Pagina's

dinsdag 31 juli 2012

Jaja ooit was ik muzikaal (een geschiedenis).

Het muziekstuk hiernaast werpt traumatische herinneringen bij me op. Mocht je auditief zijn ingesteld, het gaat om 'Reigen Seliger Geister' van Glück en het plaatje laat een fragment daaruit zien. (Mocht je het muziekstuk willen horen: link). Het zat eigenlijk zo: Toen ik twaalf was mocht ik, o hoera, op dwarsfluitles. Voor mij bestond er niets leukers en als een topautist kon ik ook de eerstvolgende drie jaar over niets anders praten. Vroeger, toen ik klein was en reeksen cd's met klassieke muziek kocht (kreeg) bij de Kruidvat wilde ik niets anders dan viool spelen, maar dat mocht niet. En jawel, toen ik in groep vier en vijf zat (ofzo) heb ik twee jaar blokfluitles gehad, maar ik mocht nooit oefenen thuis want mijn grote broers vonden het letterlijk 'kattengejank', zat ik daar in mijn eentje met de fluit en zo'n heerlijk oefenboekje op de gang zodat hun arme oren niet geteisterd werden door mijn gebalk op dat ding. (Misschien zei dat indertijd al iets over mijn muzikale kwaliteiten..). Toen ik twaalf was mocht ik dan eindelijk op dwarsfluitles.. en dat hebben ze geweten.

Toen ik vijftien was speelde ik bovenstaand stuk op een uitvoering. Dat was meteen het einde van mijn muzikale carrière-die-nooit-bestaan-heeft. Ik faalde jammerlijk ergens in dat stuk - niet omdat ik het ritme niet kon of de noten - met oefenen ging het best-, maar meer omdat ik gewoon een onbenul was in het hele fluitspelen en niet goed blies enzo en zo'n massa mensen doodeng vond. En zo ging ik af en heb ik nooit meer voor publiek gespeeld. Gelukkig in dat opzicht dat ik les had bij een gewone docent die niet aan examens en dergelijke deed.. ben nog tot mijn achttiende doorgegaan met lessen. En toen was het over. Ik had mijn examens gehaald, het was tijd voor rijlessen en studeren.. dus mijn fluit mocht vanaf dat moment gaan verstoffen, ergens in een hoekje.

En nu, achterliggende jaren telkens weer in de zomervakantie bedenk ik me dat ik wel weer op les zou willen. Vorig jaar had ik dat gevoel heel sterk, nu weer wat minder. Maar iedere keer ben ik dus wel weer als een malle aan het spelen en het klinkt nog steeds als een verkouden kat dus ik ga het niet aan iemand laten horen ofzo en zodra ik ook maar half het idee heb dat iemand het wél kan horen klinkt het al nergens meer naar. Maar hoe dan ook, ooit was ik muzikaal. (Of ik deed alsof).






maandag 30 juli 2012

In de kerk.

Wauw. Soms lukt het je ineens uit het niets wél om een beetje te luisteren in de kerk.

(Nu eerst een verhaal tussen twee haakjes over mijn heerlijke aandachtigheid in de kerk. Meestal zit ik onderuitgezakt, eet wat snoepjes, vang af en toe wat op en droom verder hele luchtkastelen bij elkaar. Pas was dat zó erg dat de dominee na een sacrament een formuliergebed ging bidden - en ik dacht dus dat hij dat allang aan het doen was - en zo zat ik daar heerlijk te mediteren.. (ja foei) en ineens hoor ik hem zeggen dat hij overgaat tot het gebed. Tamelijk beschamend als je daar met je oogjes dicht al half hebt zitten slapen).

Wat geloven betreft: Er zijn drie soorten mensen. Mensen die continu zich dingen afvragen en twijfelen: wat wordt aangeduid met quest (misschien valt hier iedereen onder die niet per se gelooft?). Mensen die persoonlijk geloven - een relatie met God hebben noemen ze dat: dit wordt een intrinsiek geloof genoemd. Tot slot is er ook nog zoiets als een extrinsiek geloof, wat ik heel veel zie in de kerk waarin ik zit: Mensen 'geloven' in God, ze doen en laten een hoop dingen voor Hem, maar totaal niet uit liefde maar meer uit angst en eigenlijk is hun hele geloof vooral gebaseerd op het volgen van de regels.

Gisteren ging ik met broerlief mee naar de kerk. Een gezellig klein kerkje, in tegenstelling tot onze enorme tempel. De dominee aldaar zag het nut niet zo in van alle tradities en regels - natuurlijk konden ze waardevol zijn, maar als je dingen alleen maar doet omdat het moet.. nou.. wat heb je er dan aan? Hij preekte onder andere over hondjes en kwam met een verhaal wat ik weleens eerder gehoord had, maar wat er gisteren ineens best wel voor zorgde dat ik dacht: oeps. Slapen in de kerk is niet alles, maar huilen in de kerk staat wel héél erg overemotioneel. Nou, het verhaal. Dat ging over een jongetje wat bij een boer hondjes ging kijken en eigenlijk wilde hij er één kopen. Maar goed, eigenlijk had hij daar dus niet genoeg geld voor. Toen mocht hij even kijken van de boer. Vier schattige doddige hondjes kwamen eraangerend. En toen, in slow motion even later, een vijfde hondje, langzaam. En wat je niet zou verwachten: Het jongetje wil juist dát hondje hebben. De boer begrijpt daar natuurlijk niets van - zo'n hondje wordt niet oud en je kunt er niet mee rennen en spelen. Waarop het jongetje zijn broekspijp iets optilt en een constructie aan zijn been laat zien: hij wíl helemaal geen hondje wat kan rennen want "zo passen we precies bij elkaar". En dat was uiteindelijk ook wat de dominee verder zei. We kunnen wel een hoop rottigheid in ons leven hebben; nare dingen meemaken, slechte dingen doen - maar Jezus wil ons juist zó hebben 'we passen precies bij elkaar'. Jezus draagt de wonden van al onze ellende met zich mee.

Okee, genoeg gepreekt - en dat was ook niet zozeer m'n bedoeling. Stel dat ik dit op iemands blog zou lezen, dan zou ik denk ik mijn schouders ophalen en denken: je doet maar. Of: Fijn voor je. Maar toch was het op de één of andere manier indrukwekkend om te horen over een God die om je geeft en die niet figuurlijk gesproken zijn schouders ophaalt omdat Hij geen interesse in je heeft. Die boodschap had ik heel lang niet meer gehoord.

Overigens, toen de kerk uitwas zijn we onder de prachtigste regenboog sinds Noach (ha, overdreven vast wel) naar huis gereden. Was dat nou een knipoog?

vrijdag 27 juli 2012

Over gisteren enzo.

Het is warm en ik zit binnen in m'n enige echte allerdunste zomerjurkje. Om het maar niet al te warm te krijgen ga ik denk ik ook maar gewoon niet naar buiten. Het ziet er allemaal zo heerlijk benauwd uit. Maar desalniettemin (ha) was de week eigenlijk wel mooi. Nee, ik hou nog steeds niet van heet weer, maar 's avonds op een terrasje zitten is wel heel erg heerlijk. En gisteren was zuslief jarig en toen ik weer met nichtjelief naar huis reed zag je zo'n mooie grote ondergaande zon en hoorde je, jawel (dit is belangrijk natuurlijk) allemaal krekels in de berm. Nu ben ik zelf een krekel - als pseudoniempje dan - en dat komt gedeeltelijk door een vriendinnetje die mij in Toon Tellegensferen de boskrekel noemde en ook gedeeltelijk omdat ik de krekel in 'de genezing van de krekel' wel een geniaal beest vind - en ook nog wel een beetje omdat ik krekels in het algemeen wel geniaal vind omdat ze een leuk geluid produceren! Heb gisteravond toen ik thuiskwam nog heerlijk in m'n eentje buiten gezeten - het waaide best wel ineens - en met M. gemsnt. Zij vroeg zich af wat zij had met bepaalde mensen, waarom ze bepaalde mensen aantrok als het ware. Toen zei ik dat mensen soms magneetjes hebben voor andere types mensen en dat ík die magneetjes voor katten heb. (Eigenlijk moet je dat zielig vinden, ik trek geen mensen aan, nee, maar wel hele reeksen katten - just imagine).

En verder ben ik gisteren eens heerlijk decadent (ook alweer zo'n mooi woord) bij de kapper geweest. Normaliter is daar niets decadents aan, maar á la beautyblogjes-die-ik-ook-niet-schrijf-want-ik-heb-er-geen-verstand-van-en-loop-er-de-halve-vakantie-bij-als-een-slons mag ik wel even vertellen dat ik een haarolie heb gekocht waar je haren van ten berge rijzen (figuurlijk hoor) omdat het dus best wel decadent was. Letterlijk krijg je er juist heel mooi haar van en dat was ook de reden dat ik ineens wat ik nooit doe zoiets koop. Ik doe sowieso dingen die ik nooit deed. Ooit word ik nog hartstikke impulsief. In het kader van ineens een uurtje van tevoren besluiten dat ik best nog even weg kan gaan, 's avonds als ik al hartstikke duf ben.. normaal moet ik dat minstens twee dagen van tevoren weten (misschien was ik altijd wel rigide tot en met - rigide vind ik óók al een mooi woord).

En nu luister ik een beetje Owl City. Niet omdat ik het altijd allemaal even mooi vind, maar wel omdat ik er een beetje blij van word. Check dit (en ja, er komen krekels in voor):

I'd rather waltz than just walk through the forest
the trees keep the tempo and they sway in time
quartet of crickets chime in for the chorus
If I were to pluck on your heartstrings
would you strum on mine?

Is het trouwens erg kansloos om toe te geven dat je in je vakantie op youtube Disneyfilms kijkt? (a) Ik maak me wijs dat het goed is voor m'n Engels, maar eigenlijk vind ik het gewoon LEUK.

dinsdag 24 juli 2012

Ben je..

Soms schiet ineens de vraag door m'n hoofd: "Ben je gelukkig?"
(Eigenlijk komt die vraag altijd alleen maar als ik echt gelukkig ben. Het kan prima zo zijn dat ik dat het ene moment wel ben en het andere niet, maar hoe dan ook, ik heb zo ontzettend veel om wél dankbaar voor en gelukkig mee te zijn. En ik vind het dus grappig dat mijn gedachten die vraag af en toe op me afvuren).

(Het is trouwens ook wel verdraaid mooi weer he.. ik realiseer me ineens dat de zon nog helemaal zo verkeerd niet is).

vrijdag 20 juli 2012

Kattenprobleem.

Vrijdagmiddag, half drie. Mooi weer en dus besloot ik maar eens buiten te gaan zitten. Twee tellen later hoor ik gemauw. En ja hoor, daar komt bij de sloot een kat aangesprongen. En daarna nog één. En nog één. Een klein hummeltje wat duidelijk ondervoed is. En mauwen, want de beestjes wilden eten. En natuurlijk mocht ik niet voederen van m'n moeder, want 'dan zouden ze blijven in plaats van weer weggaan'. Maar goed, mijn arme voor katten kloppende hart kon het niet laten en dus moest ik het kleintje wat zo duidelijk ondervoed was en er zo slecht uitzag wel stilletjes en stiekem even een beetje voeren achter de garage. Toen begon het rondvragen: van buurman 1 waren ze niet. En de andere buren waren op vakantie - dus dat schoot ook alweer lekker op. Afijn, uiteindelijk bleken de katjes toch van die buren te zijn en hebben mijn mama en ik katje twee en drie erheen gebracht - katje één hoorde er niet bij - zag er ook veel beter uit. Katje twee en drie liepen weer vrolijk achter mijn mama en mij aan, want oh, wij hadden wél eten. Dus mijn mama daar gebleven en ik een handvol brokjes gehaald, hun bak vol gegooid. Toen kwam er eindelijk iemand aan die daar in dat huis bezig was - en die ging dus maar even bellen voor verzorging voor de beestjes. En toen zijn wij naar huis gelopen en nu hopen we heel hard dat ze niet wéér onze kant opkomen.

(En toch blijf ik vinden dat als je dan op vakantie gaat en je hebt huisdieren je er op z'n minst iemand voor kunt laten zorgen).

woensdag 18 juli 2012

Stilte.

Ik blog bijna niet.

Gekke gewaarwording, dat je weken achtereen bijna elke dag wel iets te bloggen hebt. En dan, ineens, is het vakantie en kun je met de beste wil van de wereld niet bedenken waar je toch eens over zou moeten schrijven. Ik gok dat dat patroon nog wel een paar weekjes duurt. Over het algemeen ben ik wel hard aan het genieten van even he-le-maal niets hoeven. Jawel, ik werk. Maar niet alle dagen. En verder slaap ik dus echt heel veel en lees ik - scháám je, zeg ik tegen mezelf - heel veel Donald Ducks - en af en toe een flutroman tussendoor. Ik kijk Bestemming Onbekend. Ik hang kruiden te drogen en kruiden die gedroogd zijn doe ik in potjes zodat ik ze komende winter kan gebruiken. Ik plak foto's in. Ruim rotzooi op (want ik ben er erg goed in, helaas, om troep te maken). En wat wel heel erg heerlijk is: er is tijd om receptjes uit te proberen en te koken. En soms doe je leuke dingen: uit eten gaan met studiegenootjes bij de Griek. Want Grieks eten is en blijft zo onvoorstelbaar lekker (en Griekse muziek op de achtergrond is totaal niet verkeerd). Soms doe je nog meer leuke dingen: bijbelstudies, zondagen doorbrengen bij zuslief, boswandelingen bij een dalende zon en talloze mugjes die om een boom heen dansen in dat zonlicht, een hond die je bijna van je sokken rent omdat een stok zo belangrijk is (jánken, het lijkt Idefix wel). Vriendschappen sluiten. (Niet eindigen, maar juist beginnen). O en ik luister al mijn cd's maar weer eens, om de beurt. En ik ben continu gefrustreerd als ik weer naar mijn blog kijk en zie dat ik wéér geen inspiratie heb om een blog neer te schrijven. Toen ik onlangs opgesloten zat met mijn laptopje en een stapel studieboeken had ik wel inspiratie. Oh, ik bedacht me de gedichten, het boek en wat ik eens allemaal zou gaan schrijven in deze vakantie. Maar ik had beter moeten weten want in de vakantie ben ik gewoon niet productief.

ps: Vannacht droomde ik dat ik aan het trouwen was. Wat wás ik blij toen ik wakker werd en het allemaal gelukkig helemaal niet waar was. Ik ben net zo ver dat ik vriendjes leuk vind - maar relaties nog steeds eng en een beetje een stap te ver (nu nog wel). Dan moeten die stomme dromen dus me niet gek maken door me te laten trouwen. *ril*.

vrijdag 6 juli 2012

Citaten.

"Hoe kan ik het laatste restje verschil opheffen tussen dat wat ik me voorstel en dat wat er is?"

".. het komt erop neer dat ik een denkbeeldig moment, dat nooit zal plaatsvinden, eeuwig wil laten duren."

".. en als ik een krekel was, ik zou een wals voor jou tsjirpen, die je zou doen verlangen naar mijn ogen, mijn dekbladen en de tedere structuur van mijn voelsprieten.."

".. de regen tikt op mijn schouders, maar niet om mij iets te zeggen. De regen tikt op alles, waarschuwt alles en zegt niets."

- Als je verliefd kon worden op personages uit boeken.. nou.. die Prins uit de Brieven aan Doornroosje is echt wel een goede kandidaat. Bovenstaande citaten vind ik zo ongelofelijk mooi. Ze zijn wel waar ook.

donderdag 5 juli 2012

Donderdag.

Het is donderdag. Ik ben Amy Grant aan het luisteren (verdraaid, als ik iemand kende die ervan hield.. morgen is ze in Nederland). En ik heb een hoed gekocht. (Alsof ik er niet genoeg had).
(Oja en het is bloedheet. Maar het onweer staat al te popelen als ik de lucht in de verte zo bekijk).

woensdag 4 juli 2012

Over bier enzo.

Openingszinnen in gesprekken kunnen dan een ramp zijn (google maar eens), maar een eerste regel voor een blogje blijf ik ook altijd tamelijk ingewikkeld vinden. Okee. Het is vakantie en ik ben een beetje aan het tekenen en recepten inplakken geweest. (Heel raar, zodra ik vakantie heb, héb ik me toch een zin om allerlei recepten uit te gaan proberen..). Oja en ik moest gisteren naar mijn grote vriend. De tandarts. Ik stap dus binnen en zeg maar meteen dat ik een mooi gaatje in m'n kies heb. Maar tandartsen kunnen dingen soms echt wel mooi formuleren: "Je moet het geen gaatje noemen, maar een breukje, want een gaatje impliceert (ja echt) dat je het niet goed verzorgt en dat doe je wel!". Toen was ik dus weer goeie maatjes met de tandarts. Zo goed dat ik over een maandje gezellig nog een keer mag. Afijn. Ik had nog niet verteld dat we afgesloten zijn van de buitenwereld momenteel. Ze zijn met de weg bezig (allemaal van die mooie kuilen waar je maag van ondersteboven gaat hangen als je erdoorheen wilt rijden. Ik heb het geprobeerd, maandag). En weet je, eigenlijk is het best lekker als ze niet met honderdtwintig over je tachtigkilometerweg komen scheuren. Heel veel rust dus.

Gisteravond, m'n boek was saai, ik had alle blogs al wel weer gelezen en op facebook was ook al niets te beleven, kreeg ik ineens uit het niets de bevlieging om maar eens een biertje te proberen. Nu moet u weten, ik ben zo'n beetje geheelonthouder. Ik vind alcohol smerig en omdat ik nogal eens migraine-aanvallen moet wegwimpelen met sumatriptan ga ik liever niet drinken in combinatie daarmee. Maar gisteravond, nou, waarom niet een keer een glaasje Wieckse Witte proberen. Dat heb ik geweten. Halverwege het glas had ik geen zin meer. (Het glas was halfleeg hoor. Niet halfvol, soms moet je juist pessimistisch zijn). Maar wist ik veel dat je van een half glas al een beetje raar gaat doen. Heel hard lachen om stomme dingen en een knalrode kop krijgen, bijvoorbeeld. (Ik had het kunnen weten gezien de wijngeschiedenis van een paar weken geleden, maar toch..).

En vannacht droomde ik dat ik uren achtereen met een kat liep te zeulen. (Plaatsvervangende kater?)



 

dinsdag 3 juli 2012

The Dancing Bear.

Pas zat ik even een romanmagazine door te bladeren en ergens, in de één of andere column, werd melding gemaakt van Natalie Merchant. En vandaag dacht ik er eindelijk weer aan en besloot ik om er eens naar te luisteren. En hoewel ik het wel wennen vind, is het ook wel weer genieten.
*stuiter*.

maandag 2 juli 2012

5 anekdotes.

En toen was het zo ontzettend vakantie. (Raar hoor). Anekdotes van de laatste paar dagen:

#1: Ik hou nog steeds niet van Bach. Nee, Shostakovitch, Stravinsky, Sibelius en Dvorak vind ik wel cool. Maar barok. Mwah. Maar toch en desalniettemin enzo, afgelopen zaterdag ging ik met E. en W. richting een concert van allereerstgenoemde componist. En ergens was het wel gewoon heel erg relax om met je neus bovenop het orkest te zitten, de mascotte - een beer - van het orkest prominent bovenop de preekstoel geparkeerd. Afijn, ik had me bedacht dat vriendjes en of wannahave-vriendjes in een koor of orkest helemaal niet zo verkeerd zijn, want het zou een goede gelegenheid zijn om eens ongegeneerd te staren. Staren is best fijn, wist u dat? (W. had de avond van haar leven in dat opzicht dan wel weer). Buiten dat soort geneuzel, het concert was relax, de sfeer was fijn, de kerk was mooi en in zo'n oude kerkbank weggezakt zitten met uitzicht op het orkest en een meneer met een Garfunkel-kapsel.. dat was wel een like! (Ook een like voor voorafgaand aan het concert met elkaar eten bij Le Journal, buiten op het Neude. Ik moet hard oefenen, want ik krijg de kipsaté nog steeds niet op -_-).

#2: Na afloop van het concert gingen we met de trein terug. En toen in een helverlicht transferium de auto opzoeken. Alles best. W. en E. thuisgebracht. En toen naar huis. En toen zag ik het allergruwelijkste zo'n beetje wat ik ooit gezien heb - en ik wil zo graag dat iemand tegen me zegt dat het écht gruwelijk is in plaats van nonchalant de schouders op te halen. Ik reed naar huis, diepduister en eigenlijk was het al best laat. Rustig aan de weg. De weg glansde van de zopas gevallen regen. Ineens denk ik: oh, daar ligt een plastic zak. En toen deed ik even mijn grote licht aan. Heeft de plastic zak ogen.. een kat dus. Middenop de weg, aangereden. Maar niet dood. Ik ben er omheen gereden en heb tot drie uur liggen piekeren wat ik béter had kunnen doen. (Maar als ik hem had geholpen was ik er ook aan blijven denken. Het is ook nooit goed). Maar: Ik heb niet gejankt. In dat opzicht gaan we wel vooruit. (Maar ik geloof dat ik wel de naam van de Heer heb misbruikt toen ik die kat zag.. of misschien was het toch meer een soort van gebed in de trant van: red die arme kat - breng hem desnoods in de kattenhemel, laat die bestaan).

#3: Ik heb last van een schuldgevoel. Dag in dag uit staat de straatkrantverkoper ons op Utrecht Centraal een mooie dag toe te wensen. (Daarbij vertellend dat we mooie dames (of heren) zijn). En nu wordt de krant opgeheven. Ik heb spijt dat ik nooit contant geld bij me heb. En dat ik dus nooit een krantje heb gekocht. De man stond verdraaid zaterdagavond om elf uur nog steeds z'n krant te verkopen...

#4: Als je slaapt doe je rare dingen. Mijn moeder is snotverkouden en vannacht werd ik wakker en hoorde ik een tamelijk benauwd geluid. Ik dus, gewapend met een flesje neusspray die kant op om levens te redden. Dacht ik. Maar mijn moeder was het niet. Dus ik, suf en slaperig, maar weer naar bed gegaan. Toen werd ik iets wakkerder en hoorde ik het geluid nog eens goed.. was het gewoon een koe een eindje verderop die vrolijk (of niet) aan het loeien was. Stom beest.

#5: E. en ik hebben ons voorgenomen om eens een brief aan de mannen van vroeger of een brief aan de ridders of iets te schrijven. Omdat mannen echt stomme wezens zijn. Althans de Nederlandse. Moeite doen voor vrouwen kennen ze niet. Vroeger, toen alles beter was, gingen ze met elkaar op de vuist voor een vrouw, kreeg je zo'n mooie gebutste man aan je zijde. Tegenwoordig gaan dat soort dingen andersom - ze leunen relax achterover met stinksokken en een biertje; de vrouwen slaan elkaar de hersens in. (Volgens mij zijn duellerende vrouwen gevaarlijker dan duellerende mannen. Snel de oude tradities weer herstellen dus).
Over het algemeen zou het ook leuk zijn als Nederlandse mannen wat complimenteuzer werden (desnoods verzin je maar iets. Ik bedoel, als ik (jaha, dit is sneu en bijna vragen om een complimentje wat jullie nu dus even NIET moeten doen) een hele dag 'ik ben vandaag zo vrolijk' in m'n hoofd heb omdat één keer iemand zegt dat m'n haar leuk zit, is het wel té zeldzaam om een compliment te krijgen. Dit is overigens alweer een hele tijd geleden, kun je nagaan. (Overigens moet me ook van het hart dat het niet bepaald complimenteus is als mannen van vijftig plus met bierbuik naar je fluiten).