een theepot hè) met aardige mensen (bij voorkeur met zelfgemaakte koek of taart). Als ik op andere blogs lees welke theesoorten anderen lekker vinden, vind ik dat altijd wel handig: goede inspiratiebron. En ik vind het altijd leuk om bij 'de Tuinen'  te snuffelen tussen alle theesoorten.

Mijn thee-dozen zien er nu uit zoals je op onderstaande foto's kunt zien. Op de eerste foto zie je een mix van goedkopere en duurdere theesoorten (al dan niet biologisch). Mijn favorieten? De twee soorten van Clipper: Warm & Spicy Indian Chai Tea en Lemon & Ginger. Ik hou van thee die 'warm en kruidig' is én ik hou van thee die naar citrusvruchten smaakt. Omdat het zo lekker fris is en ik er blij van word.

Op de onderste foto zie je losse thee. Linksboven: Earl Grey (Simon Levelt) die echt wel lekker is. Rechtsboven de thee die ik van mijn zus kreeg: Warm Onthaalthee (de Thee van mijn Tante, Veenendaal). Denk aan appel, kaneel, vanille. Linksonder Rooibos-Cranberrythee die heel erg naar chocolade smaakt (wat klopt, want dat zit er ook in). Rechtsonder een Wintermelange (met sinaasappel, kruidnagel en amandel). Ja. Eigenlijk had die al op moeten zijn nu het lente is. De laatste twee theesoorten komen van 'de Tuinen'.

Van welke thee houd jij? (Ik houd me natuurlijk altijd aanbevolen voor tips).

Of iemand of iets je raakt en of je het beheerst of niet.

Ik associëer altijd dingen met elkaar die vaak niet echt een associatie met elkaar hebben. Daarom kunnen mensen hun gezichtsuitdrukking in vraagtekenvorm duwen en je aankijken of ze water zien branden. (Maar als ik omkijk zie ik niets).

Gisteren dacht ik erover hoe personen je kunnen raken.
Dusdanig dat je iemand wilt leren kennen waar je alleen maar over hebt gehoord of een vriendschap met iemand op wilt bouwen. Dat kan zijn omdat iemand van katten houdt, of omdat iemand je aanmoedigt om datgene te doen wat je leuk vindt. Dat kan ook zijn omdat iemand dezelfde angsten heeft als jij of juist omdat je om dezelfde dingen heel hard moet lachen. Of omdat het mogelijk is stil te staan, een roodborstje te zien in de bomen en je te verwonderen omdat het vogeltje zo mooi kan zingen. Of het is dat je dromen deelt. Of de passie die iemand heeft. Waar dan ook voor. Het is toch bizar dat je dat bij de ene persoon wel hebt en bij de andere niet? Net of er iets is voorgeprogrammeerd.

Met katten heb ik dat ook.
Als ik katten zie, begin ik ertegen te praten (tenzij er mensen in de buurt zijn). Ik moet even 'hoi' zeggen (op z'n kats: laat hem even aan je hand snuffelen). Ik word ook echt enthousiast als ik zie dat er ergens katten zijn.
Maar met honden heb ik dat weer niet. Ik vind ze prima, maar ze raken me niet.

En taal.
Vaak heb ik geen inspiratie en is taal de baas over mij. Maar er zijn ook momenten dat ik taal iets heel fijns vind en dus gedichtjes schrijf of blogjes. Als ik in de krant een spelfout zie staan dan 'voel' ik die. O nee, geen d's en t's verkeerd schrijven alsjeblieft. Dat doet pijn. Ik kan taal beheersen. Met vallen en opstaan, maar taal is goed.
Maar wiskunde daarentegen.
"Miep gooit met 30 dobbelstenen achter elkaar.
Hoe groot is de kans dat ze een 6 gooit?"
Dat roept iets heel anders op dan taal - en tegenwoordig moet ik er gewoon om lachen dat het zo is (als ik het probeer uit te leggen aan anderen - maar iets wat je niet begrijpt kun je niet uitleggen).
Wiskunde kan ik dus hoe dan ook niet beheersen. Als ik denk dat ik er ben, is de volgende som wel weer zo'n instinker dat ik er weer ver van verwijderd ben (wat de bestemming ook is).
Ook daarbij vraag ik me af of dat is voorgeprogrammeerd.

(Sorry voor de computermetafoor).

Waarom ik niet aardig ben.

Wat heeft bovenstaande HEEL. ERG. VAGE. tekening met mijn niet-erg-aardig-zijn te maken?
Nog beter: wat heeft het kleine zwarte-omrande vierkantje daarmee te maken?
Daarop komen de antwoorden in deze blog.

Het zit zo. Het is zondag. Ik zit naast mijn moeder in de kerk. Meestal zijn we vroeg, omdat het anders na afloop te lang duurt voordat je weg kunt. Stel je dus voor:
- De twee streepjes zijn de kerkbank.
- De twee bolletjes in die kerkbank zijn mijn moeder en ik.
- Naast ons is nog een hoop ruimte, omdat niet iedereen zo belachelijk vroeg komt als wij.

Dan komt meisje X. eraan. (Het derde bolletje of het eerste bolletje op de tekening).
Meisje X. komt naast mij zitten en er is een zee van ruimte. Ze kan rechtsom de bank in en zó naast me gaan zitten.

Dat is te weinig moeite. Vindt meisje X. En dus komt ze linksom, zodat wij moeilijk moeten doen met opschuiven want meisje X. heeft haast.

Het kleine zwart-omrande vierkantje is mijn tas. Die staat op de grond. In de hoop dat ze er in de haast nog eens over struikelt en begrijpt dat ze prima de andere kant kan nemen als er nog niemand zit.

Ben ik echt niet aardig?
Of ben ik een enorme zeikerd?

Mensen lezen relatieblogjes het vaakst en daarom strijk ik over mijn hart maar deze blog is (voor het merendeel) niet wetenschappelijk.

Als het gaat om relaties ben ik een absolute hoe-noem-je-iemand-die-een-onbenul-is-op-een-bepaald-gebied? Desalniettemin zijn de blogjes die ik over relaties heb geschreven zo'n beetje de best gelezen blogjes op deze site. Rara?

Ik deelde meestal alleen wat boekenwijsheid hoor.

Maar vandaag was ik aan het autorijden en een mierzoet liefdesliedje van Josh Groban aan het luisteren (althans, ik denk dat het dat was, want hij zong in het Italiaans en dat versta ik niet). Toen dacht ik dat mensen in een relatie niet moeten veranderen omdat de ander dat wil, maar omdat ze van de ander houden en omdat ze het zelf willen. Het is lastig vol te houden, anders.

Voorbeelden van verandering? Sommige mensen zie je, wanneer ze een relatie krijgen, alleen nog maar denken aan DIE. ENE. HIJ. HIJ IS VAN MIJ. En behalve hij en ik is er geen wereld.
"Maar", zei een vriendin van mij vandaag: "Als je denkt dat je altijd op een roze wolk blijft zitten, ben je hartstikke kleurenblind"*. En geloof me, veranderen in die zin is bloedirritant voor je omgeving,
-

*Wat natuurlijk weer niet betekent dat je niet zielsgelukkig met elkaar bent, maar alleen maar dat idealiseren en overmatig gefladder normaal gesproken niet altijd duren en dat relatiecrisissen eerder normaal zijn dan uitzondering en dat het dan een keuze is of je doorgaat of niet en dat pas daarachter de 'normale' fase ligt. Wat? Ja. Dat heb ik ooit in college geleerd. Bij dat vak waarbij we in de werkgroep *kuch* anatomische tekeningen moesten maken en de docent langskwam en baarmoeders zag die op harlekijnmutsen leken.

Thoughts.

Je kunt natuurlijk een samenhangend verhaal schrijven. Maar vandaag niet. Hier zijn wat gedachten.

1. Enthousiasme #1. Zaterdag heb ik een beetje overenthousiast gereageerd. Het zit zo: Samen met iemand anders zou ik aanstaande zaterdag het creatieve gedeelte verzorgen voor vrouwen uit het azc. Die middagen zijn tof en iets creatiefs verzinnen is echt niet zo lastig als het lijkt. Zaterdag spraken we af om te kijken wat een leuke activiteit zou zijn. Maar wát maakte me nou zo enthousiast?
Nou. Kom binnen in een woonkamer en zie drie (!) katten, terwijl nummer vier buiten een ommetje maakt. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik overdreven reageer als ik zoveel katten zie.

Als mensen katten waren..

Tulpen moeten op de foto. Gelukkig mocht het :).

En ik kan dus niet anders dan het hier compleet mee eens zijn.

Enthousiasme #2. Iets creatiefs verzinnen is soms goed te doen en soms ook helemaal niet. Deze keer viel in de eerste categorie. En dus gaan we zaterdag therapeutisch kleuren. Voor volwassenen.

Goed excuus om het te testen. Toch?

De paradox van een slecht humeur. Hoewel ik ontzettend enthousiast was, zaterdag en heus niet doorlopend aan het navelstaren ben, kan ik op dit moment beter een bordje omhangen met 'blijf uit de buurt'. De paradox die - wat mij betreft - bij een slecht humeur hoort, is dat je enerzijds mensen om je heen wilt hebben. Gewoon. Omdat je behoefte hebt om ze te zien. Anderzijds. Straks zitten al je vrienden en kennissen te navelstaren omdat jij ze ermee hebt aangestoken (als met griep).
- "Hoe chagrijnig ben je?" Vraag je. Nou. Chagrijnig genoeg om bij elke vrachtwagen die het waagt voor me te gaan rijden keurig onder het dashboard m'n middelvinger op te steken. Wat ik nog wel netjes vind van mezelf, maar ook een beetje bang natuurlijk. Verder ben ik ook dusdanig niet aardig dat mijn openingszin op dit moment zou zijn: 'Mag ik jou als boksbal gebruiken?' (Gelukkig durf ik toch geen openingszinnen te gebruiken en ik denk dat ook niemand het bij mij durft).

Bier. Het mag dan lekker zijn om te drinken (al lust ik alleen Radler). Als je het over je heen gooit ruikt het NIET lekker. "Hoezo?" Het is een kort verhaal over een stoofpot met rundvlees en bier en de helft van het bierflesje met je elleboog omstoten zodat er meer bier op jou zit dan in je stoofpot.

Angst. Wat ik over angst kwijt wil, is dat het (opnieuw paradoxaal) is dat ik vaak denk als ik bang ben dat ik beter nú bang kan zijn voor iets, want dan ben ik er tenminste op voorbereid als het echt gebeurt. En helpt dat? Om het maar met een boer-zoekt-vrouw-boerin te zeggen: NOT.

Dit schreef ik vroeger.

Omdat ik gisteren een migraine-aanval van heb ik jou daar kreeg (die niet per se heb ik jou daar was vanwege hoofdpijn, maar wel vanwege zo'n enge aura), lukt het me nog niet zo om de concentratie op te brengen voor weer een blog, vandaag. Maar hee, onlangs zocht ik (in het kader van een opruimproject) mijn oude PC uit en toen vond ik stukjes die ik vroeger (jaren geleden) schreef.  Dus. Ik dacht. Ik post wat daarvan.

Bomen, boeken en zon

Het Nederlandse menselijke ras kijkt vreemd op wanneer ze het zien. Een persoon met zijn favoriete boek, tegen een boom op een bladerachtige of grasachtige ondergrond. En toch zou het zo’n weldaad zijn wanneer iedereen die lezen kan onder een boom ging zitten, hetzij een grote oude wijze eik of een onbenullig berkje. Soms aan de waterkant, als het warm is met voeten in het water.

Behalve bomen zijn (waren) hooibergen ook een optie. Toen ze nog alom bestonden dan. Met een grassprietje in hun mond staarden ze de horizon af (het boek allang aan de kant gelegd). De geur van hooi vervulde de lucht en een paar laatste zonnestralen op hun neus gaven ongekende sensatie… een beschrijving als deze lijkt op een streekroman. En ook streekromans zijn fantasie.

  

Versprekingen

Ze denkt welterusten te gaan zeggen in plaats van bedankt. Of bedankt in plaats van eet smakelijk.

Ook de telefoon opnemen en eet smakelijk zeggen is vreemd.

Maar de versprekingen spelen alleen in haar gedachten en vinden niet plaats.

 

De kikker en de…

Zij is vastbesloten om, wanneer zij gekust wordt, in een kikker te veranderen.

Hoepel op!

Wanneer één persoon stilstaat en een andere persoon nadert en de ene persoon zegt niets anders dan: ‘Hoepel op’. Dan kan de andere persoon twee dingen doen. Negeren en door de hoepelopbarrière heenbreken of werkelijk ophoepelen. Dat negeren kan weer twee kanten hebben. Of achter de hoepelopbarrière wacht een warme ontvangst. Zo van: Eigenlijk was je toch wel welkom. Of, en misschien is dit wel helemaal niet zo heel waarschijnlijk: Er volgen nog talloze andere barrières. Zo één van: Als je nu niet gaat sla ik je. Zoiets. Maar slaan doet ook niet altijd pijn..

Vriendschap. Waar ik (soms) bang voor ben.

Hoe zou het zijn als je de mensen waar je regelmatig in real life contact mee hebt (zoals je vrienden) eens een tijdje niets zou laten horen?

Daarmee bedoel ik niet dat je niet reageert als ze je een berichtje sturen. Of mailen. Of vragen om in een kroeg of café warme chocolademelk met slagroom te drinken. (Of verse muntthee met honing).

Ik bedoel wél dat je gewoon uit jezelf even niets laat horen. In die zin: dat je niet mailt. Anderen uitnodigt om af te spreken. Anderen niet zomaar een kaartje, brief of berichtje stuurt met de vraag hoe het gaat.

Zou je dan na een week iets van ze horen? Na een half jaar?

Of nooit?

(Ah ja, sommige angsten kunnen heel diep zitten).

Een vriendschapsplaatje. Anoniem gemaakt :). Heeft overigens niets met het onderwerp van deze blog te maken.