Studieboeken, de tas en nog meer boeken!

Yay! Ik ben weer beter. Nog steeds niet heel gezellig en fit, maar het gaat de goede kant op. Heb zo hard doorgelezen in Narnia dat ik inmiddels al bij 'het paard en de jongen' ben. Toch maar proberen om dat boek deze week uit te lezen. Verder moest ik vanmorgen ijverig zijn - en heb daarom maar een poging gedaan tot een eerste versie van de motivatiebrief voor de master schrijven. En ik heb studieboeken voor het nieuwe blok besteld. Althans, voor psychologie en levensvragen (een religiewetenschappen/theologie-vak). Het eerste boek daarvoor heet psychologie van de levenskunst. Iets over het leven accepteren en er desondanks van genieten. Ik ben benieuwd. Het is zowaar eens niet in het Engels, wat misschien, heel heel misschien, wel fijn is! Het andere boek heet *zweef* verbeelding en bestaansoriëntatie. Iets over zingeving, in relatie tot anderen en de wereld om ons heen en over de rol van de verbeelding in de vormgeving van ons leven. Okee. Ik weet nog niet al te goed wat ik moet verwachten. Ik weet wel dat theologievakken nog haast lastiger zijn te combineren met geloof dan psychologievakken. (Dat moet ook wel, als alles als verbeelding wordt gezien. Maar of dat boek dat doet weet ik niet). Maar studeren blijft een heerlijkheid. Toch jammer dat je een bachelor maar met één jaartje kunt rekken :).

Naast al die nuttige dingen heb ik ook minder nuttige dingen gedaan. Ik heb toegekeken (lach niet!) hoe mijn moeder mijn tweede tas heeft afgemaakt. Met hengsels en applicaties enzo. Alsof het allemaal enorm makkelijk is. Maar goed. Check de foto. En check ook meteen even de andere foto. Ik had nog boekenbonnen voor m'n verjaardag en heb daarvan eens heerlijk twee mooie boeken gekocht. In de hoop dan maar dat ze mooi zijn!

A place only you can go.

Zo af en toe ontdek je dingen :). En ergens denk ik dat ik toch het allermeest van rustige muziek houd. Dit is namelijk echt perfect. Al is het dan weer een wat weemoedig melodietje. Ofzo.



Overigens was mijn fobie van zaterdag terecht. Nu lig ik in een oude pyjama met een kussen en dekentje zielig te zijn op de bank. Maar er zijn wel fijne dingen: Zo ligt er sneeuw *rejoice!*. En ik ga straks heerlijk 'het betoverde land achter de kleerkast' lezen. Nu maar hopen dat er stilletjes nog meer sneeuw komt neerdwarrelen. En dat mijn hoofdpijn snel ophoepelt.

De fobietjes.

Anatidaephobia – the fictional fear that somewhere, somehow, a duck is watching you.

Je zult maar bang zijn dat er ergens, op de één of andere manier een eend naar je aan het kijken is. Deze fobie komt uit de lijst met grappige fobieën van wikipedia. Terwijl ik aan het studeren was voor m'n taaltentamen van gisteren zag ik 'm voorbijkomen op facebook en toen bedacht ik me dat hij eigenlijk wel heel erg geniaal is. Evenals de vrees voor lange woorden: Hippopotomonstrosesquipedaliophobia. Wees gerust. Deze staan niet in DSM.

Op dit moment word ik hevig gekweld door míjn fobie. En hij bestaat echt (aldus wiki - wat dan weer niet de meest betrouwbare bron is). Het zit namelijk zo:

Gisterochtend had ik tentamen. Maar voelde me om de één of andere reden niet al te lekker, dus besloot dat ik ibuprofen moest hebben. Dat zou sowieso helpen. Maar alle ibuprofen was op wonderlijke wijze uit ons huis verdwenen. Opgesnoept zo'n beetje. Dus ik besloot om even naar het buurhuis te hollen in de hoop dat zij wel ibuprofen hadden. En daar kwam de fobie. (En iedereen wéét wel dat ik die fobie heb). Want ik werd begroet met de woorden: "Pas maar op, hier waart het buikgriepvirus". (Ik ben allergisch voor dat woord!). Dus meteen met een rotgang naar huis gerend, omdat ik panisch ben voor alles wat met buikgriep te maken heeft. Maar buikgriepjes ontkom je hoe dan ook niet aan, want inmiddels heerst het ook in ons huis. Dus. En ik had nog wel zo gepland om leuk en gezellig weg te gaan vanavond, maar nu durf ik niet meer. Omdat die snotvirusjes je zo ineens kunnen overvallen.

Anyway. Eigenlijk is dit best wel een serieuze fobie. Nu vanavond maar een Jijdaaravond op Kijkdaar kijken. Heb ik mezelf voorgenomen :).

Waarom?

Waarom vinden mannen het leuk als vrouwen kwijlend achter ze aanhollen? Met denkwolkjes boven hun hoofd: jijbentleukjijbentleukjijbentleuk. En ziemijstaanziemijstaanziemijstaan. (Zou het ook met eergevoel te maken hebben?).

Ik kan niet kwijlen. Ik kan niet achter iemand aanlopen. Zelfs als ik het zou willen niet. Misschien wel juist dan niet. En toch werkt het. Zover ik kan zien. En ik zou wel eens willen weten waarom.

The bag.

En eindelijk issie af. Mijn eigen bovenste beste tas. En nee. Mijn handwerkvaardigheden zijn niet verbeterd en nog steeds hopeloos enzo. En toch heb ik het merendeel van deze tas zelf gehaakt. (Eigenlijk ben ik trots). De applicatie is met dank aan mijn moeder. De zijkanten met dank aan schoonzus.

Only Hope.

Als iemand mij vraagt wat ik geloof  weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Want zo vaak geloof ik niet. Of nauwelijks. Of compleet verkeerd. Zo denk ik nog steeds dat God enorm veel interesse heeft in mijn foute dingen. Maar dat Hij datgene wat ik goed doe niet ziet. Alsof het Hem allemaal niet interesseert. Mijn beeld van God klopt dus niet. Liefde tot God? Een eis. Maar één die ik niet kan inwilligen. Ik ben een expert in roddelen (omdat het zo goed voelt om anderen naar beneden te halen en jezelf omhoog, op een voetstuk, te plaatsen). Nee. Ik heb weinig reden om me een gelovige te noemen. (Is dit dan weer te persoonlijk?).

Maar tegelijkertijd weet ik waarop ik moet hopen. En op de één of andere manier doet dit liedje me daar altijd aan denken. Omdat er één persoon is waarnaar we kunnen kijken. Wij allemaal. En meer dan hoop durf ik dat niet te noemen, maar het betekent in ieder geval dat hoewel ik - en waarschijnlijk meer met mij - er een rotzooitje van maak en geen enkele reden heb om iets aan te nemen, ik dat juist doe. En ik weet waarom, maar waarschijnlijk omdat zonder alles pas echt hopeloos is. (Maar dan mag ik me nog steeds schamen voor al het bovenstaande, denk ik).

(Natuurlijk kun je dit liedje ook compleet anders luisteren. Maar je geliefde hier op aarde zal niet zingen over de plannen die hij voor je heeft, toch?).

Het boek.

Misschien dat dat ooit gebeurt. Ineens uit het niets valt een verhaal in je hoofd (in plaats van alleen maar regels) en dan. Dan doe je niets anders dan alleen maar schrijven. Uren, dagen, maanden. Misschien wel jaren. En waarom ook niet, eigenlijk?

Het mag best stom klinken, maar ergens lijkt het me best tof om ooit een boek te schrijven. Het zou alleen een beetje sneu zijn om aan een verhaal te beginnen zonder enige vorm van inspiratie. En wat als je een boek schrijft wat één groot blaatverhaal is - en waar niets van waar is? Dat snap ik namelijk nog steeds niet - in hoeverre schrijvers realiteit in hun verhalen naar voren laten komen en in hoeverre ze de boel aan elkaar vast fantaseren. Ik weet wel ongeveer hoe dat zou gaan als ik aan een boek zou beginnen. Lieve mensen. Ik sluit me vanaf vandaag op. En af. Niet bereikbaar. (Wel op facebook, want anders. Wel via mail. Anders. Ook via telefoon. Want). Dus terwijl ik keihard afgeleid word, besluit ik toch aan mijn boek te beginnen. Na anderhalve pagina is de inspiratie op (waarschijnlijk eerder). En dus besluit ik morgen verder te gaan. Of overmorgen. (Het lijkt op studeren). Maar als ik dan eindelijk verder wil gaan weet ik niet meer wat ik wilde. Want je raakt dingen altijd kwijt. Altijd. En onherroepelijk. En zo zit je daar. Met je mooie verhaal. Het wannabe-verhaal. Wat geen verhaal wil worden, want alles wat je bedenkt sluit niet aan op alles wat je al had geschreven. En dus wis je. En begin je van voren af aan. En wis je. En begin je weer opnieuw. (Dat is het leven). (En ik stel me zo voor dat als een verhaal een keer wel zou willen lukken, het verhaal zich vooral 's nachts aan je op zou dringen. Of op momenten dat je wilt studeren).

Maar ook al wordt het dan niets met verhalen, ik heb besloten om binnenkort iets van een dichtbundeltje uit te geven. Gewoon een stuk of vijftig gedichtjes van m'n gedichtjesblog afhalen - ze in eigen beheer publiceren en voila. Ik weet nog niet zo goed waar. En waar ik ook nog mee zit is een cover. Want ik wil vernieuwend zijn. En dus ook een vernieuwende cover. *beelden, beelden in mijn hoofd*. Het liefst iets met een fragiel meisje wat je op de rug ziet, in wit, blote voeten, in een koud bos, in een boom. Zoiets. Waarom zoveel ideeën en zo weinig uitvoering? Altijd. (Dat is waarschijnlijk ook het leven).

De oktobershoot.

Samen met Marieke. In de hoop dat ze niet gaat stuiteren als ze foto's van zichzelf tegenkomt, hier. Ik zal lief zijn en niet té herkenbare foto's plaatsen :-). (Het enige nadeel aan shootfoto's posten is dat je dan automatisch een beetje veel van jezelf post. En dat voelt een beetje suffig. Ofzo). In ieder geval. Dit was een oktoberdag. Waarop het nog steeds stralend weer was. (Maar toch best koud om dan in je mouwloze jurkje middenin het bos te gaan staan). Wat ik heb geweten ook trouwens. 's Avonds was er een geweldig Trinity-concert. Daar stond ik al half ziek te zijn. En de dag erna Scheveningen: gegaan, maar wel heel verkouden. Wat je al niet overhebt voor shootjes soms (a).

Crossing the border..

De psychopaat. En de psychologie.

Sorry, nog een keer een studiegerelateerd blogje!

Als iemand een moord pleegt, wordt er daarna al snel gezegd dat hij psychische problemen had. (En dus eigenlijk gesteld dat die arme ziel het ook niet kon helpen). Een vorm van psychische problemen die iemand kan hebben is de antisociale persoonlijkheidsstoornis. En eigenlijk is die best interessant. Iemand is impulsief, jaloers, egoïstisch, heeft geen berouw, liegt veel en is agressief. (Heeft tenminste drie kenmerken van een nog langere lijst). Een psychopaat is iemand met deze stoornis die ook daadwerkelijk iets heeft uitgespookt. Iemand met de stoornis op zich hoeft dat dus niet te doen.

Maar wat ik dan weer frappant vind - en wat ik me afvraag is het volgende. Iemand die een ander vermoordt moet gestraft worden. Vinden we allemaal. Maar nu blijkt dat mensen met die stoornis alleen gevoelig zijn voor beloning. En niet voor straf. (Zeiden ze bij social neuroscience).  Dus - ons rechtvaardigheidsgevoel zegt dat we die persoon moeten straffen. En dat is ook belangrijk - omdat je één lijn wilt trekken. Toch? Tegelijk schijnt het voor die persoon op zich niet van belang om tot inkering te komen. Ik vind het ergens wel interessant. Want hoe los je dat op? Straffen doe je natuurlijk in de eerste plaats omdat het rechtvaardig is. Maar mij lijkt dat je bij straffen altijd hoopt dat iemand er iets van leert..

Nu nog even iets over psychologie in het algemeen. Soms moet ik me keihard verdedigen over psychologie. Omdat al die stoornissen, zoals ze vooral bij kinderen worden gediagnosticeerd tegenwoordig, onzin zijn. Niet bij iedereen natuurlijk, maar bij veel wel. Zeggen ze. (Nu doe ik geen Kinder en Jeugdpsychologie, dus ik kan er ook weer niet heel veel over zeggen). Maar ergens is de aandacht voor dingen natuurlijk beter geworden, kwamen dingen vroeger  voor, maar was het niet bekend. (En tegelijk heeft alles een relatie tussen aanleg en omgeving. Misschien is de omgeving tegenwoordig meer prikkelend om bepaalde stoornissen te laten ontstaan. Geen idee hoor, maar het zou kunnen). (En etiketjes zijn sowieso best hip tegenwoordig). We mogen best kritisch zijn. Bedenk je maar eens dat je nu een bepaalde persoonlijkheidsstoornis hebt en halverwege dit jaar (of eind dit jaar, of nog later) als het volgende diagnostische boek (DSM-V) uitkomt ineens een andere stoornis hebt. Dus. Zelfs die dingen staan niet zo vast.

En nu vroeg iemand pas aan me of ik in psychologie geloof. Maar wat is ergens in geloven? Ik bedoel. Bestáát psychologie? (Het schijnt van wel). Heeft psychologie nut? (Ja. Mits het goed wordt toegepast). Worden er in de psychologie fouten gemaakt? (Ik denk teveel). En verder. Ook psychologie ontwikkelt. Theorieën wisselen elkaar af. Wat op het ene moment belangrijk en goed is in behandeling kan jaren later weer vervangen worden door iets wat beter is. Dus in die zin blijft alles altijd voorlopig. En daarom. Ik geloof wel in psychologie. Maar een absolute waarheid daarin is er niet. (En als die er al is zullen we hem nooit ontdekken. Dat is trouwens wat ik denk. Dat waarheid in het algemeen absoluut bestaat. En dat we er glimpjes van opvangen. Maar dat we te domme mensen zijn om die waarheid ooit helemaal honderd procent te bereiken).

Metaforen.

Waar ik tot nu toe de taalcolleges maar niets voor mij vond, was het vandaag eindelijk een keertje leuk. Tot nu toe werden wij mensen als het ware een beetje vergeleken met een soort computer waar een hoop ingaat en een hoop uitkomt. Het ging mij een beetje boven de pet om eerlijk te zijn. Vandaag was dus wel leuk. College ging over metaforen. Over impliciet taalgebruik. Iets wel zeggen, maar zo voorzichtig dat het anders overkomt. Of omwille van mooie taal iets vergelijken met iets. Of. Of. Of. Het was in ieder geval boeiend. Een fragmentje uit mijn boek vond ik vrij hilarisch. (Het is niet überdiehardstrengefiltersproof). En dus deel ik dat maar even. (Uit het gesprek tussen een tv-commenter en een professor/dichter aan Yale. De dichter heeft net gezegd dat metaforen gebruikt worden om mensen iets beter te laten begrijpen - daarnaast had ze al gezegd dat een metafoor en een leugen prima hetzelfde konden zijn):

"Well, why not just say what you mean, instead of dressing things up in all this flowery language like, you know, the great romantic poets, you know "Shall I compare thee to a summer's day?" Why not just say "You are hot, let's do it?". (Uit: Traxler, 2012).

Juist. Heel fout.  Dus nooit meer Shakespeare citeren, want vanaf nu kan zelfs dát een dubbele laag hebben! Eigenlijk wel supergrappig als je in je ontzettend droge saaie boek met je markeerstiftje saaie dingen zit aan te merken.

Het kruidkoekhuis.

Herstel. Wijlen het kruidkoekhuis. Zijn restanten liggen nog te wachten op weggegooid worden. Of op opgegeten worden. Dat laatste wordt langzamerhand onwaarschijnlijk. (En ik geef toe dat iedere keer als ik hieraan denk of ernaar kijk het woord fail door mijn hoofd schiet - het ziet er namelijk niet heel erg uit alsof de halve familie aan huizen bouwen enzo doet). Maar toch. Dit is 'm. Een paar weken na kerst:

Dat.

En zo liep ze, jarenlang te dwalen. Als een blinde, alleen in het donker. En alleen dat zou geluk zijn. Niets anders. Maar dat was zo ver weg en zo buiten bereik. En dat dat kwam alleen maar verder buiten haar bereik. Totdat iedereen wel inzag dat dat nooit zou gebeuren. Maar zij zag het niet. Wilde het niet zien. Had ook geen controle over alles. Haar gedachten waren koprollende mannetjes in het circus. Sprongen van trapeze naar trapeze - en af en toe vielen ze. Hard. (En ze besloot dat het krampachtig was. En krampachtig was verkeerd. Erg verkeerd). En toen ze hoorde dat het zo onwaarschijnlijk was dat dat nog ging gebeuren, besloot de slaap dat zij hem niet waard was.

Ze dacht dat ze machtiger was. Koningin. Regeerde. Maar eigenlijk regeerden haar gedachten. En boog ze voor hen. Koninklijke gedachten. Dat wel. Maar tegelijkertijd monsterlijke gedachten die haar bijna tot wanhoop dreven. En nooit, nooit zou ze gelukkig zijn - want geluk bestond niet zonder dat. (Dat was geen fijne koning om te dienen).

Dat noemen ze illusies. Dat noemen ze klinkklare onzin. Ze begrijpt er nog steeds niets van. Want hoe kan zo ineens, zo ongelofelijk precies op tijd dát weg zijn? Oplossen als mist op een heel erg zonnige dag? Meer op tijd kon niet. Hoogstwaarschijnlijk wordt ze nu veel gelukkiger dan met dát.

Met dank aan degene die dát weg liet sijpelen. En dank aan de Ander die dat zo volmaakt op tijd liet gebeuren.

Het meisje en de vis.

Op de bewuste meeuwenfobie-dag een visje met een schelp proberen weer in zee te helpen. Wat niet hielp, overigens. Arm spartelend, nog levend, wachtend op het opgevreten worden - visje.

Love reclaims the atmosphere.

Ik houd van het sfeertje van dit filmpje. De sneeuw (lieve sneeuw, kom je nog?). De tekst. De korreligheid van het beeld. En bovendien blijf ik zwijmelen bij knappe zangers. Dus. In de stijl van Simon & Garfunkel.

Mijmeren.

De regen doet weer érg zijn best vandaag. De wind ook. Ze zijn denk ik bang voor een aandachttekort. Ofzoiets. Gelukkig ben ik één van die bevoorrechte mensen die haar dagen vult met bijstuderen (Bij het ene vak loop ik negen hoofdstukken achter, omdat het snertboek maar niet arriveerde), slapen (dat vooral), denken, muziek luisteren, wat gitaren af en toe, boeken uitlezen, gedichtjes schrijven voor mijn thatpoetwantstoflysite en mijmeren. (Wat een mooi woord is dat. Nog nooit gebruikt eigenlijk).

En waar ik dan vooral aan denk zijn de dingen die ik ooit wil doen. En zo veeleisend ben ik helemaal niet, denk ik. Op een zonnige lentedag tussen de madeliefjes in een park bivakkeren, boeken lezen, met leuke mensen zijn, het liefst met iemand die op de achtergrond een riedeltje gitaart. Zoiets. En wat ik ook ooit wil doen is op een zomernacht gewoon de hele nacht wakker blijven. (Fail. Op oudjaarsavond sliep ik ongeveer bij broer en schoonzus voor de haard). En dan zoiets als de hele nacht naar de sterren kijken. En tot slot wil ik weer en weer en weer, net als met mijn examenfeestje een aantal jaar geleden, met degenen waar ik van hou tot diep in de nacht me bezatten* (nee, dat niet) aan ouzo en rondom een vuurkorfje liedjes zingen. Maar dan niet ophouden omdat het laat wordt. Desnoods in slaap vallen. Maar ophouden, dat nooit.

*Een van die leuke herinneringen is hoe mijn hele vriendengroep - en vooral mijn zwager, onze uit Griekenland meegebrachte ouzo, 40%, met z'n allen leegdronk. Niemand was dronken voor zover ik weet. Zelf ben ik niet een enorme alcoholfan. Voordat u dat dacht nav dat bezatten :).

Sleep well..

Over een brievenaanvanalles-brief.

I, I, I collide with love as an elusive state of mind - Jars of Clay.

En ik maar denken dat ze illusive zongen. Als dat al een woord is. Maar nee. Liefde is geen illusie. Alleen maar heel erg moeilijk te bereiken voor sommige mensen. En ik weet weer eens niet wat ik moet zeggen. Simpelweg omdat dit een blog is. Wat dus zo'n beetje iedereen die dat wil kan lezen. (En vervolgens voortanalyserend concludeert dat ik een onvolwassen schepsel op twee benen met rare hersenkronkels ben). Dat ge-analyseer aan je hoofd zou vermoeiend kunnen werken. En daarom dus maar niet teveel. Een beetje. Over waarom vrouwen mannen soms belachelijk maken.

Soms is het leuk om mannen belachelijk te maken. En ja. Ik krijg met regelmaat op mijn kop. De één zegt dat je die arme mannen niet moet kwetsen. De ander zegt dat mannen ook gevoel hebben. Maar wat ze vergeten is dat dat belachelijk maken in de eerste plaats bedoeld is om gewoon even te trainen in grappig schrijven. (Ik doel op dit verhaal, van Marieke en mij). Bovendien is het ook grappig als mannen iets over vrouwen opschrijven. En toch. Ik geloof helemaal niet dat alle mannen sneu, hopeloos en stom zijn. Maar geef ze die indruk en ze zullen nooit van je denken dat je ze leuk vindt - ik zou het zo gruwelijk vinden als iemand dat dacht.

Nu moet ik wel even met koeieletters vermelden dat ik nog steeds niets met datingsitemannen heb. Het hele idee vrij hilarisch vind. Geen datingsiteman wil. (Misschien is het vrouwelijke eergevoel nog groter dan het mannelijke - al vind ik mannen belachelijk snel gekwetst). En dat de mannen, genoemd in het bovengenoemde verhaal, toch wel een tikkeltje kansloos waren. Toch wel.

Dat was het denk ik even. Gewoon dat vrouwen soms net iets anders zijn dan mannen denken. (Ik zou nog wel meer willen doordenken en opschrijven, maar dan krijg ik weer op m'n kop dat ik de dingen beter in een dagboek kan schrijven. Waarin ze dan wellicht gelijk hebben).