Pyjama's, Friesland & een project.

En toen zat E., in pyjama (ja hoor, om kwart voor acht 's avonds), te luisteren naar Simon & Garfunkel's Bridge over Troubled Water. Welverdiend niksen, noemen ze dat. Zeker na twee heerlijke sociale dagen!

Zo ging ik gisteren naar vriendin C. in Friesland. Dat is best nog wel een hele reis, al viel me dat op de heenweg niet zo op. Neem een interessant studieboek mee in de trein, heb jengelkinderen met nintendo's achter je, over-schaatsen-pratende dames en de reis gaat zo voorbij. (Ik verschreef me bijna: de reis praat zo voorbij. Bijna-foutje). Anyway, het is heerlijk om vriendinnen na heel veel tijd weer te zien. Ik denk dat we van 13.00 tot 21.00 zo'n beetje non-stop gepraat hebben. Dus. Heerlijkheid! En ik moet echt even schrijven over het huis waar zij woont. De mensen daar praten Engels. Tamelijk scary voor mij, want ik heb zo'n gruwelijk accent dat ik liever niet in een andere taal praat. Maar als je dingen wilt leren moet je dat wel doen. En nou ja. Een Canadese keuken, koekjes, muffins, thee. Een echte open haard. (Zo één die ook echt naar hout ruikt en knappert). Ik wil later ook wel zo'n grote keuken. En zo'n haard-die-niet-met-een-knopje-aangaat.

's Avonds gingen we naar ons huis. Dat was, slik, zo'n beetje drie uur reizen. Met een halfuurtje extra omdat we kroketbroodjes wilden eten in Amersfoort. En op de één of andere manier ben je echt wel brak als je thuiskomt. We wilden eerst nog een film kijken, maar besloten om die uit te stellen.

Dat deden we dus vanmorgen. O lieve help. Ik denk dat ik beter helemaal alleen met een berg zakdoekjes films kan kijken. Ik slik duidelijk geen antidepressiva-die-emoties-afvlakken. En okee, jankhormonen (zie blog van gisteren). Maar allemensen. Ik heb echt keihard zitten snuffen. (Ice Castles was de film. Ik moet toch eens tegen mezelf zeggen dat het nep is, want ik jank al als er nog niets aan de hand is).

Vanmiddag hebben we een fotoshootje gedaan. (Ja, ik post binnenkort wel wat). Fotoshootjes zijn leuk. Gewoon in zo'n beetje je netste kleren in het bos. Kom je een allerschattigste berner-sennerhond met baasjes tegen. Zo'n beetje een grote pup ofzo. En hoewel ik niet zo'n enorm hondenmens ben was dit beest om van te smelten! Na een hele reeks foto's gemaakt te hebben, hebben we ook nog cookies gemaakt. Chocolate Chip cookies. Naar Canadees recept. Jum.

O en, lezers, (lieve lezers!), jullie kennen mijn gedichtjesblog wel. Die staat in de linkjeslijst hiernaast. Maar wisten jullie ook dat M. en ik vorig jaar zomer een brievenblog begonnen? Dat was eigenlijk nadat ik brieven aan Doornroosje van Toon Tellegen had gelezen. Ik weet niet meer of M. op het idee kwam, of ik. Volgens mij zij. Zij dacht dat het leuk was om brieven aan sprookjesfiguren te schrijven. En toen dacht ik dat het leuk was om dan maar gewoon geen grenzen te hebben en brieven aan alles te schrijven. Wat uiteindelijk resulteerde in dit project. Inmiddels zijn we wat verder en schrijven we allang niet meer met z'n tweeën. We hebben al elf auteurs. Maar iedereen die ergens een brief aan wil schrijven is welkom. (Dit is dus een pleidooi om brieven in te sturen. Op de site staat wel hoe het werkt). Verder word ik heel gelukkig als ik naar de site kijk, nu. Want eindelijk hebben we een passende mooie nieuwe layout!

Wat een zwamverhalen weer. Wie leest dit? Wie leest dit helemaal?