Geloof.

Het frappante in Narnia vind ik dat wie niet gelooft ook niet ziet. Wanneer je gelooft wordt de kleerkast een doorgang naar een Land. Wanneer je niet gelooft - eigenwijs bent (al denk ik niet per se dat iedereen die niet gelooft eigenwijs is) - blijft het een kleerkast met een hoop jassen en een wand aan de achterkant. Verbazingwekkend. En ook één van die dingen die ik totaal niet begrijp. Want ik ben geneigd om te denken dat, als die kleerkast maar meteen een doorgang was, ook al geloofde je niet - je wel zou geloven, omdat je het dan ziet. Maar blijkbaar werkt het niet zo. En daarom denk ik inmiddels langzaam soms zoiets als: blijkbaar zou je dan nog niet geloven dat het bestond. Zelfs al zou je middenin de sneeuw, 's avonds bij een brandende lantaarnpaal staan.

Waarom zijn we zo blind? Waarom zijn we bijna allemaal zo blind? Meestal? Want zelfs al zou het bewijs als een lawine de berg af komen rollen, dan nóg zouden we de andere kant opkijken. Zie die bergen toch eens mooi zijn. Zie, de sneeuw in het zonlicht. En zelfs als we hem zouden zien, zouden we denken dat het een hersenspinsel is. (Waarom verpletteren die lawines ons nooit? En als ze ons zouden verpletteren - zouden we dan dood zijn, geloven, of ontkennen dat we ooit verpletterd werden?)

Maar af en toe. Heel erg af en toe en ontzettend zelden gaat de deur een klein kiertje open. En strekt een besneeuwd landschap zich uit.